Μονόλογοι Ι - 10/1/2008
Ώρες ώρες νιώθω πως κοροϊδευόμαστε. Πόσο αναγκαίο είναι να κρύβεσαι πίσω από το δάκτυλό σου;
Μια καλή επικοινωνία είναι πάντα επιθυμητή. Αλλιώς γιατί να μιλάς εξαρχής με κάποιον; Και όταν μιλάς με κάποιον και περνάς καλά, κατανοητό να θες περισσότερα. Όταν ο άλλος όμως δεν θέλει τίποτα παραπάνω για τους δικούς του λόγους εσύ γιατί να επιμένεις; Δεν είναι αυτό καταπίεση της αυτοδιάθεσής του άλλου;
Λες «δεν αντέχω άλλο έτσι. Ή μου δίνεις αυτό που θέλω ή σταματάμε να περνάμε καλά μιλώντας». Εκβιασμοί που δεν βρίσκω γιατί γίνονται.
Υποθέτω άρχισε ο άλλος να σου γίνετε τόσο αναγκαία σκέψη που τρομάζεις και θες το παραπάνω. Περνάς από μια στάση λεωφορείου βλέπεις μια μελαχροινή και λες ότι μπορεί να είναι εκείνη. Ακούς ένα κομμάτι και την σκέφτεσαι. Αναρωτιέσαι τι χρώμα μάτια να έχει. Πως λέγεται αυτό; Λανθάνουσα αυταπάτη; Ονειροπόληση; Ψευδαίσθηση του έρωτα; Γιατί ισχύει ο έρωτας ουτοπικά.
Ερωτεύεσαι μια ιδέα που φυσικά υπάρχει μόνο στο μυαλό σου. Αν έχεις τον αυτοέλεγχο αφήνεσαι αλλά συχνά πυκνά τραβάς και δυο τρία χαστουκάκια στον εαυτό σου. Που πας ρε φίλε στα αγκάθια; Καψουρεύτηκες μια ανύπαρκτη και αυτό δεν διαφέρει σε τίποτα με το να καψουρεύεσαι μια αφίσα τσοντοπεριοδικού. Την μια την βλέπεις, την άλλη της διαβάζεις, την ακούς. Το κοινό τους ότι η συνολική ιδέα τους είναι μόνο στο μυαλό σου.
Και εσύ θυμώνεις γιατί; Επειδή άφησες τον εαυτό σου να παραμυθιάσει τον εαυτό σου; Τι σου φταίει η άλλη που από την αρχή είχε θέσει τα όριά της;
Και μετά ο μικρός σου εγωκεντρισμός ψάχνει να βρει τρόπους να καλύψεις το τομάρι σου. «Με έλκει η προσωπικότητά σου» αλήθεια αλλά όχι η μόνη. Σε γοητεύει το πνεύμα της και θέλεις να γοητευτείς απόλυτα. Αλλά εκείνη σε μπλοκάρει, δεν αφήνει να αποκτήσει υπόσταση η φαντασίωσή σου.
Σκέφτεσαι πως μάλλον και εκείνη παρόμοιους λόγους θα έχει. Θα έχει φτάσει να σε σκέφτεται. Να φοβάται πως μπορεί να υπάρχει μέσα της και κάτι μεγαλύτερο από μια απλή ευχάριστή συζήτηση.
Σε νευριάζει που δεν το παραδέχεται, που είναι σαν όλους τους άλλους και κρύβει πράγματα. Γιατί να είναι σαν όλους τους άλλους; Στο μυαλό σου την έχεις πλάσει διαφορετικά, ατίθαση, ευθύ, θαρραλέα. Βέβαια καταλαβαίνεις ότι ό,τι πλάθει το μυαλό σου δεν είναι απαραίτητα και αλήθεια. Το καταλαβαίνεις, σωστά; Το δέχεσαι όμως; Και επειδή εσύ δεν το δέχεσαι καταστρέφεις τα πάντα.
Ίσως την επόμενη φορά που θα ξεκινήσεις κάτι να πάει όπως το φαντάζεσαι. Στο εύχομαι, αν και έτσι θα συνεχίσεις να κρύβεσαι πίσω από το δάκτυλό σου.
