Τρελή πυξίδα

Το μόνο σίγουρο είναι πως πάντα μετά από μια περίοδο χαράς έρχεται η πτώση. Έτσι και τώρα κάθομαι μέσα, μελαγχολώ, νιώθω θλίψη και δεν βρίσκω ακριβώς γιατί. Εφαρμόζω πάλι την λογική της απραξίας ελπίζοντας να φέρω ισορροπίες. Σκέφτομαι πόσα χωράνε στην ζωή μου; Πόσα θέλω να έχω μέσα, ποιους, πως... Τα σκέφτομαι λες και είναι αποκλειστικά δικές μου επιλογές, μα δεν είναι. Θα πρέπει να βρω εκείνο το κομμάτι που θα μου δώσει μια αχτίδα αισιοδοξίας. Το τελευταίο του playlist με έχει καταβάλλει τώρα όπως δεν τα κατάφερε τόσες μέρες. Γιατί όμως τώρα; Πολλά θα μπορούσα να βρω, να πω στα φανερά, να υπονοήσω. Δεν γαμιέται; Παιχνιδάκι έγινα. Έτσι είναι σε αυτές τις καταστάσεις, μαζί με τα καλά έχουμε και τα άσχημα. Και στα τελευταία είμαι μανούλα. Μακάρι να ένιωθες πως είμαι τώρα να με έκανες να χαμογελάσω. Λες και χρειάζομαι πολλά για να νιώσω λίγο καλύτερα... Να δεις πως το πα σήμερα... «δεν θέλω να μιλάω για να μην το διογκώσω». Έτσι πάει, τα καλά όταν τα συζητάς διογκώνονται, τα άσχημα εκτονώνονται. Επιστροφή στις ρίζες λοιπόν. Θα μάθουμε πάλι να εκπαιδεύουμε την σκέψη να μην έχει ανάγκη κανέναν. Άραγε ποια είναι η καλύτερη τιμωρία για το παράπτωμά μας; Να είμαστε το τριήμερο με πραγματικούς φίλους και ας νιώθουμε όπως νιώθουμε; Ή να μείνουμε μόνοι Αθήνα να μιζεριάσουμε όπως μας αξίζει; Δεν μπορώ άλλη τρέλα. Και είμαι και σκατοευαίσθητη στις συναισθηματικές μεταπτώσεις. Αν ο Γιώργος ήταν Αθήνα θα χτύπαγα αυτό το tatoo αύριο χωρίς σκέψη. Λίγος πόνος για κάτι σίγουρα όμορφο. Πόνος με σίγουρο αποτέλεσμα. Ίσως ήταν η ώρα μου να καταρρεύσω. Για πόσο μπορεί να πηγαίνουν όλα σχετικά καλά ή εσύ να χαμογελάς και να αδιαφορείς για τα γύρω; Μικρή κουράγιο, θα περάσει! Όπως όλα.