New day

Είναι περίεργο πως άλλες στιγμές νιώθω κοντά σου και άλλες μακριά. Ακούω μια μελωδία και σε σκέφτομαι. Και όμως πριν λίγες ώρες ήμουν με κάποιον άλλο, έκανα παρέα μαζί του, γέλαγα, μου γνώριζε τους φίλους του, αποφασίζαμε μαζί που θα πάμε, τι θα παραγγείλουμε, τι θα κάνουμε κάποια άλλη μέρα... Θόλωνε την εικόνα σου κάποιος άλλος και παραδέχομαι πως τότε δεν πέρασες στιγμή απ το μυαλό μου. Και τώρα... τώρα γυρνάς πάλι. Δηλαδή όχι τώρα, απ την ώρα που έμεινα μόνη μου να συνειδητοποιώ πως τόση ώρα δεν σε σκέφτηκα.

Χτες βράδυ γύρισα σπίτι και ένιωθα πως μου είχε λείψει τρελά. Ήθελα να απομονωθώ, να το χαρώ, να μείνω εντελώς μόνη. Και σήμερα γύρισα και ήθελα μόνο να σου μιλήσω. Ξαφνικά ένιωθα πως θα εκραγώ αν δεν σου πω πως σε σκέφτομαι. Μπορεί να ήταν τύψεις απ την 2ήμερη απουσία σου απ το μυαλό μου. Μπορεί να ήταν ο φόβος ότι ο άλλος θα σε προλάβει στις κινήσεις. Μπορεί πάλι πραγματικά να μου έλειπες. Αργά χτες μπήκα στο αυτοκίνητο να γυρίσω σπίτι. Μετά από μια πολύ όμορφη βραδιά, με σχέδια για την επόμενη μέρα, ανοίγω το ραδιόφωνο. Είχα τον γνωστό σταθμό και εκεί σε σκέφτηκα. Έριξα ένα δάκρυ γιατί ήταν αυτό που ήθελα να ακούσω, αυτό που ήθελα να σκεφτώ, αυτό που πιστεύω πως πραγματικά μου ταιριάζει. 2 μέρες με τα παιδιά, ένα ολόκληρο βράδυ με τους άλλους και άλλη μια μέρα και εγώ να αισθάνομαι πως αυτό που ζω, το ζω ολόψυχα αλλά δεν μου ταιριάζει εντελώς. Και εκείνη η στιγμή στο αυτοκίνητο, με τους ήχους και την σκέψη σου μου ταίριαζε, με γέμιζε.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω και είναι σχεδόν τρελό, παράλογο. Δεν υπάρχουν καν λέξεις να περιγράψουν όσα νιώθω ή σκέφτομαι ώρες ώρες. Και δεν με βοηθάς και εσύ να καταλάβω. Με πιάσαν τα εγωιστικά μου. Πέρασα πολύ όμορφα το τριήμερο, πραγματικά όμορφα και ξεχωριστά με κάθε φίλο, σε κάθε μέρος. Δεν ξέρω αν θα υπήρχε καλύτερο μέρος ή παρέα για να είμαι, δεν θα σου πω το «με σένα θα ήταν καλύτερα» γιατί δεν μπορώ να ξέρω. Και ξέμεινα και από το τι να πω... Τίποτα. Έγραψα όσα μου ήρθαν και τώρα κώλωσα πάλι.

Αναρωτιέμαι αν είμαι πράγματι τόσο μπερδεμένη. Νομίζω πως δεν είμαι, νομίζω πως εσύ είσαι. Και είναι δύσκολες οι συνθήκες και οι καταστάσεις και όλα και αναρωτιέμαι τι μας κρατά. Ούτε γι αυτό που μας κρατά βρίσκω λέξη, δεν είναι ούτε ένστικτο, ούτε ψευδαίσθηση.

Κομματάκι στο repeat και σταματάμε να σκεφτόμαστε. Ώρα για μικρή εκτόνωση. Να σε αφήσω και σένα λίγο ελεύθερο, πάλι στην σκέψη μου σε είχα να τριγυρίζεις.