Κλείνει το blog αυτό για μένα κορίτσια μου. Το παραδίδω στα χέρια σας και εύχομαι να το κάνετε λίγο πιο ροζ. Δεν θέλω να ξέρω τι θα κάνετε, σας εμπιστεύομαι άλλωστε τυφλά. Αποχωρώ γιατί αρνούμαι να γράφω τις σκέψεις μου σε κοινή θέα. Αρνούμαι να ξέρω πως είσαι εκεί και δεν κάνεις τίποτα για να είσαι εδώ.
Ας μου εξηγήσει κάποιος πως γίνετε να έχω τόσα κέφια πρωινιάτικα Δευτέρας; Άφρο σε σένα πέφτει ο κλήρος!
Ξέρω δεν κατάφερα να απέχω και πολύ απ’ το blogging αλλά δεν είναι και τόσο άσχημη συνήθεια... Πως το ‘πε χτες ο Π.; Πάει την έχεις χάσει την μπάλα εσύ. Άντε εξήγησέ του ότι πάντα έτσι αλλοπρόσαλλη είμαι. Ότι την μια μέρα είμαι γιούχου και γεια σου και την άλλη σοβαρή του κερατά. Συμπέρασμα του τριημέρου ότι είμαι καλύτερη μεθυσμένη, πιο κεφάτη, πιο αληθινή, πιο αποφασιστική. Στη νηφαλιότητα χτυπάνε οι σκέψεις κόκκινο και όχι οι καλές σκέψεις δυστυχώς. Όχι ότι λέω πράγματα που δεν σκέφτομαι ή υπερβολές αλλά πράττω περισσότερο εγωιστικά. Προσπαθώ να αποφύγω την φθορά μου αλλά μεταξύ μας φθορά σημαίνει ζωή. Άρα μαζί με τις απώλειες χάνω και την ουσία.-Έχετε ερωτευθεί στη ζωή σας;
-Δώδεκα φορές μόνο, και πολύ έντονα.
-Με ανταπόκριση;
-Μόνο μια φορά με ανταπόκριση. Τα υπόλοιπα ήταν πλατωνικοί έρωτες ή μάλλον... πώς το λένε... ιδεοληψίες. Η μαμά μου έλεγε «με το νου σου μπαϊράμι κάνεις», δηλαδή με το νου μου ζούσα έρωτες φανταστικούς. Αλλά τι σημασία έχει; Ο έρωτας δεν είναι πότε θα μπει το ένα μέσα στο άλλο. Έρωτας είναι αυτό που ποθείς.
-Ακόμα κι αν δεν το 'χεις;
-Ο πόθος είναι! Τίποτε άλλο. Τα άλλα είναι τρίχες.
-Ο ένας έρωτας που είχε ανταπόκριση...
-Αυτός ήταν ο χειρότερος! (γέλια)
-Επειδή είχε ανταπόκριση;
-Βεβαίως! Αυτό που ποθείς, μόλις το κατακτάς είναι σα να μην υπάρχει. Το κλασικό παράδειγμα: «Πόσο θα ήθελα να μπω μέσα σε μια ωραία, γαλάζια θάλασσα!». Ε, μπήκες! Και τι έγινε; Τι νιώθεις που μπήκες στη θάλασσα;
-Ε, πώς! Μια δροσιά!
-Τίποτα δε νιώθεις! Μια ιδέα είναι. Έτσι κι ο έρωτας, είναι τίποτα.
Απόσπασμα από συνέντευξη του Χριστιανόπουλου στο Schooligans
---------
Αν με έπαιρνες τώρα θα σου έλεγα "Άστο αγοράκι μου, το παρακουράσαμε" και έτσι νιώθω.
Η ζωή μας τρέχει, συμβαίνουν χίλια άλλα δύο πράγματα και εμείς δεν μπορούμε να δούμε τι σκατά μας συμβαίνει. Μια νιώθω έντονα, μια πλήρως ξενερωμένη. Ρε φίλε το κουράσαμε πολύ, πιο πολύ απ΄όσο έπρεπε και η ζωή είναι μικρή. Δεν θα αφήσω κανέναν να μου την στερήσει με την αναβλητικότητά του. Ξέρω δεν διέφερα πολύ, αλλα πες μου, τότε κρυβόμουν; Έκανα κάτι διαφορετικό; Μπορεί να έχω τόσο λάθος;
Ας ήσουν εδώ τόσες μέρες που ήθελα να είσαι. Εκεί που έλεγα οτι εγώ μας πάω πίσω, τελικά μια χαρούλα είμαι φιλαράκι εγώ. Σε τρυπάκια αναμονής δεν μπαίνω. Εδώ ήμουν να αντιμετωπήσω τα πάντα. Ας μου έλεγες τα χειρότερα, ας μου αποκάλυπτες τέρατα, ας μου έδειχνες τι πραγματικά σκέφτεσαι, όχι για μένα, γενικά. Τώρα, χωρίς θαύματα τίποτα δεν γίνεται.
Και δεν μπορώ πια να σε δικαιολογήσω. Πέρασε πολύς χρόνος που δεν έδωσες μια λύση. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι πως βάρεσες λήξη χωρίς σφυρίχτρα. Τέσπα, είπαμε στην ζωή υπάρχουν άλλα πιο σοβαρά και σημαντικά.
...
Και θα μου πεις τι σχέση έχει το πρώτο με το δεύτερο κείμενο... ψάχτο λίγο
Άντε και γαμήσου! Όλοι! Όλα!!! Αυτά που θέλεις να συμβούν δεν συμβαίνουν και εμφανίζονται μπροστά μου μικρές μαλακίες. Ένα καλό πραγματάκι ζήτησα μωρέ. Τι ζήτησα; Να κερδίσω κανένα λόττο; Να ξυπνήσω σε έναν άλλο κόσμο; Τι ζήτησα γαμώτο και είναι τόσο δύσκολο να έχω μια αιτία για χαμόγελο; Τα βαρέθηκα όλα αυτά. Μπούχτησα. Περνάει και το μεγάλο κεφάλι, με βλέπει και λέει «ακόμα να αυτοκτονήσεις;» Ποιος ξέρει με τι μούρη με είδε. Στραβωμένη με το τίποτα, ξενερωμένη με αυτήν την καθημερινότητα που ούτε θυμάμαι πότε μου προσέφερε κάτι πραγματικά καλό για να θυμάμαι. Δεν είμαι αχάριστη ρε. Απαιτητική είμαι. Και έχω μάθει οι αξίες μου να είναι ανώτερες από τους κοινούς, που μιλάνε για σεξ και ψιλοκουβεντιάζουν με γκόμενες και γκόμενους και νομίζουν ότι κάτι έγινε. Με απογοητεύουν οι ανθρώποι. Και δεν θα ρίξω το κριτήριο, να ανέβετε εσείς ρε και να γίνετε καλύτεροι. Χρησιμοποιώ και αυτό το «ρε» που μου δίνει στα νεύρα! Μου ξεφεύγουν μερικά σαν τα μούτρα σας αλλά τουλάχιστον συνέρχομαι. Την αθυροστομία μου μέσα... Ξεφυσάω όλη μέρα σήμερα αλλά διαφορετικά, εκνευρισμένα. Πότε θα γυρίσει και αυτός ο ρημάδης ο τροχός; Άντε μπας και γαμήσει ο πτωχός (το πνεύματι) και συνέλθει λίγο. 
Ρε ρεμάλι! Σήμερα με έχεις νευριάσει πολύ! Γιατί παιδί μου έχεις παραμελήσει τόσο τον εαυτό σου; Την ιστοσελίδα σου; Αυτό που είσαι; Δεν κουράστηκες να κρύβεσαι; Βάλε κάτω την κούτρα σου και βγάλε κάτι απ την ψυχή σου. Το ‘χεις! Το ξέρεις πως το έχεις μέσα σου. Ό,τι σκατά και να σου τύχανε οφείλεις να τα βρεις με τον εαυτό σου. Κανάκεψέ τον λίγο. Εν ανάγκη γράψε κάτι και κόψε τα σχόλια. Υπόσχομαι δεν θα πω κουβέντα, το πολύ πολύ να πω κάτι εδώ. Γράψε ρε παιδί μου κάτι, εκτονώσου! Δείξε πως ακόμα κυλάει φλέβα σε αυτές τις φλέβες. Καημένε μου έτσι και νομίζεις ότι μπαγιάτεψες θα νευριάσω περισσότερο!
