Μονόλογοι ΙΙ - 15.1.2008 Έστω λοιπόν ότι έχω αποφασίσει να σε αφήσω. Το παλεύω, κάνω κάποια πισωγυρίσματα, δοκιμάζω νέα πράγματα, διογκώνω τα παλιά, σιωπώ και μετά ξανά φωνάζω, προσπαθώ με όποιο τρόπο υπάρχει να μεταστρέψω μια κατάσταση. Την δική μου κατάσταση. Το κλίμα αηδιασμού και απαξίωσης. Την αίσθηση πως όλα γίνονται για να γίνονται και όλοι χώνουν την μύτη τους εκεί που δεν πρέπει μαζί με σένα.
Ξέρεις πως είναι όταν σε σένα όλα είναι οριακά και εμφανίζεται και κάποιος ακόμα που τραβάει το σχοινί; Σίγουρα ξέρεις. Θα το έχεις ζήσει μέσα στα όσα έχεις ζήσει στα χρόνια σου. Έτσι και εσύ την στιγμή που όλα με πιέζαν, και το ξέρες, διάλεξες να με αφήσεις να πέσω. Αναρωτιέμαι αν η ενσυναίσθηση κερδίζεται με τα χρόνια, με τις εμπειρίες; Αν ναι τότε εσύ δεν έχεις κερδίσει ακόμα σε αυτόν τον αγώνα. Δεν κατάλαβες πότε έπρεπε να είσαι εκεί και πότε να φεύγεις.
Σκέφτομαι τώρα πόσο δίκιο είχες όταν έλεγες πως δεν θες να είσαι φίλος. Δεν ήσουν, όση προδιάθεση και αν υπήρχε από το μέρος μου. Εντυπωσιασμοί κενοί, έξυπνες ατάκες, επιδείξεις καλαισθησίας και δημιουργικότητας και μετά; Μετά δεν έμεινε τίποτα να επιδείξεις ή πίστεψες πως δεν αξίζει αφού ο άλλος δεν τσιμπάει;
Αρχικά πίστευα πως είναι καπρίτσιο, άλλος ένας τρόπος εκβιασμού της κατάστασης, ένα μέσο πίεσης για να γίνει το δικό σου. Είχα τόσα στο κεφάλι μου που δεν υπήρχε περίπτωση να στραφώ στην δική σου απαιτητικότητα. Θέλω, θα ΄θελα, έτσι!
Δεν λέω πως θα 'ταν αλλιώς. Πως εσύ θα έπαιρνες ότι ήθελες και εγώ θα έπαιρνα ότι ήθελα. Αν δεν θέλουμε τα ίδια άλλωστε δεν θα γινόταν ποτέ αυτό. Αλλά γιατί έχω την αίσθηση πως δεν ήταν αυτά που θέλαμε τόσο διαφορετικά όσο παράταιρός ήταν ο χρόνος; Και σκέφτομαι πως όσο ανακριβής ήμουν εγώ στα λόγια μου άλλο τόσο ήσουν και εσύ. Με την στάση σου έδειξες τελικά πως ήταν συγκεκριμένες οι προσδοκίες σου και εσύ απόλυτος στο να τις εκπληρώσεις.
Και τώρα παγώνεις καταστάσεις ελπίζοντας να έρθουν πιο ευνοϊκές εποχές. Έστω λοιπόν ότι έχω αποφασίσει να σε αφήσω πίσω. Να γυρίσω την ωραιότατη πλάτη μου και να μην επιτρέψω να εισβάλλεις ξανά, να επιβάλλεις απαιτήσεις. Την πάτησες. Την πάτησα. Σε διαβάζω ανάμεσα στις λέξεις όπως με διαβάζεις και εσύ. Ίσως και αυτό να είναι το πρόβλημα.
Ξέρεις πως είναι όταν σε σένα όλα είναι οριακά και εμφανίζεται και κάποιος ακόμα που τραβάει το σχοινί; Σίγουρα ξέρεις. Θα το έχεις ζήσει μέσα στα όσα έχεις ζήσει στα χρόνια σου. Έτσι και εσύ την στιγμή που όλα με πιέζαν, και το ξέρες, διάλεξες να με αφήσεις να πέσω. Αναρωτιέμαι αν η ενσυναίσθηση κερδίζεται με τα χρόνια, με τις εμπειρίες; Αν ναι τότε εσύ δεν έχεις κερδίσει ακόμα σε αυτόν τον αγώνα. Δεν κατάλαβες πότε έπρεπε να είσαι εκεί και πότε να φεύγεις.
Σκέφτομαι τώρα πόσο δίκιο είχες όταν έλεγες πως δεν θες να είσαι φίλος. Δεν ήσουν, όση προδιάθεση και αν υπήρχε από το μέρος μου. Εντυπωσιασμοί κενοί, έξυπνες ατάκες, επιδείξεις καλαισθησίας και δημιουργικότητας και μετά; Μετά δεν έμεινε τίποτα να επιδείξεις ή πίστεψες πως δεν αξίζει αφού ο άλλος δεν τσιμπάει;
Αρχικά πίστευα πως είναι καπρίτσιο, άλλος ένας τρόπος εκβιασμού της κατάστασης, ένα μέσο πίεσης για να γίνει το δικό σου. Είχα τόσα στο κεφάλι μου που δεν υπήρχε περίπτωση να στραφώ στην δική σου απαιτητικότητα. Θέλω, θα ΄θελα, έτσι!
Δεν λέω πως θα 'ταν αλλιώς. Πως εσύ θα έπαιρνες ότι ήθελες και εγώ θα έπαιρνα ότι ήθελα. Αν δεν θέλουμε τα ίδια άλλωστε δεν θα γινόταν ποτέ αυτό. Αλλά γιατί έχω την αίσθηση πως δεν ήταν αυτά που θέλαμε τόσο διαφορετικά όσο παράταιρός ήταν ο χρόνος; Και σκέφτομαι πως όσο ανακριβής ήμουν εγώ στα λόγια μου άλλο τόσο ήσουν και εσύ. Με την στάση σου έδειξες τελικά πως ήταν συγκεκριμένες οι προσδοκίες σου και εσύ απόλυτος στο να τις εκπληρώσεις.
Και τώρα παγώνεις καταστάσεις ελπίζοντας να έρθουν πιο ευνοϊκές εποχές. Έστω λοιπόν ότι έχω αποφασίσει να σε αφήσω πίσω. Να γυρίσω την ωραιότατη πλάτη μου και να μην επιτρέψω να εισβάλλεις ξανά, να επιβάλλεις απαιτήσεις. Την πάτησες. Την πάτησα. Σε διαβάζω ανάμεσα στις λέξεις όπως με διαβάζεις και εσύ. Ίσως και αυτό να είναι το πρόβλημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου