Κάστανο

Απ’ το πρωί όλα δείχνουν Θεσσαλονίκη. Τι στο καλό!

Πρωί πρωί μια φίλη μου συνάδελφος μου έφερε τσουρέκι από Τερκενλή, μετά με πήρε τηλ μια συνάδελφος από εκεί, μετά έστειλε μήνυμα ο Τεό, μετά επειδή είχα δουλειά και δεν του απάντησα αμέσως πήρε και τηλ (δεν το σήκωσα, είχα ακόμα δουλειά). Μετά μου έστειλαν meeting request για video-conference με Θεσσαλονίκη (τι χάλια που ακούγονται τόσοι αγγλικοί όροι). Μετά έπρεπε να δω τι τρέχει και με θυμήθηκε ο άλλος. Τώρα με έπιασε η φίλη μου και μου έλεγε πως πέρασε πάνω... και σύντομα υποψιάζομαι θα έχω και ένα τηλ από Χαρά που θέλει να πάμε εκδρομή πάνω.

Αφροδιτούλα είναι η κατάρα της Δευτέρας; Να αρχίσω πάλι να σκέφτομαι σαλονίκιες, παραλίες, πύργους και κάστρα; Μου έλειψε η Βασιλίσσης Όλγας, οι αχτίδες ανάμεσα στις φυλλωσιές της Μαρτίου, ο Χορτιάτης, μέχρι και ο Γιάννης μου έλειψε και ας μην θέλει να μου ξαναμιλήσει ποτέ.

Πότε θα ανέβουμε; Μαζί σου θέλω να πάω, όχι με την Χαρά. Εκείνη θα με σέρνει σε όλα τα χεβι-μεταλλάδικα του κέντρου, θα μείνουμε σε άθλιους φίλους της, θα μου την πέσει κανένα χλεμπονιάρης και θα είναι σχεδόν αναγκαίο να πάρω τον άλλο τηλ να βρεθούμε, μπας και περάσω έστω και λίγες πιο φυσιολογικές ώρες. Που φτάσαμε!

Και μετά αναρωτιότανε γιατί αποφεύγω να ανέβω τα τελευταία χρόνια (πέρασαν ήδη 2). Θέλω να νιώσω πάλι καλά σε αυτήν την πόλη. Δεν την αγάπησα άδικα. Γιατί να αφήσω τις άσχημες συνθήκες να μου αμαυρώνουν την εικόνα της;

Το τσουρέκι είναι με κάστανο (μην το λιγουρεύεσαι ήδη αρχίσαμε να το τσιμπάμε εδώ :Ρ)