Κάτι δεν μου πάει καλά.

Θέλω χώρο χωρίς να στερηθώ την παρουσία του.

Θέλω χρόνο χωρίς να προκαλέσω απόσταση.

Θέλω προσοχή και φροντίδα... ξεκάθαρη!

Θέλω διαμοιρασμό των πάντων

Θέλω να ξέρω τι τον απασχολεί (το έχω βέβαιο)

Τι θέλω;

Παράλογη καμπύλη

Ζέστη – κρύο, ζέστη – κρύο... άγνωστη εναλλαγή απ’ ότι συνήθως.

Είναι η ιδιαιτερότητα της σχέσης που δεν επιτρέπει μεγάλες αποκλίσεις. Πρέπει να είναι ζέστη – ζέστη – ζέστη. Και προσπαθώ να σκεφτώ τι είναι αυτό που κατεβάζει την θερμοκρασία. Ίσως όλες αυτές οι άκομψες σκέψεις που λέγονται δυνατά. Ίσως ο χειρότερος εαυτός και των δύο που θα ευχόμασταν να μην υπήρχε στον καθρέφτη μας. Όλα πολύ γρήγορα και όσα στην ουρά για να γίνουν. Λίγα στραβώματα αλλά χαλάνε το τέλειο που πιστεύαμε πως υπήρχε.

Όταν αποφασίζεις να ρισκάρεις για μια τελευταία φορά δεν θες δεύτερες σκέψεις. Θέλεις ό,τι ζεις να είναι παραμύθι και θέλεις μόνο καθαρό ουρανό. Και διαισθάνομαι ότι η καλή διάθεση κλονίζεται. Διαισθάνομαι πως τα σύννεφα μένουν πιο πολύ από όσο έπρεπε. Δεν είναι μεγάλα συγκριτικά αλλά είναι σημαντικά. Σημαντικά γιατί θέλαμε, χρειαζόμασταν καταγάλανο ουρανό.

Προσπαθώ να μην πτοούμαι. Να μην τα σκέφτομαι μόνη μου αλλά μαζί. Προσπαθώ να είμαι νηφάλια και να φέρομαι όπως αξίζει στο άλλο μου μισό. Κάτι στραβώνει και αυτή η ανομοιομορφία δεν είναι απ’ τις θεμιτές. Χρειαζόμαστε περισσότερες ανοιχτές σκέψεις... μόνο αυτό.

Confidential ;)

που να βγω και να το φωνάξω γαμώ την τύχη μου!
.........



Είμαι ερωτευμένη!

Είμαι ερωτευμένη!

ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ!!!

και πολύ ευτυχισμένη :)

Ημιτελή πρόσωπα

Σκόρπιες προτάσεις... θεωρίες και τοποθετήσεις που δεν καταφέρνουν να ολοκληρωθούν. Δάκτυλα που πάλι πάνε πιο αργά απο την σκέψη. Όλα ισχύουν και όλα αναιρούνται... Το οτι όμως δεν βγαίνουν στην επιφάνεια με ενοχλεί. Μάλλον θα ξαναζωντανέψει το εδώ. Μικρή αποσυμπίεση once again...

Σε 2ο πρόσωπο:
Έχεις μάθει το εαυτό σου να λειτουργεί αμυντικά. Να σκέφτεται τις επιλογές που θα σε πληγώσουν, που θα σε κάνουν να πονέσεις, να πισωγυρίσεις ή να διπλώσεις. Έχεις εκπαιδευτεί σε ελιγμούς, σε διεξόδους τεχνητές και μη, σε διαρκείς υποψίες που σε κάνουν να ανησυχείς, να υποφέρεις, να πιέζεσαι.
Θα ευχόσουν αν μην έπρεπε να είσαι έτσι. Να ήταν τα πράγματα απλά, οι άνθρωποι ενσαρκώσεις αγγέλων και η ζωή λούνα παρκ. Θα ευχόσουν να μην είχες φάει τόσα σκατά στο παρελθόν ώστε να ήσουν καλύτερος άνθρωπος. Ήσουν; Όταν ζούσες στον κόσμο σου και δεν αντιλαμβανόσουν τον σκληρό ρεαλισμό ήταν τόσο καλύτερα;
Είναι ακριβώς σε αυτή την φάση που αρνείσαι να αφεθείς σε καλές προθέσεις. Αν παρασυρθείς από καλά σημάδια, από ευχάριστες εκπλήξεις, από χαμόγελα και λοιπές ουτοπίες. Μέσα στα νεύρα προσπαθείς να ξεπεράσεις την χαζορομαντική πλευρά της ζωής που ξέρεις πως πάντα σε οδηγεί σε λάκκους.

Σε 1ο πρόσωπο:
Σε τρομάζω... το έχω σκεφτεί. Να θες να μου ανοιχτείς και κάτι να σε φοβίζει. Δεν σου κρύβομαι, νομίζω έστω. Ξέρεις πόσο σε θέλω, πόσο σε νοιάζομαι, πόσο σε φοβάμαι και σχεδόν ό,τι σκέφτομαι. Ανοίγω το στόμα και στο λέω όπως μου έρθει. Μιλάω και δεν είναι κάτι που κάνω συνήθως. Όσο φοβάμαι ότι θα σε διώξει αυτό που πραγματικά είμαι τόσο στο δείχνω. Άλλες στιγμές νιώθω πως είσαι τρομερά απλός και άλλες σύνθετος. Επίπεδα πολλά που δεν ξέρω με ποιο κριτήριο μπαίνουν στην σειρά ή εξαφανίζονται.
Είμαι ερωτευμένη ξέρεις... θέλω να είμαι μαζί σου, να αλλάξω τα πράγματα για να χωρέσουμε τα δύο σαν ένα, να σε μάθω, να σε βάλω μέσα μου, να σε προστατεύσω, να σε κάνω να χαμογελάς και να με φιλάς πάντα έτσι. Θέλω να είσαι καλά, όχι εξαιτίας μου. Να στέκεις, να νιώθεις αυτοδύναμός, δημιουργικός, πλήρης. Να με θέλεις όχι γιατί με έχεις ανάγκη αλλά γιατί δεν μπορείς να σκεφτείς την στιγμή σου χωρίς εμένα.
Θέλω χωρίς αντίκρυσμα... γιατί; Είναι ο φόβος.

Ιδεοληψίες...

Πάλι ο Φάνης τα πλήρωσε όλα... σκέφτομαι να τον πλύνω. Να βγάλω απο πάνω του όλα αυτά τα μικρόβια που χρόνια κουβαλά. Να βγάλω την μυρωδιά του... θυμάμαι πως μύριζε στην αρχή, σαν όλα τα λούτρινα με την συνθετική τρίχα, σαν κάτι καινούριο αλλά ζεστό. Η άσπρη του κοιλιά έχει γκριζάρει και προσπαθώ να θυμηθώ αν ποτέ είχε μουστάκια. Προσπαθώ να θυμηθώ πόσο έχω ξεσπάσει πάνω του. Προβολη το λένε οι "επιστήμονες". Το κακό της ψυχανάλυσης, το κακό του εκτός απο το να κάνεις να λες κιόλας.
A part of me says... without you. Γιατί είσαι εκεί και είναι οι συγκυρίες. Γιατί απλά έτυχε και η μοίρα... δεν ξέρω αν πιστευω στην μοίρα. Μάλλον σύμπτωση, μάλλον λάθος, μάλλον παρεξήγηση, μάλλον ιδεοληψία. Ευτυχώς που δεν απασχολείς συνέχεια το μυαλό μου. Σκέφτομαι πως πρέπει να φύγουν τα κοινά. Ψάχνω τις προθέσεις τους, τι τα προκάλεσε και αν προϋπήρχαν. Δεν θέλω τώρα που έχω τόσα στο μυαλό να προσθέσω και σένα. Δεν θέλω... φοβάμαι... δεν ξέρω ποιον εμπιστευομαι λιγότερο. Μπορείς να είσαι απλά εκεί να με πιάσεις; Είσαι μικρός, είσαι με όρια, είσαι... δεν μπορώ να ζητάω. Ίσως όχι απο σένα. Κάποτε, κάπου, ίσως. Φοβάμαι πως πέφτεις σε παγίδα. Πως πέφτεις για μένα με φαντασιώσεις και ξαφνικά θα ξυπνήσεις. Αυτό ακριβώς φοβάμαι. Δεν μπορώ να μαζεύω κομμάτια πάλι, δεν μπορώ να αντιμετωπίζω πισωγυρίσματα άλλων. Δεν μπορώ να μην έχω αυτό που χρειάζομαι. Τα βγάζω πέρα καλά, βρίσκω κουράγιο στα μικρά, στους ανθρώπους μου, στα λίγα που παρατηρώ. Πως να ρισκάρω μια ταραχή; Ξέρω, καλύτερα τσαλακωμένη παρά ανέραστη, αλλά δεν μου λείπει αυτό. Ξημερώνει νέα μέρα και δεν θέλω. Μου φέρνει όλο άσχημα.