Μου λείπεις πιο πολύ όταν η φωνή σου είναι ακόμα στα αυτιά μου, σα να μην αρκεί τόση ώρα... σαν να χαθεί όλη η ουσία της επαφής αν περάσει λίγη ώρα.
Πόσες φορές σκέφτηκα πως είναι παιχνίδι του μυαλού; Είναι, μα με ορίζει πιο πολύ απ ότι το ορίζω. Και είμαστε πια μεγάλοι άνθρωποι και δεν έχει λογικοί αυτό που συμβαίνει. Και θέλω να πίνουμε τσάι με metaxa μαζί και να κοιτάμε το χιόνι και να μου μιλάς και εγώ μόνο να ακούω και μετά να αποκοιμηθώ έτσι και να ξεκουραστώ πια από την αϋπνία μου και να είμαστε μαζί χωρίς φόβο και πάθος. Και όλο αυτό μου βγαίνει με μια ανάσα και στο τέλος ξεφυσώ.
Δεν τα μπλέκω περισσότερο, μα δεν τα απλοποιώ κιόλας. Και μου λείπει η φωνή σου πάλι... θα σπάσει το κεφάλι μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου