14.2.2008
Και μου λες... μην το διαβάζεις τώρα αυτό και στεναχωριέσαι. Είναι λίγο αργά κολλητούλα μου. που ήσουν όταν το πρωτοδιάβασα να σου πω πως ένιωσα; Μαλάκας γιατί συνειδητοποίησα πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό που πάω να μπλέξω. Μέχρι τώρα ήταν παιχνίδι, ήταν ψάξιμο, ήταν χαζομάρες, μόνο ελπίδες, κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Αν όλα αυτά συνέβαιναν και εμείς ήμασταν αλλιώς πως θα αντιδρούσα; Τώρα στεναχωρέθηκα, έκανα τις βόλτες μου και μετά με θάρρος το ξαναδιάβασα, το ξανανέλυσα. Χωρίς μουσικές να με κάνουν πιο ευαίσθητη αυτή τη φορά. Απλά λόγια με ελάχιστες υπόνοιες μέσα από τις γραμμές. Κι όμως είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που γράφουν τόσο καθαρά. Εκεί λοιπόν, στην δεύτερη και τρίτη ανάγνωση το πήρες πιο ψύχραιμα. Φυσικά και όλα αυτά είναι αναμενόμενα συναισθήματα, δικά σου, δικά του. Φυσικά αν υπήρχε κάτι, θα έπρεπε να μάθεις να το αντιμετωπίζεις συχνά στην ζωή σου. Αλλά τελικά αυτό θέλεις; Τα πράγματα είναι δύσκολα στις πιο απλοϊκές καταστάσεις, εδώ πως θα είναι;
15.2.2008
Σκεφτόμουν πάλι σήμερα με πόσο απλό τρόπο σκέφτεται. Πως κερδίζεται αυτό; Κερδίζεται με τα χρόνια; Είναι στον άνθρωπο; Με κερδίζει κάθε μέρα και εγώ τον αποφεύγω. Γιατί; Εκείνος δεν με βρίσκει λίγη, η φοβία μου γιατί δεν μ αφήνει να το χαρώ; Άραγε πόσο ενδιαφέρον θα είχε να προσπαθήσουν να συνυπάρξουν 2 άτομα τόσο διαφορετικά. Αναρωτιόμουν χτες βράδυ ποια είναι τα κοινά μας. Είναι καλή ερώτηση για να του την κάνω. Να δω αυτά που εγώ δεν βλέπω. Με κάνει να είμαι καλύτερη γιατί με ισορροπεί και με απογειώνει ταυτόχρονα. Λοιπόν η προηγούμενη φράση τα λέει όλα. Όλα! Μαύρο και άσπρο στις κατάλληλες δόσεις. Και φυσικά και το σκέφτομαι όσο και αν θέλω να το αποφύγω. Η βεβαιότητα της φράσης της με τάραξε πιο πολύ απ ότι όλος αυτός ο καιρός.
Σ/κ περισυλλογής, σιωπής, τρέλας και ότι βγει
Και μου λες... μην το διαβάζεις τώρα αυτό και στεναχωριέσαι. Είναι λίγο αργά κολλητούλα μου. που ήσουν όταν το πρωτοδιάβασα να σου πω πως ένιωσα; Μαλάκας γιατί συνειδητοποίησα πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό που πάω να μπλέξω. Μέχρι τώρα ήταν παιχνίδι, ήταν ψάξιμο, ήταν χαζομάρες, μόνο ελπίδες, κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Αν όλα αυτά συνέβαιναν και εμείς ήμασταν αλλιώς πως θα αντιδρούσα; Τώρα στεναχωρέθηκα, έκανα τις βόλτες μου και μετά με θάρρος το ξαναδιάβασα, το ξανανέλυσα. Χωρίς μουσικές να με κάνουν πιο ευαίσθητη αυτή τη φορά. Απλά λόγια με ελάχιστες υπόνοιες μέσα από τις γραμμές. Κι όμως είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που γράφουν τόσο καθαρά. Εκεί λοιπόν, στην δεύτερη και τρίτη ανάγνωση το πήρες πιο ψύχραιμα. Φυσικά και όλα αυτά είναι αναμενόμενα συναισθήματα, δικά σου, δικά του. Φυσικά αν υπήρχε κάτι, θα έπρεπε να μάθεις να το αντιμετωπίζεις συχνά στην ζωή σου. Αλλά τελικά αυτό θέλεις; Τα πράγματα είναι δύσκολα στις πιο απλοϊκές καταστάσεις, εδώ πως θα είναι;
15.2.2008
Σκεφτόμουν πάλι σήμερα με πόσο απλό τρόπο σκέφτεται. Πως κερδίζεται αυτό; Κερδίζεται με τα χρόνια; Είναι στον άνθρωπο; Με κερδίζει κάθε μέρα και εγώ τον αποφεύγω. Γιατί; Εκείνος δεν με βρίσκει λίγη, η φοβία μου γιατί δεν μ αφήνει να το χαρώ; Άραγε πόσο ενδιαφέρον θα είχε να προσπαθήσουν να συνυπάρξουν 2 άτομα τόσο διαφορετικά. Αναρωτιόμουν χτες βράδυ ποια είναι τα κοινά μας. Είναι καλή ερώτηση για να του την κάνω. Να δω αυτά που εγώ δεν βλέπω. Με κάνει να είμαι καλύτερη γιατί με ισορροπεί και με απογειώνει ταυτόχρονα. Λοιπόν η προηγούμενη φράση τα λέει όλα. Όλα! Μαύρο και άσπρο στις κατάλληλες δόσεις. Και φυσικά και το σκέφτομαι όσο και αν θέλω να το αποφύγω. Η βεβαιότητα της φράσης της με τάραξε πιο πολύ απ ότι όλος αυτός ο καιρός.
Σ/κ περισυλλογής, σιωπής, τρέλας και ότι βγει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου