Με πήρε σήμερα... πρώτη δουλειά με το που ξύπνησε να μου χαρίσει χαμόγελο. Και σίγουρα τον αγαπάω γι’ αυτό. Ζήσε την στιγμή δεν λένε; Ζω λοιπόν το κομμάτι του εικονικού ζευγαριού και δέχομαι ότι παίρνω... δυο τρεις λέξεις, την αίσθηση του «ανήκω». Δεν μπορώ να ξεχάσω την παρατήρηση του Κώστα. Αυτή η σπίθα που όπως λέει λείπει από το βλέμμα του. Δεν έχω καν το βλέμμα του πρόχειρο να το εστιάσω μονάχη μου. Δεν ξέρω αν είναι η γενικότερη κούραση αλλά αυτή την στιγμή τα μάτια μου δακρύζουν και νιώθω πως καταρρέω. Το σώμα διαμαρτύρεται και το μυαλό από πείσμα κάνει το βλέμμα να θολώνει για να μην μπορώ να δουλέψω άλλο και να ξεχαστώ. Πρέπει να με εκπαιδεύσω να μην υπάρχει κανένας. 2 άτομα κάναν τον κόπο να μου μιλήσουν από μόνα τους αυτές τις μέρες και τα δύο μου επισήμαναν την ανάγκη που πρέπει να έχω για αυτοδυναμία γιατί το "τώρα" μου δεν είναι αυτό που θα με καλύψει.
Αν θα μπορούσα να κάνω διακοπές θα έκανα σαν αυτές πριν χρόνια. Εντελώς μόνη και απομονωμένη για κάποιες μέρες. Κλειστά τηλέφωνα, μακριά από οτιδήποτε γνώριμο. Πολύ θελκτική τις τελευταίες μέρες η μοναξιά. Εδώ τουλάχιστον μπορώ να μελαγχολώ χωρίς αντίλογο. Χωρίς την ανάγκη να χαμογελάσω για τους άλλους , χωρίς ερεθίσματα να θέλουν να με κάνουν να ξεχαστώ. Ένα μπαλκόνι στην θάλασσα και μια καρέκλα. Ούτε καν μουσική. Δεν θέλω να βρω τι φταίει, αυτό θα έρθει. Να το νιώσω ώστε να περάσει θέλω. Να μην προσπεράσει σαν τόσα άλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου