Μια επικίνδυνη στροφή

Μια επικίνδυνη στροφή

Η πόρτα κλείνει αθόρυβα.

Τα βήματα μπερδεύονται ελαφρώς.

Πόρτα κλείνει ξανά.

Το κλειδί στη μηχανή γυρνά.

Τα φώτα ανάβουν,

η κλίμακα των ταχυτήτων έχει ανιούσα πορεία.

Παράθυρα ανοιχτά και η μουσική στη διαπασών.

Ο εκφωνητής λείπει, μόνο η μουσική του παίζει.

Ένα ασθενικό τραγούδι για κάποιον ανεκπλήρωτο έρωτα κλαίει.

Το φανάρι εξαφανίζεται, ποιος είδε χρώμα!

Το τοπίο εξατμίστηκε!

Ο ορίζοντας κλείστηκε σε μια κουκίδα.

170

Έχω ήδη βγει δίπλα στη θάλασσα.

Πρόλαβα και μύρισα αλμύρα.

Το τηλέφωνο χτυπά.

Και ‘γω με τη σειρά μου το αφήνω έξω από το παράθυρο.

Βλέπω το φεγγάρι.

Δεν έχει πολλή ώρα που βγήκε.

Κόκκινο.

Έλεγες πως μοιάζω με σελήνη.

Είδες, πάντα ήμουν ο δορυφόρος σου.

Πέμτη.

Κι άλλο γκάζι.

Ο δρόμος φαρδύς.

Σούνιο.

Αχνοφαίνεται ο ναός του Ποσειδώνα.

Στροφή.

Μια επικίνδυνη στροφή, λένε.

Έτσι κι εγώ δεν έστριψα.

Γδούπος.

Σκοτάδι.

Νερό.

Οξυγόνο.

Νερό και οξυγόνο.

Θυμάμαι πόσο κοντά είδα το κράσπεδο.

Νερό και λιγότερο οξυγόνο.

Γαμώτο δε βρίσκω τσιγάρα.

Πηχτό σκοτάδι.

Σταμάτησε και το ραδιόφωνο.

Ψάχνω οξυγόνο.

Άρχισα να βλέπω φωτογραφίες.

Μάλλον ξανάρχισε το ραδιόφωνο.

Δε βρίσκω οξυγόνο.

Μόνο σκοτάδι.

Καμιά φορά, ό,τι μας πονά, το χτυπάμε.

Αστέρια.

Η ιδέα μου ήταν.

Σκέτο σκοτάδι.

28-07-2005