Αν δεν γράψω θα εκραγώ. Σήμερα με σκότωσες. Έδωσες μία και με τσάκισες. Δεν πηγαίναν καλά τα πράγματα, το ένιωθα αλλά ως εκεί δεν το περίμενα ποτέ. Πως σταματά κάποιος να είναι ο άνθρωπός σου; Η αδελφή ψυχή σου; Αυτό φοβόμουν να σου πω τόσο καιρό. Το πόσο σημαντικός άνθρωπος είσαι για μένα, το πόσο σε θέλω να είσαι πάντα δίπλα μου... Ούτε γκόμενο σε ήθελα, ούτε εραστή, ούτε τίποτα άλλο. Μόνο να ' σαι πάντα εκεί. Ψάχνω τρόπο να καταστρέψω τον εαυτό μου. Να με πονέσω χωρίς να πάρουν χαμπάρι οι άλλοι. Να θες να πεθάνεις και να μην σε αφήνουν οι ενοχές. Είχα να το σκεφτώ τόσο καιρό. Τότε με κράταγαν οι τύψεις για γονείς και φίλους. Τώρα δεν ξέρω αν με κρατάει κάτι. Αυτή την στιγμή νιώθω τόσο πόνο που δεν υπάρχει φυσιολογική σκέψη. Κλαίω ασταμάτητα και σχεδόν δεν μπορώ να αναπνεύσω. Κάνω διαλλείματα για να σκουπίσω την μαλακισμένη μύτη που τρέχει. Πιάνω το κεφάλι να μην εκραγεί. Βγάζω ηλίθιους λυγμούς. Πονάω στο στήθος αλλά δεν λέει να σπάσει. Αυτό που μου κανες δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ. Με πρόδωσες. Έδειξες αδυναμία να μείνεις δίπλα μου και ότι παπαριές δικαιολογίες και αν πεις δεν τα πιστεύω. Μου αφαίρεσες το δικαίωμα να έχω έναν δικό μου άνθρωπο. Το ίδιο δικαίωμα που εσύ μου είχες επιβάλει στην αρχή. Με όλα αυτά που έκανες και έλεγες. Όταν γούσταρες ήσουν ο φίλος μου, η άλλη άκρη της γραμμής, η παρηγοριά μου και τώρα που ξενέρωσες με άφησες ξεκρέμαστη λες και θα βρω έτσι εύκολα κάποιον άλλο. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να ανοίξεις την καρδιά σου σε κάποιον? Ξέρεις τι τράβηξα μέσα μου μέχρι να αφεθώ σε έναν άνθρωπο εντελώς, μέχρι να πω να ο μοιραίος άνθρωπος της ζωής μου; Δεν έχεις ιδέα τι έχω περάσει στην ζωή μου για να έχω φτάσει σε αυτό το σημείο. Υπάρχεις μόνο εσύ και όσα δεν λες και λες. Και εγώ η μαλάκω που δεν μιλάω. Λέω λίγα, ο άλλος τα παίρνει για πολλά και ... γαμήσου. Ηλίθια! Πως το επέτρεψες αυτό; Να πιστέψεις πως βρήκες την αδελφή ψυχή σου. Να ανοιχτείς τόσο συναισθηματικά. Το πιστεύω πραγματικά πως είσαι το πιο ανόητο πλάσμα στον κόσμο. Γιατί δεν ψοφάς; Γιατί να είσαι τόσο ανθεκτική; Νομίζω δεν έχω ξαναβρεί πιο δελεαστική την ιδέα να κόψω τις φλέβες μου. Με τρομάζω. Με τρομάζω που κλαίω εδώ και μια ώρα ασταμάτητα που η μύτη δεν σταματά να είναι βουλωμένη. Που δυσκολεύομαι τόσο να ανασάνω. Που μαλακίζομαι. Δεν τολμάω να ανοίξω βιβλίο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, να κάτσω σε ένα σημείο του σπιτιού ή να ξαπλώσω γιατί σκέφτομαι. Αν ήταν γκόμενος θα τον είχα ξεχάσει στο πιτσ φιτίλι, αν ήταν ένας μαλάκας φίλος θα τον ξέγραφα έτσι απλά. Μα ήταν ο άνθρωπός μου. Θεέ μου πραγματικά να μην τον είχα γνωρίσει. Καλύτερα να κοιμόμουν ακόμα, καλύτερα να μην είχα ανοιχτεί ποτέ ξανά σε άνθρωπο. Καλύτερα να υπέμενα τα πάντα εκτός από αυτό. Υστερία, κατάθλιψή, δεν ξέρω που θα φτάσω. Μπορεί και να τα τελειώσω όλα, δεν ξέρω τίποτα. Δεν αντέχω να νιώθω έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου