Ιδεοληψίες...

Πάλι ο Φάνης τα πλήρωσε όλα... σκέφτομαι να τον πλύνω. Να βγάλω απο πάνω του όλα αυτά τα μικρόβια που χρόνια κουβαλά. Να βγάλω την μυρωδιά του... θυμάμαι πως μύριζε στην αρχή, σαν όλα τα λούτρινα με την συνθετική τρίχα, σαν κάτι καινούριο αλλά ζεστό. Η άσπρη του κοιλιά έχει γκριζάρει και προσπαθώ να θυμηθώ αν ποτέ είχε μουστάκια. Προσπαθώ να θυμηθώ πόσο έχω ξεσπάσει πάνω του. Προβολη το λένε οι "επιστήμονες". Το κακό της ψυχανάλυσης, το κακό του εκτός απο το να κάνεις να λες κιόλας.
A part of me says... without you. Γιατί είσαι εκεί και είναι οι συγκυρίες. Γιατί απλά έτυχε και η μοίρα... δεν ξέρω αν πιστευω στην μοίρα. Μάλλον σύμπτωση, μάλλον λάθος, μάλλον παρεξήγηση, μάλλον ιδεοληψία. Ευτυχώς που δεν απασχολείς συνέχεια το μυαλό μου. Σκέφτομαι πως πρέπει να φύγουν τα κοινά. Ψάχνω τις προθέσεις τους, τι τα προκάλεσε και αν προϋπήρχαν. Δεν θέλω τώρα που έχω τόσα στο μυαλό να προσθέσω και σένα. Δεν θέλω... φοβάμαι... δεν ξέρω ποιον εμπιστευομαι λιγότερο. Μπορείς να είσαι απλά εκεί να με πιάσεις; Είσαι μικρός, είσαι με όρια, είσαι... δεν μπορώ να ζητάω. Ίσως όχι απο σένα. Κάποτε, κάπου, ίσως. Φοβάμαι πως πέφτεις σε παγίδα. Πως πέφτεις για μένα με φαντασιώσεις και ξαφνικά θα ξυπνήσεις. Αυτό ακριβώς φοβάμαι. Δεν μπορώ να μαζεύω κομμάτια πάλι, δεν μπορώ να αντιμετωπίζω πισωγυρίσματα άλλων. Δεν μπορώ να μην έχω αυτό που χρειάζομαι. Τα βγάζω πέρα καλά, βρίσκω κουράγιο στα μικρά, στους ανθρώπους μου, στα λίγα που παρατηρώ. Πως να ρισκάρω μια ταραχή; Ξέρω, καλύτερα τσαλακωμένη παρά ανέραστη, αλλά δεν μου λείπει αυτό. Ξημερώνει νέα μέρα και δεν θέλω. Μου φέρνει όλο άσχημα.