Ονειροβασία

Χα! Έγραψα ένα κατεβατό με ονειροβατήματα. Λες αν κλείσω τα μάτια και ευχηθώ να πιάσουν;

Θέλω να μ αγαπάς, να με φροντίζεις και να με προσέχεις
να με νοιάζεσαι σαν μωρό παιδί και να χαμογελάς με τα νάζια μου
να μου στέλνεις πονηρά μηνυματάκια και καλά να κοκκινίζω
να αλλάζεις χίλια πρόσωπα για να απαντήσεις στα δικά μου
να μαλλώνεις μαζί μου για να ανάψουν τα αίματα
και μετά να τα σβήνουμε μαζί για να τα ξανανάψουμε αργότερα
να με πειράζεις και να τσιμπάω, να σε πειράζω και να γελάς
να μην μας νοιάζει το αύριο και να παίρνουμε αποφάσεις στην στιγμή
να ακούμε την ίδια μουσική, να μου τραγουδάς, να μου σχολιάζεις
να κοροϊδεύουμε τον κόσμο παρέα και να συζητάμε τα σοβαρά
να σε βοηθάω όποτε πελαγώνεις και να με αγκαλιάζεις όποτε κλαίω
να σου δίνω δύναμη τόσο με την παρουσία όσο και με την απουσία μου
να σε συμπαθούν οι φίλοι μου και μένα οι δικοί σου
να μην πηγαίνουμε μαζί για ψώνια γιατί θα μαλώνουμε τρελά
αλλά όταν πηγαίνουμε μόνοι μας να σκεφτόμαστε τι θα ‘θελε ο άλλος
να μεθάμε παρέα, να κοιμόμαστε ίδιες ώρες, να ξυπνάμε διαφορετικές
να με περιμένεις κάτω από την δουλειά, να σου λέω τα βράδια να έρχεσαι
να μου κλείνεις το μάτι συνωμοτικά και να θέλεις να είσαι κοντά να με φιλήσεις
να με κάνεις να ανατριχιάζω, να κλείνω τα μάτια για να σε απολαύσω
να με ξεχνάς και να με θυμάσαι, να αντέχεις τις τρελές μου επιλογές
να υπομένεις τις βαρετές μου μέρες, να θέλεις να τις αλλάξεις για μένα
να με προκαλείς και να σε προκαλώ για να ζήσουμε...

Sun Shining

Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν με σκέφτεσαι καθόλου. Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Το νιώθεις; Ελάφρυνε το κλίμα, χαλάρωσαν τα πράγματα και δεν είμαι σίγουρη αν είναι καλύτερα. Έχουν μπει και διάφοροι άλλοι στο τοπίο και μας κάνουν και ξεχνιόμαστε. Ίσως θα έπρεπε να τους αφήσουμε να εισχωρήσουν από πολύ νωρίτερα. Να γλιτώσουμε λίγη από την ένταση και αφοσίωση. Να είναι μικρότερη αυτή η γλυκιά ταλαιπωρία που περάσαμε (ή περνάμε;).

Και η αλήθεια είναι πως σήμερα σαν να έχω βρει τον εαυτό μου. Σπίρτο αναμμένο, απαντάω σε όλους και σε όλα. Δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω και έχω μια ταχύτητα και μια ένταση που είχα καιρό να νιώσω. Με βοηθάει αυτό να ξεπεράσω και τις δουλειές της μέρας. Στο γραφείο πήζω κυριολεκτικά και πρέπει να βγάλω την δουλειά χωρίς να κάτσω παραπάνω. Μετά έχω ένα σωρό ετοιμασίες για το βράδυ που φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα προλάβαινε, κι όμως σκέφτομαι πως θα γίνουν με σωστό προγραμματισμό. Τηλέφωνα σκάνε να μου βάλουν λίγα ακόμα εμπόδια κι όμως εγώ νιώθω έτοιμη να λύσω τα πάντα.

Μου αρέσει ο ήλιος που λάμπει έξω. Με κάνει να τον χαζεύω στα μικρά μου διαλλείματα. Αν δεν είχα τόσα μετά θα πήγαινα για ένα τσιπουράκι στο θησείο. Μέχρι και τηλέφωνο μπορεί να σε έπαιρνα τέτοια μέρα! Χαζεύω απέναντι τον Φιλοπάππου και σκέφτομαι πως δεν έχω πάει ποτέ εκεί βράδυ με ένα μπουκάλι κρασί. Σχέδια, διηγήσεις από φίλους αλλά εγώ ποτέ δεν πάτησα πόδι στην πνύκα. Πλάκα θα είχε να περπατάω εκεί πάνω και να φιλοσοφώ δυνατά και να γελάμε με τις χαζομάρες που θα λέω.

Με γοητεύει πολύ τελικά το κέντρο. Δεν νομίζω πως θα θελα να ζήσω αλλού, τουλάχιστον για αρκετά χρόνια ακόμα. Και μετά όταν πια θα έχω μεγαλώσει, θα έχω ίσως οικογένεια, μια μονοκατοικία στον Υμηττό. Ο Άγγελος θα έχει πιάσει την καλή, θα μετακομίσουν με την Σάσα και τα παιδιά προς την Ηλιούπολη και θα μου πουλήσουν το σπίτι χαχαχαχα. Μωρέ μια χαρά μέρα είναι σήμερα. Πολύ μου αρέσει που χαμογελάω, που σε σκέφτομαι, που χαζεύω, που ξαναγυρνάω στην δουλειά. Τα ούζα απόψε στην υγειά σου!

Solitude

Πολύ αναδρομή έπεσε χτες βράδυ, μακριά από ξένα αυτιά και χείλη, εκεί παρέα με τον εαυτό μου. Άκουγα οικείες μουσικές, εικόνες, λέξεις, πράγματα αφιερωμένα σε μένα από ανθρώπους που κάποτε με αγάπησαν. Δεν είναι συνήθειά μου να γυρνάω στο παρελθόν, ούτε καν να ψάχνω σε αυτό απαντήσεις. Τα έβλεπα όλα αυτά ίσως γιατί επιτέλους ένιωθα πως άντεχα να τα αντιμετωπίσω. Και η αλήθεια είναι πως έχω πολύ καιρό να κλάψω. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Και ξέρω πως εγώ, η κλαψιάρα, χρησιμοποιώ το δάκρυ σαν αποφόρτιση. Μήπως λοιπόν αρχίζουν πάλι να μαζεύονται πολλά; Και έχει χαθεί και το αγρίμι από μέσα μου. Ούτε μια αντίδραση της προκοπής δεν μπορώ να έχω. Όχι γιατί νοιάζομαι υπερβολικά για κάποιους και έπαψα να τους κοντράρω, όσο γιατί δεν με νοιάζει να βρω ζωντάνια και ένταση μέσα από αυτό. Δεν είναι η ηρεμία που ζητάω, είναι η οριοθέτηση. Να ξέρω που στέκομαι, με ποιον, γιατί. Και δεν είναι συγκεκριμένες οι ερωτήσεις μου όπως δεν είναι και οι απαντήσεις που ζητάω. Πάντα μου έφτανε απλά ο προσδιορισμός της αίσθησης. Ρωτάω λοιπόν «γιατί» και σκέφτομαι πως αν ακούσω πρακτική απάντηση θα απογοητευτώ.

Πόσο έχει περάσει; 5 λεπτά που ξεκίνησα να γράφω; Και ήδη ο ρυθμός μου άλλαξε. Νευρίασα λίγο γιατί πρέπει να μιλήσω συγκαλυμμένα. Να μην πω πως με απογοητεύεις σιγά σιγά. Γιατί να δείξω τον καλύτερό μου εαυτό σε κάποιον που μετά από τόσο καιρό και δεν μου έχει ξεδιαλύνει τις αμφιβολίες και τις δεύτερες σκέψεις. Και δεν σου λέω να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας με λόγια. Λόγια λέει και η κουτσή Μαρία. Στις πράξεις βλέπω ανακρίβειες. Και νευριάζω πιο πολύ γιατί δεν ήθελα να απογοητευτώ. Δεν ήθελα να ψάχνω μέτρα σύγκρισης σε πράγματα που έχουν τελειώσει και μου δημιουργούν μια λανθάνουσα μελαγχολία. Έτσι λοιπόν με χάνεις. Μέρα με την μέρα. Και τρέμω την στιγμή που θα μείνω μόνη αν και δεν θα πρεπε. Γιατί τότε θα ξέρω και το που και το με ποιον και το γιατί.

Όσα ζω μαζί σου

Τι μένει σαν μέτρο σύγκρισης;

Ο ένας είναι πιο αληθινός από τον άλλο. Ο άλλος είναι πιο ανθρώπινος από τον τρίτο. Ο άλλος πιο ακίνδυνος. Ο άλλος βολικός. Ο άλλος ελέγξιμος. Κάποιος άλλος τα λέει καλά. Κάποιος άλλος σε ξαφνιάζει εκεί που δεν το περιμένεις. Κάποιος γυρνάει στο μυαλό σου και δεν ξέρεις γιατί. Κάποιος έζησε τόσο έντονα μαζί σου που η αναδρομή είναι ανάγκη. Κάποιος τρίτος προσπαθεί να σου αποδείξει πως οφείλεις να τον ξεχωρίσεις. Κάποιος προσπαθεί να σε πείσει. Κάποιος σου στέλνει τραγούδια και εικόνες και αναρωτιέσαι γιατί. Κάποιος είναι πάντα εκεί και δεν σε διεκδικεί ποτέ. Κάποιος σε βλέπει κάθε μέρα και δεν σου λέει τίποτα άλλο πέρα από ένα γεια. Κάποιος ψάχνει να μάθει για σένα. Κάποιος σε παίρνει αγκαλιά και ξεχνάς τα πάντα.

