Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

Σύμπτωση

Δεν θέλω να αρθρώσω κουβέντα, δεν θέλω να πω σε κανέναν τίποτα. Στην δουλειά αναγκάστηκα να το πω σε μερικούς, βλέπεις θα πρέπει να φύγω νωρίτερα. Απ’ την άλλη φαίνομαι κιόλας, τα μάτια πρησμένα και υγρά, το χαμόγελο ανύπαρκτο και διαρκώς χάνομαι, ξεφεύγει η σκέψη. Από τους φίλους... κακώς έγραψα εκείνη την στιγμή όσα περνάγαν από μέσα μου. Δεν θέλω να τους το κρύψω μα δεν θέλω και να χτυπά το τηλέφωνο. Δεν θέλω αύριο που θα περάσει το 24ωρο ανοχής απέναντί μου να πρέπει να τους μιλήσω γι’ αυτό. Όταν μιλάς για τόσο εσωτερικά πράγματα φθίνουν.

Ποιος να καταλάβει γιατί όσο αγαπούσα αυτή την γυναίκα τόσο την μισούσα; Πως δεν έχω καμία τύψη που δεν κατάφερα να την δω προχτές, αλλά αυτό που συνέβει μου θυμίζει όλους τους υπόλοιπους αγαπημένους μου που δεν κατάφερα να είμαι μαζί τους την τελευταία στιγμή; Η γιαγιά μου πέθανε ακριβώς έξω από την πόρτα μου και εγώ δεν βγήκα καν να δω τι συμβαίνει. Απλά υπέθεσα ότι κάναν φασαρία. Ο παππούς, ήμουν μαζί του σε όλη την νοσηλεία, τον φρόντιζα και ήμουν εκεί, του κράταγα το χέρι στην πιο απαίσια εξέταση που έκανε ποτέ και ούρλιαζε ο άνθρωπος και πέθανε την μόνη μέρα που θα πήγαινα αργά στο νοσοκομείο. Ο Χριστόφορος... ήμουν μαζί του 5 λεπτά πριν ξεψυχήσει, έπεσε ούτε 200 μέτρα από εκεί που ήμασταν και εγώ αγανακτούσα που αργούσε να γυρίσει.

Τα μισώ τα νεκροταφεία γιατί με αναγκάζουν σε συζητήσεις με τους νεκρούς. Πόσες φορές ζήταγα απ’ την γιαγιά να προσέχει τον Χριστόφορο; Καθόμουν εκεί και μίλαγα με την σκέψη και είμαι σίγουρη πως ήμουν πολύ περίεργο θέαμα. Προσπαθώ να καταλάβω πως οι μεγαλύτερες απώλειες της ζωής μου έγιναν κοντά μου αλλά όχι μπροστά. Σύμπτωση απίστευτη; Έτυχε όπως λέει και ο Μ.; Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Κάτι μάλλον με προστατεύει να μην έχω το βάρος κάποιου να πεθαίνει μπροστά μου. Δεν ξέρω αν θα το άντεχα.

Και θέλω να του πω ένα ευχαριστώ που τον νιώθω τόσο κοντά μου. Έχει δίκιο, δεν είναι σύμπτωση. Νομίζω πως είναι κάτι παραπάνω, ακριβώς γιατί μαζευτήκαν πολλές «συμπτώσεις» με εμάς τους δυο. Τα blog, η ταινία και κατ’ επέκτασην η λογική των λιστών, ο Λευτέρης, η μουσική, μέχρι και ο τρόπος που μιλάμε. Αλλά δεν θέλω τίποτα, μόνο με κάνει να νιώθω καλά το ότι «εισβάλλω» λίγο στον χώρο του και προσπαθώ να είμαι όσο πιο διακριτική γίνετε. Πως θα του πω «ευχαριστώ» χωρίς να δηλώσω παρούσα; Δεν γίνετε.

Ας το αντιμετωπίσουμε αργότερα αυτό. Έχουμε μια μάνα να στηρίξουμε. Γαμώτο θα σπάσει το στήθος μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: