Running away

Και ξυπνάς και κοιμάσαι και ξυπνάς. Και ενεργείς όπως πρέπει και υλοποιείς τις υποχρεώσεις σου και βιώνεις ότι σου έρχεται και αποδέχεσαι τις ανατροπές και αντέχεις και υπομένεις και στο τέλος... νιώθεις απέραντη θλίψη μέσα σου και δεν ξέρεις γιατί. Γιατί αντιδράς και δεν δρας; Γιατί νιώθεις πως θες να ξεσπάσεις, να φωνάζεις, να αρχίσεις να τρέχεις ξεφεύγοντας από κάτι, από σένα. Γυρνάς πλάτη, δειλιάζεις, πας να ξεφύγεις αντί να το αντιμετωπίσεις. Ποιος σε έκανε τόσο παθητική να τον τσακίσω κάτω! Ποιος είναι αυτός που σου πήρε την ζωντάνια από μέσα σου και την μετέτρεψε σε παθητικό καρκίνωμα. Να σε τρώσει σιγά σιγά και εσύ να μην μπορείς να κάνεις κάτι. Ή μπορείς; Λες να κάνεις αυτήν την έκρηξη που συνηθίζεις και να γυρίσουν όλα τούμπα; Παρότι είχες πει να μην ξανα-είσαι τόσο αντιφατική ίσως να πρέπει τώρα. Να κάνεις ένα τσακ μπας και αλλάζοντας τροχιά έρθεις πιο κοντά σε αυτό που είσαι. Πόσες φορές το άκουσες σε επανάληψη; Τι σου έμεινε; Το ότι χτίζεις ένα σπίτι για δύο ωσότου αυτό χαθεί και αυτό σε γεμίζει μελαγχολία. Μα κάνεις κάτι για δύο και μεταξύ μας σου αρέσει πολύ να κάνεις πράγματα για δυο. Γιατί έπαψες να κάνεις τότε;