Κάποιος πρέπει να είναι το μέτρο σου. Και αναρωτιέμαι... γιατί να μην υπάρχει μέτρο πουθενά τελικά. Αν μόνο μέτρο είμαι εγώ τότε όσα ζω με μένα δεν θα καταφέρω ποτέ να τα ζήσω με άλλον.

My top 5 list

Αδύναμη να κοροϊδέψεις τον ίδιο σου τον εαυτό
Ποθείς λιγότερο πόνο, ποθείς το αύριο
Σιγοτρέμει το βλέμμα από τα δέκατα που μένουν
Ασθενική η φύση σου ακόμα μια φορά

Αναρωτιούνται όλοι γιατί δεν ζητάς ξανά το χτες
Μα έμαθες από μικρή να το ξεχνάς
Όσα περνούν στην ιστορία αφήνουν μπρος χώρο
Για όσα νέα θα έρθουν να σ’ αλλάξουν

Καιρός να δεχτείς όσα ήρθαν ώστε να διαγραφούν
Αόρατο μελάνι οι περασμένες σκέψεις
Μένουν για λίγο στην καρδιά και το μυαλό σου
Και μετά σβήνουν για να γραφτούν νέες

Έτσι και τώρα φυσάς την σελίδα να στεγνώσει
Τραβάς στα όρια της την αντοχή σου
Αποκαλύπτοντας την ασχήμια του μπλε στο άσπρο
Τα πέντε χειρότερα πράγματα που έχεις

Πάλι κρυφτό

Μου λείπεις. Ξέρω πως παλεύω μέρες να μην το πω, να το βγάλω από την σκέψη μου. Περνάνε τόσα από το μυαλό μου.
Έχω ένα καλό σενάριο. Ότι γνώρισες κάποια και ξεκόλλησες. Ότι τώρα πια σκέφτεσαι εκείνη και όχι εμένα. Απ’ την μια εγωίστρια που πιστεύω πως πριν σκεφτόσουν εμένα, απ’ την άλλη αλτρουίστρια που θέλω να βρεις έναν άνθρωπο εκεί κοντά σου. Το να έχεις πάθει κάτι σχεδόν το αποκλείω. Αν δεν εμφανιστείς πουθενά ούτε σήμερα μπορεί να αρχίσω να το σκέφτομαι. Αν και πιστεύω ότι και γκομενοδουλειά να έτρεχε, πάλι θα εξαφανιζόσουν. Και σκέφτομαι πως δεν θέλω να σε ταράξω. Να στείλω ένα μήνυμα και να ανακατέψω την σκέψη σου. Μπορεί να άρχισες να συνηθίζεις την μη επικοινωνία μας. Μπορεί και να ‘ναι αυτό που θέλεις και απλά το κάνεις πράξη χωρίς να το ανακοινώσεις.
Σα να σου γράφω γράμμα είναι. Δεν ξεφεύγει τελικά ο άνθρωπος από τις συνήθειές του... Αν δεν υπήρχαν και τα blogs θα έκανα πλούσια ή τα ΕΛΤΑ ή τις χαρτοβιομηχανίες. Όπως και να έχει ελπίζω να είσαι καλά εσύ και οι γύρω σου κι από εκεί και πέρα ας έχει συμβεί οτιδήποτε.
Ξέρεις αυτό είναι από εκείνα τα ποστ που θα προτιμούσα να μην δεις. Μπορείς να κάνεις πως δεν το είδες;

Κάστανο

Απ’ το πρωί όλα δείχνουν Θεσσαλονίκη. Τι στο καλό!

Πρωί πρωί μια φίλη μου συνάδελφος μου έφερε τσουρέκι από Τερκενλή, μετά με πήρε τηλ μια συνάδελφος από εκεί, μετά έστειλε μήνυμα ο Τεό, μετά επειδή είχα δουλειά και δεν του απάντησα αμέσως πήρε και τηλ (δεν το σήκωσα, είχα ακόμα δουλειά). Μετά μου έστειλαν meeting request για video-conference με Θεσσαλονίκη (τι χάλια που ακούγονται τόσοι αγγλικοί όροι). Μετά έπρεπε να δω τι τρέχει και με θυμήθηκε ο άλλος. Τώρα με έπιασε η φίλη μου και μου έλεγε πως πέρασε πάνω... και σύντομα υποψιάζομαι θα έχω και ένα τηλ από Χαρά που θέλει να πάμε εκδρομή πάνω.

Αφροδιτούλα είναι η κατάρα της Δευτέρας; Να αρχίσω πάλι να σκέφτομαι σαλονίκιες, παραλίες, πύργους και κάστρα; Μου έλειψε η Βασιλίσσης Όλγας, οι αχτίδες ανάμεσα στις φυλλωσιές της Μαρτίου, ο Χορτιάτης, μέχρι και ο Γιάννης μου έλειψε και ας μην θέλει να μου ξαναμιλήσει ποτέ.

Πότε θα ανέβουμε; Μαζί σου θέλω να πάω, όχι με την Χαρά. Εκείνη θα με σέρνει σε όλα τα χεβι-μεταλλάδικα του κέντρου, θα μείνουμε σε άθλιους φίλους της, θα μου την πέσει κανένα χλεμπονιάρης και θα είναι σχεδόν αναγκαίο να πάρω τον άλλο τηλ να βρεθούμε, μπας και περάσω έστω και λίγες πιο φυσιολογικές ώρες. Που φτάσαμε!

Και μετά αναρωτιότανε γιατί αποφεύγω να ανέβω τα τελευταία χρόνια (πέρασαν ήδη 2). Θέλω να νιώσω πάλι καλά σε αυτήν την πόλη. Δεν την αγάπησα άδικα. Γιατί να αφήσω τις άσχημες συνθήκες να μου αμαυρώνουν την εικόνα της;

Το τσουρέκι είναι με κάστανο (μην το λιγουρεύεσαι ήδη αρχίσαμε να το τσιμπάμε εδώ :Ρ)

Τα όνειρά μου πρωινιάτικα!

Λοιπόν τα γράφω τώρα που τα έχω έστω λίγο φρέσκα. Ξέρω πως είπα χτες για τις 3 μέρες αλλά εννοούσα στο σπίτι, στην δουλειά δεν το γλιτώνω. Είδα το πιο περίεργο όνειρο που έχω δει εδώ και καιρό. Τόσο περίεργο που ξύπνησα από μόνη μου μισή ώρα πριν το ξυπνητήρι, 6 και 59 ακριβώς!

Χτυπάει λέει το τηλέφωνο εκεί που κοιμάμαι και είναι στην άλλη γραμμή ένας άντρας και αρχίζει να μου μιλάει σαν να με ξέρει σχετικά καλά. Μου κάνει σκηνή για κάτι που είδε να έχω γράψει (εκείνη την στιγμή το είπε αλλά τώρα δεν το θυμάμαι) και να μου μιλάει με πολύ παθιάρικο τρόπο κάνοντας μου παράπονα. Εγώ μίλαω ελάχιστα, έχω μια υποψία ποιος μπορούσε να είναι αλλά δεν είμαι και εντελώς σίγουρη και περίμενω να πει κάτι εκείνος για να προδώσει την ταυτότητά του. Και εκεί που περίμενα εναγωνίως την επόμενη του φράση για να καταλάβω ποιος είναι ξύπνησα νευριασμένη και ταραγμένη. Νευριασμένη γιατί δεν έλυσα το μυστήριο, ταραγμένη γιατί ήταν too real!!!

Και ξέρετε που πάει το μυαλό μου και ας μην μπορώ να το εξηγήσω το όνειρο... Στην ατάκα της Χριστιανούλας μας το Σάββατο για αυτόν που πιστευει πως με εξιτάρει. Δεν μπορώ να τον πω και με το όνομά του πανάθεμά τον! Βρε λες τελικά να γουστάρω κατάσταση και να μην το έχω πάρει καν χαμπάρι; Η ταραχή όμως και το ξύπνημα δεν μαρτυράνε κάτι τέτοιο. Ίσα ίσα που σαν να αγχώθηκα. Και επίσης αν ήταν αυτός, που δεν είμαι σίγουρη, γιατί μου πήρε μια μέρα για να τον θυμηθεί το υποσυνείδητό μου; Δεν βγαίνει στα μαθηματικά!

Και αν ήταν άλλος, ποιος ήταν; Όχι δεν ήταν αυτός που όλοι φανταζόμαστε, εκείνη την φωνή την αναγνωρίζω από μακριά. Έχω σκάσει από το πρωί... Εγώ που δεν θυμάμαι τα όνειρά μου να δω κάτι τέτοιο. Χαρτορίχτρες, καφετζούδες και λοιπές Κασσάνδρες Υμηττού και περιχώρων ενωθείτε να βοηθήσετε!

Α και καλήμερα σας!

Ελάχιστα

Σκεφτόμουν… τι ανάγκη έχουμε κάποιον να είναι στο κεφάλι μας; Γιατί να μην μπορούμε να είμαστε εντελώς ανεξάρτητοι, αυτοδύναμοι και με πλήρη αφοσίωση στον εαυτό μας. Μπήκε στην μέση και αυτό το παιχνίδι με τις αναμνηστικές εγγραφές και σκέφτηκα πως όλα γράφονται, λέγονται, γίνονται με κάποιον αφορμή. Άρα το ότι τώρα σε σκέφτομαι τι μου καλύπτει; Την ανάγκη για έμπνευση;

Με πιάνει ο εγωισμός. Δηλαδή τι συμβαίνει; Βάζω κάποιον στην σκέψη μου «από ανάγκη»; Ή λέω πως τον βάζω έτσι για να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα και ανεξήγητα; Όλα θα ήταν πιο απλά αν… σταματούσα να σκέφτομαι. Και αν σταματούσα να ένιωθα… άντε και μετά τι μένει; Να σταματήσω να αναπνέω, σωστά!

