Ψαχούλεμα

Ούτε εγώ ξέρω πόσες φορές το έχω πει για το μπέρδεμα στην ζωή μου. Προφανώς ο Λ. ενδιαφέρεται για μένα. Ό,τι και αν κρύβεται από πίσω σίγουρα με γουστάρει κιόλας. Και εγώ... δεν θέλω να μπω στην διαδικασία να το αναλύσω, να ψάξω το αν μου αρέσει περισσότερο, να αφεθώ να τον γνωρίσω και να νιώσω κολακευμένη, ενθουσιασμένη από το καινούριο. Όχι ότι δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα μαζί του, αλλά δεν μου κάνει απευθείας αυτό το κλικ που μου κάνουν άλλοι. Τον συμπαθώ πολύ κάνουμε καταπληκτική παρέα, διασκεδάζουμε με τον ίδιο τρόπο και μας αρέσουν παρόμοια πράγματα αλλά... όσο και αν μου βγάζει το τρυφερό δεν αισθάνθηκα ούτε στιγμή κάτι ερωτικό. Μόνο μια μικρή ανταπόκριση στο φλερτ του που την ερμηνεύω σαν συμπάθεια. Συν του ότι αν ποτέ γινόταν κάτι με τον Λ. θα είχαμε άλλου τύπου μπερδέματα. Δεν θα γλίτωνα το τετ-α-τετ σε συναυλία , εκτός αυτού δεν θα είχα και καμία ελπίδα με τον άλλο. Αυτό μου έλειπε να τους περνάω όλους από μια παρέα. Και ενώ όταν είπα στον Β. για τον Α. μου είπε πως χάρηκε στην αρχή, τώρα με αυτόν σαν πολύ αρνητικός να ήταν. «Αφού δεν σου έχει βγει ήδη δεν κάνει για σένα» γέλασα πολύ. Του θύμισα αυτό που είχε πει για μένα, ότι χρειάζομαι κατά την εκτίμησή του κάποιον για να είμαι καλά. Φυσικά το γύρισε και έμεινα εγώ πάλι με το ερωτηματικό... θα κάνει κίνηση, δεν θα κάνει; Έχει αποφασίσει τεσπα τι θα κάνει με μένα; Νιώθω πως ενώ εκείνη την μέρα έκανε τα πάντα για να καταλάβω πως δεν πρέπει να τον υπολογίζω τόσο στην ζωή μου, τώρα που του αντέστρεφα τα όσα είπε τα μάζευε. Φοβάται πως θα απαγκιστρωθώ τελείως; Αποφάσισε πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα; Πάντως για τα δεδομένα του το κοπλιμέντο μου το πήρα. Δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος που να τον κάνει να είναι τόσο αληθινός και να λέει ακριβώς αυτό που σκέφτεται. Το πιστεύουμε; Δεν έχουμε κάτι να χάσουμε. Μπάχαλο για άλλη μια φορά και ο λόγος το αναποφάσιστο των ανθρώπων, και μένα και των άλλων. Μακάρι να ήξερα πως αυτό που νιώθω για τον άλλο δεν είναι απλό μυστήριο. Θα έκανε τα πράγματα πολύ πιο απλά και ξεκάθαρα. Θα ήξερα πάνω κάτω αν πραγματικά μου αρέσει. Και από την άλλη, μπερδεύουμε την μοίρα με τα ψαχουλέματά μας. Αν δεν ήξερα ότι ήταν φίλοι θα το προχώραγα με τον Λ. μόνο και μόνο για να δω που θα βγει. Πως γίνετε να μπορώ να τα λύνω όλα σε οποιονδήποτε άλλο τομέα της ζωής μου και σε αυτόν πάντα να νιώθω σαν την Πολυάννα. Μπορεί να φταίει το ότι έχω ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με μένα; Τι έχω αφήσει χωρίς να συζητήσω με τον εαυτό μου; Και τι θα μπορούσε να μου δώσει απαντήσεις; Δικαίως το Μ θα μπει πάνω στην πυξίδα, εμένα ψάχνω να βρω.