Για σένα τον καινούριο...
που κάνεις μικρά διαλείμματα στο μυαλό μου
που μπαίνεις και βγαίνεις ανεξήγητα
που θέλω να πω πως μοιάζεις με όλους
και κάθε σου σκέψη τρυπά τον ρεαλισμό μου
που νιώθω πως σου λείπω
και εύχομαι να μην κάνω λάθος
που σκέφτομαι όπως στα 15
το «αγόρι» που μου αρέσει
τον άνθρωπο που έχει το ενδιαφέρον μου
τον «χαρακτήρα» που με κρατά σε εγρήγορση
και ελπίζω σε αυτό το παιχνίδι
που ως τώρα μια ο ένας κέρδιζε και μια ο άλλος
μα πάντα η απόστασή μας ήταν μικρή
μην έρθει η ώρα να μην σε βλέπω ή να μην με βλέπεις
κρίμα να τρέχει ο καθένας μόνος
σε έναν αγώνα δρόμου που μαζί ξεκινήσαμε
Άραγε αυτό το μαζί το νιώθεις;
2 σχόλια:
και το "μαζί" λέξη πότε ανάλαφρη σαν χάδι δροσιάς και πότε βαριά, τσιμέντο, μέταλλο...βρές έναν τρόπο να προσπεράσεις τη φωτογραφία σου, έστω λίγο...ίσως εκεί βρεις το κλειδί για πολλά!
καλημέρες!
:)
α να χαθείς ανησύχησα για το ποιος άφησε σχόλιο εδώ :)
Πρέπει να τα πούμε απ το τηλ... δεν αρχίζω να τρέμω απο σήμερα, έχουμε λίγες μέρες.
Δυστυχώς η φώτο δεν προσπεράστηκε :)
Μάκια και καλημερούδια!
Δημοσίευση σχολίου