Κολλάω λίγο, ακούω ένα κομμάτι και χτυπάω το μάγουλό μου ρυθμικά, κοιτάζω το ταβάνι, το φως που με πονάει στα μάτια και αναρωτιέμαι γιατί κάνω τα πάντα για να αποφύγω να κοιτάξω στην οθόνη. Μάλλον με κούρασε… Μάλλον πρέπει να κάνω και λίγη αποτοξίνωση. Χμμμ κλειστός υπολογιστής για 3 μέρες! (καλά σιγά μην αντέξω) αλλά ας έχω έστω την ικανοποίηση πως προσπάθησα.

Η Φοίβη μίλησε σήμερα για άκρα... για ψήσιμο, για βλακείες! Ο μόνος άνθρωπος που δεν μπορεί να με επηρεάσει. Εδώ εκείνη και τα έχει κάνει πιο μπάχαλο από το αναμενόμενο. Αν δεν τον μπορείς διώχτον παιδάκι μου. Καλό κρεββάτι βρίσκεις και αλλού, έναν άνθρωπο να σε κάνει την περισσότερη ώρα να νιώθεις καλά δεν βρίσκεις. Και αν δεν το έχεις καταλάβει δένεσαι γιατί είσαι γυναίκα. Όσο μένεις μαζί του θα είναι πιο δύσκολο μετά να τον αποχαιρετήσεις.

Σαν να βλέπω εμένα κάτι μήνες πριν… όχου δεν της ξαναλέω τίποτα. Μεγαλύτερή μου είναι, θα έπρεπε να τα βλέπει από μόνη της. Δεν με πιστεύω, θυμώνω με την κοπέλα λες και είναι κολλητή μου. Λες και ότι παθαίνει το βιώνω και εγώ. Ή βρήκα κάτι άλλο για να ξεχαστώ;

Λοιπόν ούτε σήμερα παραδεχόμαστε τίποτα. Η περηφάνια μας πάνω από όλα. Το πολύ πολύ να πούμε πως τον σκεφτήκαμε και λίγο. Αλλά υπάρχουν τόσα να με κάνουν να μην τον σκέφτομαι κιόλας οπότε…τον σκεφτήκαμε ελάχιστα!

ΥΠΑΡΧΩ μια μεγάλη ροκιά...

ΥΠΑΡΧΩ
μια μεγάλη ροκιά...




RESPECT...

Running away

Και ξυπνάς και κοιμάσαι και ξυπνάς. Και ενεργείς όπως πρέπει και υλοποιείς τις υποχρεώσεις σου και βιώνεις ότι σου έρχεται και αποδέχεσαι τις ανατροπές και αντέχεις και υπομένεις και στο τέλος... νιώθεις απέραντη θλίψη μέσα σου και δεν ξέρεις γιατί. Γιατί αντιδράς και δεν δρας; Γιατί νιώθεις πως θες να ξεσπάσεις, να φωνάζεις, να αρχίσεις να τρέχεις ξεφεύγοντας από κάτι, από σένα. Γυρνάς πλάτη, δειλιάζεις, πας να ξεφύγεις αντί να το αντιμετωπίσεις. Ποιος σε έκανε τόσο παθητική να τον τσακίσω κάτω! Ποιος είναι αυτός που σου πήρε την ζωντάνια από μέσα σου και την μετέτρεψε σε παθητικό καρκίνωμα. Να σε τρώσει σιγά σιγά και εσύ να μην μπορείς να κάνεις κάτι. Ή μπορείς; Λες να κάνεις αυτήν την έκρηξη που συνηθίζεις και να γυρίσουν όλα τούμπα; Παρότι είχες πει να μην ξανα-είσαι τόσο αντιφατική ίσως να πρέπει τώρα. Να κάνεις ένα τσακ μπας και αλλάζοντας τροχιά έρθεις πιο κοντά σε αυτό που είσαι. Πόσες φορές το άκουσες σε επανάληψη; Τι σου έμεινε; Το ότι χτίζεις ένα σπίτι για δύο ωσότου αυτό χαθεί και αυτό σε γεμίζει μελαγχολία. Μα κάνεις κάτι για δύο και μεταξύ μας σου αρέσει πολύ να κάνεις πράγματα για δυο. Γιατί έπαψες να κάνεις τότε;

πόσο κοστίζει μια παράβαση του νόμου;

...ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΔΙΠΛΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ...

...ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑBΑΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ;...



...ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ...



...ΔΙΚΟ ΣΑΣ...!

Εκτός προγράμματος

Νωρίς σήμερα στο σπίτι, λίγο κουρασμένη, εξαντλημένη, με χάλια διάθεση και με ένα μυαλό, τολμώ να πω, θολό.

Ξέρω πως μάλλον δεν φάνηκε πολύ η κακή μου διάθεση απόψε. Ξέρω πως θα μου την πείτε κορίτσια μου τώρα που το γράφω και δεν σας το είπα από κοντά για να το συζητήσουμε και ίσως με βοηθήσετε να το λύσω. Αλλά ξέρετε δεν ήθελα να μιλήσω. Ήθελα να μπορέσω να ξεχαστώ για λίγο. Να βρεθώ μέσα σε κόσμο και βουή αλλά να είμαι αόρατη.

Και δεν είναι ότι δεν λέγατε όμορφα και ενδιαφέροντα πράγματα. Φυσικά και πρέπει να προγραμματίσουμε τις επόμενες μέρες, το πώς, το που, το τι... Όλα πρέπει να μπουν στην σειρά τους. Μα έλα που δεν θέλω να προγραμματίσω τίποτα. Δεν θέλω να κάνω σχέδια, δεν θέλω να νιώσω πως θα μελετήσω κάτι πολύ ώστε να το κάνω σωστά, να γεμίσω το μυαλό μου εικόνες που μπορεί να μην υλοποιηθούν ποτέ.

Σκέφτομαι τι θα θελα για απόψε... θα θελα σπιτο-κατάσταση και μια αγκαλιά. Ούτε μπορώ να θυμηθώ πότε ξανά είπα πως μου έλειψε πραγματικά αυτό. Μου πήρε τελικά 3 μήνες και για να το ζητήσω πάλι; Και μου κάνει εντύπωση που μόνο αυτό μου έλειψε. Μια απλή εικόνα, με ηρεμία. Δεν θέλω κανέναν να με πιέζει, κανέναν να με ορίζει, κανέναν να με στεναχωρεί. Και ξέρω πως φέρνω συγκεκριμένο άτομο στο μυαλό μου…

Γελάω γιατί σκέφτομαι την χτεσινή ερώτηση του Κώστα: «Ποιος από όλους σου λείπει πιο πολύ;». Γελοία ερώτηση πραγματικά αλλά κρύβει και μια κάποια αλήθεια. Όχι γιατί μου λείπουν πολλοί αλλά γιατί δεν έχω επιτρέψει σε κανέναν να έρθει υπερβολικά κοντά μου ώστε να μου λείπει αποκλειστικά. Προστατεύομαι με το να μην εστιάζω σε ένα άνθρωπο μόνο.

Τελικά πιο γελοίο είναι που με προστατεύω από πράγματα που θα έπρεπε να κυνηγάω. Και ακόμα χειρότερα που έχω την αυταπάτη ότι έτσι δεν θα μπορέσει κανένας να έρθει τόσο κοντά. Τα γεγονότα είναι τα ίδια που με διαψεύδουν όπως και η απάντηση στην ερώτηση του Κώστα.

Και μετά το μικρό ξαλάφρωμα της μέρας ήρθε η ώρα να προσπαθήσω να καλοπιάσω τον εαυτό μου. Να βγάλω τα ρούχα, να χαρώ ελεύθερα το σπίτι και να ξενυχτήσω με μουσική και ποτάκι κουλουριασμένη στον καναπέ. Το παράθυρό πάντα ανοιχτό και το μυαλό άδειο. Και να μου έλειψες δεν τολμώ να το ξεστομίσω.

22.2.2008

Σε σκεφτόμουν χτες. Δεν μπορώ να πω πως μου έλειψες... ούτε ότι αν ακούσω πάλι την φωνή σου θα έχω ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Μα σκέφτομαι πως η πολύ σιωπή που έχει πέσει τώρα τελευταία δεν μπορεί να είναι για καλό, τουλάχιστον από το μέρος σου. Υποθέτω θα έγινε κάτι ακόμα. Λες και όλα τα άσχημα του πλανήτη έρχονται να κάτσουν στην πλάτη σου. Και αν θυμάμαι καλά κάπου τώρα είναι να γίνει και η επέμβαση... δεν έχεις και κανένα να σε προσέχει. Αν 10 χρόνια πριν είχα κάνει κάποιες διαφορετικές κινήσεις τώρα μπορεί και να ήμουν εκεί να δώσω οποιαδήποτε βοήθεια. Να έρχομαι μετά την δουλειά να σου κάνω παρέα, να προγραμματίζω την εκδρομή του σαββατοκύριακου, να ψάχνω μαζί σου την επόμενή σου δουλειά... Δεν ξέρω αν είναι λογικό να σου έρχονται όλα στραβά, αν εσύ τα βλέπεις έτσι ή αν δυσκολεύεσαι τόσο να τα αντιμετωπίσεις. Τις δικές μου δυσκολίες σπάνια τις συμμερίζομαι γιατί μαζί με το πρόβλημα βρίσκω και την λύση οπότε ξεχνιέται. Και σκέφτομαι τι θα έκανα εγώ αν ήμουν στην θέση σου. Με λύπη νομίζω πως θα τα έβγαζα πέρα μια χαρά. Δεν θα με κατέβαλε, δεν θα γκρίνιαζα όλη την ώρα, δεν θα ήθελα όλη την ώρα την απομόνωση για να ανασυγκροτηθώ και θα ζούσα περισσότερο. Αυτό τώρα τι σε κάνει; Κακό στην οργάνωση, ανίκανο να διαχειριστείς τον εαυτό σου ορθά; Σαν να σε κατηγορώ ακούγεται αλλά το ξέρεις ότι δεν είναι έτσι. Μακάρι να μπορούσα να σου μεταδώσω λίγο ακόμα από τον τρόπο σκέψης μου. Για όλα πάντα υπάρχει λύση και το τέλος του κόσμου δεν έρχεται ποτέ. Είναι μόνο μια θρησκευτική φοβία για να συγκρατείται ο λαός αλλά εσύ πρέπει να απελευθερωθείς όχι να κουρνιάσεις περισσότερο. Καιρό είχα να σου γράψω γράμμα. Άραγε ποια θα ήταν η αντίδραση αν στο έστελνα; Θα χαιρόσουν πάλι ξαφνικά, θα με έπαιρνες τηλ να μου ανακοινώσεις χαρωπά πως το έλαβες... θα καταλάβαινες από τον τόνο της φωνής μου πως και εγώ χαίρομαι αλλά δεν έχει αλλάξει κάτι και θα έπαιρνε η φωνή σου την χροιά της καχυποψίας, της αμφιβολίας ότι κατάλαβες σωστά τα όσα σου έγραψα. Τελικά σε εμάς τους δυο ποιός έβλεπε τα πράγματα πιο απλά; Εγώ, σωστά; Και αναρωτιέμαι πως η πολυσύνθετη σκέψη μου μπορεί να ήταν πιο απλή από την δικιά σου. Αυτό θα σε έκανε μάλλον παρανοϊκό. Έχει πλάκα που στα γράφω όλα αυτά και δεν ακούω απ την άλλη μεριά την σιωπή σου που σημαίνει πως ρουφάς όσα λέω για να τα χρησιμοποιήσεις. Τι ωραία να μην υπάρχει αντίδραση. Με κούρασε. Νομίζω με κούρασε περισσότερο το ότι δεν με άφηνες να σε έχω του χεριού μου ούτε λίγο. Αν δεν νιώθεις πως κερδίζεις τον άλλο έστω και λίγο, πως φτάνεις απέναντι και ακούγεσαι, τότε τι αξίζει να καταβάλεις οποιαδήποτε προσπάθεια γι αυτόν; Η όλη ουσία είναι στο να συναισθάνεσαι τον άλλο, τα μονόπλευρα πάντα με χαλάγαν.

