Σύμπτωση

Δεν θέλω να αρθρώσω κουβέντα, δεν θέλω να πω σε κανέναν τίποτα. Στην δουλειά αναγκάστηκα να το πω σε μερικούς, βλέπεις θα πρέπει να φύγω νωρίτερα. Απ’ την άλλη φαίνομαι κιόλας, τα μάτια πρησμένα και υγρά, το χαμόγελο ανύπαρκτο και διαρκώς χάνομαι, ξεφεύγει η σκέψη. Από τους φίλους... κακώς έγραψα εκείνη την στιγμή όσα περνάγαν από μέσα μου. Δεν θέλω να τους το κρύψω μα δεν θέλω και να χτυπά το τηλέφωνο. Δεν θέλω αύριο που θα περάσει το 24ωρο ανοχής απέναντί μου να πρέπει να τους μιλήσω γι’ αυτό. Όταν μιλάς για τόσο εσωτερικά πράγματα φθίνουν.

Ποιος να καταλάβει γιατί όσο αγαπούσα αυτή την γυναίκα τόσο την μισούσα; Πως δεν έχω καμία τύψη που δεν κατάφερα να την δω προχτές, αλλά αυτό που συνέβει μου θυμίζει όλους τους υπόλοιπους αγαπημένους μου που δεν κατάφερα να είμαι μαζί τους την τελευταία στιγμή; Η γιαγιά μου πέθανε ακριβώς έξω από την πόρτα μου και εγώ δεν βγήκα καν να δω τι συμβαίνει. Απλά υπέθεσα ότι κάναν φασαρία. Ο παππούς, ήμουν μαζί του σε όλη την νοσηλεία, τον φρόντιζα και ήμουν εκεί, του κράταγα το χέρι στην πιο απαίσια εξέταση που έκανε ποτέ και ούρλιαζε ο άνθρωπος και πέθανε την μόνη μέρα που θα πήγαινα αργά στο νοσοκομείο. Ο Χριστόφορος... ήμουν μαζί του 5 λεπτά πριν ξεψυχήσει, έπεσε ούτε 200 μέτρα από εκεί που ήμασταν και εγώ αγανακτούσα που αργούσε να γυρίσει.

Τα μισώ τα νεκροταφεία γιατί με αναγκάζουν σε συζητήσεις με τους νεκρούς. Πόσες φορές ζήταγα απ’ την γιαγιά να προσέχει τον Χριστόφορο; Καθόμουν εκεί και μίλαγα με την σκέψη και είμαι σίγουρη πως ήμουν πολύ περίεργο θέαμα. Προσπαθώ να καταλάβω πως οι μεγαλύτερες απώλειες της ζωής μου έγιναν κοντά μου αλλά όχι μπροστά. Σύμπτωση απίστευτη; Έτυχε όπως λέει και ο Μ.; Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Κάτι μάλλον με προστατεύει να μην έχω το βάρος κάποιου να πεθαίνει μπροστά μου. Δεν ξέρω αν θα το άντεχα.

Και θέλω να του πω ένα ευχαριστώ που τον νιώθω τόσο κοντά μου. Έχει δίκιο, δεν είναι σύμπτωση. Νομίζω πως είναι κάτι παραπάνω, ακριβώς γιατί μαζευτήκαν πολλές «συμπτώσεις» με εμάς τους δυο. Τα blog, η ταινία και κατ’ επέκτασην η λογική των λιστών, ο Λευτέρης, η μουσική, μέχρι και ο τρόπος που μιλάμε. Αλλά δεν θέλω τίποτα, μόνο με κάνει να νιώθω καλά το ότι «εισβάλλω» λίγο στον χώρο του και προσπαθώ να είμαι όσο πιο διακριτική γίνετε. Πως θα του πω «ευχαριστώ» χωρίς να δηλώσω παρούσα; Δεν γίνετε.

Ας το αντιμετωπίσουμε αργότερα αυτό. Έχουμε μια μάνα να στηρίξουμε. Γαμώτο θα σπάσει το στήθος μου.

Τα πιο παράξενα...

Η συνάδελφος απέναντι μόλις μου έκανε μια εξομολόγηση. Της αρέσει λέει να με χαζεύει την ώρα που δουλεύω και κάνω διάφορες γκριμάτσες... της αρέσει να βλέπει τις στάμπες που έχουν τα μπλουζάκια μου και να προσπαθεί με την μυωπία της να ξεχωρίσει τι ακριβώς είναι, της αρέσει να αστειεύονται με την διπλανή της για το πόσο γρήγορα πληκτρολογώ και της αρέσει να με ακούει να τραγουδάω μαζί με το ράδιο. Χάθηκε να ήταν καταρχήν άντρας, και επίσης ωραίος για τα γούστα μου άντρας; Απ’ την άλλη χάρηκα που μου τα είπε όλα αυτά αν και μάλλον σημαίνει πως με βρίσκει περίεργη, αλλά ευχάριστα περίεργη. Που και να ήξερε ότι τις περισσότερες φορές κάνω γκριμάτσες επειδή διαβάζω διάφορα ή επειδή ανακάλυψα άρθρο που με εκνευρίζει! Είμαι λοιπόν αξιοθέατο (ψωνάρα αγάπη μου!).

Το ίδιο μου είχε πει κάποτε και ο Β. ... πως θα μπορούσε να περάσει ολόκληρη την ζωή του απλά κοιτώντας με. Ρομαντικό, αληθινό. Ξέρω πως δεν θα με βαριότανε ποτέ, ξέρω πως με αγαπούσε πολύ, ξέρω πως ακόμα και τώρα με σκέφτεται και αν ήθελα θα ήταν δίπλα μου αλλά δεν μου βγαίνει. Λείπει το βασικό συστατικό που θα με κρατήσει δίπλα σε κάποιον.
Μελαγχόλησα...

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

WelCome Back!

Καιρό είχα να ξεσκονίσω αυτό το blog. Απαπαπα σας άφησα υπεύθυνες και αράχνιασε το καημένο. Τώρα που απ’ τα φανερά σιωπώ και εδώ μόνη μου μιλάω μόνη μου τα ακούω, νιώθω πολύ καλύτερα. Σαν να βγάζω από πάνω μου λάσπη...

Ο άχρηστος πιπινοπνίχτης (αν και είδα ότι δεν τον καίει και τόσο η ηλικία) μας τελείωσε, ο «κολλητός» προσπαθεί να καταλάβει αν πρέπει να μας την πέσει ή όχι (ε όχι βέβαια!) και ο άγνωστος Χ αποφασίσαμε πως θα υπάρχει μόνο για να μας φτιάχνει την διάθεση κάθε πρωί που τον ακούμε. Τακτοποιημένα όλα σε κουτάκια! Μέχρι και η παρέα άρχισε να κατηγοριοποιείται. Ο ένας γουστάρει τον άλλο και δυστυχώς όλοι τα λένε σε μένα. Θα καταλήξω ο άνθρωπος που ήξερε πολλά και έπρεπε να πεθάνει! Απ’ την άλλη αν δεν τα ξερά τώρα θα ήλπιζα ακόμα ότι όσα έλεγε ο παπάρας ήταν αληθινά. Ξέρω ενστικτωδώς απ’ την αρχή αντιδρούσες... έλεγες πως κάτι σου πάει στραβά. Όμως βρε μικρή ήθελες πολύ να πιστέψεις στο διαφορετικό, έτσι δεν ήταν; Και τόσο κυνήγι που σου έριξε... πως χαλάει κανείς τόση ενέργεια μόνο και μόνο για να ρίξει μια γκόμενα;

Τεσπά έμεινε και αυτό πίσω και μεταξύ μας ήταν ενδιαφέρουσα εμπειρία. Συνειδητοποίησες μια ακόμα πλευρά σου (αυτήν που θέλει διακαώς να πεταχτεί μέχρι το Monteroso για μια βδομαδούλα). Το ξερά πως το είχα και αυτό, από τότε που ήμουν με τον Γ. και με κυκλοφορούσε σε όλα αυτά τα tredy μέρη για να διατηρήσει τις δημόσιες του σχέσεις. Μια χαρά ήταν, αν έλειπε και το κομμάτι της ψυχανάλυσης μπορεί να μην έφευγα και τόσο γρήγορα.

Και τώρα περνάς τόσο καλά που σκέφτεσαι πως θα γίνει να καλύψεις και την τελευταία σου χαραμάδα χωρίς να γκρεμίσεις το οικοδόμημα. Ποιος είναι από τόσο ευέλικτο υλικό; Ακούω όσα μου λένε οι 30άρες τύπισσες και αγχώνομαι μήπως καταλήξω και εγώ έτσι. Βέβαια ξέρω πως διαφέρω, ευτυχώς μια τέτοια αυτογνωσία και αυτοεκτίμηση την έχω. Αλλά αν κάποτε και εκείνες διέφεραν και τώρα προκαλούν την λύπη μου; Μπορεί δηλαδή μέσα σε τόσα λίγα χρόνια να αλλάξω δραματικά;

Μπα! Έχω ήδη κάνει τα διπλάσια από όλους αυτούς στην ζωή μου. Έχω αγγίξει τα άκρα, έχω φτάσει σχεδόν πάτο, κορυφή, τα πάντα. Και κυρίως θέλω να κάνω κι άλλα, χωρίς απωθημένα! Θέλω απλά να αρπάξω ότι έρθει όπως και αυτό το ταξίδι τον Σεπτέμβρη, οnce in a lifetime και δεν θα το χάσω με τίποτα. Κι ας με νευριάζει η προετοιμασία τόσο καιρό πριν και η αναμονή και οι ερωτήσεις των γύρω για το που θα πάω και πως και τι. Αξία έχει να ζεις χωρίς σκέψεις (οπότε ξεχάστε και τα ισπανικά, δεν τα μαθαίνω).

Όση ώρα γράφω ο Παναγιώτης έχει σπάσει τα τηλέφωνα και μαζί τα νεύρα μου. Λες και το ότι αποφάσισα για λίγο καιρό να απέχω τον αφορά άμεσα. Έτσι και δεν του μιλήσω καθόλου σήμερα τον έχω ικανό να παρατήσει την δουλειά του αύριο και να την στήσει έξω από το κτίριο να με πετύχει. Κανονική ψύχωση και πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα του μιλήσω άσχημα και αυτού. Ένα «αει παράτα μας» μια χαρά θα του ταίριαζε. Που μπλέκω γαμώ την τύχη μου!

Σκέφτομαι όσα κουλά μου έχουν τύχει ως τώρα... ο τύπος που ήθελε να του οργανώσω την εκδρομή του, η μικρή που θέλει να διαβάζει όσα γράφω μέσα στην τάξη της (γιατί κάτι μου βρωμάει με αυτήν;), η Ζέτα που με θεωρεί ξαφνικά απ’ το πουθενά κολλητή της και έχω γίνει επίτιμο μέλος της παρέας της, ο καλαματιανός που τελικά μόλις το σήκωσα και έφαγε τόσο γερό κράξιμο που τον βλέπω να πέφτει σε κατάθλιψη (μικρή σοβαρέψου, δεν σου επιτρέπω να έχεις τύψεις), και πόσοι άλλοι που εισβάλουν στην ζωή μου επειδή αποφάσισα να γράφω δημόσια. Τελικά αυτού του είδους η έκθεση δίνει στον καθένα το δικαίωμα να θέλει να είναι κομμάτι της ζωής σου, να σε διεκδικεί. Και αν έστω και λίγο είσαι ανοιχτή στους ανθρώπους βλέπεις ξαφνικά δίπλα σου άτομα που σου ξεσκίζουν τις σάρκες.

Δεν απαξιώνω κανένα, ξέρω πως όλοι έχουν τα καλά τους και πράγματα να δώσουν. Αλλά χρειάζομαι το μέτρο και κυρίως χρειάζομαι ανθρώπους με ισορροπία δίπλα μου. Δεν είναι δυνατόν ούτε να λύνω ούτε να ακούω τα προβλήματα όλων. Και κυρίως δεν μπορώ να νιώθω πιεσμένη. Θέλω τον χώρο μου, τέλος! Πρέπει ρε γαμώτο να είμαι πολύ καλή διακοσμήτρια για να θέλουν τόσοι πολλοί να εισβάλλουν :)

Έτσι λοιπόν... υπαρξιακά τέλος, αισθηματικά τέλος, πονοψυχιάρικα επίσης... ε τι μένει να γράφω; Θα το ρίξω στην ενημέρωση και στον προβληματισμό για το ηλιέλαιο; Βλέπω να κλέβω μερικών μερικών την δουλειά.