Δεν μπορώ να το εξηγήσω και είναι σχεδόν τρελό, παράλογο. Δεν υπάρχουν καν λέξεις να περιγράψουν όσα νιώθω ή σκέφτομαι ώρες ώρες. Και δεν με βοηθάς και εσύ να καταλάβω. Με πιάσαν τα εγωιστικά μου. Πέρασα πολύ όμορφα το τριήμερο, πραγματικά όμορφα και ξεχωριστά με κάθε φίλο, σε κάθε μέρος. Δεν ξέρω αν θα υπήρχε καλύτερο μέρος ή παρέα για να είμαι, δεν θα σου πω το «με σένα θα ήταν καλύτερα» γιατί δεν μπορώ να ξέρω. Και ξέμεινα και από το τι να πω... Τίποτα. Έγραψα όσα μου ήρθαν και τώρα κώλωσα πάλι.
Λοιπόν τελευταία εγγραφή απ' το παλιό γραφείο. Όσο δεν έχω δει ακόμα το νέο μου γραφείο μπορώ να ονειρεύομαι, σωστά; Λοιπόν θέλω γραφείο να βλέπει την θάλασσα, άπλα τον ουρανό και στο ενδιάμεσο κανένα δεντράκι. Να είναι απομονωμένο από τους άλλους και να μπορώ να το ψιλοδιακοσμήσω. Έμαθα μου έχουν λαχανί καρέκλα (θα ρίξουμε γέλιο) και οτι έχω πιο πολλά ντουλάπια απο τους άλλους. Για να μου δώσαν αυτό κάτι άλλο θα μου πήραν, ας μην είναι η θέα plzzzzzzzzzzzzz. Την Τρίτη θα ξέρουμε. Και αν δεν είναι όπως σκέφτομαι τότε... έχουμε και νοσοκομείο δίπλα μας για παν ενδεχόμενο :Ρ
Πρέπει να μου πήρε και 3 ώρες χτες να καταφέρω να ανεβάσω το κομμάτι και να το κάνω να παίζει... και τώρα απ το γραφείο δεν ακούγεται τίποτα. Ήθελα να το ακούω όλη μέρα όπως το άκουγα χτες. Αυτό έπρεπε να βάλω στην εγγραφή, αυτό και το κομμάτι που σκέφτομαι όποτε αναρωτιέμαι που βρίσκεσαι. Ίσως να έπρεπε να κάνω μια παρόμοια εγγραφή εδώ στο φάτσα φόρα που δεν θα το δουν και οι αδιάκριτοι. Σκεφτόμουν το Σάββατο... αν είναι αυτοί διακριτικοί εμένα να μου τρυπήσεις και την άλλη μύτη. Όχι οτι εγώ είμαι καλύτερη (καλά μεταξύ μας μπορεί να είμαι λίγο) αλλά η διακριτικότητα δεν είναι μόνο στο πόσα ρωτάει ο άλλος.
Ω ναι η μόνη αλήθεια είναι πως ανήκω επάξια στην κατηγορία των κάφρων. Των εγωκεντρικών πλασμάτων που νομίζουν πως ότι συμβαίνει σε αυτούς συμβαίνει και στους άλλους, ότι μεθόδους έχουν να ξεπερνάνε διάφορα οφείλουν να χρησιμοποιήσουν και οι άλλοι, που αν δεν τους δώσεις σημασία ξαφνικά πιστεύουν πως το κάνεις επίτηδες λες και εσύ δεν έχεις δική σου ζωή. Πως κατάντησα έτσι; Τι λάθος δρόμο πήρα στην εφηβεία, ποιος ξέρει... Γιατί από τότε το έχω το κουσούρι.
