Γκρίνια

Γκρινιάζω, γκρινιάζω, γκρινιάζω από το πρωί. Γαμώ την τύχη μου με την δουλειά μου, με τους προϊστάμενους, με το ξερό μου το κεφάλι που δεν κοιμάμαι νωρίς, με τον πονοκέφαλό, τον αυχένα, εσένα που δεν στέλνεις ένα μηνυματάκι να γελάσει το χειλάκι, το ζευγαράκι που μου σπάει τα νεύρα με την χαρά του, την Τράπεζα Ελλάδος που απεργεί και μας έχει πηδήξει, την ηλίθια συνάδελφό που πακετάρει από σήμερα για την μετακόμιση της Παρασκευής και έχει πέσει σε μένα όλη η δουλειά της, τα τηλέφωνα που χτυπάνε ασταμάτητα και τον χρόνο που δεν μου είναι ποτέ αρκετός. Απίστευτο το ότι ολοκληρώθηκε η λίστα όσων με εκνευρίζουν. Κανονικά θα έπρεπε να είναι αναρίθμητα, να μου την σπάνε όλα! Έτσι μου ‘ρχεται να τα παρατήσω όλα και να βγω στο μπαλκόνι. Ε και δεν το κάνω!!!!