Εκτός προγράμματος

Νωρίς σήμερα στο σπίτι, λίγο κουρασμένη, εξαντλημένη, με χάλια διάθεση και με ένα μυαλό, τολμώ να πω, θολό.

Ξέρω πως μάλλον δεν φάνηκε πολύ η κακή μου διάθεση απόψε. Ξέρω πως θα μου την πείτε κορίτσια μου τώρα που το γράφω και δεν σας το είπα από κοντά για να το συζητήσουμε και ίσως με βοηθήσετε να το λύσω. Αλλά ξέρετε δεν ήθελα να μιλήσω. Ήθελα να μπορέσω να ξεχαστώ για λίγο. Να βρεθώ μέσα σε κόσμο και βουή αλλά να είμαι αόρατη.

Και δεν είναι ότι δεν λέγατε όμορφα και ενδιαφέροντα πράγματα. Φυσικά και πρέπει να προγραμματίσουμε τις επόμενες μέρες, το πώς, το που, το τι... Όλα πρέπει να μπουν στην σειρά τους. Μα έλα που δεν θέλω να προγραμματίσω τίποτα. Δεν θέλω να κάνω σχέδια, δεν θέλω να νιώσω πως θα μελετήσω κάτι πολύ ώστε να το κάνω σωστά, να γεμίσω το μυαλό μου εικόνες που μπορεί να μην υλοποιηθούν ποτέ.

Σκέφτομαι τι θα θελα για απόψε... θα θελα σπιτο-κατάσταση και μια αγκαλιά. Ούτε μπορώ να θυμηθώ πότε ξανά είπα πως μου έλειψε πραγματικά αυτό. Μου πήρε τελικά 3 μήνες και για να το ζητήσω πάλι; Και μου κάνει εντύπωση που μόνο αυτό μου έλειψε. Μια απλή εικόνα, με ηρεμία. Δεν θέλω κανέναν να με πιέζει, κανέναν να με ορίζει, κανέναν να με στεναχωρεί. Και ξέρω πως φέρνω συγκεκριμένο άτομο στο μυαλό μου…

Γελάω γιατί σκέφτομαι την χτεσινή ερώτηση του Κώστα: «Ποιος από όλους σου λείπει πιο πολύ;». Γελοία ερώτηση πραγματικά αλλά κρύβει και μια κάποια αλήθεια. Όχι γιατί μου λείπουν πολλοί αλλά γιατί δεν έχω επιτρέψει σε κανέναν να έρθει υπερβολικά κοντά μου ώστε να μου λείπει αποκλειστικά. Προστατεύομαι με το να μην εστιάζω σε ένα άνθρωπο μόνο.

Τελικά πιο γελοίο είναι που με προστατεύω από πράγματα που θα έπρεπε να κυνηγάω. Και ακόμα χειρότερα που έχω την αυταπάτη ότι έτσι δεν θα μπορέσει κανένας να έρθει τόσο κοντά. Τα γεγονότα είναι τα ίδια που με διαψεύδουν όπως και η απάντηση στην ερώτηση του Κώστα.

Και μετά το μικρό ξαλάφρωμα της μέρας ήρθε η ώρα να προσπαθήσω να καλοπιάσω τον εαυτό μου. Να βγάλω τα ρούχα, να χαρώ ελεύθερα το σπίτι και να ξενυχτήσω με μουσική και ποτάκι κουλουριασμένη στον καναπέ. Το παράθυρό πάντα ανοιχτό και το μυαλό άδειο. Και να μου έλειψες δεν τολμώ να το ξεστομίσω.