Ξαφνικά ο άλλος νοιάζεται αν είσαι καλά, αν είσαι άρρωστος, αν είσαι στεναχωρημένος, αν τρέχεις, αν ρισκάρεις την ζωή σου και μετά ξαφνικά παύει να νοιάζεται.
Πως το κάνει αυτό; Δεν είναι θέμα εκπαίδευσης, είναι θέμα αναισθησίας. Ή η μία στάση είναι αληθινή ή η άλλη. Και οι δύο δεν γίνεται.
Δεν μπορείς να επιβάλλεις στον εαυτό σου να νοιάζεται, ούτε να σταματήσει να νοιάζεται. Μπορείς όμως να υποκριθείς, μπορείς να χρησιμοποιήσεις μια εικόνα για να χειριστείς τον άλλο, να χειριστείς τον εαυτό σου.
Δεν μπορείς να σταματήσεις έτσι απλά να νοιάζεσαι για κάποιον... μπορείς μόνο να παραδεχτείς ότι δεν νοιάστηκες ποτέ.
Τρελή παγίδα. Κρίμα να την βλέπουμε κατόπιν εορτής αλλά αν θες να πέσεις μέσα δεν σε σώζει τίποτα.
Πάλι ευθύνες ρίχνεις... τι κατάντια και αυτή; Ξέρεις πόσα μαζεύονται; Πάρα πολλά στο μυαλό σου, πάρα πολλά συναισθήματα, πάρα πολλές σιωπηλές κραυγές... συσσωρεύονται και θα σπάσεις. Θα μείνει η πίκρα και θα έπρεπε να μην μείνει τίποτα. Όσα γίναν δε το αξίζουν, δεν αξίζουν την μνήμη σου.
Βάζουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας να παίζει ρόλους... για λίγο λοιπόν ήσουν αυτός που με νοιαζόταν.