Μια καλή επικοινωνία είναι πάντα επιθυμητή. Αλλιώς γιατί να μιλάς εξαρχής με κάποιον; Και όταν μιλάς με κάποιον και περνάς καλά, κατανοητό να θες περισσότερα. Όταν ο άλλος όμως δεν θέλει τίποτα παραπάνω για τους δικούς του λόγους εσύ γιατί να επιμένεις; Δεν είναι αυτό καταπίεση της αυτοδιάθεσής του άλλου;
Λες «δεν αντέχω άλλο έτσι. Ή μου δίνεις αυτό που θέλω ή σταματάμε να περνάμε καλά μιλώντας». Εκβιασμοί που δεν βρίσκω γιατί γίνονται.
Υποθέτω άρχισε ο άλλος να σου γίνετε τόσο αναγκαία σκέψη που τρομάζεις και θες το παραπάνω. Περνάς από μια στάση λεωφορείου βλέπεις μια μελαχροινή και λες ότι μπορεί να είναι εκείνη. Ακούς ένα κομμάτι και την σκέφτεσαι. Αναρωτιέσαι τι χρώμα μάτια να έχει. Πως λέγεται αυτό; Λανθάνουσα αυταπάτη; Ονειροπόληση; Ψευδαίσθηση του έρωτα; Γιατί ισχύει ο έρωτας ουτοπικά.
Ερωτεύεσαι μια ιδέα που φυσικά υπάρχει μόνο στο μυαλό σου. Αν έχεις τον αυτοέλεγχο αφήνεσαι αλλά συχνά πυκνά τραβάς και δυο τρία χαστουκάκια στον εαυτό σου. Που πας ρε φίλε στα αγκάθια; Καψουρεύτηκες μια ανύπαρκτη και αυτό δεν διαφέρει σε τίποτα με το να καψουρεύεσαι μια αφίσα τσοντοπεριοδικού. Την μια την βλέπεις, την άλλη της διαβάζεις, την ακούς. Το κοινό τους ότι η συνολική ιδέα τους είναι μόνο στο μυαλό σου.
Και εσύ θυμώνεις γιατί; Επειδή άφησες τον εαυτό σου να παραμυθιάσει τον εαυτό σου; Τι σου φταίει η άλλη που από την αρχή είχε θέσει τα όριά της;
Και μετά ο μικρός σου εγωκεντρισμός ψάχνει να βρει τρόπους να καλύψεις το τομάρι σου. «Με έλκει η προσωπικότητά σου» αλήθεια αλλά όχι η μόνη. Σε γοητεύει το πνεύμα της και θέλεις να γοητευτείς απόλυτα. Αλλά εκείνη σε μπλοκάρει, δεν αφήνει να αποκτήσει υπόσταση η φαντασίωσή σου.
Σκέφτεσαι πως μάλλον και εκείνη παρόμοιους λόγους θα έχει. Θα έχει φτάσει να σε σκέφτεται. Να φοβάται πως μπορεί να υπάρχει μέσα της και κάτι μεγαλύτερο από μια απλή ευχάριστή συζήτηση.
Σε νευριάζει που δεν το παραδέχεται, που είναι σαν όλους τους άλλους και κρύβει πράγματα. Γιατί να είναι σαν όλους τους άλλους; Στο μυαλό σου την έχεις πλάσει διαφορετικά, ατίθαση, ευθύ, θαρραλέα. Βέβαια καταλαβαίνεις ότι ό,τι πλάθει το μυαλό σου δεν είναι απαραίτητα και αλήθεια. Το καταλαβαίνεις, σωστά; Το δέχεσαι όμως; Και επειδή εσύ δεν το δέχεσαι καταστρέφεις τα πάντα.
Ίσως την επόμενη φορά που θα ξεκινήσεις κάτι να πάει όπως το φαντάζεσαι. Στο εύχομαι, αν και έτσι θα συνεχίσεις να κρύβεσαι πίσω από το δάκτυλό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου