Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008

Για τον Χρήστο

Για τον Χρήστο

Στα κοραλλένια του ξενύχτια,

καμιά φορά πριν φύγει η νύχτα,

περνάει για λίγο κι από ‘δω.

Κερνάει τσιγάρα και χαμόγελα,

κουβέντα πιάνει απροσδόκητα.

Τον ήξερα καιρό πριν τον γνωρίσω,

σ’ ένα σκίτσο τον είχα ζωγραφίσει,

πως κανείς να μην τον αναγνωρίσει!

Το κρύο ήρθε στην πόλη μας νωρίς,

τον έφερε, τον άφησε, τον κέρδισε και ξαναγύρισε.

Μιλούσε, γέλαγε, κοιτούσε

να ‘ρχονταν δε θα αργούσε.

Οι νότιοι βρίσκονται στον Βορρά

και τ΄ άστρο της Ανατολής, μας φωτίζει.

Μεγάλο κουβάρι μπλεγμένο η ζωή,

ο χρόνος πολύς, μα πιο βαριά η στιγμή.


11/9/2004

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008

Στροφή


Μπορεί να ήταν το πώς σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές αυτής της στεναχώριας βρήκα μόνη μου τρόπο να ξεχαστώ.

Μπορεί να ήταν ο άνθρωπος που παρά τα 38 του χρόνια και τις απογοητεύσεις του έκανε την πιο φυσιολογική και ευχάριστη συζήτηση που είχα καιρό να κάνω.

Μπορεί να ήμουν εγώ που επιτέλους άνοιξα τα αυτιά μου να ακούσω δυο – τρία πράγματα που ‘λεγαν Φίλοι (με το Φ κεφαλαίο)

Ό,τι και αν έγινε, την κλάψαμε την κατάσταση, την πενθήσαμε, περάσαμε τις συναισθηματικές αναταράξεις που έπρεπε και τώρα…

Γυρνάμε σελίδα.

Στα πατώματα δεν κυλιόμαστε για κανέναν κύριέ μου

*Αφροδίτη υποκλείνομαι
!

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008

Σου θυμίζει κάτι;

χωρίς το τέλος όλα τα άλλα... αν θυμάσαι

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008

Η αυτοκτονία μου

Φορώντας ένα γκρι φόρεμα
Θα πλησιάσω στον γκρεμό
Θα κοιτάξω το κύμα να σκάει
και μετά θα προσπαθήσω να φτάσω κάτω
θα σκύψω στο χώμα
ακουμπώντας το θα αρχίσω την κατάβαση
τα γυμνά μου χέρια θα γεμίσουν χώμα
τα γόνατά μου θα στηρίζουν το σώμα
το πρόσωπό μου θα αγγίζει τα αγριόχορτα
και θα κατεβαίνω
θα φτάσω μέχρι την μέση του γκρεμού
και εκεί θα κοιτάξω τον ουρανό
θα με τυφλώσει για λίγο το φως
θα νιώσω τον αέρα να παγώνει τον ιδρώτα μου
θα πάω να δακρύσω
θα μου φωνάξω δυνατά πόσο δειλή είμαι
και θα κάνω ένα σάλτο προς τα πίσω
τα δευτερόλεπτα θα περάσουν γρήγορα
θα προλάβω να πω μόνο ένα γεια σου
δεν πεθαίνω για σένα
μα είναι παρήγορο
που δεν θα λέω άλλα γεια στο κενό

26.1.2008

Άλλη μια μέρα, χειρότερη από τις άλλες, πιο άδεια, πιο ανούσια. Τρομάζω που κατάφερα να κοιμηθώ τόσες ώρες. Φαίνεται ο οργανισμός ταλαιπωρημένος από την αϋπνία επαναστάτησε. Τόσες ώρες και δεν άκουσα ούτε ένα θόρυβο, ούτε μια μικρή ενόχληση. Ξύπνησα και είμαι πάλι χάλια, σαν να μην άλλαξε τίποτα. Έχω να κάνω ένα σωρό δουλείες για μένα και δεν θέλω να κάνω τίποτα. Βρώμικη, ατημέλητη, με την ανάσα θανατηφόρα και τα μάτια να μην μπορούν να ανοίξουν. Χτες πριν κοιμηθώ σκέφτηκα πως όλα θα διορθωθούν. Σε 5, 6 μέρες θα στείλω ένα μήνυμα, θα πάρω ένα τηλέφωνο και θα έχω τόσο χαρά που σε ακούω που θα σπάσω όποιο τοίχο σου. Και θα ‘μαστε πάλι φιλαράκια και θα μιλάμε και θα γελάμε. Διάβασα όλους τους διάλογους μας χτες, τις καλές εποχές, τότε που αρχίσαμε να μιλάμε, να γνωριζόμαστε. Ούτε ξέρω πόσες ώρες έφαγα έτσι. Ευτυχώς που τα δάκρυα κατευνάζουν το τσούξιμο στα μάτια.

Δεν μπορώ… εδώ και ώρα δεν μπορώ!
Προσπαθώ να εξηγήσω τι νιώθω, να κάνω την λεγόμενη ψυχανάλυση… να , να , να
Αν έπρεπε να γίνουν όλα αυτά γιατί δεν τα καταλαβαίνω;

Οι άλλοι άνθρωποι πως αντέχουν τις παράλληλες εξελίξεις; Είμαι η μόνη που δυσκολεύομαι να εστιάζω σε τόσα πράγματα μαζί ή που δίνω τόση σημασία; Χτες μου είπε μια φίλη πως χαίρεται που ανακαλύπτει πως δεν είναι η μόνη που σκέφτεται έτσι. Χάρηκα για εκείνη αλλά προβληματίστηκα για μένα. Ποιος άλλος σκέφτεται σαν εμένα; Αν κανείς, τότε δεν θα βρω πουθενά βοήθεια. Κάτι που θα κοιτάξω, θα αναλύσω και θα βρω μέσα του την δική μου αλήθεια. Νιώθω σαν παιδί στην εφηβεία, προβληματισμένο με τα πάντα, εκδιωγμένο από παντού. Την επανάστασή μου την έκανα πιο μεγάλη και τώρα κάνοντας τους κλασσικούς κύκλους γυρνάω πάλι στην εσωστρέφεια. Τι κέρδισα όλα αυτά τα χρόνια; Νιώθω πως δεν υπήρξαν, ούτε καν τα εφόδια που υποτίθεται ότι μου άφησαν δεν βρίσκω. Κάτι κάνω λάθος. Δεν γίνεται να μηδενίζω πάντα την ζωή.