Είναι περίεργο πως αμφιταλαντεύεται η μέρα μου ανάμεσα στο αίσθημα χαράς και μελαγχολίας. Χαρά γιατί με σκέφτηκες και μελαγχολία γιατί ανάθεμα και αν ξέρω που πάω. Κλαψιάρικη εγγραφή πάλι; Ε αφού έτσι μου βγαίνει! Μου θυμίζω την εικόνα που το κίτρινο προσωπάκι έχει το στόμα του μια πάνω μια κάτω, αναποφάσιστο για το πώς να το κρατήσει. Έχουμε περίεργο timing, πολύ περίεργο. Λες και μερικά πράγματα είναι για να γίνουν. Και ενώ νιώθω πως θέλω χρόνο άλλο τόσο νιώθω πως με κυνηγάει και όσο χρονοτριβώ χάνω..JPG)
Το μόνο σίγουρο είναι πως πάντα μετά από μια περίοδο χαράς έρχεται η πτώση. Έτσι και τώρα κάθομαι μέσα, μελαγχολώ, νιώθω θλίψη και δεν βρίσκω ακριβώς γιατί. Εφαρμόζω πάλι την λογική της απραξίας ελπίζοντας να φέρω ισορροπίες. Σκέφτομαι πόσα χωράνε στην ζωή μου; Πόσα θέλω να έχω μέσα, ποιους, πως... Τα σκέφτομαι λες και είναι αποκλειστικά δικές μου επιλογές, μα δεν είναι. Θα πρέπει να βρω εκείνο το κομμάτι που θα μου δώσει μια αχτίδα αισιοδοξίας. Το τελευταίο του playlist με έχει καταβάλλει τώρα όπως δεν τα κατάφερε τόσες μέρες. Γιατί όμως τώρα; Πολλά θα μπορούσα να βρω, να πω στα φανερά, να υπονοήσω. Δεν γαμιέται; Παιχνιδάκι έγινα. Έτσι είναι σε αυτές τις καταστάσεις, μαζί με τα καλά έχουμε και τα άσχημα. Και στα τελευταία είμαι μανούλα. Μακάρι να ένιωθες πως είμαι τώρα να με έκανες να χαμογελάσω. Λες και χρειάζομαι πολλά για να νιώσω λίγο καλύτερα... Να δεις πως το πα σήμερα... «δεν θέλω να μιλάω για να μην το διογκώσω». Έτσι πάει, τα καλά όταν τα συζητάς διογκώνονται, τα άσχημα εκτονώνονται. Επιστροφή στις ρίζες λοιπόν. Θα μάθουμε πάλι να εκπαιδεύουμε την σκέψη να μην έχει ανάγκη κανέναν. Άραγε ποια είναι η καλύτερη τιμωρία για το παράπτωμά μας; Να είμαστε το τριήμερο με πραγματικούς φίλους και ας νιώθουμε όπως νιώθουμε; Ή να μείνουμε μόνοι Αθήνα να μιζεριάσουμε όπως μας αξίζει; Δεν μπορώ άλλη τρέλα. Και είμαι και σκατοευαίσθητη στις συναισθηματικές μεταπτώσεις. Αν ο Γιώργος ήταν Αθήνα θα χτύπαγα αυτό το tatoo αύριο χωρίς σκέψη. Λίγος πόνος για κάτι σίγουρα όμορφο. Πόνος με σίγουρο αποτέλεσμα. Ίσως ήταν η ώρα μου να καταρρεύσω. Για πόσο μπορεί να πηγαίνουν όλα σχετικά καλά ή εσύ να χαμογελάς και να αδιαφορείς για τα γύρω; Μικρή κουράγιο, θα περάσει! Όπως όλα.
Τα ’χω παίξει! Ονειρεύομαι φιλιά και αγκαλιές και χαμόγελα και αγγίγματα... Με έπιασε η Άνοιξη, άπλωσε τα μαγικά της κλαδιά να μου προκαλέσει συναισθήματα που τόσο καιρό είχαν κουκουλωθεί με τα παλτά.Βρίζω λίγο, σκέφτομαι ότι είναι γκαντεμιά να σου τυχαίνει πάλι αυτό, να παιδεύεις τον εαυτό σου με την τρέλα του έρωτα, του πάθους κτλ κτλ και από την άλλη... χαμογελώ πονηρά. Είναι όμορφο παίδεμα. Από αυτά που αν τα αποδεχτείς σου γλυκαίνουν την ζωή.
Με πήρε και με σήκωσε το αεράκι που εξαφάνισε τα σύννεφα και έκανε τον ουρανό τόσο γαλανό. Με πήρε και με σήκωσε ο ήλιος που μου καίει τα μάγουλα, τα χρώματα που ανθίζουν, η διάθεσή μου να είμαι όλο στο μπαλκόνι... Σκέφτομαι μυγδαλιές, να ανατριχιάζω από το αεράκι, να ξαπλώνω μία σε χαλίκι και μια σε χλόη.
Ίσως να θέλω απλά μια εκδρομή. Ίσως πάλι απλά έναν φραπέ σε μια καρέκλα στο μπαλκόνι. Να κοιμηθώ σε δροσερά σκεπάσματα και να μπαίνουν απ τις γρίλιες οι αχτίδες του ήλιου. Πάλι αγκαλιές, χάδια.
Ξύπνα παιδάκι μου! Δουλειά είσαι! Πως παρασύρεσαι έτσι; Είναι το γνωστό «Μόνη σου ψήνεσαι καμάρι μου!». Μόνη σου τα σκέφτεσαι, μόνη σου τα θέλεις, ε και έτσι θα μείνουν μάλλον. Τουλάχιστον είναι ωραίες σκέψεις.
Γκρινιάζω, γκρινιάζω, γκρινιάζω από το πρωί. Γαμώ την τύχη μου με την δουλειά μου, με τους προϊστάμενους, με το ξερό μου το κεφάλι που δεν κοιμάμαι νωρίς, με τον πονοκέφαλό, τον αυχένα, εσένα που δεν στέλνεις ένα μηνυματάκι να γελάσει το χειλάκι, το ζευγαράκι που μου σπάει τα νεύρα με την χαρά του, την Τράπεζα Ελλάδος που απεργεί και μας έχει πηδήξει, την ηλίθια συνάδελφό που πακετάρει από σήμερα για την μετακόμιση της Παρασκευής και έχει πέσει σε μένα όλη η δουλειά της, τα τηλέφωνα που χτυπάνε ασταμάτητα και τον χρόνο που δεν μου είναι ποτέ αρκετός. Απίστευτο το ότι ολοκληρώθηκε η λίστα όσων με εκνευρίζουν. Κανονικά θα έπρεπε να είναι αναρίθμητα, να μου την σπάνε όλα! Έτσι μου ‘ρχεται να τα παρατήσω όλα και να βγω στο μπαλκόνι. Ε και δεν το κάνω!!!!
Η ερώτηση που σκέφτηκα ήταν τι θέλω. Χαμογελώ με την απάντησή μου. Είναι παιχνιδιάρικη, εύκολη, άψαχτη εντελώς. Και αν την εφαρμόσω... λες να πάρει εμένα ο Χάρος; Δεν έχω καταλάβει ποιος είναι ο πιο ευάλωτος σε αυτό το παιχνίδι. Θα ‘θελα μονό να μην είμαι εγώ. Έτσι για αλλαγή να έχω τον έλεγχο του εαυτού μου. Σε σκέφτηκα και χαμογέλασα και πέρασε και ο πονοκέφαλος. Φυσικό παυσίπονο παιδί μου. Είμαι τελικά «κοκάκιας», θέλω να σε σκέφτομαι που και που (το κατάλαβες πως το «που και που» είναι φυτευτό φαντάζομαι).
