Φιλικότατα

Ρε ρεμάλι! Σήμερα με έχεις νευριάσει πολύ! Γιατί παιδί μου έχεις παραμελήσει τόσο τον εαυτό σου; Την ιστοσελίδα σου; Αυτό που είσαι; Δεν κουράστηκες να κρύβεσαι; Βάλε κάτω την κούτρα σου και βγάλε κάτι απ την ψυχή σου. Το ‘χεις! Το ξέρεις πως το έχεις μέσα σου. Ό,τι σκατά και να σου τύχανε οφείλεις να τα βρεις με τον εαυτό σου. Κανάκεψέ τον λίγο. Εν ανάγκη γράψε κάτι και κόψε τα σχόλια. Υπόσχομαι δεν θα πω κουβέντα, το πολύ πολύ να πω κάτι εδώ. Γράψε ρε παιδί μου κάτι, εκτονώσου! Δείξε πως ακόμα κυλάει φλέβα σε αυτές τις φλέβες. Καημένε μου έτσι και νομίζεις ότι μπαγιάτεψες θα νευριάσω περισσότερο!

Θα ήθελα πολύ να έρθω και να στα γράψω όλα αυτά στην τελευταία σου εγγραφή. Να μπαίνουν όλοι αυτοί που σε σκέφτονται και εγώ να σε κράζω. Ξύπνα!!!!!! Μου λείπεις! Μας λείπεις! Όχι γιατί σου μιλάγαμε αλλά γιατί σε διαβάζαμε. Μου την δίνει που μιλάω στο πληθυντικό. Οκ δεν με νοιάζει ούτε να σου απαντήσω σε κάτι, ούτε να σχολιάσω, ούτε να δω εκατοντάδες τα σχόλιά σου από κάτω. Με νοιάζει να σε δω να μιλάς. Να έχεις άποψη, να είσαι εσύ. Το ‘χεις αφήσει να σε πάρει πολύ από κάτω. Και δεν λέω πως δεν το αξίζει. Είναι κάτι σημαντικό, κάτι σοβαρό. Αλλά φτάνει δεν νομίζεις; Και αν δεν «πένθησες» αρκετά κάνε ένα μικρό διάλλειμα να νιώσεις πως είναι να ανάβουν πάλι τα αίματα.

Κατάντια δηλαδή να κάθεσαι σε μια οθόνη (διότι στη δουλειά τι άλλο να κάνεις) να διαβάζεις τις μπαρούφες που γράφουν οι άλλοι (μέσα είμαι και εγώ) και να μην κάθεσαι να δημιουργήσεις κάτι δικό σου. Θέλω να σε διαβάσω, τέρμα! Θέλω να σε βλέπω να μου μιλάς, να ακούω τις σκέψεις σου, να αντιδρώ, να απαντάω έστω και σιωπηλά. Είπαμε να μην φωνάζεις για να τραβάς την προσοχή αλλά το παράκανες. Εκτός αν με δουλεύεις και κρύβεσαι και από μένα. Γράφεις και εσύ κάπου αλλού και απλά δεν το βλέπει κανείς γνωστός… Γαμώ την συνομωσιολογία μου! Ξέχνα το! Δεν έχω επιχειρήματα… απλά θέλω να σε διαβάζω και τα παλιά εξαντλήθηκαν. Με έπιασε το παράπονο. Φτου!