Τα επιτόκια αλλάζουν την Δευτέρα, ώρα για break

Σαν πολύ όμορφα να ξύπνησα το πρωί... με πόνο μεν στο στομάχι από τα χτεσινά (άραγε το ούζο ή ο μεζές ήταν μάπα;) αλλά χωρίς καθυστερήσεις, χάλια κεφάλι ή διάθεση. Αυτό το κουδούνι τα ξημερώματα σχεδόν με τάραξε. 5 το πρωί να πρέπει να καταλάβεις τι σου γίνετε και με ζαλισμένο κεφάλι δεν παίζει (σαν τον Κώστα ακούγομαι). Είναι ωραίο τις τελευταίες μέρες που κάνω μικρές εξορμήσεις. -Σε μισή ώρα εκεί.-Τώρα ντύνομαι και έρχομαι. Σαν να γύρισε ο παλιός καλός εαυτός.

Ψέμααααα! Οκ θα θελα να έχει γυρίσει, να τους γράφω όλους και όλα και να είμαι συνέχεια εκτός σπιτιού και το πρωί στο γραφείο να μην μπορώ να κάνω μια δουλειά σωστά και να κοιμάμαι κάθε τρεις μέρες από εξάντληση και να πρέπει να προγραμματίσω πότε θα βρεθώ σπίτι για να κάνω και καμιά δουλειά... να μου παίρνει μόνο μια ωρίτσα να κάνω αυτή την παλιοεργασία και όχι όπως τώρα που την παιδεύω πόσες μέρες... Λογικό θα ήταν όσο περνάνε τα χρόνια να γίνομαι πιο γρήγορη, πιο σβέλτη. Κι όμως η πνευματική κούραση με τραβάει πίσω. Δεν πιάνω αστεία, μειώνεται η αντίληψη, οι αντιδράσεις, οι εντάσεις και δεν φτάνει ένα ολόκληρο σ/κ για να ξεκουραστεί ο εγκέφαλος. Μήπως να το ρίξω στην ανάγνωση, στο κέντημα, στο πλεχτό; Θα περνάει ένα σ/κ ανούσιο αλλά ξεκούραστο.

Και μου κάνει εντύπωση που χρησιμοποιώ την λέξη «ανούσιο», το ίδιο δεν έλεγα πρόσφατα και για τις εξόδους; Και για τις συνομιλίες; Για το χρόνο στο πισί και στο τηλέφωνο; Μήπως τελικά τίποτα από όσα επιθυμώ να κάνω δεν είναι ανούσιο; Απλά παίρνουν χρόνο και δεν ξέρω αν αυτός ο χρόνος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αλλιώς. Δεν νιώθω στερημένη από κάτι οπότε δεν μπορώ και να πω πως θα ήθελα να έχω πράξει αλλιώς. Τόση αυτό-ανάλυση για να ανακαλύψω στο τέλος ότι είμαι μια χαρά απλά κουρασμένη.

Αφροδιτούλα μάλλον το σ/κ θα με χάσεις. Η μέρα σήμερα είναι full, το βράδυ αφιερωμένο σε εσάς και το σ/κ στην σχολή. Ταγμένη με έχετε όλοι :Ρ Εκτός βέβαια αν θέλεις πάλι να με βοηθήσεις με τις εργασίες στην σχολή. Είναι καλό practice για τα αγγλικά σου βρε :) Εγώ θα γράψω το κείμενο και εσύ θα κάνεις την διόρθωση... και μετά κερνάω και ρακόμελο.

χειρότερος γιατρός - καλύτερος κριτής

Και βρήκα επιτέλους τι φταίει για την αλλεργία στο χέρι. Στεναχώρια, βαθιά, αληθινή, επίπονη στεναχώρια. Παίζουμε και οι δύο γιατί φοβόμαστε αυτό το δυνατό που υπάρχει. Ίσως και αν είναι πιο ανασφαλής από μένα, το πιστεύω; Έχει πολύ περισσότερα πίσω του, πάνω του. Πόσα λάθη χωράνε ακόμα στο κορμί του; Λες να θέλει να ερωτευτεί και απλά να βρέθηκα εκεί; Λες να θέλει να πληγώσει; Και εγώ; Το ξέρω πως είμαι ικανή να πληγώσω, το έχω κάνει. Δεν μου αρέσει να πονάω τον άλλο μα είναι η φύση του ανθρώπου. «Θα βρεις την ολοκλήρωση όταν καρφώσεις εσύ τα καρφιά στα χέρια ενός άλλου» σου είπε ο Βαγγέλης. Πως θα νιώσω ελεύθερη πληγώνονταν κάποιον άλλο, έστω και ασυνείδητα; Ή η ελευθερία έρχεται με την συμφιλίωση της ιδέας; Και μετά έρχεται στο μυαλό το χτεσινοβραδινο: «Ο άνθρωπος που έχει φτιαχτεί για σένα δεν θα σε κάνει ποτέ να κλάψεις». Και εύχομαι να μην τον κάνω ποτέ, όχι γιατί είναι αρκετά σκληραγωγημένος από την ζωή και δεν κλαίει, αλλά γιατί θα είμαι ο άνθρωπος που δεν θα τον κάνει ποτέ να νιώσει έτσι. Είναι βαριά κάθε φορά η απόσταση, η υπαναχώρηση. Ίσως κάποια στιγμή να γίνει τελειωτική. Μπορεί ακόμα και τώρα να ναι. Και επιλέγεις αυτό που νομίζεις για σωστό. Ο χρόνος τα δείχνει όλα, χειρότερος γιατρός αλλά και καλύτερος κριτής. Και έτσι θα μείνεις λίγο ακόμα εκεί, η σκέψη κολλημένη στον ίδιο άνθρωπο. Το αξίζει. Βαθιά μέσα μου πιστεύω πως αξίζει να έχει ξεχωριστή θέση και ας μην μπει ποτέ μες την ζωή μου. Και είναι τόσο έντονη η διαίσθηση. Καιρό είχα να νιώσω έτσι.

Η μονάδα

Αναρωτιέμαι αν διάλεξα τον σωστό τρόπο να κερδίσω την αυτοδύναμή μου. Απομονωμένη από επαφή, μόνη κατ’ επιλογήν, να δοκιμάζω τον εαυτό μου με υποψίες φλερτ, σεξουαλικών φαντασιώσεων και συντροφικότητας. Σαν τον άνθρωπο που ενώ δεν φοβάται να κολυμπήσει, βρέχει μόνο τα πόδια του γιατί έχει ακόμα γύψο στο χέρι. Και ακόμα αναρρώνω από την πλήρη εξαθλίωσή μου. Για 2 χρόνια κοιμισμένη, παρασυρμένη σε ένα λήθαργο ενάντια στην φύση μου. Και είναι αλήθεια πως άγγιξα τα άκρα. Πριν απουσία σταθερότητα, εναλλαγή συντρόφων με ταχύτητα πρωτόγνωρή, παιχνίδι με πολλούς, αναμνήσεις ανάμικτες και συναισθηματική αλητεία. Μετά προσήλωση στον εμπνευστή την ανιαρής ζωής, αποκοπή από τις παρέες που θα τον μείωναν στα μάτια, απουσία στιγμών, όλα στο βωμό του «ανήκω». Και μαζί με την επανάσταση της φύσης εναντιώθηκε και το μυαλό. Αρνήθηκε να επιστρέψει πίσω στην αλητεία, αλλά δεν δέχτηκε και να οδηγηθεί στην ωριμότητα που αρχίζει πια να επιβάλλει και η ηλικία. Παίζεις; Πειραματίζεσαι; Ποιον θες; Λάθος ερωτήσεις. Όφειλες πάντα να κερδηθείς από κάποιον άξιο, κάποιον που να αντέχει στην πορεία της ζωής σου να σου δίνει ότι του δίνεις. Πολύμορφος και ευέλικτος, σταθερός όσο και ασταθής. Τον κουράζεις; Και εκείνος το ίδιο. Και εκεί κάνεις υποχώρηση. Δίνεις χώρο να φανεί πόσο κοντά είναι στην ψυχή σου. Ζεις, εξελίσσεσαι, εισπνέεις νέες εικόνες και αφήνεις τον κύκλο της ζωής να σας ξαναφέρει κοντά. Μικρή μου τον αγαπάς, αλλά δεν τον αγαπάς γιατί τον έχεις συνέχεια δίπλα σου. Σε γεμίζει ο τρόπος που επιπλέει στην σκέψη σου. Τα μικρά ξαφνιάσματα, οι μικροί εκνευρισμοί, οι αποστάσεις. Όλα συνθέτουν τον χώρο που σου δίνει για να υπάρχεις σαν μονάδα. Το έχεις καταλάβει πως πάντα θα είσαι μονάδα; Θα βρεις συνοδοιπόρο αλλά θα είναι και αυτός μονάδα. Θα προσπαθείς μια ζωή να κάνεις δυο μονάδες να περπατούν χεράκι χεράκι και ακόμα και αν μπουν στην μέση τετριμμένα πάλι μονάδα θα είστε. Σα να διστάζεις λιγότερο μου φαίνεται. Κατάλαβες την έννοια της απόστασης πια; Πλησιάζεις στο να γίνει μονάδα. Όταν το πετύχεις θα είσαι έτοιμη για τον καθένα. Μακάρι να ‘ταν αυτός.

Βήμα βήμα

Νομίζω οτι τράβηξε πολύ
πιο πολύ από όσο αντέχει το σχοινί

Προτιμώ να γυρισω πλάτη
κι ας μένω ακάλυπτη στο παρελθόν

Η συνέχεια δεν γραφεται έτσι
κοιτώντας τα πόδια δεμένα στην γη

Αγναντεύεις τον ορίζοντα
βλέπεις που θέλεις να βρεθείς
και κάνεις ένα βήμα μπρος

Ή που θα σπάσεις τα δεσμα σου
ή που θα πέσεις σε νέο κενό

Μα θα χεις ένα ακόμα δικό σου βήμα

Ένα ακόμα πλεονέκτημα
μακριά από ψυχοφθόρα τέλματα
μακριά από νεύρα σπασμένα
αδιέξοδα που σε γονατίζουν
επειδή εσύ δεν τα γονάτισες πρώτα

Ένα βήμα μακριά σου

Περί λογοκρισίας…

Και ξαναρχίσαμε τις 15 εγγραφές την μέρα. Λογικό είναι, νιώθω άβολα. Ξεκίνησε μια πλάκα και έσπασε στο τέλος. Και ποιο είναι το πρόβλημα; Λες και θα σε παρεξηγούσα ποτέ από μια πλάκα ή πιστεύεις πως θα σε παρεξηγήσουν οι άλλοι; Και ποιοι άλλοι; Λες η Κασσάνδρα να έχει δίκιο; Μικρή αν έπεσες τόσο μέσα και μάλιστα τόσο άμεσα να σου ασημώσω 100ευρω να μου πεις κανονικά το μέλλον μου :Ρ

Και σκέφτομαι εγώ τώρα... Πόσα θα γίνονται πίσω από την πλάτη μου και δεν θα τα παίρνω και πρέφα; Δεν θέλω ρε παιδάκι μου να τα καταλάβω, θέλω να είμαι σαν την χαζοξανθιά που δεν καταλαβαίνει τίποτα και είναι μονίμως χαρούμενη. Κάπως έτσι λειτουργεί και όταν βλέπω τα πάντα ρόδινα και θέλω να είναι ιδανικά κτλ κτλ. Και ας μην πάω μπροστά με αυτή την λογική.

Ζορίστηκα για να αλλάξω κάτι που έγινε και δεν έπρεπε να έχει κακοπροαίρετη οπτική. Ακόμα και κακοπροαίρετο δηλαδή να ήταν, ειπώθηκε, γράφηκε, πάει. Δεν μπορείς να διαγράφεις έτσι κάτι που έγινε ή να το αποσιωπείς. Να δεις που κάτι δεν πιάνω εδώ... αλλιώς ακόμα δεν βγάζει άκρη. Μάλλον δεν θα το ψάξω άλλο. Είναι αποτέλεσμα του γενικότερου κλίματος ξενερώματος.

Ώρα για απομυθοποίηση! Γουστάρω!

Update: Δηλαδή εγώ το ξεκίνησα το παιχνιδάκι; Γαμώ τις υποχωρήσεις μου! (το στοματάκι δεν κλείνει τις τελευταίες μέρες, κάτι θα μου φταίει πολύ φαίνεται)

Άπατο

Σήμερα εκτός απ την αναμενόμενη επίσκεψη στην “παράβαση του νόμου” (αψόγου το νέο title) ανακάλυψα ότι παρακολουθούμαστε και από μια πολύ γλυκιά κοπελίτσα ( ε ρε χαβιέδες το google/analytics). Ψάρωσα φυσικά διότι αναρωτιέμαι: έχει τόσο κοινό το μαύρο και άραχνο συναίσθημα; Η ψυχολογική πτώση και αθλιότητα, η κατάντια ώρες ώρες που μας (με) διακρίνει; Οκ κρίση είναι επειδή ξαφνικά νιώθω να απειλούμαι από τα επιπλέον μάτια. Θα επανέλθω δρυμήτερη στις μικρές ακραίες συμπεριφορές μου. Όσο για το χιούμορ που μου ζήτησε μια ψυχή να διατηρώ στις εγγραφές... σου είπα είναι ανάλογα την διάθεση. Όταν ξεκίνησε το όλον δεν είχα ίχνος χιούμορ, εσύ κι αν το ξερες πως δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου και νερό στο κρασάκι μου. Τώρα είναι κάπως αλλιώς. Είμαι λίγο ακόμα πιο κοντά στο φυσιολογικό. Φυσιολογική δεν θα ‘μαι μην περιμένεις θαύματα αλλά τέρμα (για την ώρα) οι αυτολυπήσεις και η κατάθλιψη. Και όχι δεν με ενοχλεί που νιώθω ώρες ώρες έτσι, γιατί μετά νιώθω το εντελώς αντίθετο και το απολαμβάνω περισσότερο. Και την μαυρίλα απολαμβάνω, με κάνει να πλησιάζω περισσότερο στον πάτο που δεν θα φτάσω ποτέ. Τι σου κάνει η άτιμη η αυτοσυντήρηση, τα στεγανά και οι μηχανισμοί αυτοάμυνας... Έναν απλό πάτο δεν είμαστε καν ικανοί να αγγίξουμε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι! Ή τα φτερά θα φταίνε ή τα μπαλόνια με τον ροζ λαγό ή αυτός ο αναθεματισμένος αέρας που μου λέτε συνέχεια ότι έχω πάρει :)

Χαιρετώ!

Kitty φιλιά!!!

Βραχιόλι με χάντρες

Βραχιόλι με χάντρες

Ένα σκοινάκι, δεμένο κλωστούλες,

βραχιόλι με χάντρες,

αγκαλιά στον καρπό μου μέρες και νύχτες,

ποτισμένο αλάτι κι ιδρώτα,

φιλιά, αρώματα και λίγο after shave

θυμίζει εσένα τις ώρες που λείπεις

και περιμένω πάλι τις μέρες να τρέξουν,

άλλες να φύγουν κι άλλες να έρθουν

να φέρουν μαζί τους και εσένα.

13 & 20 ΦΕΒΡ. 2008

Λέξεις κλειδί

Άκου εκεί οι εγγραφές μου είναι κατευθυνόμενες... είναι δηλαδή προτιμότερες οι γενικολογίες και οι άστοχες εγγραφές; Πάντα υπάρχει ένας στόχος, αν όχι να γράφεις κάτι και να σκέφτεσαι συγκεκριμένο άτομο, να θες να εκτονώσεις μια σκέψη. Άραγε σε πόσο πρόσφατες εγγραφές φαίνεται αυτό;

Και δηλαδή τώρα που θα διαβάζεις και το εδώ, δεν θα μπορώ να γράφω για άλλους; Αμ δε! Θα γράφω για ότι πιπιλάει το μυαλό μου, για τα νεύρα μου (πάλι νεύρα έχω πρωί πρωί), για τα κολλήματά μου, τους φόβους μου (και είναι και πολλοί), τις στεναχώριες μου. Και θα σκέφτομαι πάντα πως με διαβάζει η Αφροδιτούλα, η Χριστιάνα και κανένας ξέμπαρκος. Ε μεταξύ μας ξέμπαρκος είσαι.

Και να σκεφτείς ότι όσο ερχόμουν δουλειά χαμογελούσα. Σκεφτόμουν τον Πασχάλη που θέλει διακαώς να ερωτευτεί και το έχει ρίξει στην μελαγχολία και μένα που το απέφευγα και πια συνήθως έχω πολύ καλή διάθεση. Πάω και στοίχημα η μικρή γι’ αυτό δεν μου επιβάλλει ακόμα εμπάργκο. Ή εκείνον ή εμάς. Και αν κάποια στιγμή γίνει και αυτό; Δικαιολογία να συνέλθω. Η λογική λέει πως όσο δίκιο είχε για όλους τους προηγούμενους θα έχει και για τους επόμενους.

Όπως καταλαβαίνουμε όλοι γράφω καμιά βλακεία μπας και ξεπεραστεί χαλαρά το πρώτο σάστισμα. Αν είναι να γίνει τακτικός πελάτης να σε κάνουμε και μέλος, επίτιμο. Σκέφτομαι ότι αυτό ακριβώς είχε αυτό το blog, κανένα κρυφό μήνυμα, όλα φάτσα φόρα. Με πονάς, σε σκέφτομαι, μου λείπεις, όλα στην λαδόκολλα. Φρέσκες σκέψεις κατευθείαν σερβιρισμένες. Γαμώ τα blog μας. Με βλέπω να ξαναγυρνάω στο παλιό καλό ημερολόγιο. Μόνο που το βαριέμαι γιατί ποτέ δεν το ξαναδιαβάζω, ενώ εδώ όλο και κάποια αφορμή μου δίνεται.

Παιδί είμαι... πολύ παιδί. Ή μάλλον έχω την ανάγκη να ξαναγίνω και μου βγαίνει έτσι. Αλήθεια Αφροδιτούλα πόσο καιρό έχω να το παίξω σε σένα μεγάλη αδελφή; Να με ρωτήσεις κάτι ως πιο έμπειρη, να σε προειδοποιήσω για κάτι; Αναρωτιέμαι αν μου έλειψε.

Χτες μου είπε ότι μάλλον πήγα απότομα στο 2 και κόλλησα εκεί. Μάλλον δίκιο έχει. Γιατί όμως έμεινα εκεί; Μήπως τελικά μόνο μέχρι εκεί φτάνω και απλά το πέτυχα στα γρήγορα; Μήπως είναι ανάπαυλα πριν από ακόμα μια απότομη ανέλιξη; Φυσικά και υπάρχουν κρυμμένες γνώσεις για την ζωή. Αυτές είναι άλλωστε που μετράνε. Μερικές φορές με ξαφνιάζω όταν τις αποκαλύπτω ή τις εφαρμόζω.

Και ξέρω και ακριβώς τι με πήγε πίσω... η ζυγαριά στο συγκεκριμένο κλίνει προς το «λάθος» γιατί δεν μου απέφερε και πολύ ευχάριστα πράγματα. Αλλά όπως μου ξανάπαν δεν σήκωνα και πολλές κουβέντες. Ήμουν focused και στήριζα την επιλογή μου χωρίς να στηρίζει εμένα κανείς.

Γαμώ τις αυτοαναλύσεις μου πρωί πρωί. Ας ελπίσουμε μέχρι να το δει να έχω ανεβάσει καμιά ντουζίνα ακόμα για να θαφτεί αυτό.

Λέξεις κλειδί: Μενεξεδιά + metaxa

Ώρα για ύπνο

Μου λείπεις πιο πολύ όταν η φωνή σου είναι ακόμα στα αυτιά μου, σα να μην αρκεί τόση ώρα... σαν να χαθεί όλη η ουσία της επαφής αν περάσει λίγη ώρα.

Πόσες φορές σκέφτηκα πως είναι παιχνίδι του μυαλού; Είναι, μα με ορίζει πιο πολύ απ ότι το ορίζω. Και είμαστε πια μεγάλοι άνθρωποι και δεν έχει λογικοί αυτό που συμβαίνει. Και θέλω να πίνουμε τσάι με metaxa μαζί και να κοιτάμε το χιόνι και να μου μιλάς και εγώ μόνο να ακούω και μετά να αποκοιμηθώ έτσι και να ξεκουραστώ πια από την αϋπνία μου και να είμαστε μαζί χωρίς φόβο και πάθος. Και όλο αυτό μου βγαίνει με μια ανάσα και στο τέλος ξεφυσώ.

Δεν τα μπλέκω περισσότερο, μα δεν τα απλοποιώ κιόλας. Και μου λείπει η φωνή σου πάλι... θα σπάσει το κεφάλι μου

Τρύπωσε για τα καλά...

14.2.2008
Και μου λες... μην το διαβάζεις τώρα αυτό και στεναχωριέσαι. Είναι λίγο αργά κολλητούλα μου. που ήσουν όταν το πρωτοδιάβασα να σου πω πως ένιωσα; Μαλάκας γιατί συνειδητοποίησα πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό που πάω να μπλέξω. Μέχρι τώρα ήταν παιχνίδι, ήταν ψάξιμο, ήταν χαζομάρες, μόνο ελπίδες, κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Αν όλα αυτά συνέβαιναν και εμείς ήμασταν αλλιώς πως θα αντιδρούσα; Τώρα στεναχωρέθηκα, έκανα τις βόλτες μου και μετά με θάρρος το ξαναδιάβασα, το ξανανέλυσα. Χωρίς μουσικές να με κάνουν πιο ευαίσθητη αυτή τη φορά. Απλά λόγια με ελάχιστες υπόνοιες μέσα από τις γραμμές. Κι όμως είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που γράφουν τόσο καθαρά. Εκεί λοιπόν, στην δεύτερη και τρίτη ανάγνωση το πήρες πιο ψύχραιμα. Φυσικά και όλα αυτά είναι αναμενόμενα συναισθήματα, δικά σου, δικά του. Φυσικά αν υπήρχε κάτι, θα έπρεπε να μάθεις να το αντιμετωπίζεις συχνά στην ζωή σου. Αλλά τελικά αυτό θέλεις; Τα πράγματα είναι δύσκολα στις πιο απλοϊκές καταστάσεις, εδώ πως θα είναι;

15.2.2008
Σκεφτόμουν πάλι σήμερα με πόσο απλό τρόπο σκέφτεται. Πως κερδίζεται αυτό; Κερδίζεται με τα χρόνια; Είναι στον άνθρωπο; Με κερδίζει κάθε μέρα και εγώ τον αποφεύγω. Γιατί; Εκείνος δεν με βρίσκει λίγη, η φοβία μου γιατί δεν μ αφήνει να το χαρώ; Άραγε πόσο ενδιαφέρον θα είχε να προσπαθήσουν να συνυπάρξουν 2 άτομα τόσο διαφορετικά. Αναρωτιόμουν χτες βράδυ ποια είναι τα κοινά μας. Είναι καλή ερώτηση για να του την κάνω. Να δω αυτά που εγώ δεν βλέπω. Με κάνει να είμαι καλύτερη γιατί με ισορροπεί και με απογειώνει ταυτόχρονα. Λοιπόν η προηγούμενη φράση τα λέει όλα. Όλα! Μαύρο και άσπρο στις κατάλληλες δόσεις. Και φυσικά και το σκέφτομαι όσο και αν θέλω να το αποφύγω. Η βεβαιότητα της φράσης της με τάραξε πιο πολύ απ ότι όλος αυτός ο καιρός.

Σ/κ περισυλλογής, σιωπής, τρέλας και ότι βγει

Είδατε Λάκη????

Λογικά ναι! Πολύ καλά τα είπε και σήμερα!
Καλύτερα βέβαια τα είπε η 19χρονη Γεωργία! Είχε φάει φρίκη η κοπέλα με το γενικότερο χάλι, ερωτεύτηκε και έναν κολλητό που δεν ανταποκρίθηκε γιατί φοβόταν και αντί να κάθεται να μουρμουράει και να καταριέται την μισή ανθρωπότητα (δηλ. το αντρικό φύλο) πιστεύοντας ότι το τεράστιο αυτό κακό συνέβη αποκλειστικά και μόνο σε εκείνην, προτίμησε να γράψει το εξής: "...δεν μπορώ να δεχτώ ότι ένας άνθρωπος της ηλικίας μου φοβάται..."! Και έτσι απλά τον ισοπέδωσε τον μικρό!
Και εδώ ολόκληρες γαϊδάρες αυτήν την εκδοχή του φόβου δεν την έχουν ψυχανεμιστεί καν!!!! Εξαιτίας δικών τους φόβων φαντάζομαι!
Και τι που θα μεγαλώσει η Γεωργία και θα ανακαλύψει ότι και σε άλλες ηλικίες τα αγοράκια φοβούνται? Όσο οι άλλοι τρέμουν αυτή θα κάνει όπως γουστάρει και θα βιώνει εμπειρίες, καλές, κακές, λίγη σημασία έχει, που θα την κάνουν ακόμα πιο ώριμη.
Αυτό δεν είναι και το νόημα? Μέσα από τα συναισθήματα και τις εμπειρίες σου να συνειδητοποιείς περισσότερα για σένα και τους γύρω σου! Καλός ή κακός έτσι αποκτιέται αυτή η -θεωρώ επιθυμητή- ωριμότητα!
Βασικό είναι να μην πιστέψεις ότι τα έχεις δει όλα και απογοητεύεσαι! Σκέψου ότι μπορεί να είσαι ανώριμη ακόμα!

Υ.Γ. Πολλά ακόμα υπονόησε η Γεωργία με το γράμμα της στον Λάκη, αλλά δεν ταιριάζουν με το θέμα του blog :P

Η μέθοδος της στρουθοκαμήλου

Πως γίνετε να είμαι τόσο χεσμένη! Δεν μπορώ να πιστέψω τον εαυτό μου. Πλήρη αδυναμία να αντιδράσω σε καταστάσεις! Και ποιος είναι αυτός που με κάνει ανίσχυρη έτσι ξαφνικά; Θέλουμε τέτοιο τυπά δίπλα μας δεσποινίς μου;

Χέζομαι προτού καν συμβεί οτιδήποτε. Ρε πούστη μου, προαίσθημα είναι ότι δεν τσουλάει η κατάσταση ή φόβος;

Και κάπου εκεί πέφτει η ερώτηση: Τι σε φοβίζει τόσο;

Με φοβίζει ο μη αυτοέλεγχος, η ενοχή του «σκέφτομαι κάποιον που δεν πρέπει», η αδυναμία που μου προκαλεί κάποιο πρόσωπο με την επιρροή που ηθελημένα ή άθελα μου ασκεί. Δεν με φοβίζει τόσο η κατάσταση όσο η αντίδρασή μου. Θα λεγα πως αυτό δείχνει άνθρωπο που μάλλον έχει γνωρίσει όλα αυτά τα συναισθήματα του παραδίδομαι άνευ όρων. Δεν το έχει γνωρίσει μόνο αλλά το εφαρμόζει ασυναίσθητα. Αν είναι έτσι δεν είχε ποτέ αυτοέλεγχο.

Με φοβίζει λοιπόν ο έρωτας. Ένας καλός ψυχαναλυτής τι θα έλεγε γι αυτό; Πολέμησε τους φόβους σου κατά πρόσωπο. Και μετά αυτοκτόνα θα συμπλήρωνα εγώ. Γιατί αν είναι να ξεπερνάς τον φόβο σου μην σε φάει ο λύκος πέφτοντας στον λάκκο με τα λιοντάρια είσαι χαμένος από χέρι. Η τακτική αποφεύγω τον φόβο δεν έπιασε, η τακτική τον καθυστερώ να εκδηλωθεί απέδωσε για λίγο και τι μένει; Βαθιές ανάσες μέχρι να κάνεις το μακροβούτι υποθέτω. Προπόνηση σε μικρά βάθη, μερικά βάρη στο γυμναστήριο και ξεκούραση σε σώμα και μυαλό.

Για την ώρα πάψε να είσαι τόσο χεσμένη. Άτυχη στιγμή, συνέβη, πάει! Το μόνο παρήγορο ότι και ο άλλος δεν ακουγόταν καλύτερα...

Προβληματισμός με συνοδεία πονοκέφαλου

Θυμάμαι πως ξεκίνησε αυτό το blog... με ποια λογική μπήκε ο τίτλος, η περιγραφή, τα πρώτα κείμενα. Δεν ταιριάζει με το πώς έχει εξελιχθεί τώρα κυρίως γιατί δεν γράφω τόσα γράμματα, αλλά και γιατί είναι κάτι σαν ημερολόγιο κραυγών. Αισθάνομαι κάτι ακραίο και το εκτονώνω εδώ. Μπαίνουν μόνο 2 άνθρωποι που αν τους την δώσει με βρίζουν κιόλας και ισιώνουμε. Βέβαια και χωρίς να με βρίσουν συνέρχομαι αυτόματα μετά, αλλά τα όσα προηγήθηκαν μένουν. Τα κρατάω εδώ για να θυμάμαι την παρανοϊκή πλευρά μου.

Χαμογελάω γιατί σκέφτομαι ότι είμαι ανισόρροπη. Αλλά όχι από αυτές που δεν μπορείς να βασιστείς, που δεν πρέπει να τις προσεγγίζεις γιατί κινδυνεύεις. Είμαι ανισόρροπη γιατί μπορεί να κρατάω κάτι μέσα μου και να το εκδηλώσω σε στιγμή που δεν το περιμένεις. Όχι πολύ μακριά από την χρονική στιγμή της αιτίας, αλλά συνήθως μακριά από το «χώρο» της αιτίας και τα μάτια των εμπλεκομένων. Είναι βάρος για μένα το ότι ο,τι γράφω εδώ το διαβάζει και μια τόσο κοντινή μου ψυχή (Αφροδιτούλα εσένα λέω). Η ενοχική μου φύση δεν επιτρέπει να επιβαρύνω τους ανθρώπους μου με την θλίψη των έντονων συναισθημάτων μου. Όταν ξεκίνησα να γράφω εδώ γνωρίζοντας πως με διαβάζεις δίσταζα... ευτυχώς η διακριτικότητά σου μου επέτρεψε να συνεχίσω. Μου επέτρεψε να δω πιο πέρα, στο τι θα κάνω με αυτά τα παράλογα που συμβαίνουν στο κεφάλι μου.

Σε λίγα χρόνια θα είμαι σχεδόν 30 και ακόμα αμφιβάλλω για την θέση μου στην ζωή. Δεν θέλω να με αλλάξω, να με καταλάβω θέλω.

Η ωριμότητα που έλεγα χτες... ακόμα με κατακλύζει. Ο ένας με πλήγωσε πριν χρόνια, ο άλλος... σίγουρα άλλαξε την ζωή μου. Οι φαινομενικές ομοιότητες οδήγησαν λοιπόν και σε κάτι ακόμα όμοιο. Στην οριοθέτηση ενός σταθμού. Καλά έκανε και το ξανασκέφτηκε. Ό,τι ήταν να γίνει έπρεπε να γίνει ή με πλήρη ανευθυνότητα ή με πλήρη ωριμότητα και αποφασιστικότητα. Ίσως να νιώθω λίγο καλύτερα που δεν το ένιωθα μόνο εγώ. Ίσως να νιώσω καλύτερα αν περνώντας ο καιρός δεν διαψευστώ για την εκτίμησή μου προς το πρόσωπό του. Ο χρόνος δείχνει πάντα το πραγματικό πρόσωπο κάποιου. Ελπίζω να έβλεπα το αληθινό.

Άτοποι παραλληλισμοί

Σκεφτόμουν πως ξεπερνάς μια κατάσταση ανάλογα με το ποιον την έζησες μαζί. Δεν έχω ξεπεράσει κάτι, δεν το λέω κρίνοντας παρελθοντικά, απλά με βλέπω να αντιμετωπίζω κάτι διαφορετικά και ξαφνικά τρομάζω για την ωριμότητά μου.

Πριν από μερικούς μήνες ξεπέρασα ένα χωρισμό σχεδόν αναίμακτα, με μια ψυχρότητα που χαρακτήριζε και την άλλη μεριά. Με το βλέμμα αυτό που είχε πάντα ο άλλος όταν ήθελε να με πονέσει. Με την κακία που διέκρινα τόσες φορές στον τρόπο που με αντιμετώπιζε.

Πριν λίγο καιρό ξεπέρναγα ένα άλλο συναισθηματικό τσάκισμα όπου σχεδόν άφησα τον εαυτό μου να παραμυθιαστεί πως δεν έχει νιώσει έτσι ξανά. Η αλήθεια ήταν πως όπως θεαματική ήταν η όλη κατάσταση έτσι θεαματικό στην σκέψη μου έπρεπε να είναι και το τέλος. Μεγάλες λέξεις, μεγάλες τρύπες στο νερό και τελικά απόσταση και βιτρίνες παντού, μια τακτική που ο άλλος πάντα υιοθετούσε.

Και τώρα σε μια κατάσταση που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη, νιώθω πως δεν έχω να ξεπεράσω τίποτα. Έχω μια απλή λογική που με τσακίζει σχεδόν κάθε τέταρτο. Τα βλέπω ψύχραιμα, μετά με πιάνει ο συναισθηματισμός, μετά ψάχνω διεξόδους σε μικρότητες, μετά συνειδητοποιώ ότι τίποτα άσχημο, παράταιρο, ψεύτικο δεν υπήρχε. Με πιάνει λίγο το παράπονο, νευριάζω με μένα, του μιλάω, μου μιλάω και καταλήγω πάλι στην ψυχραιμία.

Ποιο ήταν το χαρακτηριστικό του; Πολυμορφία (πόσο μ’ αρέσει αυτή η λέξη), ευθύτητα, διαυγή σκέψη, εξωτερίκευση... και τόσα άλλα που σχεδόν θα έλεγε κανείς βρήκα τον αρσενικό μου. Και μέσα από όλο αυτό, η εξέλιξη όλη μέχρι σήμερα, όσα πισωγυρίσματα και προβληματισμούς και αν είχε, αν την δεις αποστασιοποιημένα, έκρυβε ωριμότητα. Ξέρω τι θέλω, γιατί το θέλω. Το μόνο θαμπό σημείο σχετιζόταν και σχετίζεται με μένα. Και ναι το μυαλό μου ακόμα έχει ανώριμα σημεία.

Πώς να σταματήσω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο; Αν το χάσω από μέσα μου, νομίζω θα χάσω εμένα. Αυτό που ήμουν, που είμαι όταν μου το επιτρέπουν οι καταστάσεις να ξεδιπλωθώ. Πως κρατάς την ουσία ενός ανθρώπου μέσα σου χωρίς να έχεις τον άνθρωπο αυτό πια στην ζωή σου;

Και κάτσε τώρα να παραλληλίσεις όσες καταστάσεις θέλεις, βρες αν τολμάς μια παρόμοια, κόψτην σε κομμάτια προσπαθώντας να την απογυμνώσεις. Πείσε τον εαυτό σου πως δεν έκανες κουταμάρα...

Second time / Last time / Last goodbye

Πρώτη φορά που δεν θέλω να διαγράψω τα πάντα...

Να τι μου έκανες. Να ζήσω χωρίς να ζω.

Πόσο ακόμα να ισορροπήσω σε κάτι που θέλω μα δεν πρέπει.
Τέλος, πριν γυρίσει αντίστροφα. Παύση;

Είπα πριν λίγες μέρες πως με εκδικείσαι για το πώς ένιωσες τότε. Γιατί δεν ήξερες πως ένιωσα εγώ τότε. Ούτε στο πιο κοντινό μου άτομο δεν είχα πει τι ένιωθα. Το έπνιξα δύο, τρεις, τέσσερις μέρες, μέχρι που μου φάνηκε φυσικό να το καταπιέζω. Όσο σκέφτομαι πως το ίδιο θα κάνω και τώρα δεν το πιστεύω.

Πως μπορεί να κάνω το ίδιο; Τώρα που ξέρω πως είναι;

Θολό μυαλό... δεν συμφέρει κανέναν αυτό κι όμως θολό θα είναι για μέρες.

Σχεδόν εύχομαι να το κάνεις από εκδίκηση. Να σκέφτομαι πως φέρθηκες λίγο μικρόψυχα για να πω πως το άξιζα. Σκέψη καθησυχασμού για να μην νιώσω πως χάνω κάτι τόσο μοναδικό.

Και απ την άλλη σκέφτομαι πως εγώ με εκδικούμαι, για το λάθος που έκανα τότε και το αναγνωρίζω. Δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικό κι όμως άλλη λέξη από το «λάθος» δεν βρίσκω. Το πιο γλυκό μου λάθος.

Είπα πολλά για να βρεις το κρυφό μου «μέρος». Δεν έπρεπε. Πολλά δεν έπρεπε. Να δω τώρα που θα ξεσπάω τους μονολόγους μου. Και απ την άλλη αν το βρεις... υπάρχει καλύτερη απομυθοποίηση; Το μυαλό μιας παράλογα λογικής.

Αν αρχίσω από τώρα να σκέφτομαι το αύριο καήκαμε.

Για τον Θ.

Μονόλογοι ΙΙ - 15.1.2008

Έστω λοιπόν ότι έχω αποφασίσει να σε αφήσω. Το παλεύω, κάνω κάποια πισωγυρίσματα, δοκιμάζω νέα πράγματα, διογκώνω τα παλιά, σιωπώ και μετά ξανά φωνάζω, προσπαθώ με όποιο τρόπο υπάρχει να μεταστρέψω μια κατάσταση. Την δική μου κατάσταση. Το κλίμα αηδιασμού και απαξίωσης. Την αίσθηση πως όλα γίνονται για να γίνονται και όλοι χώνουν την μύτη τους εκεί που δεν πρέπει μαζί με σένα.
Ξέρεις πως είναι όταν σε σένα όλα είναι οριακά και εμφανίζεται και κάποιος ακόμα που τραβάει το σχοινί; Σίγουρα ξέρεις. Θα το έχεις ζήσει μέσα στα όσα έχεις ζήσει στα χρόνια σου. Έτσι και εσύ την στιγμή που όλα με πιέζαν, και το ξέρες, διάλεξες να με αφήσεις να πέσω. Αναρωτιέμαι αν η ενσυναίσθηση κερδίζεται με τα χρόνια, με τις εμπειρίες; Αν ναι τότε εσύ δεν έχεις κερδίσει ακόμα σε αυτόν τον αγώνα. Δεν κατάλαβες πότε έπρεπε να είσαι εκεί και πότε να φεύγεις.
Σκέφτομαι τώρα πόσο δίκιο είχες όταν έλεγες πως δεν θες να είσαι φίλος. Δεν ήσουν, όση προδιάθεση και αν υπήρχε από το μέρος μου. Εντυπωσιασμοί κενοί, έξυπνες ατάκες, επιδείξεις καλαισθησίας και δημιουργικότητας και μετά; Μετά δεν έμεινε τίποτα να επιδείξεις ή πίστεψες πως δεν αξίζει αφού ο άλλος δεν τσιμπάει;
Αρχικά πίστευα πως είναι καπρίτσιο, άλλος ένας τρόπος εκβιασμού της κατάστασης, ένα μέσο πίεσης για να γίνει το δικό σου. Είχα τόσα στο κεφάλι μου που δεν υπήρχε περίπτωση να στραφώ στην δική σου απαιτητικότητα. Θέλω, θα ΄θελα, έτσι!
Δεν λέω πως θα 'ταν αλλιώς. Πως εσύ θα έπαιρνες ότι ήθελες και εγώ θα έπαιρνα ότι ήθελα. Αν δεν θέλουμε τα ίδια άλλωστε δεν θα γινόταν ποτέ αυτό. Αλλά γιατί έχω την αίσθηση πως δεν ήταν αυτά που θέλαμε τόσο διαφορετικά όσο παράταιρός ήταν ο χρόνος; Και σκέφτομαι πως όσο ανακριβής ήμουν εγώ στα λόγια μου άλλο τόσο ήσουν και εσύ. Με την στάση σου έδειξες τελικά πως ήταν συγκεκριμένες οι προσδοκίες σου και εσύ απόλυτος στο να τις εκπληρώσεις.
Και τώρα παγώνεις καταστάσεις ελπίζοντας να έρθουν πιο ευνοϊκές εποχές. Έστω λοιπόν ότι έχω αποφασίσει να σε αφήσω πίσω. Να γυρίσω την ωραιότατη πλάτη μου και να μην επιτρέψω να εισβάλλεις ξανά, να επιβάλλεις απαιτήσεις. Την πάτησες. Την πάτησα. Σε διαβάζω ανάμεσα στις λέξεις όπως με διαβάζεις και εσύ. Ίσως και αυτό να είναι το πρόβλημα.

Copy

Μονόλογοι Ι - 10/1/2008

Ώρες ώρες νιώθω πως κοροϊδευόμαστε. Πόσο αναγκαίο είναι να κρύβεσαι πίσω από το δάκτυλό σου;
Μια καλή επικοινωνία είναι πάντα επιθυμητή. Αλλιώς γιατί να μιλάς εξαρχής με κάποιον; Και όταν μιλάς με κάποιον και περνάς καλά, κατανοητό να θες περισσότερα. Όταν ο άλλος όμως δεν θέλει τίποτα παραπάνω για τους δικούς του λόγους εσύ γιατί να επιμένεις; Δεν είναι αυτό καταπίεση της αυτοδιάθεσής του άλλου;
Λες «δεν αντέχω άλλο έτσι. Ή μου δίνεις αυτό που θέλω ή σταματάμε να περνάμε καλά μιλώντας». Εκβιασμοί που δεν βρίσκω γιατί γίνονται.
Υποθέτω άρχισε ο άλλος να σου γίνετε τόσο αναγκαία σκέψη που τρομάζεις και θες το παραπάνω. Περνάς από μια στάση λεωφορείου βλέπεις μια μελαχροινή και λες ότι μπορεί να είναι εκείνη. Ακούς ένα κομμάτι και την σκέφτεσαι. Αναρωτιέσαι τι χρώμα μάτια να έχει. Πως λέγεται αυτό; Λανθάνουσα αυταπάτη; Ονειροπόληση; Ψευδαίσθηση του έρωτα; Γιατί ισχύει ο έρωτας ουτοπικά.
Ερωτεύεσαι μια ιδέα που φυσικά υπάρχει μόνο στο μυαλό σου. Αν έχεις τον αυτοέλεγχο αφήνεσαι αλλά συχνά πυκνά τραβάς και δυο τρία χαστουκάκια στον εαυτό σου. Που πας ρε φίλε στα αγκάθια; Καψουρεύτηκες μια ανύπαρκτη και αυτό δεν διαφέρει σε τίποτα με το να καψουρεύεσαι μια αφίσα τσοντοπεριοδικού. Την μια την βλέπεις, την άλλη της διαβάζεις, την ακούς. Το κοινό τους ότι η συνολική ιδέα τους είναι μόνο στο μυαλό σου.
Και εσύ θυμώνεις γιατί; Επειδή άφησες τον εαυτό σου να παραμυθιάσει τον εαυτό σου; Τι σου φταίει η άλλη που από την αρχή είχε θέσει τα όριά της;
Και μετά ο μικρός σου εγωκεντρισμός ψάχνει να βρει τρόπους να καλύψεις το τομάρι σου. «Με έλκει η προσωπικότητά σου» αλήθεια αλλά όχι η μόνη. Σε γοητεύει το πνεύμα της και θέλεις να γοητευτείς απόλυτα. Αλλά εκείνη σε μπλοκάρει, δεν αφήνει να αποκτήσει υπόσταση η φαντασίωσή σου.
Σκέφτεσαι πως μάλλον και εκείνη παρόμοιους λόγους θα έχει. Θα έχει φτάσει να σε σκέφτεται. Να φοβάται πως μπορεί να υπάρχει μέσα της και κάτι μεγαλύτερο από μια απλή ευχάριστή συζήτηση.
Σε νευριάζει που δεν το παραδέχεται, που είναι σαν όλους τους άλλους και κρύβει πράγματα. Γιατί να είναι σαν όλους τους άλλους; Στο μυαλό σου την έχεις πλάσει διαφορετικά, ατίθαση, ευθύ, θαρραλέα. Βέβαια καταλαβαίνεις ότι ό,τι πλάθει το μυαλό σου δεν είναι απαραίτητα και αλήθεια. Το καταλαβαίνεις, σωστά; Το δέχεσαι όμως; Και επειδή εσύ δεν το δέχεσαι καταστρέφεις τα πάντα.
Ίσως την επόμενη φορά που θα ξεκινήσεις κάτι να πάει όπως το φαντάζεσαι. Στο εύχομαι, αν και έτσι θα συνεχίσεις να κρύβεσαι πίσω από το δάκτυλό σου.

Με τις αισθήσεις

Ιεροτελεστία επικοινωνίας
Μικρές λέξεις μεγάλες ανάσες
Παρασύρουν εικόνες
Μαζί με του μονολόγους μας

Η απουσία δώρο προσμονής
Η απώλεια προπόνηση
Και αυτό το βαριανάσαιμα
Κρυφή πτυχή απογοήτευσης

Απορία αποτελέσματος
Οι ενδείξεις αδύναμες
Ακολουθούν τις ελπίδες
Μη υπακούοντας σε χάρτες

Οι αισθήσεις παραισθήσεις
Οι ελπίδες φρούδα όνειρα
Το αποτέλεσμα ανοιχτή πληγή
Παλεύει για να κλείσει

Before we meet

Για σένα τον καινούριο...

που κάνεις μικρά διαλείμματα στο μυαλό μου

που μπαίνεις και βγαίνεις ανεξήγητα

που θέλω να πω πως μοιάζεις με όλους

και κάθε σου σκέψη τρυπά τον ρεαλισμό μου

που νιώθω πως σου λείπω

και εύχομαι να μην κάνω λάθος

που σκέφτομαι όπως στα 15

το «αγόρι» που μου αρέσει

τον άνθρωπο που έχει το ενδιαφέρον μου

τον «χαρακτήρα» που με κρατά σε εγρήγορση

και ελπίζω σε αυτό το παιχνίδι

που ως τώρα μια ο ένας κέρδιζε και μια ο άλλος

μα πάντα η απόστασή μας ήταν μικρή

μην έρθει η ώρα να μην σε βλέπω ή να μην με βλέπεις

κρίμα να τρέχει ο καθένας μόνος

σε έναν αγώνα δρόμου που μαζί ξεκινήσαμε

Άραγε αυτό το μαζί το νιώθεις;