Break

Θα με πάρει λέει σήμερα τηλέφωνο να μάθει τι «δεν έχω και είμαι μια χαρά» και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να του πω τίποτα. Δηλαδή τι πίστευε; Ότι αν ήθελα να μιλήσω θα κώλωνα μπροστά σε τρίτους; Στο είπα χτες πως δεν ήθελα να μιλήσω, πως χτες θα εκτελούσατε χρέη παρέας που μιλάει και εμένα με έχει απλά θεατή. Και πάλι μίλησα πολύ, σε επέπληξα για τα νεύρα σου, για το ότι είσαι όλο λόγια με τον εργοδότη και στην πράξη δεν κάνεις κάτι και εκεί που έλεγα «τελικά είναι όντως φλούφλης» έκανες τρελό come back. Ξαφνιάστηκα τόσο από μια τόσο έξυπνη πράξη που νιώθω περήφανη που είμαι φίλη σου. Ίσως να είναι κάποιο κόλπο να κάνεις τους ανθρώπους πρώτα να έχουν μικρές απαιτήσεις από σένα και μετά να τους καταπλήσσεις. Είναι το αντίστροφο του να υπερδιαφημίζει κανείς τον εαυτό του με αποτέλεσμα αφού ανοίξεις το κουτί να απογοητεύεσαι. Τεσπα, δεν στο είπα χτες αλλά τελικά σε πάω πολύ σαν χαρακτήρα και ας μου πήρε τόσο καιρό να το πω με σιγουριά. Το ένστικτο σπάνια κάνει λάθος.

Με έκανε και ξεχάστηκα το χτεσινό. Εκεί που ένιωθα να έχω κουραστεί από όλα, πως έχει έρθει Κυριακή και είναι πιο πτώμα σωματικά και ψυχολογικά από την Πέμπτη, εκεί που έκανα δηλώσεις του τύπου «11 θα φύγω για σπίτι», εκεί έμεινα μέχρι το κλείσιμο γιατί πέρναγα καλά. Χωρίς να μιλάω πολύ, χωρίς να δίνω εξηγήσεις, χωρίς να συζητάμε για μένα, μέχρι και ο Σίμος μπήκε στο κλίμα και συμμετείχε σε ώριμη συζήτηση. Μπορεί τελικά η συναναστροφή με ορισμένους ανθρώπους να μας κάνει καλύτερους. Θα κάνουμε τον μικρό άνθρωπο και εμείς δίνοντας πατρικές συμβουλές θα νιώσουμε λίγο πιο υπεύθυνοι για αυτόν. Το έχεις καταλάβει ότι έτσι λειτουργούμε και οι δύο με τον Σ. έτσι;

Ήταν η πλήρη αντίθεση από όσα ζω τον τελευταίο καιρό. Νιώθω σαν να είμαι μέσα σε μια οικογένεια που όλα είναι διάφανα. Ό,τι κάνω, ό,τι λέω, ό,τι σκέφτομαι φωναχτά κρίνεται. Όχι ότι γίνετε επίτηδες ή κακόβουλα. Ίσα ίσα που ξέρω πόσο με αγαπάνε τα άτομα που επεμβαίνουν στην ζωή μου. Και η αλήθεια είναι πως κανονικά δεν θα με ενοχλούσε τόσο να ακούω δεύτερες και τρίτες φωνές μαζί με τις δικές μου γιατί μου αρέσει να έχω πολλές οπτικές. Κουράστηκα όμως. Κουράστηκα να έχω τόσο καιρό να κάνω μια μαλακία. Να μου έρθει κάτι και να το κάνω αβλεπί, να κάνω ένα μοιραίο λάθος, κάτι εντελώς παιδιάστικο, να είμαι μόνη μου με μόνη ευθύνη εμένα. Τραγικό αυτό που λέω αλλά νιώθω σαν τους ανθρώπους που δεν αυτοκτονούν για να μην νιώθουν ενοχές για αυτούς που αφήνουν πίσω τους. Προσπαθώ να ισορροπήσω πιο πολύ για τους άλλους παρά για μένα.

Και θέλω τόσο να χάσω την ισορροπία... Νομίζω είμαι σε εκείνο το μεταίχμιο όπου θα κάνω κάτι τόσο απερίσκεπτο που θα γουστάρω τρελά. Κάτι το οποίο θα θυμάμαι για μια ζωή και θα μπει στο άλμπουμ των εμπειριών. Και όλο αυτό θα γίνει μόνο αν πάψω να λειτουργώ με το μυαλό, έστω και για λίγο, έστω για μια στιγμή, ίσα που να γίνει το «κακό». Δυστυχώς για να γίνει αυτό θα πρέπει να βγείτε λίγο από την ζωή μου. Να σας απομακρύνω διακριτικά ώστε τα σκάγια που θα πάρουν εμένα να μην πάρουν και εσάς. Θύμωσε ο μικρός χτες που του το είπα απέξω απέξω. Αμφιβάλω αν το κατάλαβε και ακριβώς.

«Αυτό το συνεχές 24ώρο δεν το μπορώ» του είπα και δεν είναι ότι σας βαρέθηκα, ότι δεν σας αγαπάω, ότι δεν σας θέλω δίπλα μου. Είναι ότι κουράστηκα να είμαι μονάδα και να μην είμαι μαζί. Πάλεψα τόσο στην ζωή μου για να είμαι ανεξάρτητη και τώρα δεν είμαι. Και δεν φταίτε εσείς σε κάτι. Εγώ παγιδεύομαι γιατί είναι το χαρακτήρα μου. Δένομαι με ανθρώπους και τείνω πάντα να κάνω περισσότερα για αυτούς παρά για μένα. Τρελή αδυναμία, ελάττωμα, μειονέκτημα, πες το όπως θες. Το θέμα είναι θα αντέξεις τώρα την απομάκρυνσή μου; Πολύ περισσότερο, θα μπορέσεις να με βοηθήσεις να την υλοποιήσω χωρίς να κλείσεις τον δρόμο για την μετέπειτα επιστροφή μου; Δεν θέλω να βγείτε από την ζωή μου. Ένα διάλλειμα θέλω μόνο. Να ξανανιώσω πως είναι αν τους γράφω όλους στα παλιά μου τα παπούτσια και ας κρατήσεις μια ώρα, ένα δεκάλεπτο.

Διακήρυξη ανεξαρτησίας έγραψα τελικά, σαν παιδί που ανεξαρτητοποιείται από γονείς. Δώστε μου λίγο χώρο, στηρίξτε με από μακριά, δέστε με να πέφτω και σηκώστε με μόνο αν το ζητήσω. Σας το έχω ξαναπεί δεν φοβάμαι να πέσω, ούτε το θεωρώ κακό. Κάνει καταρχήν καλό στο να νιώσω πάλι τον εαυτό μου. Και μου πες χτες πως με εμπιστεύεσαι. Κάντο άλλη μια φορά βλέποντάς με να υποχωρώ.