Λευκό κι επιβλητικό σκέπασε κάθε γωνιά της μικρής πόλης.
Χιόνιζε ασταμάτητα τόσες μέρες τώρα,
Κι ήταν τόσο όμορφο να το βλέπει κανείς.
Ειδικά το βράδυ… λίγο το ποτό, λίγο η μουσική, το χάζευες κι έφευγες.
Βέβαια πάντα ξημερώνει.
Ο ήλιος το έλειωσε.
Κι όταν έβγαινες στους δρόμους βυθίζονταν τα πόδια στην παγωμένη λάσπη.
Μόνο λύπη μπορούσε να προκαλέσει η λάσπη των δρόμων.
Κι όλοι οι άνθρωποι λερωμένοι τόσο απ’ αυτή,
που την κουβαλούσαν και στα σπίτια τους.
Το κρύο είχε δυναμώσει βίαια νύχτα – μέρα.
Τα βράδια χιόνι, τα πρωινά ένας ξεβαμμένος ήλιος.
Κι εγώ κάτι έχω να περιμένω να με λυτρώσει…
Άργησε.
Άργησε αρκετά.
Όμως ήρθε η βροχή!
Ήρθε και ξέπλυνε το λασπωμένο χιόνι
απ΄ τους δρόμους του κόσμου,
ξέπλυνε κι εσένα από πάνω μου.
Τώρα περιμένω και την εσωτερική βροχή που όπως είδες
κάνει δειλά τα βήματα της.
Ιανουάριος 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου