Είναι περίεργο πως αμφιταλαντεύεται η μέρα μου ανάμεσα στο αίσθημα χαράς και μελαγχολίας. Χαρά γιατί με σκέφτηκες και μελαγχολία γιατί ανάθεμα και αν ξέρω που πάω. Κλαψιάρικη εγγραφή πάλι; Ε αφού έτσι μου βγαίνει! Μου θυμίζω την εικόνα που το κίτρινο προσωπάκι έχει το στόμα του μια πάνω μια κάτω, αναποφάσιστο για το πώς να το κρατήσει. Έχουμε περίεργο timing, πολύ περίεργο. Λες και μερικά πράγματα είναι για να γίνουν. Και ενώ νιώθω πως θέλω χρόνο άλλο τόσο νιώθω πως με κυνηγάει και όσο χρονοτριβώ χάνω.Το νιώθουν όλοι πως απομακρύνομαι. Το παρεάκι στην δουλειά μου κάνει από χτες παράπονα, η Αφροδίτη μου λέει να την πάρω τηλ αλλά δεν με πιέζει, η άλλη παρέα έχει συνηθίσει να χάνομαι για διαστήματα και οι Κορυδαλλιώτες προσπαθούν ακόμα να με καταλάβουν. Μου λένε συνέχεια αυτό το «μην ανησυχείς» λες και έδειξα ποτέ να με αγχώνει κάτι σχετικό με αυτούς.
Σκέφτομαι πως ο καθένας είναι στον κόσμο του αλλά και εγώ στον δικό μου δεν είμαι; Είναι κάτι σαν ξεκούραση πάντως αυτή η αποστασιοποίηση. Έχεις λιγότερα πράγματα να σκεφτείς, λίγο παραπάνω χρόνο για σένα... και όταν γίνετε κάτι όμορφο το χαίρεσαι διπλά γιατί έχεις την κατάλληλη διάθεση για να το κρίνεις ορθά. Και εκεί που λέω για όμορφο ξαναγυρνάω στο timing.
Τετάρτη σήμερα ε; Χάνω και τις μέρες. Μέση της εβδομάδας και τελευταία του μασκαρέματος. Δηλαδή εγώ τώρα είμαι καλά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου