Λούνα – Παρκ
Με πορφύρα απ’ τα κοχύλια του καλοκαιριού
βάφω απόψε τα ρούχα μου.
Τα μαύρα ριχτάρια μου θα κάψω.
Μετεφηβικό στάδιο βιώνω ακόμη
και νιώθω πως γέρασα.
Ποτά, ξενύχτια, μουσικές, κλάματα
και ξέφρενα πάρτυ σαν καρναβάλια.
Πόσο τα βαριέμαι, συνήθισα…
Πόσο μου λείπει το λούνα – παρκ που
ποτέ σου δεν με πήγες!
Γρανίτα φράουλα με δυο καλαμάκια
και να βλέπουμε τη θάλασσα απ’ τη ρόδα,
κι αφού δεν παίξαμε ποτέ στα συγκρουόμενα,
αρχίσαμε να συγκρούουμε τις ζωές μας.
Σαν ανιαρή σκοποβολή , πάντα όμως εύστοχη.
Και τι έμεινε?
Το τραινάκι του τρόμου,
που βαλθήκαμε να μη βγούμε απ’ αυτό.
Μια να σε τρομάζω εγώ και μια εσύ.
Τα δάκρυα μου τα κλείνω σ’ ένα μπουκαλάκι πια, έτσι για να θυμάμαι τι άρωμα είχαν οι στιγμές μας.
Μπορεί να μην πήγαμε ποτέ μεγάλη βόλτα μαζί,
μα τα ‘παμε όλα.
Με σύντομα μηνύματα σε οθόνες που αναβοσβήνουν.
Ίσως αυτή η εμμονή μου με το λούνα – παρκ
να ‘ναι κατάλοιπο των παιδικών χρόνων.
Πόσα πράγματα άλλωστε, έμειναν που μας γεμίζουν πραγματική, ζωντανή, αυτούσια χαρά?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου