Πρώτη φορά που δεν θέλω να διαγράψω τα πάντα...Να τι μου έκανες. Να ζήσω χωρίς να ζω.
Πόσο ακόμα να ισορροπήσω σε κάτι που θέλω μα δεν πρέπει.
Τέλος, πριν γυρίσει αντίστροφα. Παύση;
Είπα πριν λίγες μέρες πως με εκδικείσαι για το πώς ένιωσες τότε. Γιατί δεν ήξερες πως ένιωσα εγώ τότε. Ούτε στο πιο κοντινό μου άτομο δεν είχα πει τι ένιωθα. Το έπνιξα δύο, τρεις, τέσσερις μέρες, μέχρι που μου φάνηκε φυσικό να το καταπιέζω. Όσο σκέφτομαι πως το ίδιο θα κάνω και τώρα δεν το πιστεύω.
Πως μπορεί να κάνω το ίδιο; Τώρα που ξέρω πως είναι;
Θολό μυαλό... δεν συμφέρει κανέναν αυτό κι όμως θολό θα είναι για μέρες.
Σχεδόν εύχομαι να το κάνεις από εκδίκηση. Να σκέφτομαι πως φέρθηκες λίγο μικρόψυχα για να πω πως το άξιζα. Σκέψη καθησυχασμού για να μην νιώσω πως χάνω κάτι τόσο μοναδικό.
Και απ την άλλη σκέφτομαι πως εγώ με εκδικούμαι, για το λάθος που έκανα τότε και το αναγνωρίζω. Δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικό κι όμως άλλη λέξη από το «λάθος» δεν βρίσκω. Το πιο γλυκό μου λάθος.
Είπα πολλά για να βρεις το κρυφό μου «μέρος». Δεν έπρεπε. Πολλά δεν έπρεπε. Να δω τώρα που θα ξεσπάω τους μονολόγους μου. Και απ την άλλη αν το βρεις... υπάρχει καλύτερη απομυθοποίηση; Το μυαλό μιας παράλογα λογικής.
Αν αρχίσω από τώρα να σκέφτομαι το αύριο καήκαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου