Σκεφτόμουν… τι ανάγκη έχουμε κάποιον να είναι στο κεφάλι μας; Γιατί να μην μπορούμε να είμαστε εντελώς ανεξάρτητοι, αυτοδύναμοι και με πλήρη αφοσίωση στον εαυτό μας. Μπήκε στην μέση και αυτό το παιχνίδι με τις αναμνηστικές εγγραφές και σκέφτηκα πως όλα γράφονται, λέγονται, γίνονται με κάποιον αφορμή. Άρα το ότι τώρα σε σκέφτομαι τι μου καλύπτει; Την ανάγκη για έμπνευση;
Με πιάνει ο εγωισμός. Δηλαδή τι συμβαίνει; Βάζω κάποιον στην σκέψη μου «από ανάγκη»; Ή λέω πως τον βάζω έτσι για να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα και ανεξήγητα; Όλα θα ήταν πιο απλά αν… σταματούσα να σκέφτομαι. Και αν σταματούσα να ένιωθα… άντε και μετά τι μένει; Να σταματήσω να αναπνέω, σωστά!
Κολλάω λίγο, ακούω ένα κομμάτι και χτυπάω το μάγουλό μου ρυθμικά, κοιτάζω το ταβάνι, το φως που με πονάει στα μάτια και αναρωτιέμαι γιατί κάνω τα πάντα για να αποφύγω να κοιτάξω στην οθόνη. Μάλλον με κούρασε… Μάλλον πρέπει να κάνω και λίγη αποτοξίνωση. Χμμμ κλειστός υπολογιστής για 3 μέρες! (καλά σιγά μην αντέξω) αλλά ας έχω έστω την ικανοποίηση πως προσπάθησα.
Η Φοίβη μίλησε σήμερα για άκρα... για ψήσιμο, για βλακείες! Ο μόνος άνθρωπος που δεν μπορεί να με επηρεάσει. Εδώ εκείνη και τα έχει κάνει πιο μπάχαλο από το αναμενόμενο. Αν δεν τον μπορείς διώχτον παιδάκι μου. Καλό κρεββάτι βρίσκεις και αλλού, έναν άνθρωπο να σε κάνει την περισσότερη ώρα να νιώθεις καλά δεν βρίσκεις. Και αν δεν το έχεις καταλάβει δένεσαι γιατί είσαι γυναίκα. Όσο μένεις μαζί του θα είναι πιο δύσκολο μετά να τον αποχαιρετήσεις.
Σαν να βλέπω εμένα κάτι μήνες πριν… όχου δεν της ξαναλέω τίποτα. Μεγαλύτερή μου είναι, θα έπρεπε να τα βλέπει από μόνη της. Δεν με πιστεύω, θυμώνω με την κοπέλα λες και είναι κολλητή μου. Λες και ότι παθαίνει το βιώνω και εγώ. Ή βρήκα κάτι άλλο για να ξεχαστώ;
Λοιπόν ούτε σήμερα παραδεχόμαστε τίποτα. Η περηφάνια μας πάνω από όλα. Το πολύ πολύ να πούμε πως τον σκεφτήκαμε και λίγο. Αλλά υπάρχουν τόσα να με κάνουν να μην τον σκέφτομαι κιόλας οπότε…τον σκεφτήκαμε ελάχιστα!
Με πιάνει ο εγωισμός. Δηλαδή τι συμβαίνει; Βάζω κάποιον στην σκέψη μου «από ανάγκη»; Ή λέω πως τον βάζω έτσι για να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα και ανεξήγητα; Όλα θα ήταν πιο απλά αν… σταματούσα να σκέφτομαι. Και αν σταματούσα να ένιωθα… άντε και μετά τι μένει; Να σταματήσω να αναπνέω, σωστά!
Κολλάω λίγο, ακούω ένα κομμάτι και χτυπάω το μάγουλό μου ρυθμικά, κοιτάζω το ταβάνι, το φως που με πονάει στα μάτια και αναρωτιέμαι γιατί κάνω τα πάντα για να αποφύγω να κοιτάξω στην οθόνη. Μάλλον με κούρασε… Μάλλον πρέπει να κάνω και λίγη αποτοξίνωση. Χμμμ κλειστός υπολογιστής για 3 μέρες! (καλά σιγά μην αντέξω) αλλά ας έχω έστω την ικανοποίηση πως προσπάθησα.
Η Φοίβη μίλησε σήμερα για άκρα... για ψήσιμο, για βλακείες! Ο μόνος άνθρωπος που δεν μπορεί να με επηρεάσει. Εδώ εκείνη και τα έχει κάνει πιο μπάχαλο από το αναμενόμενο. Αν δεν τον μπορείς διώχτον παιδάκι μου. Καλό κρεββάτι βρίσκεις και αλλού, έναν άνθρωπο να σε κάνει την περισσότερη ώρα να νιώθεις καλά δεν βρίσκεις. Και αν δεν το έχεις καταλάβει δένεσαι γιατί είσαι γυναίκα. Όσο μένεις μαζί του θα είναι πιο δύσκολο μετά να τον αποχαιρετήσεις.
Σαν να βλέπω εμένα κάτι μήνες πριν… όχου δεν της ξαναλέω τίποτα. Μεγαλύτερή μου είναι, θα έπρεπε να τα βλέπει από μόνη της. Δεν με πιστεύω, θυμώνω με την κοπέλα λες και είναι κολλητή μου. Λες και ότι παθαίνει το βιώνω και εγώ. Ή βρήκα κάτι άλλο για να ξεχαστώ;
Λοιπόν ούτε σήμερα παραδεχόμαστε τίποτα. Η περηφάνια μας πάνω από όλα. Το πολύ πολύ να πούμε πως τον σκεφτήκαμε και λίγο. Αλλά υπάρχουν τόσα να με κάνουν να μην τον σκέφτομαι κιόλας οπότε…τον σκεφτήκαμε ελάχιστα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου