Ζέστη – κρύο, ζέστη – κρύο... άγνωστη εναλλαγή απ’ ότι συνήθως.
Είναι η ιδιαιτερότητα της σχέσης που δεν επιτρέπει μεγάλες αποκλίσεις. Πρέπει να είναι ζέστη – ζέστη – ζέστη. Και προσπαθώ να σκεφτώ τι είναι αυτό που κατεβάζει την θερμοκρασία. Ίσως όλες αυτές οι άκομψες σκέψεις που λέγονται δυνατά. Ίσως ο χειρότερος εαυτός και των δύο που θα ευχόμασταν να μην υπήρχε στον καθρέφτη μας. Όλα πολύ γρήγορα και όσα στην ουρά για να γίνουν. Λίγα στραβώματα αλλά χαλάνε το τέλειο που πιστεύαμε πως υπήρχε.
Όταν αποφασίζεις να ρισκάρεις για μια τελευταία φορά δεν θες δεύτερες σκέψεις. Θέλεις ό,τι ζεις να είναι παραμύθι και θέλεις μόνο καθαρό ουρανό. Και διαισθάνομαι ότι η καλή διάθεση κλονίζεται. Διαισθάνομαι πως τα σύννεφα μένουν πιο πολύ από όσο έπρεπε. Δεν είναι μεγάλα συγκριτικά αλλά είναι σημαντικά. Σημαντικά γιατί θέλαμε, χρειαζόμασταν καταγάλανο ουρανό.
Προσπαθώ να μην πτοούμαι. Να μην τα σκέφτομαι μόνη μου αλλά μαζί. Προσπαθώ να είμαι νηφάλια και να φέρομαι όπως αξίζει στο άλλο μου μισό. Κάτι στραβώνει και αυτή η ανομοιομορφία δεν είναι απ’ τις θεμιτές. Χρειαζόμαστε περισσότερες ανοιχτές σκέψεις... μόνο αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου