Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

22.1.2008


Το έγραψα πριν 2 μέρες, σκεφτόμουν μήπως το έδειχνα κάπου φανερά. Το μετάνιωσα... Δεν θέλω να δείξω πόσο με πονά.

Αναπροσαρμογή συναισθήματος
Πως είναι κάποιος να χτίζεται μέσα σου σαν ο πιο κοντινός σου άνθρωπος και μετά να επιλέγει από μόνος του να γκρεμιστεί; Είναι... ανυπόφορο. Θέλεις να φερθείς όπως πριν και δεν γίνετε. Απαγορεύεται να μιλήσεις, απαγορεύεται να πεις τι νιώθεις, απαγορεύεται να του ζητήσεις να ξαναγίνει ο άνθρωπός σου, απαγορεύεται να τον σκέφτεσαι. Δεν στο απαγόρεψε αυτός. Άλλωστε αυτό θα πήγαινε αντίθετα με την ανωτερότητά του. Στο απαγορεύεις εσύ γιατί καταρχήν θέλεις να τον αφήσεις ήσυχο στην επιλογή του και κατά δεύτερον πρέπει με κάποιο τρόπο και εσύ να αποκόψεις. Να τον ξεριζώσεις από τις συνήθειές σου, από τις σκέψεις σου. Θυμάσαι τι του είχες γράψει; Το είδε αργά και μπορεί να μην κατάλαβε καν πως τον αφορούσε. «Αχ Μαλίνα» σου είχε πει. Προ-οιωνός. Δεύτερη φορά που έγραψες κάτι και σε στοιχειώνει. Πρώτη φορά που χάνεις με ένα τσακ αδελφή ψυχή. Πρώτη φορά που νόμιζες ότι την βρήκες. Ψευδαίσθηση. Καλό είναι να αρχίσεις να αμφισβητείς κάποια πράγματα. Άλλωστε ο καιρός θα δείξει. Αλλά δεν θα έπρεπε να έχει δείξει ήδη; Πως αναιρούνται όσα μέχρι τώρα σου μίλαγαν; Πως ζεις αλλιώς απ’ ότι είχες αποφασίσει; Είναι από αυτά που δεν μπορείς να διαγράψεις. Για πρώτη φορά το delete δεν δουλεύει. Πεθαίνεις να στείλεις μια λέξη. Πεθαίνεις! Και αν την περιμένει; Την περιμένει αλλά διστάζω. Δεν του φορτωνόμουν τις καλές μέρες, θα του φορτωθώ τώρα; Σε πνιγούν οι ερωτο-απαντήσεις. Αποστασιοποιήσου. Πόνα όσο περισσότερο μπορείς για να ξεπεραστεί πιο γρήγορα. Σίγουρη μέθοδος και γνώριμη. Πόνα!

Δεν υπάρχουν σχόλια: