Σε σκεφτόμουν χτες. Δεν μπορώ να πω πως μου έλειψες... ούτε ότι αν ακούσω πάλι την φωνή σου θα έχω ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Μα σκέφτομαι πως η πολύ σιωπή που έχει πέσει τώρα τελευταία δεν μπορεί να είναι για καλό, τουλάχιστον από το μέρος σου. Υποθέτω θα έγινε κάτι ακόμα. Λες και όλα τα άσχημα του πλανήτη έρχονται να κάτσουν στην πλάτη σου. Και αν θυμάμαι καλά κάπου τώρα είναι να γίνει και η επέμβαση... δεν έχεις και κανένα να σε προσέχει. Αν 10 χρόνια πριν είχα κάνει κάποιες διαφορετικές κινήσεις τώρα μπορεί και να ήμουν εκεί να δώσω οποιαδήποτε βοήθεια. Να έρχομαι μετά την δουλειά να σου κάνω παρέα, να προγραμματίζω την εκδρομή του σαββατοκύριακου, να ψάχνω μαζί σου την επόμενή σου δουλειά... Δεν ξέρω αν είναι λογικό να σου έρχονται όλα στραβά, αν εσύ τα βλέπεις έτσι ή αν δυσκολεύεσαι τόσο να τα αντιμετωπίσεις. Τις δικές μου δυσκολίες σπάνια τις συμμερίζομαι γιατί μαζί με το πρόβλημα βρίσκω και την λύση οπότε ξεχνιέται. Και σκέφτομαι τι θα έκανα εγώ αν ήμουν στην θέση σου. Με λύπη νομίζω πως θα τα έβγαζα πέρα μια χαρά. Δεν θα με κατέβαλε, δεν θα γκρίνιαζα όλη την ώρα, δεν θα ήθελα όλη την ώρα την απομόνωση για να ανασυγκροτηθώ και θα ζούσα περισσότερο. Αυτό τώρα τι σε κάνει; Κακό στην οργάνωση, ανίκανο να διαχειριστείς τον εαυτό σου ορθά; Σαν να σε κατηγορώ ακούγεται αλλά το ξέρεις ότι δεν είναι έτσι. Μακάρι να μπορούσα να σου μεταδώσω λίγο ακόμα από τον τρόπο σκέψης μου. Για όλα πάντα υπάρχει λύση και το τέλος του κόσμου δεν έρχεται ποτέ. Είναι μόνο μια θρησκευτική φοβία για να συγκρατείται ο λαός αλλά εσύ πρέπει να απελευθερωθείς όχι να κουρνιάσεις περισσότερο. Καιρό είχα να σου γράψω γράμμα. Άραγε ποια θα ήταν η αντίδραση αν στο έστελνα; Θα χαιρόσουν πάλι ξαφνικά, θα με έπαιρνες τηλ να μου ανακοινώσεις χαρωπά πως το έλαβες... θα καταλάβαινες από τον τόνο της φωνής μου πως και εγώ χαίρομαι αλλά δεν έχει αλλάξει κάτι και θα έπαιρνε η φωνή σου την χροιά της καχυποψίας, της αμφιβολίας ότι κατάλαβες σωστά τα όσα σου έγραψα. Τελικά σε εμάς τους δυο ποιός έβλεπε τα πράγματα πιο απλά; Εγώ, σωστά; Και αναρωτιέμαι πως η πολυσύνθετη σκέψη μου μπορεί να ήταν πιο απλή από την δικιά σου. Αυτό θα σε έκανε μάλλον παρανοϊκό. Έχει πλάκα που στα γράφω όλα αυτά και δεν ακούω απ την άλλη μεριά την σιωπή σου που σημαίνει πως ρουφάς όσα λέω για να τα χρησιμοποιήσεις. Τι ωραία να μην υπάρχει αντίδραση. Με κούρασε. Νομίζω με κούρασε περισσότερο το ότι δεν με άφηνες να σε έχω του χεριού μου ούτε λίγο. Αν δεν νιώθεις πως κερδίζεις τον άλλο έστω και λίγο, πως φτάνεις απέναντι και ακούγεσαι, τότε τι αξίζει να καταβάλεις οποιαδήποτε προσπάθεια γι αυτόν; Η όλη ουσία είναι στο να συναισθάνεσαι τον άλλο, τα μονόπλευρα πάντα με χαλάγαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου