χειρότερος γιατρός - καλύτερος κριτής

Και βρήκα επιτέλους τι φταίει για την αλλεργία στο χέρι. Στεναχώρια, βαθιά, αληθινή, επίπονη στεναχώρια. Παίζουμε και οι δύο γιατί φοβόμαστε αυτό το δυνατό που υπάρχει. Ίσως και αν είναι πιο ανασφαλής από μένα, το πιστεύω; Έχει πολύ περισσότερα πίσω του, πάνω του. Πόσα λάθη χωράνε ακόμα στο κορμί του; Λες να θέλει να ερωτευτεί και απλά να βρέθηκα εκεί; Λες να θέλει να πληγώσει; Και εγώ; Το ξέρω πως είμαι ικανή να πληγώσω, το έχω κάνει. Δεν μου αρέσει να πονάω τον άλλο μα είναι η φύση του ανθρώπου. «Θα βρεις την ολοκλήρωση όταν καρφώσεις εσύ τα καρφιά στα χέρια ενός άλλου» σου είπε ο Βαγγέλης. Πως θα νιώσω ελεύθερη πληγώνονταν κάποιον άλλο, έστω και ασυνείδητα; Ή η ελευθερία έρχεται με την συμφιλίωση της ιδέας; Και μετά έρχεται στο μυαλό το χτεσινοβραδινο: «Ο άνθρωπος που έχει φτιαχτεί για σένα δεν θα σε κάνει ποτέ να κλάψεις». Και εύχομαι να μην τον κάνω ποτέ, όχι γιατί είναι αρκετά σκληραγωγημένος από την ζωή και δεν κλαίει, αλλά γιατί θα είμαι ο άνθρωπος που δεν θα τον κάνει ποτέ να νιώσει έτσι. Είναι βαριά κάθε φορά η απόσταση, η υπαναχώρηση. Ίσως κάποια στιγμή να γίνει τελειωτική. Μπορεί ακόμα και τώρα να ναι. Και επιλέγεις αυτό που νομίζεις για σωστό. Ο χρόνος τα δείχνει όλα, χειρότερος γιατρός αλλά και καλύτερος κριτής. Και έτσι θα μείνεις λίγο ακόμα εκεί, η σκέψη κολλημένη στον ίδιο άνθρωπο. Το αξίζει. Βαθιά μέσα μου πιστεύω πως αξίζει να έχει ξεχωριστή θέση και ας μην μπει ποτέ μες την ζωή μου. Και είναι τόσο έντονη η διαίσθηση. Καιρό είχα να νιώσω έτσι.