Και εσύ χαμένος, δεν βρίσκω σημείο σου σήμερα. Σκέφτομαι θα έχεις πάει εκδρομή να σκεφτείς. Ίσως θα έπρεπε να το κάνω και εγώ. Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να πάει κάπου μόνη της. Στο δάσος, στην παραλία, στο μπαρ, στο σινεμά. Εσύ έχεις ανάγκη κάποιον να σε μεταφέρει ως εκεί και εγώ έχω ανάγκη την παρουσία κάποιου να δικαιολογήσει την εικόνα μου εκεί και μετά να με αφήσει μόνη να σκεφτώ. Τρομάζω να με σκέφτομαι μόνη στο δάσος. Ελκυστική και τρομακτική εικόνα μαζί. Με σκέφτομαι να κλαίω, να ουρλιάζω, να ξεσπάω. Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο δύσκολα αντέχεις αυτά που σου έρχονται. Νιώθω στο τέλος χωρίς να έχω ζήσει την αρχή ακόμα. Και εσύ συνεπιβάτης που σχεδίαζες μαζί μου την διαδρομή και ξαφνικά αποφάσισες να εγκαταλείψεις το όχημα.

Μια επικίνδυνη στροφή

Μια επικίνδυνη στροφή

Η πόρτα κλείνει αθόρυβα.

Τα βήματα μπερδεύονται ελαφρώς.

Πόρτα κλείνει ξανά.

Το κλειδί στη μηχανή γυρνά.

Τα φώτα ανάβουν,

η κλίμακα των ταχυτήτων έχει ανιούσα πορεία.

Παράθυρα ανοιχτά και η μουσική στη διαπασών.

Ο εκφωνητής λείπει, μόνο η μουσική του παίζει.

Ένα ασθενικό τραγούδι για κάποιον ανεκπλήρωτο έρωτα κλαίει.

Το φανάρι εξαφανίζεται, ποιος είδε χρώμα!

Το τοπίο εξατμίστηκε!

Ο ορίζοντας κλείστηκε σε μια κουκίδα.

170

Έχω ήδη βγει δίπλα στη θάλασσα.

Πρόλαβα και μύρισα αλμύρα.

Το τηλέφωνο χτυπά.

Και ‘γω με τη σειρά μου το αφήνω έξω από το παράθυρο.

Βλέπω το φεγγάρι.

Δεν έχει πολλή ώρα που βγήκε.

Κόκκινο.

Έλεγες πως μοιάζω με σελήνη.

Είδες, πάντα ήμουν ο δορυφόρος σου.

Πέμτη.

Κι άλλο γκάζι.

Ο δρόμος φαρδύς.

Σούνιο.

Αχνοφαίνεται ο ναός του Ποσειδώνα.

Στροφή.

Μια επικίνδυνη στροφή, λένε.

Έτσι κι εγώ δεν έστριψα.

Γδούπος.

Σκοτάδι.

Νερό.

Οξυγόνο.

Νερό και οξυγόνο.

Θυμάμαι πόσο κοντά είδα το κράσπεδο.

Νερό και λιγότερο οξυγόνο.

Γαμώτο δε βρίσκω τσιγάρα.

Πηχτό σκοτάδι.

Σταμάτησε και το ραδιόφωνο.

Ψάχνω οξυγόνο.

Άρχισα να βλέπω φωτογραφίες.

Μάλλον ξανάρχισε το ραδιόφωνο.

Δε βρίσκω οξυγόνο.

Μόνο σκοτάδι.

Καμιά φορά, ό,τι μας πονά, το χτυπάμε.

Αστέρια.

Η ιδέα μου ήταν.

Σκέτο σκοτάδι.

28-07-2005

Αυτό το έστειλα σε μένα...


Καδράρισμα

Πως μπορεί να φαίνεται ότι δεν είσαι καλά;
Κοιτάζεις στον καθρέφτη
Πριν λίγο κοίταγες την παλιά φωτογραφία
Τι σακούλες είναι αυτές κάτω από τα μάτια;
Φαίνονται συνεχώς πρησμένα και κουρασμένα
Λες αν βαφτείς να αλλάξουν;

Βάζεις μολύβι, αγρίεψε το βλέμμα
Τουλάχιστον δεν φαίνεται μαμούχαλο
Βάζεις μάσκαρα, αρχίζεις να σε βλέπεις
Μουτζουρώνεσαι. Είσαι εσύ;
Κάνεις μια γκριμάτζα σουφρώνοντας την μύτη
Να πάλι οι σακούλες, κρεμάνε κάτω από τα μάτια
Ήταν πριν λίγες μέρες εκεί ή τώρα εμφανίστηκαν;

Πόσο καιρό έχεις να σε δεις;
Στέκεις στον καθρέφτη να δεις αν πετάει το τσουλούφι
Αν το κοσνίλερ είναι καλά απλωμένο
Αν το δέρμα σκάει από την απουσία υγρών στο σώμα μου
Μα δεν κοιτάζεις την εικόνα σου
Κοιτάς ένα μόνο σημείο κάθε φορά
Εστιάζεις όπως εστιάζεις και σε όσα ζεις
Ανίκανη να δεις την συνολική εικόνα
Να αποστασιοποιηθείς εντοπίζοντας το σύνολο
Ποιο σύνολο; Εσύ δεν μισείς τις ομαδοποιήσεις;

Η γκριμάτσα άφησε λίγο μάσκαρα στο δέρμα
Την σκουπίζεις προσεκτικά με το χέρι
Διορθώνεις το κοσνίλερ. Πρέπει να βγεις.

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008

Καθρέφτης

Μου έχει κολλήσει απ’ το πρωί το κομμάτι που ήταν σταματημένη η κασέτα σου. Μα είναι δυνατόν; Έγιναν όλα αυτά και το κομμάτι κάθεται τέλεια. «Και τι σε νοιάζει εσένα για ποιον θα ζω...»

Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι. Τι σε πείραξε ακριβώς σε αυτή την επιθυμία μου να πεθάνω; Το ότι την είπα φάτσα φόρα και ότι εν μέρει την προκάλεσα κιόλας; Στον δικό μου εφιάλτη τους διαλόγους τους φτιάχνω εγώ. Αν δηλαδή περιέγραφα λογοτεχνικά το πώς έφτασα στα όριά μου, το πώς έφτασα στο σκαλοπάτι του και μου είπε όχι ακόμα κτλ κτλ αυτό δεν θα έκανε αυτούς που νοιάζονται για μένα να ανησυχήσουν; Νομίζεις πραγματικά ότι οι δικές σου εγγραφές είναι καλύτερες; Οι δικές σου πράξεις; Με έχεις (είχες) στείλει στα τάρταρα άπειρες φορές. Με στεναχωρούσες, με είχες σε διαρκή ανησυχία και όταν προσπαθούσα να δω αν συμβαίνει κάτι μου έλεγες και ότι ήθελες να το περάσεις μόνος σου.

Κακώς σε καθησύχασα! Κακώς προσπάθησα να με προστατεύσω σε όλη μας την γνωριμία. Και μετά είμαι εγώ η εγωκεντρική.

Τα σύννεφα απέναντι είναι σαν μπαμπάκι. Για δευτερόλεπτα τα κοίταξα και ήθελα να στο πω. Ανίατη! Μετά από όλα αυτά πάλι νιώθω την ανάγκη να σου μιλάω. Και εδώ κολλάει το «Δεν ξέρω τι κάνω» των Τσοπάνα Rave στην dirty version.

Σε σκέφτομαι να χτυπάς το χέρι στον τοίχο, να κλωτσάς την πόρτα... Βασικά εμένα σκέφτομαι να τα κάνω όλα αυτά. Θέλω να τσακίσω κάτι στο ξύλο. Για την ώρα επαναλαμβάνεται η νευρικότητα όλων των προηγούμενων ημερών, κουνώντας συνεχώς το πόδι σαν κανένα νευρόσπαστο. Σου προκάλεσα νεύρα. Το καταλαβαίνω. Δεν έγινε εσκεμμένα αλλά δεν μετανιώνω που τα προκάλεσα. Πάρε πίσω κάτι από όσα μου προκάλεσες τόσες μέρες. Μόνο που τώρα δεν μπορείς να το επιστρέψεις και εσύ. Ξεχνάς; Με έβγαλες από την ζωή σου.

25.1.2008

Έξαλλη στα γράφω αυτά! Ανίκανη να σου απαντήσω το πρωί, να σε βρίσω ή να πω κάτι που θα ισορροπούσε την κατάσταση. Με ποιο δικαίωμα ρε μαλάκα με παίρνεις και μου κάνεις σκηνή; «Ισχύει;» μου λες και όταν σου απαντάω ορθά κοφτά όχι δεν με πιστεύεις κιόλας. Έχεις δίκιο που δεν με πιστεύεις αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Μου λες πως είσαι μέρες άυπνος. Σοβαρά; Και εμείς τον ύπνο στο τσεπάκι τον έχουμε. Αν δεν λιποθυμήσουμε από την εξάντληση δεν μας παίρνει ο ύπνος. Μου λες πως είσαι θυμωμένος, έχεις νεύρα. Σοβαρά; Εμείς δηλαδή είμαστε τέρατα ηρεμίας, κυλούν όλα φυσιολογικά και βρίζουμε τόσες μέρες σαν βόθροι από χόμπι! Μου λες ότι σκεφτόσουν να με πάρεις από το βράδυ που το διάβασες. Μήπως καταπιέσαμε και τα θέλω σου; Να μην μπορείς να μας πάρεις ότι ώρα θέλεις; Κάτσε να θυμηθώ ποιος ήθελε να αραιώνουμε, ποιος ήθελε να μην είμαστε όπως τότε που τα λέγαμε όλα ότι ώρα γουστάραμε, που στέλναμε γράμματα και λέγαμε ότι ερχόταν στο μυαλό μας. Να δεις ποιος ήταν; Εσύ μήπως;
Σου εξηγώ πως ο τρόπος που θα το διαχειριστείς είναι δικός σου και εξάπτεσαι ακόμα περισσότερο. Μου λες όσοι το διαβάσουν θα νομίζουν πως μου συνέβη όντως. Αυτοί που νοιάζονται και θα το διαβάσουν τόσες μέρες τώρα έχουν επικοινωνία με μένα και ξέρουν αν είμαι καλά ή όχι. Πολύ περισσότερο όσοι το διαβάσουν δεν θα βγάλουν αυθαίρετα συμπεράσματα όπως εσύ. Και ναι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Την στροφή δεν την είδα παρά αργά αλλά με λίγα πενταράκια την γλιτώσαμε. Και αν ήμασταν όπως παλιά ούτε τόση ανάγκη θα είχα να βγω από το σπίτι να πάρω τους δρόμους, ούτε μες τα κλάματα θα ήμουν, ούτε με ένα κεφάλι καζάνι, ούτε θα έτρεχα τόσο, ούτε σε γενικότερη φάση παράκρουσης.
Ναι, στο λέω έτσι απλά, φταις εσύ! Και θυμώνω και σου λέω πως δεν έπρεπε να το διαβάσεις. Δεν ήξερες λες πως άλλαξα το avatar. Και πότε φρόντισες να μάθεις κάτι για μένα? Μετά κάθεσαι και θυμάσαι τα παράπονά μου ότι δεν με προσέχεις. Εδώ τώρα επιβεβαιώνονται! 5 μέρες με άλλη εικόνα εκεί πάνω και εσύ στον κόσμο σου, ούτε που μπήκες να δεις κάτι δικό μου και να ανακαλύψεις αυτή την φοβερή αλλαγή. Ακόμα όμως και να μην την ανακάλυπτες, όταν πια μπήκες μέσα γιατί με διάβασες?
Αντί να αποφύγω την επίσκεψη αλλάζοντας avatar προφανώς έψαχνες καινούριο θύμα της ματαιότητάς σου και μπήκες. Και ξαναλέω, γιατί κάθισες να διαβάσεις ολόκληρη την εγγραφή; Και άφησες και σχόλιο; Πως νομίζεις ότι ένιωσα όταν είδα σχόλιό σου; Παλιοπαπάρα δεν σου καίγεται καρφί πως νιώθω. Τρόμαξες, με ψεύτικη ανησυχία αν μου επιτρέπεις. Αν ανησυχούσες για μένα δεν θα περίμενες τόσες μέρες να δεις αν είμαι καλά και μάλιστα με αφορμή. Δεν είμαι καλά! Κάθε μέρα είμαι και χειρότερα! Και ναι φταις εσύ!


Κράτα την για σένα την ψευτο-ανησυχία και το ενδιαφέρον. Δεν θα μου πεις τι θα κάνω, δεν θα μου πεις πως θα νιώσω, δεν θα με κατευθύνεις. Τέρμα πια! Νιώθω τόσο θυμό εδώ και ώρες... Πως μπορώ να τον νιώθω τόσες πολλές ώρες;

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

Εντυπωσιασμός


Ακούστηκε αργά. Όλοι βλέπουν αυτό που δεν βλέπω

Εσένα να είσαι ψεύτικος. Εσένα να παλεύεις να ξεχωρίσεις

Πως δεν το ‘δα; Η απάντηση έρχεται ξάφνου

Και εγώ ίδια είμαι. Θέλω να ξεχωρίσω. Θέλω να διαφέρω

Μονό που το αίσθημα αυτό δεν το ρουφάω από τους άλλους

Το αποστρέφομαι επιθυμώντας να νιώθω αλλιώς

Η αποδοχή των άλλων τροφή μου; Ω κατάντια!

Ισορροπία ανάμεσα σε αυτό που ζητώ και αυτό που παίρνω

Πως να με μισώ λιγότερο όταν αυτό που προκαλώ είναι ψευδές

Πρώτα εγώ με αναγνωρίζω και μετά τους επιτρέπω

Οριοθετείς την αντίληψή τους, απόσταση ασφαλείας

Απόσταση μη αποκάλυψης του τρύπιου δοχείου

Δεν είδα να γλιστρά από μέσα σου αυτό που σε γέμιζα

Τόσο βέβαιη ήμουν για την σταθερότητα του υλικού

Μην τολμήσεις να ισχυριστείς πως με προειδοποίησες

Καμία αποκάλυψη δεν έγινε για την κενότητα του είναι

Γενικότητες εύκολες να διαχειριστούν από επιτηδευμένη ευφυΐα

Η επιλογή του θύματος έγινε με βάση την δύναμη της μνήμης

Αυτοί που ξεχνούν εύκολα δεν χτίζουν επιχειρήματα

Πνίγονται σε ότι τους σερβίρει η κούφια ματαιοδοξία σου

Λούνα – Παρκ

Λούνα – Παρκ



















Με πορφύρα απ’ τα κοχύλια του καλοκαιριού

βάφω απόψε τα ρούχα μου.

Τα μαύρα ριχτάρια μου θα κάψω.

Μετεφηβικό στάδιο βιώνω ακόμη

και νιώθω πως γέρασα.

Ποτά, ξενύχτια, μουσικές, κλάματα

και ξέφρενα πάρτυ σαν καρναβάλια.

Πόσο τα βαριέμαι, συνήθισα…

Πόσο μου λείπει το λούνα – παρκ που

ποτέ σου δεν με πήγες!

Γρανίτα φράουλα με δυο καλαμάκια

και να βλέπουμε τη θάλασσα απ’ τη ρόδα,

κι αφού δεν παίξαμε ποτέ στα συγκρουόμενα,

αρχίσαμε να συγκρούουμε τις ζωές μας.

Σαν ανιαρή σκοποβολή , πάντα όμως εύστοχη.

Και τι έμεινε?

Το τραινάκι του τρόμου,

που βαλθήκαμε να μη βγούμε απ’ αυτό.

Μια να σε τρομάζω εγώ και μια εσύ.

Τα δάκρυα μου τα κλείνω σ’ ένα μπουκαλάκι πια, έτσι για να θυμάμαι τι άρωμα είχαν οι στιγμές μας.

Μπορεί να μην πήγαμε ποτέ μεγάλη βόλτα μαζί,

μα τα ‘παμε όλα.

Με σύντομα μηνύματα σε οθόνες που αναβοσβήνουν.

Ίσως αυτή η εμμονή μου με το λούνα – παρκ

να ‘ναι κατάλοιπο των παιδικών χρόνων.

Πόσα πράγματα άλλωστε, έμειναν που μας γεμίζουν πραγματική, ζωντανή, αυτούσια χαρά?




16 / 6 /έτος όχι και τόσο σωτήριον...


(άτιτλο)



Μια φορά, πάει καιρός, ίσως και χρόνια, εγώ έβλεπα διαφορετικά τα πράγματα απ’ τους ανθρώπους!

Όλοι τον έβλεπαν ως είχε και ‘γω τον έβλεπα ως άγγελο.

Με ρούχα αεράτα, λινά και λευκά,

ακόμα κι όταν φόραγε εκείνο το ξεβαμμένο πράσινο σαλβάρι απ’ το Μοναστηράκι.

Με μακριά ξανθά μαλλιά αψεγάδιαστα

ακόμα κι όταν είχαν φύκια απ’ τη θάλασσα.

Και τα φτερά του!

Αυτά σίγουρα μόνο εγώ τα έβλεπα!

Κι έτσι όπως πέρναγαν τα καλοκαίρια μας

όλο και τον ανέβαζα πιο ψηλά.

Όμως, επίσης, πάλι δεν τον έφτανα!

Όσο κι αν σήκωνα τα χέρια κι ας στεκόμουν

στις μύτες των ξυπόλυτων ποδιών μου.

Ο περισσότερος χρόνος μας σπαταλήθηκε τα βράδια.

Κι έτσι σκοτεινά που ήταν κι εκείνος τόσο ψηλά,

δεν τον έβλεπα.

Έμειναν μόνο τ’ αστέρια να φαίνονται!

Βλέπεις, κι εγώ δεν ήξερα…

έτσι τον ανέβαζα ψηλά ακόμα κι όταν δεν τον έβλεπα!

Ένα απόγευμα ζαλίστηκε απ΄ τον ήλιο,

τόσο ψηλά που ήταν,

κι έπεσε σε μια λακούβα.

Τα φτερά έσπασαν,

τα μαλλιά του ανακατεύτηκαν

και τα ρούχα του λασπώθηκαν.

Έτσι και ‘γω δεν τον γνώριζα πια

και το μόνο που έμεινε να θυμάμαι είναι τα άστρα.

Τόσα βράδια που τον έψαχνα,

ανάμεσα τους να τον βρω… τα ‘μαθα!

Έτσι μόνο αυτά έχω να θυμάμαι πια.



16 / 6 /έτος όχι και τόσο σωτήριον...

Η εσωτερική βροχή


Λευκό κι επιβλητικό σκέπασε κάθε γωνιά της μικρής πόλης.

Χιόνιζε ασταμάτητα τόσες μέρες τώρα,

Κι ήταν τόσο όμορφο να το βλέπει κανείς.

Ειδικά το βράδυ… λίγο το ποτό, λίγο η μουσική, το χάζευες κι έφευγες.

Βέβαια πάντα ξημερώνει.

Ο ήλιος το έλειωσε.

Κι όταν έβγαινες στους δρόμους βυθίζονταν τα πόδια στην παγωμένη λάσπη.

Μόνο λύπη μπορούσε να προκαλέσει η λάσπη των δρόμων.

Κι όλοι οι άνθρωποι λερωμένοι τόσο απ’ αυτή,

που την κουβαλούσαν και στα σπίτια τους.

Το κρύο είχε δυναμώσει βίαια νύχτα – μέρα.

Τα βράδια χιόνι, τα πρωινά ένας ξεβαμμένος ήλιος.

Κι εγώ κάτι έχω να περιμένω να με λυτρώσει…

Άργησε.

Άργησε αρκετά.

Όμως ήρθε η βροχή!

Ήρθε και ξέπλυνε το λασπωμένο χιόνι

απ΄ τους δρόμους του κόσμου,

ξέπλυνε κι εσένα από πάνω μου.

Τώρα περιμένω και την εσωτερική βροχή που όπως είδες

κάνει δειλά τα βήματα της.

Ιανουάριος 2005


24.1.2008 III

Που στο διάολο να ξέρω τι σκέφτεσαι και πως! Με καταδιώκει η ιδέα πως δεν βλέπεις τα πράγματα όπως είναι. Πως κάνεις σενάρια που δεν ισχύουν και πράττεις σύμφωνα με αυτά. Μήπως και εγώ έτσι δεν κάνω; Μόνο που δεν τα ακολουθώ τυφλά. Δέχομαι να αλλάζουν, δέχομαι να έχω κάνει λάθος. Δέχομαι την δική μου μειωμένη αντίληψης. Θα μου πεις αν δηλαδή αντιλαμβανόσουν τα πάντα στις σωστές τους διαστάσεις θα άλλαζε κάτι δραματικά; Νομίζω πως ναι. Θα δεχόμουν οποιαδήποτε απολογητική σου κίνηση. Μάλλον δεν θα χρειαζόταν καν να την κάνεις. Θα δεχόμουν απλά να είμαστε όπως παλιά. Πως μπορεί οποιοδήποτε δικό μου μπέρδεμα να επηρεάσει εσένα αν δεν είσαι ήδη μπερδεμένος; Ούτε εγώ είχα μάλλον πλήρη αντίληψη. Δεν βάδισα όμως σύμφωνα με κάποια συμπεράσματα. Βάδιζα με όσα αισθανόμουν και ένιωθα. Μου μοιάζει αδιανόητο ότι έχει γίνει αυτό με κάποιον που θεωρώ φίλο. Όπως μου λένε όλοι οι συμπεριφορές αυτές δεν είναι φιλικές. Δέχομαι πως είναι υπερβολικές, παράλογες για δυο απλούς φίλους. Υπολογίζω και εγώ τους δικούς μου ανθρώπους κάπως όπως εσύ. Υπερβολικά. Προσπαθώ να σκεφτώ τι μου ζήτησες και δεν στο πρόσφερα. Ακόμα και τώρα που μου ζήτησες μόνιμη απόσταση υποτάσσομαι. Δεν θα σε ενοχλήσω. Ποτέ ξανά. Μόνο άσε με να μονολογώ.

22.1.2008


Το έγραψα πριν 2 μέρες, σκεφτόμουν μήπως το έδειχνα κάπου φανερά. Το μετάνιωσα... Δεν θέλω να δείξω πόσο με πονά.

Αναπροσαρμογή συναισθήματος
Πως είναι κάποιος να χτίζεται μέσα σου σαν ο πιο κοντινός σου άνθρωπος και μετά να επιλέγει από μόνος του να γκρεμιστεί; Είναι... ανυπόφορο. Θέλεις να φερθείς όπως πριν και δεν γίνετε. Απαγορεύεται να μιλήσεις, απαγορεύεται να πεις τι νιώθεις, απαγορεύεται να του ζητήσεις να ξαναγίνει ο άνθρωπός σου, απαγορεύεται να τον σκέφτεσαι. Δεν στο απαγόρεψε αυτός. Άλλωστε αυτό θα πήγαινε αντίθετα με την ανωτερότητά του. Στο απαγορεύεις εσύ γιατί καταρχήν θέλεις να τον αφήσεις ήσυχο στην επιλογή του και κατά δεύτερον πρέπει με κάποιο τρόπο και εσύ να αποκόψεις. Να τον ξεριζώσεις από τις συνήθειές σου, από τις σκέψεις σου. Θυμάσαι τι του είχες γράψει; Το είδε αργά και μπορεί να μην κατάλαβε καν πως τον αφορούσε. «Αχ Μαλίνα» σου είχε πει. Προ-οιωνός. Δεύτερη φορά που έγραψες κάτι και σε στοιχειώνει. Πρώτη φορά που χάνεις με ένα τσακ αδελφή ψυχή. Πρώτη φορά που νόμιζες ότι την βρήκες. Ψευδαίσθηση. Καλό είναι να αρχίσεις να αμφισβητείς κάποια πράγματα. Άλλωστε ο καιρός θα δείξει. Αλλά δεν θα έπρεπε να έχει δείξει ήδη; Πως αναιρούνται όσα μέχρι τώρα σου μίλαγαν; Πως ζεις αλλιώς απ’ ότι είχες αποφασίσει; Είναι από αυτά που δεν μπορείς να διαγράψεις. Για πρώτη φορά το delete δεν δουλεύει. Πεθαίνεις να στείλεις μια λέξη. Πεθαίνεις! Και αν την περιμένει; Την περιμένει αλλά διστάζω. Δεν του φορτωνόμουν τις καλές μέρες, θα του φορτωθώ τώρα; Σε πνιγούν οι ερωτο-απαντήσεις. Αποστασιοποιήσου. Πόνα όσο περισσότερο μπορείς για να ξεπεραστεί πιο γρήγορα. Σίγουρη μέθοδος και γνώριμη. Πόνα!

24.1.2008 II


Ξεσπάω, ξεσπάω σε οτιδήποτε άσχετο. Στο να γράφω ασταμάτητα, στο να περπατάω στους δρόμους, στο να σε σκέφτομαι. Έχω χάσει τον μπούσουλα. Ακούω τραγούδια και σκέφτομαι αν σου ταιριάζουν. Τα ερωτικά τα αποφεύγω γιατί αυτά ήταν που μας μπέρδεψαν κιόλας. Τώρα που περνάνε οι μέρες το έχω σχεδόν ξεκαθαρίσει μέσα μου. Δεν σε γούσταρα σαν γκόμενο. Είμαι σίγουρη. Ούτε μια στιγμή της όλης γνωριμίας μας δεν σκέφτηκα ερωτικά για σένα. Διεκδίκησα την αποκλειστικότητα; Ναι αλλά όχι μια αποκλειστικότητα ερωτική. Αποκλειστικότητα στο να είμαι και να είσαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην ζωή του άλλου. Αποκλειστικότητα στην κορυφή των δικών σου ανθρώπων. Δεν με ενοχλούσε τόσο αν καταποντιζόμουν από ανθρώπους που εκτιμώ υπέρμετρα. Από την Μαρία ή από την Ελένη. Ίσα ίσα θα χαιρόμουν να μοιραζόμαστε τα ίδια μέτρα εκτίμησης. Αλλά όταν έβλεπα να προηγούνται από μένα άτομα που με τον καιρό μου γίναν τόσο αντιπαθή λόγω συμπεριφοράς τους εκεί έφριττα. Πως μπορούσε να μην βλέπεις την κακία που έβγαζαν κατά διαστήματα, την διχαλωτή γλώσσα που πετάγαν που και που; Σε ενδιέφερε μόνο να είναι σταθεροί απέναντί σου; Να σε θαυμάζουν, να σου λένε καλά λόγια, να σε ξεχωρίζουν; Και όταν θα ερχόταν η δύσκολη στιγμή τι θα έκαναν; Τι θα έκανες; Ίσως αυτό να θέλεις. Ίσως να είσαι πιο επιφανειακός απ’ ότι μπορώ να υπολογίζω. Το κριτήριό σου το απορρίπτω και μαζί με αυτό και σένα. Εκεί νομίζω ήταν και ένα από τα προβλήματα. Δεν μπορούσα να αντιδράσω ορθά όταν ανακάλυπτα το φαιδρό σου κριτήριο και εσύ δεν μπορούσες να αντιδράσεις ορθά στην δική μου έκρηξη. Το περίεργο είναι ότι όλα αυτά τα αδύναμά σου σημεία τα είχα σχεδόν εντοπίσει. Μα ακόμα και τώρα που όλα αυτά κατέληξαν στην αγνωμοσύνη από μέρους σου, δεν μπορώ να πάψω να νοιάζομαι και να σκέφτομαι. Δεν έχει αλλάξει τίποτα μέσα μου. Δεν έχασε η εικόνα σου, δεν ξεχάστηκε η παρουσία σου. Ίσως τελικά να είχα συλλάβει με μεγαλύτερη ακρίβεια το τι είσαι απ ότι υπολόγιζα. Δεν έπρεπε να σου πω μόνο πως έψαχνα τον πραγματικό σου εαυτό. Δεν έπρεπε να εξηγώ τίποτα ώστε να μην ερμηνεύεις τις παράξενες κινήσεις μου. Και δεν έπρεπε να μιλάω τόσο. Η σιωπή είναι χρυσός.

24.1.2008


Κάθε μέρα αισθάνομαι τα πάντα και πιο υπόκωφα. Το βράδυ κλείνω το φως να κοιμηθώ και σου μιλάω. Σου λέω καληνύχτα, σου λέω πως μου λείπεις. Σου λέω πως πονάω, υποφέρω και δεν με νοιάζει τίποτα. Και σου μιλάω μόνο εκεί. Δεν τολμάω να σε ενοχλήσω, να απλώσω το χέρι να σου τηλεφωνήσω ή να στείλω ένα μήνυμα. Δεν είναι ερωτικό το θέμα να λειτουργήσω σαν γυναικούλα. Είναι συντροφικό, ψυχικό. Θα μπορούσες να είσαι με την κοπέλα σου και εγώ με τον δικό μου και πάλι να έχω την ανάγκη να σου μιλήσω. Να συναντηθώ με την αδελφή ψυχή μου. Πως το διαχειρίζεσαι αυτό; Χτες με πήρε χαμπάρι η Αφροδίτη να κλαίω. Μου λέει «Πούντος; Ο άνθρωπος που έλεγε ότι νοιάζεται για σένα που είναι τώρα; Σε αφήνει να είσαι έτσι», ασυναίσθητα σε δικαιολόγησα, είπα πως μπορεί να νιώθεις και εσύ όπως εγώ και να προτιμάς να εξαφανιστείς. Να είσαι όλη μέρα έξω από το σπίτι όπως εγώ παίρνω τους δρόμους τα βράδια. Δεν με πίστεψε, είπε πως ήταν επιλογή σου άρα αποκλείεται να το έχεις πάρει πιο βαριά από μένα. Την ρώτησα αν φαντάζεται πως θα σου λείπω. Ότι και να μου απάνταγε δεν το πιστεύω. Δεν σου λείπω όπως δεν σου έλειπα εδώ και καιρό. Πως μπορεί ένας καρδιακός φίλος να γίνει απλά υποχρέωση; Υποχρέωση να τον ξυπνάς το πρωί, υποχρέωση να του στέλνεις ένα μήνυμα στη δουλειά, υποχρέωση να του μιλάς το μεσημέρι, το απόγευμα, το βράδυ. Υποχρέωση να λαμβάνεις τα γράμματα και τα δέματά του. Ήμουν μια υποχρέωση. Όσο το σκέφτομαι τόσο οργίζομαι. Πότε έγινα βάρος και δεν το πήρα πρέφα; Τόσο πολύ παραμυθιάστηκα γαμώτο; Εσύ δεν ήσουν που στην αρχή ήσουν ενθουσιασμένος με την φιλία μας; Που έλεγες τόσα όμορφά πράγματα; Εγώ ήμουν πάντα η διστακτική, η ρεαλίστρια, κράταγα τα μπόσικα. Αλλά και αυτό το κατακρίνεις. Δεν πιστεύεις στις ισορροπίες αλλά δεν σεβάστηκες ότι πιστεύω εγώ σε αυτές. Μπορεί και να μην το είχες καταλάβει και να σου ήρθε ξαφνικό. Νομίζω πως αυτό που προσπαθούσα εγώ καιρό να κάνω, να δω τον πραγματικό άνθρωπο και όχι την ιδανική εικόνα της συντροφικής ψυχής που είχα πλάσει για σένα, εσύ το πέτυχες ασυναίσθητα. Ξαφνικά με είδες όπως είμαι πραγματικά και φυσικά ξενέρωσες. Γιατί ξενέρωσες αφού με έβλεπες μόνο σαν φίλη; Γιατί αρνήθηκες να δεχτείς τα άσχημά μου, τις αδυναμίες μου, τα ψεγάδια μου; Μερικές φορές αναρωτιέμαι ποιος από τους δύο είναι ο πιο μπερδεμένος, ο ανίκανος να εντοπίσει την ουσία. Πως θα βρω ένα καρδιακό φίλο όταν αυτός που διάλεξα με πρόδωσε; Με πρόδωσες κακά τα ψέματα. Τα βρήκες σκούρα και εγκατέλειψες. Και πάλι δεν στο χρεώνω αλλά θα θελα να ήταν αλλιώς. Θα θελα να μπορώ να σου μιλήσω και να μου απαντάς με τον ίδιο τρόπο. Δεν μπορώ να μην σε σκέφτομαι και είναι κάθε μέρα χειρότερα.

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008

23.1.2008


1:25 ξαπλώνω, η τηλεόραση ανοιχτή. Πονάνε οι γάμπες από το περπάτημα που σε έπιασε ξαφνικά να κάνεις. Ωραίο ήταν. Δεν σου θύμισε τίποτα, δεν το έκανες για κανένα άλλο λόγο παρά για να νιώσεις εσύ καλά και αν δεν είχες και διαρκώς την εντύπωση ότι κάτι σε ακολουθεί θα μπορούσες να κοντοστέκεσαι για να παρατηρείς και περισσότερα. Για αρχή καλό είναι. Παίζει πάλι Νόμο και Τάξη.

2:21 Πρέπει να κοιμηθώ. Θα έπρεπε να νιώθω εξάντληση μετά από τόση διαδρομή. Τα πόδια έχουν πια μουδιάσει. Σηκώνομαι, φέρνω μια γύρα στο σπίτι, βλέπω αν έχω κανένα mail από συνήθεια. Αφήνω ένα σχόλιο σε κάτι που είδα και μου άρεσε. Τι στο καλό; Ούτε σήμερα θα κοιμηθώ;

2:39 πάλι ξάπλα. Χαζεύω την τιβί. Χαζεύω πόσο αλήθεια. Τέλος θα την κλείσω. Σκοτάδι, κλείνω τα μάτια. Με κυριεύει. Γιατί το σήμερα είναι πιο δύσκολο από το χτες; Αύριο πως θα ξυπνήσω; Θα θελα να μου κάνει έκπληξη για μια φορά, να με ξυπνήσει εκεί που δεν το περιμένω. Να ακούσω την φωνή του αλλά να είναι χαρούμενη. Όχι όπως ήταν τώρα τελευταία. Πως θα είναι οι μέρες μου πια; Γιατί ξανα-υποκύπτω; Είπαμε τέλος. Είπε τέλος.

2:46 Αρχίζω να μιλάω δυνατά. Το συνηδειτοποιώ. Τόσο καιρό μίλαγα και απευθυνόμουν σε εκείνον. Τώρα μιλάω στον άλλο μου εαυτό. Με ρωτάω και προσπαθώ μετά να ανακαλύψω την απάντηση. Δεν με πειράζει που μιλάω μόνη μου και μάλιστα δυνατά. Θεέ μου αν έμπαινε τώρα ένα κλέφτης στο σπίτι θα έλεγε είναι τρελή. Καλύτερα να με αφήσω να μου μιλάω παρά να καταλήξω σε ψυχολόγο. Είμαι οριακά, το νιώθω.

2:52 κλαίω λίγο, μετά αυτοχαστουκίζομαι, τσιμπιέμαι. Μου δίνω κουράγιο και ξανατρομάζω που με βρίσκω να προσπαθώ να με στηρίξω. Σαν να με τραβάω από τον ώμο. Κάνω ένα όνειρο χωρίς εκείνον. Σκέφτομαι πως είμαι πάλι 22.

8:09 κλείνω το ξυπνητήρι. Πόσες φορές χτύπησε; Χτες το άκουσα πιο εύκολα, ξύπνησα στην ώρα μου και ας κοιμήθηκα ελάχιστα. Σήμερα ο χρόνος φρόντισε για μένα. Τρέχοντας να πάω δουλειά θα ξεχάσω τον πόνο του να μην σε ακούω. Μικρά κόλπα για να σε βγάλω από τον οργανισμό μου.

10:37 κοιτάω το κινητό για μήνυμα της Αφροδίτης. Συνήθισα κιόλας να μην έρχεται μήνυμα από σένα; Όχι. Απλά αν τώρα επικοινωνήσεις θα καταρρεύσω πάλι. Όλοι προσπαθούν να με στηρίξουν. Τους ήρθε ξαφνικό που διάλεξες να εξαφανιστείς. Λένε πράγματα για σένα και εμένα με εκθειάζουν. Ποιον δουλεύουν; Όσα λάθη έκανες τα διπλά έκανα. Με κατακεραυνώνω αλλά επιτέλους κατακεραυνώνω και σένα.

11:55 προσπαθώ να σε κάνω να έχεις δίκιο. Σου βρίσκω πατήματα. Έχω γράψει μέχρι τώρα 5 κομμάτια και θυμάμαι τι είχα πει στον Άρη. Τις καλές μέρες δεν γράφω τίποτα, τις άσχημες μπορώ να γράφω όλη την ώρα. Από όσα άκουσα για σένα ένας χαρακτηρισμός σου ταιριάζει απόλυτα. Ψυχάκιας. Είμαι και εγώ αλλά όχι τόσο. Μήπως ξέρω και εγώ τι είμαι;

13:12 μόλις έχω κάνει ένα τσιγάρο. Συναντώ στους διαδρόμους συναδέλφους και με χαιρετάνε χαμογελώντας. Χαμογελώ και εγώ. Ξαφνικά νιώθω πολύ καλύτερα χωρίς το βάρος σου πάνω μου. Χαίρομαι και μετά τρομάζω. Ήσουν βάρος; Ναι τα άσχημα σου ήταν βάρος. Ναι η αδυναμία και των δύο να ξεκαθαρίσουμε καταστάσεις ήταν βάρος. Ναι η δική μου αδυναμία να προσπεράσω τον μαλακισμένο σου χαρακτήρα ήταν λάθος.

14:17 αρχίζω να σκέφτομαι πως είμαι ψυχικά διαταραγμένη. Πόσα μπορώ να έχω περάσει μέσα σε 2,5 μέρες; Περνάω από φάσεις. Οι άλλοι βλέπουν ότι είμαι πολύ στεναχωρημένη. Εγώ νομίζω πως δεν δείχνω καθόλου. Αλλάζω κάθε τέταρτο διάθεση. Στην δουλειά είναι εύκολο. Το μετά, στο σπίτι φοβάμαι. Τόσες ώρες μόνη, βάζω την ζωή μου σε αναμονή. Αυτό που έχασα δεν ήταν ο άνθρωπός μου.

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008

21.1.2008


Αν δεν γράψω θα εκραγώ. Σήμερα με σκότωσες. Έδωσες μία και με τσάκισες. Δεν πηγαίναν καλά τα πράγματα, το ένιωθα αλλά ως εκεί δεν το περίμενα ποτέ. Πως σταματά κάποιος να είναι ο άνθρωπός σου; Η αδελφή ψυχή σου; Αυτό φοβόμουν να σου πω τόσο καιρό. Το πόσο σημαντικός άνθρωπος είσαι για μένα, το πόσο σε θέλω να είσαι πάντα δίπλα μου... Ούτε γκόμενο σε ήθελα, ούτε εραστή, ούτε τίποτα άλλο. Μόνο να ' σαι πάντα εκεί. Ψάχνω τρόπο να καταστρέψω τον εαυτό μου. Να με πονέσω χωρίς να πάρουν χαμπάρι οι άλλοι. Να θες να πεθάνεις και να μην σε αφήνουν οι ενοχές. Είχα να το σκεφτώ τόσο καιρό. Τότε με κράταγαν οι τύψεις για γονείς και φίλους. Τώρα δεν ξέρω αν με κρατάει κάτι. Αυτή την στιγμή νιώθω τόσο πόνο που δεν υπάρχει φυσιολογική σκέψη. Κλαίω ασταμάτητα και σχεδόν δεν μπορώ να αναπνεύσω. Κάνω διαλλείματα για να σκουπίσω την μαλακισμένη μύτη που τρέχει. Πιάνω το κεφάλι να μην εκραγεί. Βγάζω ηλίθιους λυγμούς. Πονάω στο στήθος αλλά δεν λέει να σπάσει. Αυτό που μου κανες δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ. Με πρόδωσες. Έδειξες αδυναμία να μείνεις δίπλα μου και ότι παπαριές δικαιολογίες και αν πεις δεν τα πιστεύω. Μου αφαίρεσες το δικαίωμα να έχω έναν δικό μου άνθρωπο. Το ίδιο δικαίωμα που εσύ μου είχες επιβάλει στην αρχή. Με όλα αυτά που έκανες και έλεγες. Όταν γούσταρες ήσουν ο φίλος μου, η άλλη άκρη της γραμμής, η παρηγοριά μου και τώρα που ξενέρωσες με άφησες ξεκρέμαστη λες και θα βρω έτσι εύκολα κάποιον άλλο. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να ανοίξεις την καρδιά σου σε κάποιον? Ξέρεις τι τράβηξα μέσα μου μέχρι να αφεθώ σε έναν άνθρωπο εντελώς, μέχρι να πω να ο μοιραίος άνθρωπος της ζωής μου; Δεν έχεις ιδέα τι έχω περάσει στην ζωή μου για να έχω φτάσει σε αυτό το σημείο. Υπάρχεις μόνο εσύ και όσα δεν λες και λες. Και εγώ η μαλάκω που δεν μιλάω. Λέω λίγα, ο άλλος τα παίρνει για πολλά και ... γαμήσου. Ηλίθια! Πως το επέτρεψες αυτό; Να πιστέψεις πως βρήκες την αδελφή ψυχή σου. Να ανοιχτείς τόσο συναισθηματικά. Το πιστεύω πραγματικά πως είσαι το πιο ανόητο πλάσμα στον κόσμο. Γιατί δεν ψοφάς; Γιατί να είσαι τόσο ανθεκτική; Νομίζω δεν έχω ξαναβρεί πιο δελεαστική την ιδέα να κόψω τις φλέβες μου. Με τρομάζω. Με τρομάζω που κλαίω εδώ και μια ώρα ασταμάτητα που η μύτη δεν σταματά να είναι βουλωμένη. Που δυσκολεύομαι τόσο να ανασάνω. Που μαλακίζομαι. Δεν τολμάω να ανοίξω βιβλίο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, να κάτσω σε ένα σημείο του σπιτιού ή να ξαπλώσω γιατί σκέφτομαι. Αν ήταν γκόμενος θα τον είχα ξεχάσει στο πιτσ φιτίλι, αν ήταν ένας μαλάκας φίλος θα τον ξέγραφα έτσι απλά. Μα ήταν ο άνθρωπός μου. Θεέ μου πραγματικά να μην τον είχα γνωρίσει. Καλύτερα να κοιμόμουν ακόμα, καλύτερα να μην είχα ανοιχτεί ποτέ ξανά σε άνθρωπο. Καλύτερα να υπέμενα τα πάντα εκτός από αυτό. Υστερία, κατάθλιψή, δεν ξέρω που θα φτάσω. Μπορεί και να τα τελειώσω όλα, δεν ξέρω τίποτα. Δεν αντέχω να νιώθω έτσι.