26.1.2008

Άλλη μια μέρα, χειρότερη από τις άλλες, πιο άδεια, πιο ανούσια. Τρομάζω που κατάφερα να κοιμηθώ τόσες ώρες. Φαίνεται ο οργανισμός ταλαιπωρημένος από την αϋπνία επαναστάτησε. Τόσες ώρες και δεν άκουσα ούτε ένα θόρυβο, ούτε μια μικρή ενόχληση. Ξύπνησα και είμαι πάλι χάλια, σαν να μην άλλαξε τίποτα. Έχω να κάνω ένα σωρό δουλείες για μένα και δεν θέλω να κάνω τίποτα. Βρώμικη, ατημέλητη, με την ανάσα θανατηφόρα και τα μάτια να μην μπορούν να ανοίξουν. Χτες πριν κοιμηθώ σκέφτηκα πως όλα θα διορθωθούν. Σε 5, 6 μέρες θα στείλω ένα μήνυμα, θα πάρω ένα τηλέφωνο και θα έχω τόσο χαρά που σε ακούω που θα σπάσω όποιο τοίχο σου. Και θα ‘μαστε πάλι φιλαράκια και θα μιλάμε και θα γελάμε. Διάβασα όλους τους διάλογους μας χτες, τις καλές εποχές, τότε που αρχίσαμε να μιλάμε, να γνωριζόμαστε. Ούτε ξέρω πόσες ώρες έφαγα έτσι. Ευτυχώς που τα δάκρυα κατευνάζουν το τσούξιμο στα μάτια.

Δεν μπορώ… εδώ και ώρα δεν μπορώ!
Προσπαθώ να εξηγήσω τι νιώθω, να κάνω την λεγόμενη ψυχανάλυση… να , να , να
Αν έπρεπε να γίνουν όλα αυτά γιατί δεν τα καταλαβαίνω;

Οι άλλοι άνθρωποι πως αντέχουν τις παράλληλες εξελίξεις; Είμαι η μόνη που δυσκολεύομαι να εστιάζω σε τόσα πράγματα μαζί ή που δίνω τόση σημασία; Χτες μου είπε μια φίλη πως χαίρεται που ανακαλύπτει πως δεν είναι η μόνη που σκέφτεται έτσι. Χάρηκα για εκείνη αλλά προβληματίστηκα για μένα. Ποιος άλλος σκέφτεται σαν εμένα; Αν κανείς, τότε δεν θα βρω πουθενά βοήθεια. Κάτι που θα κοιτάξω, θα αναλύσω και θα βρω μέσα του την δική μου αλήθεια. Νιώθω σαν παιδί στην εφηβεία, προβληματισμένο με τα πάντα, εκδιωγμένο από παντού. Την επανάστασή μου την έκανα πιο μεγάλη και τώρα κάνοντας τους κλασσικούς κύκλους γυρνάω πάλι στην εσωστρέφεια. Τι κέρδισα όλα αυτά τα χρόνια; Νιώθω πως δεν υπήρξαν, ούτε καν τα εφόδια που υποτίθεται ότι μου άφησαν δεν βρίσκω. Κάτι κάνω λάθος. Δεν γίνεται να μηδενίζω πάντα την ζωή.

Και εσύ χαμένος, δεν βρίσκω σημείο σου σήμερα. Σκέφτομαι θα έχεις πάει εκδρομή να σκεφτείς. Ίσως θα έπρεπε να το κάνω και εγώ. Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να πάει κάπου μόνη της. Στο δάσος, στην παραλία, στο μπαρ, στο σινεμά. Εσύ έχεις ανάγκη κάποιον να σε μεταφέρει ως εκεί και εγώ έχω ανάγκη την παρουσία κάποιου να δικαιολογήσει την εικόνα μου εκεί και μετά να με αφήσει μόνη να σκεφτώ. Τρομάζω να με σκέφτομαι μόνη στο δάσος. Ελκυστική και τρομακτική εικόνα μαζί. Με σκέφτομαι να κλαίω, να ουρλιάζω, να ξεσπάω. Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο δύσκολα αντέχεις αυτά που σου έρχονται. Νιώθω στο τέλος χωρίς να έχω ζήσει την αρχή ακόμα. Και εσύ συνεπιβάτης που σχεδίαζες μαζί μου την διαδρομή και ξαφνικά αποφάσισες να εγκαταλείψεις το όχημα.