Και τώρα προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ, να μην λειτουργήσω λογικά αλλά ούτε συναισθηματικά. Έχουν σχεδόν εξαφανιστεί οι φοβίες, ή μάλλον γίναν αδιάφορες και δεν βρίσκω τι ακριβώς έχει πια σημασία. Βάζω πάνω από όλα να είμαι καλά, ότι και αν σημαίνει αυτό. Αν το καλό για μένα είναι να κάνω το στραβοπάτημα, να το κάνω. Αν το καλό είναι να φύγω τρέχοντας, ας κάνω έστω αυτό. Το θέμα είναι ότι δεν τείνω προς κάπου. Να πω βρε παιδί μου με μια κάποια πιθανότητα μάλλον θα κάνω αυτό ή μάλλον θα ακολουθήσω αυτό τον δρόμο.
Η ερώτηση που σκέφτηκα ήταν τι θέλω. Χαμογελώ με την απάντησή μου. Είναι παιχνιδιάρικη, εύκολη, άψαχτη εντελώς. Και αν την εφαρμόσω... λες να πάρει εμένα ο Χάρος; Δεν έχω καταλάβει ποιος είναι ο πιο ευάλωτος σε αυτό το παιχνίδι. Θα ‘θελα μονό να μην είμαι εγώ. Έτσι για αλλαγή να έχω τον έλεγχο του εαυτού μου. Σε σκέφτηκα και χαμογέλασα και πέρασε και ο πονοκέφαλος. Φυσικό παυσίπονο παιδί μου. Είμαι τελικά «κοκάκιας», θέλω να σε σκέφτομαι που και που (το κατάλαβες πως το «που και που» είναι φυτευτό φαντάζομαι).Και μετά σκέφτομαι πως δεν είσαι βλάκας, το παίζεις όμως καλά. Και δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό. Μάλλον αξιολογείται με την ώρα του. Και εγώ βλάκας δεν είμαι αλλά από βλακείες γεμάτο το τσουβάλι. Πρέπει να αρχίσω να εκπαιδεύω το στόμα μου και τα δάχτυλα μου να αυτοπεριορίζονται χωρίς να νιώθω καταπίεση. Ξέρω δεν γίνονται αυτά τα πράγματα αλλά μπορώ να προσπαθήσω έστω και λίγο.
Είναι ωραίο πάντως πως ξεκινάω σχεδόν σαν άγραφο χαρτί. Δεν έχω δεδομένα, μέτρα και σταθμά, οριοθετημένες απαιτήσεις. Τα χτίζω όλα τώρα, στιγμή την στιγμή. Καλό είναι αυτό γιατί νιώθω να κουβαλάω πολύ λιγότερο βάρος. Και γράφω εγωκεντρικά... γιατί δεν μπορώ να σου ζητήσω τίποτα. Όχι έτσι, όχι εδώ. Ψάχνω να βρω όμορφη φράση για το «βλέποντας και κάνοντας». Μακάρι να υπήρχε :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου