Solitude

Πολύ αναδρομή έπεσε χτες βράδυ, μακριά από ξένα αυτιά και χείλη, εκεί παρέα με τον εαυτό μου. Άκουγα οικείες μουσικές, εικόνες, λέξεις, πράγματα αφιερωμένα σε μένα από ανθρώπους που κάποτε με αγάπησαν. Δεν είναι συνήθειά μου να γυρνάω στο παρελθόν, ούτε καν να ψάχνω σε αυτό απαντήσεις. Τα έβλεπα όλα αυτά ίσως γιατί επιτέλους ένιωθα πως άντεχα να τα αντιμετωπίσω. Και η αλήθεια είναι πως έχω πολύ καιρό να κλάψω. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Και ξέρω πως εγώ, η κλαψιάρα, χρησιμοποιώ το δάκρυ σαν αποφόρτιση. Μήπως λοιπόν αρχίζουν πάλι να μαζεύονται πολλά; Και έχει χαθεί και το αγρίμι από μέσα μου. Ούτε μια αντίδραση της προκοπής δεν μπορώ να έχω. Όχι γιατί νοιάζομαι υπερβολικά για κάποιους και έπαψα να τους κοντράρω, όσο γιατί δεν με νοιάζει να βρω ζωντάνια και ένταση μέσα από αυτό. Δεν είναι η ηρεμία που ζητάω, είναι η οριοθέτηση. Να ξέρω που στέκομαι, με ποιον, γιατί. Και δεν είναι συγκεκριμένες οι ερωτήσεις μου όπως δεν είναι και οι απαντήσεις που ζητάω. Πάντα μου έφτανε απλά ο προσδιορισμός της αίσθησης. Ρωτάω λοιπόν «γιατί» και σκέφτομαι πως αν ακούσω πρακτική απάντηση θα απογοητευτώ.

Πόσο έχει περάσει; 5 λεπτά που ξεκίνησα να γράφω; Και ήδη ο ρυθμός μου άλλαξε. Νευρίασα λίγο γιατί πρέπει να μιλήσω συγκαλυμμένα. Να μην πω πως με απογοητεύεις σιγά σιγά. Γιατί να δείξω τον καλύτερό μου εαυτό σε κάποιον που μετά από τόσο καιρό και δεν μου έχει ξεδιαλύνει τις αμφιβολίες και τις δεύτερες σκέψεις. Και δεν σου λέω να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας με λόγια. Λόγια λέει και η κουτσή Μαρία. Στις πράξεις βλέπω ανακρίβειες. Και νευριάζω πιο πολύ γιατί δεν ήθελα να απογοητευτώ. Δεν ήθελα να ψάχνω μέτρα σύγκρισης σε πράγματα που έχουν τελειώσει και μου δημιουργούν μια λανθάνουσα μελαγχολία. Έτσι λοιπόν με χάνεις. Μέρα με την μέρα. Και τρέμω την στιγμή που θα μείνω μόνη αν και δεν θα πρεπε. Γιατί τότε θα ξέρω και το που και το με ποιον και το γιατί.