Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια

Μαλάκα, δεν σ' αντέχω! Βλέπω τα παλιά σου και είσαι τόσο μπερδεμένο πλάσμα. και το χειρότερο... δεν ξέρω αν θέλεις να είσαι. Αν μπορείς έτσι απλά να σε γουστάρεις και να προχωράς. Power ως συνήθως και πτώσεις ανώμαλες. Τώρα που όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω σου να δω τι θα κάνεις. Γελάς και δυσφορείς μας ξέρεις πως δεν είναι τόσο άσχημα όσο πριν. Για κάποιο λόγο το κουτί του παρελθόντος έχει ανοίξει και σε αναζητούν. Δεν πας μπροστά χωρίς το πίσω σου αλλά ούτε και μαζί με αυτό. Οπότε υποθέτω ο βίος υπήρξε πάντα ένα μικρό αδιέξοδο. Όχι για μένα, για όλους. Ο,τι και να κάνουμε, όσο απλή ή σύνθετη σκέψη και πράξη αν έχουμε στο τέλος όλα οδηγούν σε αντίθετο δρόμο απο αυτόν που θα θέλαμε να ακολουθήσουμε. Υποθέτω είναι σαν παιχνίδι που δεν έχει τέλος. Αυτό το παιχνίδι βέβαια πραγματικά δεν έχει τέλος, υποψιάζομαι και μεταθανάτια. Οπότε κρατάς την αδρεναλίνη, αποφευγεις να σκεφτείς την ματαιότητα και προχωράς. Γι αυτό και καταφέρνω να με γουστάρω μετά από όλα αυτά. Έχω για ναρκωτικό την αλλαγή και την αδρεναλίνη, τον πόνο και το γέλιο. Είμαι εξαρτημένη και το ξέρω. Φαφλατού είμαι. Στριφογυρίζω όλη μέρα αποφεύγοντας να γράψω κάτι. Δεν θέλω να παραδεχτώ πως ακόμα ψάχνομαι, θα 'ταν πιο ωραίο να είχα φτάσει. Θα 'ταν;