Άπατο

Σήμερα εκτός απ την αναμενόμενη επίσκεψη στην “παράβαση του νόμου” (αψόγου το νέο title) ανακάλυψα ότι παρακολουθούμαστε και από μια πολύ γλυκιά κοπελίτσα ( ε ρε χαβιέδες το google/analytics). Ψάρωσα φυσικά διότι αναρωτιέμαι: έχει τόσο κοινό το μαύρο και άραχνο συναίσθημα; Η ψυχολογική πτώση και αθλιότητα, η κατάντια ώρες ώρες που μας (με) διακρίνει; Οκ κρίση είναι επειδή ξαφνικά νιώθω να απειλούμαι από τα επιπλέον μάτια. Θα επανέλθω δρυμήτερη στις μικρές ακραίες συμπεριφορές μου. Όσο για το χιούμορ που μου ζήτησε μια ψυχή να διατηρώ στις εγγραφές... σου είπα είναι ανάλογα την διάθεση. Όταν ξεκίνησε το όλον δεν είχα ίχνος χιούμορ, εσύ κι αν το ξερες πως δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου και νερό στο κρασάκι μου. Τώρα είναι κάπως αλλιώς. Είμαι λίγο ακόμα πιο κοντά στο φυσιολογικό. Φυσιολογική δεν θα ‘μαι μην περιμένεις θαύματα αλλά τέρμα (για την ώρα) οι αυτολυπήσεις και η κατάθλιψη. Και όχι δεν με ενοχλεί που νιώθω ώρες ώρες έτσι, γιατί μετά νιώθω το εντελώς αντίθετο και το απολαμβάνω περισσότερο. Και την μαυρίλα απολαμβάνω, με κάνει να πλησιάζω περισσότερο στον πάτο που δεν θα φτάσω ποτέ. Τι σου κάνει η άτιμη η αυτοσυντήρηση, τα στεγανά και οι μηχανισμοί αυτοάμυνας... Έναν απλό πάτο δεν είμαστε καν ικανοί να αγγίξουμε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι! Ή τα φτερά θα φταίνε ή τα μπαλόνια με τον ροζ λαγό ή αυτός ο αναθεματισμένος αέρας που μου λέτε συνέχεια ότι έχω πάρει :)

Χαιρετώ!

Kitty φιλιά!!!