Η συνάδελφος απέναντι μόλις μου έκανε μια εξομολόγηση. Της αρέσει λέει να με χαζεύει την ώρα που δουλεύω και κάνω διάφορες γκριμάτσες... της αρέσει να βλέπει τις στάμπες που έχουν τα μπλουζάκια μου και να προσπαθεί με την μυωπία της να ξεχωρίσει τι ακριβώς είναι, της αρέσει να αστειεύονται με την διπλανή της για το πόσο γρήγορα πληκτρολογώ και της αρέσει να με ακούει να τραγουδάω μαζί με το ράδιο. Χάθηκε να ήταν καταρχήν άντρας, και επίσης ωραίος για τα γούστα μου άντρας; Απ’ την άλλη χάρηκα που μου τα είπε όλα αυτά αν και μάλλον σημαίνει πως με βρίσκει περίεργη, αλλά ευχάριστα περίεργη. Που και να ήξερε ότι τις περισσότερες φορές κάνω γκριμάτσες επειδή διαβάζω διάφορα ή επειδή ανακάλυψα άρθρο που με εκνευρίζει! Είμαι λοιπόν αξιοθέατο (ψωνάρα αγάπη μου!).
Το ίδιο μου είχε πει κάποτε και ο Β. ... πως θα μπορούσε να περάσει ολόκληρη την ζωή του απλά κοιτώντας με. Ρομαντικό, αληθινό. Ξέρω πως δεν θα με βαριότανε ποτέ, ξέρω πως με αγαπούσε πολύ, ξέρω πως ακόμα και τώρα με σκέφτεται και αν ήθελα θα ήταν δίπλα μου αλλά δεν μου βγαίνει. Λείπει το βασικό συστατικό που θα με κρατήσει δίπλα σε κάποιον.
Μελαγχόλησα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου