Σκεφτόμουν πως ξεπερνάς μια κατάσταση ανάλογα με το ποιον την έζησες μαζί. Δεν έχω ξεπεράσει κάτι, δεν το λέω κρίνοντας παρελθοντικά, απλά με βλέπω να αντιμετωπίζω κάτι διαφορετικά και ξαφνικά τρομάζω για την ωριμότητά μου.
Πριν από μερικούς μήνες ξεπέρασα ένα χωρισμό σχεδόν αναίμακτα, με μια ψυχρότητα που χαρακτήριζε και την άλλη μεριά. Με το βλέμμα αυτό που είχε πάντα ο άλλος όταν ήθελε να με πονέσει. Με την κακία που διέκρινα τόσες φορές στον τρόπο που με αντιμετώπιζε.
Πριν λίγο καιρό ξεπέρναγα ένα άλλο συναισθηματικό τσάκισμα όπου σχεδόν άφησα τον εαυτό μου να παραμυθιαστεί πως δεν έχει νιώσει έτσι ξανά. Η αλήθεια ήταν πως όπως θεαματική ήταν η όλη κατάσταση έτσι θεαματικό στην σκέψη μου έπρεπε να είναι και το τέλος. Μεγάλες λέξεις, μεγάλες τρύπες στο νερό και τελικά απόσταση και βιτρίνες παντού, μια τακτική που ο άλλος πάντα υιοθετούσε.
Και τώρα σε μια κατάσταση που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη, νιώθω πως δεν έχω να ξεπεράσω τίποτα. Έχω μια απλή λογική που με τσακίζει σχεδόν κάθε τέταρτο. Τα βλέπω ψύχραιμα, μετά με πιάνει ο συναισθηματισμός, μετά ψάχνω διεξόδους σε μικρότητες, μετά συνειδητοποιώ ότι τίποτα άσχημο, παράταιρο, ψεύτικο δεν υπήρχε. Με πιάνει λίγο το παράπονο, νευριάζω με μένα, του μιλάω, μου μιλάω και καταλήγω πάλι στην ψυχραιμία.
Ποιο ήταν το χαρακτηριστικό του; Πολυμορφία (πόσο μ’ αρέσει αυτή η λέξη), ευθύτητα, διαυγή σκέψη, εξωτερίκευση... και τόσα άλλα που σχεδόν θα έλεγε κανείς βρήκα τον αρσενικό μου. Και μέσα από όλο αυτό, η εξέλιξη όλη μέχρι σήμερα, όσα πισωγυρίσματα και προβληματισμούς και αν είχε, αν την δεις αποστασιοποιημένα, έκρυβε ωριμότητα. Ξέρω τι θέλω, γιατί το θέλω. Το μόνο θαμπό σημείο σχετιζόταν και σχετίζεται με μένα. Και ναι το μυαλό μου ακόμα έχει ανώριμα σημεία.
Πώς να σταματήσω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο; Αν το χάσω από μέσα μου, νομίζω θα χάσω εμένα. Αυτό που ήμουν, που είμαι όταν μου το επιτρέπουν οι καταστάσεις να ξεδιπλωθώ. Πως κρατάς την ουσία ενός ανθρώπου μέσα σου χωρίς να έχεις τον άνθρωπο αυτό πια στην ζωή σου;
Και κάτσε τώρα να παραλληλίσεις όσες καταστάσεις θέλεις, βρες αν τολμάς μια παρόμοια, κόψτην σε κομμάτια προσπαθώντας να την απογυμνώσεις. Πείσε τον εαυτό σου πως δεν έκανες κουταμάρα...
Πριν από μερικούς μήνες ξεπέρασα ένα χωρισμό σχεδόν αναίμακτα, με μια ψυχρότητα που χαρακτήριζε και την άλλη μεριά. Με το βλέμμα αυτό που είχε πάντα ο άλλος όταν ήθελε να με πονέσει. Με την κακία που διέκρινα τόσες φορές στον τρόπο που με αντιμετώπιζε.
Πριν λίγο καιρό ξεπέρναγα ένα άλλο συναισθηματικό τσάκισμα όπου σχεδόν άφησα τον εαυτό μου να παραμυθιαστεί πως δεν έχει νιώσει έτσι ξανά. Η αλήθεια ήταν πως όπως θεαματική ήταν η όλη κατάσταση έτσι θεαματικό στην σκέψη μου έπρεπε να είναι και το τέλος. Μεγάλες λέξεις, μεγάλες τρύπες στο νερό και τελικά απόσταση και βιτρίνες παντού, μια τακτική που ο άλλος πάντα υιοθετούσε.
Και τώρα σε μια κατάσταση που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη, νιώθω πως δεν έχω να ξεπεράσω τίποτα. Έχω μια απλή λογική που με τσακίζει σχεδόν κάθε τέταρτο. Τα βλέπω ψύχραιμα, μετά με πιάνει ο συναισθηματισμός, μετά ψάχνω διεξόδους σε μικρότητες, μετά συνειδητοποιώ ότι τίποτα άσχημο, παράταιρο, ψεύτικο δεν υπήρχε. Με πιάνει λίγο το παράπονο, νευριάζω με μένα, του μιλάω, μου μιλάω και καταλήγω πάλι στην ψυχραιμία.
Ποιο ήταν το χαρακτηριστικό του; Πολυμορφία (πόσο μ’ αρέσει αυτή η λέξη), ευθύτητα, διαυγή σκέψη, εξωτερίκευση... και τόσα άλλα που σχεδόν θα έλεγε κανείς βρήκα τον αρσενικό μου. Και μέσα από όλο αυτό, η εξέλιξη όλη μέχρι σήμερα, όσα πισωγυρίσματα και προβληματισμούς και αν είχε, αν την δεις αποστασιοποιημένα, έκρυβε ωριμότητα. Ξέρω τι θέλω, γιατί το θέλω. Το μόνο θαμπό σημείο σχετιζόταν και σχετίζεται με μένα. Και ναι το μυαλό μου ακόμα έχει ανώριμα σημεία.
Πώς να σταματήσω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο; Αν το χάσω από μέσα μου, νομίζω θα χάσω εμένα. Αυτό που ήμουν, που είμαι όταν μου το επιτρέπουν οι καταστάσεις να ξεδιπλωθώ. Πως κρατάς την ουσία ενός ανθρώπου μέσα σου χωρίς να έχεις τον άνθρωπο αυτό πια στην ζωή σου;
Και κάτσε τώρα να παραλληλίσεις όσες καταστάσεις θέλεις, βρες αν τολμάς μια παρόμοια, κόψτην σε κομμάτια προσπαθώντας να την απογυμνώσεις. Πείσε τον εαυτό σου πως δεν έκανες κουταμάρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου