Καθρέφτης

Μου έχει κολλήσει απ’ το πρωί το κομμάτι που ήταν σταματημένη η κασέτα σου. Μα είναι δυνατόν; Έγιναν όλα αυτά και το κομμάτι κάθεται τέλεια. «Και τι σε νοιάζει εσένα για ποιον θα ζω...»

Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι. Τι σε πείραξε ακριβώς σε αυτή την επιθυμία μου να πεθάνω; Το ότι την είπα φάτσα φόρα και ότι εν μέρει την προκάλεσα κιόλας; Στον δικό μου εφιάλτη τους διαλόγους τους φτιάχνω εγώ. Αν δηλαδή περιέγραφα λογοτεχνικά το πώς έφτασα στα όριά μου, το πώς έφτασα στο σκαλοπάτι του και μου είπε όχι ακόμα κτλ κτλ αυτό δεν θα έκανε αυτούς που νοιάζονται για μένα να ανησυχήσουν; Νομίζεις πραγματικά ότι οι δικές σου εγγραφές είναι καλύτερες; Οι δικές σου πράξεις; Με έχεις (είχες) στείλει στα τάρταρα άπειρες φορές. Με στεναχωρούσες, με είχες σε διαρκή ανησυχία και όταν προσπαθούσα να δω αν συμβαίνει κάτι μου έλεγες και ότι ήθελες να το περάσεις μόνος σου.

Κακώς σε καθησύχασα! Κακώς προσπάθησα να με προστατεύσω σε όλη μας την γνωριμία. Και μετά είμαι εγώ η εγωκεντρική.

Τα σύννεφα απέναντι είναι σαν μπαμπάκι. Για δευτερόλεπτα τα κοίταξα και ήθελα να στο πω. Ανίατη! Μετά από όλα αυτά πάλι νιώθω την ανάγκη να σου μιλάω. Και εδώ κολλάει το «Δεν ξέρω τι κάνω» των Τσοπάνα Rave στην dirty version.

Σε σκέφτομαι να χτυπάς το χέρι στον τοίχο, να κλωτσάς την πόρτα... Βασικά εμένα σκέφτομαι να τα κάνω όλα αυτά. Θέλω να τσακίσω κάτι στο ξύλο. Για την ώρα επαναλαμβάνεται η νευρικότητα όλων των προηγούμενων ημερών, κουνώντας συνεχώς το πόδι σαν κανένα νευρόσπαστο. Σου προκάλεσα νεύρα. Το καταλαβαίνω. Δεν έγινε εσκεμμένα αλλά δεν μετανιώνω που τα προκάλεσα. Πάρε πίσω κάτι από όσα μου προκάλεσες τόσες μέρες. Μόνο που τώρα δεν μπορείς να το επιστρέψεις και εσύ. Ξεχνάς; Με έβγαλες από την ζωή σου.