Σιωπηλές κραυγές

Εκεί που με πιάνει ο θυμός είναι στην υποκρισία.



Ξαφνικά ο άλλος νοιάζεται αν είσαι καλά, αν είσαι άρρωστος, αν είσαι στεναχωρημένος, αν τρέχεις, αν ρισκάρεις την ζωή σου και μετά ξαφνικά παύει να νοιάζεται.

Πως το κάνει αυτό; Δεν είναι θέμα εκπαίδευσης, είναι θέμα αναισθησίας. Ή η μία στάση είναι αληθινή ή η άλλη. Και οι δύο δεν γίνεται.

Δεν μπορείς να επιβάλλεις στον εαυτό σου να νοιάζεται, ούτε να σταματήσει να νοιάζεται. Μπορείς όμως να υποκριθείς, μπορείς να χρησιμοποιήσεις μια εικόνα για να χειριστείς τον άλλο, να χειριστείς τον εαυτό σου.

Δεν μπορείς να σταματήσεις έτσι απλά να νοιάζεσαι για κάποιον... μπορείς μόνο να παραδεχτείς ότι δεν νοιάστηκες ποτέ.



Τρελή παγίδα. Κρίμα να την βλέπουμε κατόπιν εορτής αλλά αν θες να πέσεις μέσα δεν σε σώζει τίποτα.

Πάλι ευθύνες ρίχνεις... τι κατάντια και αυτή; Ξέρεις πόσα μαζεύονται; Πάρα πολλά στο μυαλό σου, πάρα πολλά συναισθήματα, πάρα πολλές σιωπηλές κραυγές... συσσωρεύονται και θα σπάσεις. Θα μείνει η πίκρα και θα έπρεπε να μην μείνει τίποτα. Όσα γίναν δε το αξίζουν, δεν αξίζουν την μνήμη σου.

Βάζουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας να παίζει ρόλους... για λίγο λοιπόν ήσουν αυτός που με νοιαζόταν.

Να μείνει μεταξύ μας ε;

Κοίτα να δεις κομμάτι που βρήκε να μου αρέσει... Χαρωπό, ευκολόπεπτο, λίγο από ευσεβή πόθο, χορευτικό και σίγουρα πιασάρικο.

Έχουμε αγάπη μου γίνει όπως η Γη και η Σελήνη!!!!



http://www.youtube.com/watch?v=6Dmg7Tn_SuU
(αν δεν δουλευει το βίντεο το ξανανεβάζω l8r)

Δεν έπαψα να προτιμώ άλλα ακούσματα απλά πρέπει να παραδεχόμαστε όλες τις πτυχές του χαρακτήρα μας και είμαι και mainstream τύπισσα ώρες ώρες.

Άτσα :Ρ

Καρέκλα μοναχή

Ξέρω έχω καιρό να γράψω εδώ... Λες και δεν έχω ανάγκη από ημερολόγιο. Υποφέρω στην δουλειά και πάλι αισθάνομαι πως τα πράγματα θα πάνε μόνο προς το χειρότερο.

Με πήρε σήμερα... πρώτη δουλειά με το που ξύπνησε να μου χαρίσει χαμόγελο. Και σίγουρα τον αγαπάω γι’ αυτό. Ζήσε την στιγμή δεν λένε; Ζω λοιπόν το κομμάτι του εικονικού ζευγαριού και δέχομαι ότι παίρνω... δυο τρεις λέξεις, την αίσθηση του «ανήκω». Δεν μπορώ να ξεχάσω την παρατήρηση του Κώστα. Αυτή η σπίθα που όπως λέει λείπει από το βλέμμα του. Δεν έχω καν το βλέμμα του πρόχειρο να το εστιάσω μονάχη μου. Δεν ξέρω αν είναι η γενικότερη κούραση αλλά αυτή την στιγμή τα μάτια μου δακρύζουν και νιώθω πως καταρρέω. Το σώμα διαμαρτύρεται και το μυαλό από πείσμα κάνει το βλέμμα να θολώνει για να μην μπορώ να δουλέψω άλλο και να ξεχαστώ. Πρέπει να με εκπαιδεύσω να μην υπάρχει κανένας. 2 άτομα κάναν τον κόπο να μου μιλήσουν από μόνα τους αυτές τις μέρες και τα δύο μου επισήμαναν την ανάγκη που πρέπει να έχω για αυτοδυναμία γιατί το "τώρα" μου δεν είναι αυτό που θα με καλύψει.

Αν θα μπορούσα να κάνω διακοπές θα έκανα σαν αυτές πριν χρόνια. Εντελώς μόνη και απομονωμένη για κάποιες μέρες. Κλειστά τηλέφωνα, μακριά από οτιδήποτε γνώριμο. Πολύ θελκτική τις τελευταίες μέρες η μοναξιά. Εδώ τουλάχιστον μπορώ να μελαγχολώ χωρίς αντίλογο. Χωρίς την ανάγκη να χαμογελάσω για τους άλλους , χωρίς ερεθίσματα να θέλουν να με κάνουν να ξεχαστώ. Ένα μπαλκόνι στην θάλασσα και μια καρέκλα. Ούτε καν μουσική. Δεν θέλω να βρω τι φταίει, αυτό θα έρθει. Να το νιώσω ώστε να περάσει θέλω. Να μην προσπεράσει σαν τόσα άλλα.

Ψαχούλεμα

Ούτε εγώ ξέρω πόσες φορές το έχω πει για το μπέρδεμα στην ζωή μου. Προφανώς ο Λ. ενδιαφέρεται για μένα. Ό,τι και αν κρύβεται από πίσω σίγουρα με γουστάρει κιόλας. Και εγώ... δεν θέλω να μπω στην διαδικασία να το αναλύσω, να ψάξω το αν μου αρέσει περισσότερο, να αφεθώ να τον γνωρίσω και να νιώσω κολακευμένη, ενθουσιασμένη από το καινούριο. Όχι ότι δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα μαζί του, αλλά δεν μου κάνει απευθείας αυτό το κλικ που μου κάνουν άλλοι. Τον συμπαθώ πολύ κάνουμε καταπληκτική παρέα, διασκεδάζουμε με τον ίδιο τρόπο και μας αρέσουν παρόμοια πράγματα αλλά... όσο και αν μου βγάζει το τρυφερό δεν αισθάνθηκα ούτε στιγμή κάτι ερωτικό. Μόνο μια μικρή ανταπόκριση στο φλερτ του που την ερμηνεύω σαν συμπάθεια. Συν του ότι αν ποτέ γινόταν κάτι με τον Λ. θα είχαμε άλλου τύπου μπερδέματα. Δεν θα γλίτωνα το τετ-α-τετ σε συναυλία , εκτός αυτού δεν θα είχα και καμία ελπίδα με τον άλλο. Αυτό μου έλειπε να τους περνάω όλους από μια παρέα. Και ενώ όταν είπα στον Β. για τον Α. μου είπε πως χάρηκε στην αρχή, τώρα με αυτόν σαν πολύ αρνητικός να ήταν. «Αφού δεν σου έχει βγει ήδη δεν κάνει για σένα» γέλασα πολύ. Του θύμισα αυτό που είχε πει για μένα, ότι χρειάζομαι κατά την εκτίμησή του κάποιον για να είμαι καλά. Φυσικά το γύρισε και έμεινα εγώ πάλι με το ερωτηματικό... θα κάνει κίνηση, δεν θα κάνει; Έχει αποφασίσει τεσπα τι θα κάνει με μένα; Νιώθω πως ενώ εκείνη την μέρα έκανε τα πάντα για να καταλάβω πως δεν πρέπει να τον υπολογίζω τόσο στην ζωή μου, τώρα που του αντέστρεφα τα όσα είπε τα μάζευε. Φοβάται πως θα απαγκιστρωθώ τελείως; Αποφάσισε πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα; Πάντως για τα δεδομένα του το κοπλιμέντο μου το πήρα. Δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος που να τον κάνει να είναι τόσο αληθινός και να λέει ακριβώς αυτό που σκέφτεται. Το πιστεύουμε; Δεν έχουμε κάτι να χάσουμε. Μπάχαλο για άλλη μια φορά και ο λόγος το αναποφάσιστο των ανθρώπων, και μένα και των άλλων. Μακάρι να ήξερα πως αυτό που νιώθω για τον άλλο δεν είναι απλό μυστήριο. Θα έκανε τα πράγματα πολύ πιο απλά και ξεκάθαρα. Θα ήξερα πάνω κάτω αν πραγματικά μου αρέσει. Και από την άλλη, μπερδεύουμε την μοίρα με τα ψαχουλέματά μας. Αν δεν ήξερα ότι ήταν φίλοι θα το προχώραγα με τον Λ. μόνο και μόνο για να δω που θα βγει. Πως γίνετε να μπορώ να τα λύνω όλα σε οποιονδήποτε άλλο τομέα της ζωής μου και σε αυτόν πάντα να νιώθω σαν την Πολυάννα. Μπορεί να φταίει το ότι έχω ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με μένα; Τι έχω αφήσει χωρίς να συζητήσω με τον εαυτό μου; Και τι θα μπορούσε να μου δώσει απαντήσεις; Δικαίως το Μ θα μπει πάνω στην πυξίδα, εμένα ψάχνω να βρω.

Too much drama...

Είναι απίστευτο πως καταλαβαίνεις κάποιον από το πώς γράφει... Είμαι σίγουρη πως χτες ήταν κάπως αλλά σήμερα, μέσα στην καλή χαρά. Πολύ χάρηκα. Ίσως να είναι αυτό που λέει η Μ. και να παραείμαι ψυχούλα, αλλά μεταξύ μας χαίρομαι γιατί κάνει και μένα χαρούμενη. Πάλι εγωιστικό είναι

Νομίζω πως η χτεσινή έξοδος ήταν κάτι σαν αυλαία για μένα και τον άλλο. Ήταν ίσως απ’ τις μοναδικές ευκαιρίες να ξεδιαλύνει μια κατάσταση. Αφού δεν ξεδιάλυνε, την τελειώνω εγώ. Σκέφτομαι κιόλας πως αν ένιωθα πια τόσα πολλά δεν θα μελαγχολούσα μετά διαβάζοντας τον άλλο, ακόμα και αν το ενδιαφέρον είναι γνήσιο, ακόμα και αν απλά στεναχωρέθηκα για έναν άνθρωπο που εκτιμώ. Οπότε ο χρόνος κύλησε εις βάρος σου νεαρέ. Too much drama :) και δεν υπάρχει κανένας λόγος.

Και ο φίλος του σαν πολλά κολλητιλίκια ξαφνικά να επιδιώκει μαζί μου. Του αράδιασα τουλάχιστον 20 συναυλίες και ήθελε σε όλες να έρθει μαζί μου, άρπαξε κατευθείαν την ευκαιρία για καφέ (αν και χαίρομαι να μιλάω μαζί του), απλά λόγω της άλλης κατάστασης μου κάνει ύποπτη η συμπεριφορά. Φαντάσου π.χ. να πάμε μαζί Μάλαμα και να είναι εκεί και ο άλλος; Θέλοντας και μην θα τον γνωρίσω και για κάποιο λόγο τρέμω στην ιδέα. Όχι άλλα μπερδέματα δεν είπαμε?

Τεσπα όλα καλά πάνε, νιώθω καλά με μένα, δεν νιώθω μόνη, ένα μόνο πράγμα ζητάω και που θα πάει θα ΄ρθει οπότε... όλα καλά!!!

Μήπως να πεταχτώ Σίφνο την Κυριακή;

Έλα να ξεκουνιόμαστε!!!!

Καλά ποιος μπαίνει και διαβάζει το blog και ανεβαίνουν οι αναγνώσεις; Χμμμ σε τσάκωσα χεχεχεχε
Λοιπόν δεν με νοιάζει, αρκεί να μην με διαβάζει ο μπαμπάκας μου που ανακάλυψε το διαδίκτυο και ανταλλάζουμε κάθε μέρα e-mail :Ρ

Σφικτά τα πράγματα και αυτό το σ/κ. μεταξύ μας οτι είναι να γίνει θα γίνει οπότε... Απόψε Ευτύχη να πιούμε τις μπυρίτσες μας, ο Β. πήρε τηλ αλλά του έκανα την καρδιά αγκινάρα με τα εισιτήρια και ξέχασε να μου πει για το βράδυ (κακό του κεφαλιού του). Tomorrow θα ξυπνήσω αργά (επιτέλους μια μέρα χωρίς ξυπνητήρι την ώρα που ξημερώνει!), λίγα ψώνια και μετά... προετοιμασία για την συναυλία. Λογικά θα σπάσουν τα τηλέφωνα από τα παιδιά για το πότε θα πάω, πως θα κατέβω μετά Φάληρο κτλ κτλ. Θα θέλουν να κουτσομπολέψουν (δεν αντέχω άλλο βράδυ αγκαλιά με το τηλέφωνο), να με ρωτήσουν πως νιώθω που θα βρεθούμε όλοι μαζί... μωρέ μια χαρά! Κέφια να δείτε σήμερα! Και την Κυριακή beach party - ρεζίλι θα γίνουμε - σβήσιμο κεριών και μετά τροχάδην για να δούμε και τους άλλους. Κάτι συμβαίνει σε εκείνη την παρέα... κάτι έχει συζητηθεί κι μένα δεν μου το βγάζεις από το μυαλό.

Και έχω και τα καμάρια μου να πλακώνονται. Αν σας πιάσω και τους δύο από το αυτί να δείτε τι ωραία που θα είναι. Μικρά παιδιά και μέσα στα νευρά και την ασυνεννοησία. Ναι ναι μου βγήκε το ενήλικο σήμερα (καιρός δεν ήταν;). Το 'πα και χτες, αν μια σχέση μου μου δημιουργούσε τόσα προβλήματα, ανάγκη για τόση ώρα συζήτησης και επίλυσης προβλημάτων, θα την διαολόστελνα. Μια συζήτηση δεν αποδίδει αν ο άλλος δεν έχει διάθεση να σε ακούσει ενώ αντιθέτως μπορούν να επιλυθούν τα πάντα με 5 λεπτά ουσιαστικής συνομιλίας. Και πραγματικά δεν με νοιάζει ποιος κερδίζει στις μικρές μάχες. Αν αποφύγεις την μάχη που δεν έχει και τόσο αξία είσαι κερδισμένος γιατί δεν προστίθεται φθορά.

Σκέφτομαι πως με τόσους γνωστούς και "φίλους" που έχουν μαζευτεί γύρω μου η κατάσταση έχει γίνει λίγο ανεξέλεγκτη. Που σημαίνει ότι σύντομα κάποιος θα μου την φέρει. Βαστάτε γερά γιατί δεν ξέρω πόσο ανώδυνο ή επίπονο θα 'ναι. Απλά μειώνει η αίσθηση αυτή την εμπιστοσύνη μου προς τους συγκεκριμένους ανθρώπους και δεν μπορώ να το αγνοήσω γιατί ποτέ ένα μου προαίσθημα δεν βγήκε λάθος.

Κρατάμε δυνάμεις και κέφια για το σ/κ και ειδικά για αύριο αλλά σήμερα... νοικοκυρούλα χαρωπή :P διότι αλλιώς δεν παίζει να κάθομαι στην αυλή του Ευτύχη και να χαζογελάω με τις self-service μπύρες χαχαχαχα.

Boom!

Όχι απλά έχω νεύρα... έχω τρελά νεύρα! Και έχουν ξεκινήσει από χτες... Ρε πούστη μου δεν ξέρω τι φταίει. Αρχικά διάβασα που τα χώνει εκεί που δεν πρέπει (ή πρέπει; τεσπα) και νιώθω πως κράζει άνευ λόγου και είναι γνωστό πόσο τα παίρνω με το κράξιμο για το κράξιμο. Μετά δεινοπάθησα να βρω παρέα για την συναυλία και βρήκα την πιο ξενέρωτη, ένιωθα όλη την ώρα ότι ελέγχομαι, εξετάζομαι, παρατηρούμαι και καταγράφομαι. Η συναυλία ήταν ψιλομάπα, κρύωσα και η αμυγδαλή πάλι με ενοχλεί. Ο Β. μάλλον τα πήρε μαζί μου που είχα 3 μέρες να του μιλήσω και τον πήρα την ώρα που ήμουν εκεί. Και το κακό είναι ότι μάλλον τον καταλαβαίνω αλλά δεν το έκανα επίτηδες. Απλά έτυχε ο αγώνας της ομάδας να είναι ίδια ώρα με την συναυλία. Και μετά δεν σήκωνε και το τηλ ενώ εκείνος είπε να ξαναπάρω. Ε δεν γαμιέται! Και αυτός και ο άλλος και ο παρα-άλλος που όσοι γνωρίζουν μου λένε πως ξεκάθαρα τα του Σαββάτου γίνονται για μένα. Αει και γαμήσου ρε αδελφάκι που βαλθήκατε όλοι να παίξετε με τα νεύρα μου. Και δεν είναι καν εκείνες οι μέρες του μήνα. Χρόνο δεν έχω, τα οικονομικά σφιχτά, το τηλέφωνο ή που θα βαράει ασταμάτητα ή που θα ξεχνάω που το έχω βάλει και αναρωτιέμαι αν μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό καταφέρνω να περάσω καλά. Πώς να περάσει καλά κάποιος που είναι στην τσίτα. Όχι τίποτα άλλο αλλά εκεί που με τον πρωινό γέλαγα και πέρναγα καλά άρχισα τώρα να του την λέω... να σχολιάζω, να μου κακοφαίνεται μερικές φορές η στάση του. Δεν άλλαξε κάτι από μέρους του, εγώ έχω τα κυκλοθυμικά μου. Και νομίζω ότι δεν πίνω πολλούς καφέδες ούτε έχω άλλο προφανή λόγο να είμαι έτσι. Τι στο καλό... χώρισα από τον άλλο για ήταν χλέμπουρας και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα και τώρα έφτασα στο άλλο άκρο να μην μπορώ να ζήσω την ζωή μου επειδή υπάρχει πλειάδα πραγμάτων που θέλω να κάνω; Θυμάμαι με το που είχα χωρίσει τότε πέρναγαν και μέρες όπου με το μόνο άτομο που μίλαγα ήταν ο Θ. Κανείς άλλος δεν έκανε τον κόπο να πάρει ένα τηλ, να με προσκαλέσει κάπου... ούτε εγώ είχα και τρελή διάθεση να δω κόσμο. Τώρα πρέπει να χωράω στο ίδιο βράδυ δύο παρέες, να μένω σπίτι για να ξεκουραστώ και πάλι να μην έχω κουράγιο να κάνω μια δουλειά του σπιτιού, να αδυνατίζω γιατί ξεχνάω να φάω και όχι γιατί ακολουθώ την διατροφή μου. Νομίζω πως από αυτό έχω νεύρα... πρέπει να μπει ένα φρένο. Ναι είμαι πολύ ζωντανός άνθρωπος αλλά είμαι το ίδιο και ήρεμος. Και αυτό θέλω, τα πάντα με μέτρο. Δεν είμαι εγώ αυτή... έτσι δεν είναι;

Happy Monday???

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο έχω τρελή υπερένταση από το πρωί. Έχω χτυπήσει τρελές ταχύτητες και πάλι έβγαλα δουλειά 2ημέρου σε 3 ωρίτσες. Το χέρι ψιλοπονάει απ την τενοντίτιδα και σίγουρα η διάθεση δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε καλή. Εδώ και μέρες θέλω να γράψω κάτι αλλά όλο τυχαίνει να το σκέφτομαι σε ακατάλληλο χώρο. Και όταν έχω πραγματικά την δυνατότητα να γράψω κάτι δεν έχω διάθεσή να το αναλύσω. Βλέπεις θέλει προσοχή και λεπτότητα γιατί δεν θέλω να καρφωθώ για άλλη μια φορά. Αποφάσισα άλλωστε να κόψω τα «σημάδια» από σήμερα. Ίσως να μην ξαναστείλω και μήνυμα... ποιος ξέρει. Είπαμε κάνουμε κάτι γιατί το διασκεδάζουμε και περνάμε καλά. Όταν αρχίζει να γίνετε επικίνδυνο για εμάς το επαναπροσδιορίζουμε. Και έπρεπε δλδ να βάλει κομμάτι που είναι από τον ίδιο δίσκο με τα Βαριά Ποτά; Και έπρεπε το Σάββατο να είναι και ο παπάρας εκεί; Βάλε και τα οικονομικά που προμηνύονται χάλια έδεσε το γλυκό. Από πού να κόψω που οι λογαριασμοί μας έχουν πεθάνει; Και ο Βασιλάκης πάλι μια από τα ίδια. Τι παιχνίδια είναι αυτά ρε γαμώτο; Ούτε εγώ δεν μπορώ να ανταποκριθώ σε αυτά. Ή που θα κάνω χειρότερα ή που θα βρω τρόπο να του τα κόψω. Αν και πιστεύω πως είναι ο μόνος άνθρωπος που πραγματικά νοιάζεται... τεσπα. Το μπλέξιμο της αρκούδας και η Αφροδιτούλα να μου πετάει 1-2 πράγματα που μάλλον έχει δίκιο. Ο ένας ασχολείται (όσο ασχολείται) από περιέργεια καθαρά. Ο άλλος πάει να δει πόσο τον παίρνει ακόμα (εμ δεν σφάξαν!) και ο άλλος είναι κρυφοερωτευμένος. Μια φορά να περιβάλλομαι μόνο από έναν και να είναι και ξεκάθαρος παίζει; Τι περίεργοι που είμαστε οι άνθρωποι γαμώτο. Διαβάζουμε τα σημάδια όπως θέλουμε και ανοίγουμε παράλληλα μέτωπα. Είπαμε να γίνουμε multi-task αλλά το παρακάνουμε. Κρατάμε ανοιχτές ευκαιρίες γιατί φοβόμαστε ότι κάτι που θεωρούμε μοναδικό μπορεί να μας ρίξει πόρτα. Χάνουμε όμως τον στόχο, κάνουμε το κριτήριό μας, χάνουμε εμάς. Όπως τα λεγα και χτες όταν κάτι απασχολεί το μυαλό σου το βλέπεις παντού, όπως επίσης και όταν θέλεις να βρεις συσχέτιση με κάτι, με κάποιον βρίσκεις. Έτσι λοιπόν έχω ένα Ε και ένα 7 και εσύ προσπαθείς να βρεις πως ταιριάζει. Δεν το αφήνεις καλύτερα; Αν χαλαρώσω μπορεί να βρίσκω και λιγότερες συμπτώσεις (στις οποίες δεν πιστεύω). Μπορεί να ανακαλύψω ότι δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω από μια απλή περιέργεια και απλά ταιριάζει λίγο το «πνεύμα». Χιουμοράκι βλέπεις έχουν πολλοί, ίδια μουσικά ακούσματα επίσης, αγάπη για ταξίδια ουυυυυυυ και φίλους καρδιακούς στην Κρήτη επίσης (πάλι ξέχασα να πάρω τον Μάνο τηλ). Χτυπάει ο σαρκασμός κόκκινο και τα έχω πάρει λίγο με το κενό των εξελίξεων. Λίστα με τα προβλήματα που έχεις να λύσεις και ξεκίνα ένα ένα. Και δες και τι θα κάνεις με την Μ. αν η εξέταση δεν βγει καλή... προβλέπω ταξίδι αστραπή Ηράκλειο και εγκατάλειψη όλων των άλλων σχεδίων. Μακάρι Θεέ μου να πάνε όλα καλά. Μακάρι.

*Θυμίστε μου να μην παραληρώ τόσο συχνά :)

Σύμπτωση

Δεν θέλω να αρθρώσω κουβέντα, δεν θέλω να πω σε κανέναν τίποτα. Στην δουλειά αναγκάστηκα να το πω σε μερικούς, βλέπεις θα πρέπει να φύγω νωρίτερα. Απ’ την άλλη φαίνομαι κιόλας, τα μάτια πρησμένα και υγρά, το χαμόγελο ανύπαρκτο και διαρκώς χάνομαι, ξεφεύγει η σκέψη. Από τους φίλους... κακώς έγραψα εκείνη την στιγμή όσα περνάγαν από μέσα μου. Δεν θέλω να τους το κρύψω μα δεν θέλω και να χτυπά το τηλέφωνο. