Στροφή

Μπορεί να ήταν το πώς σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές αυτής της στεναχώριας βρήκα μόνη μου τρόπο να ξεχαστώ.

Μπορεί να ήταν ο άνθρωπος που παρά τα 38 του χρόνια και τις απογοητεύσεις του έκανε την πιο φυσιολογική και ευχάριστη συζήτηση που είχα καιρό να κάνω.

Μπορεί να ήμουν εγώ που επιτέλους άνοιξα τα αυτιά μου να ακούσω δυο – τρία πράγματα που ‘λεγαν Φίλοι (με το Φ κεφαλαίο)

Ό,τι και αν έγινε, την κλάψαμε την κατάσταση, την πενθήσαμε, περάσαμε τις συναισθηματικές αναταράξεις που έπρεπε και τώρα…

Γυρνάμε σελίδα.

Στα πατώματα δεν κυλιόμαστε για κανέναν κύριέ μου

*Αφροδίτη υποκλείνομαι!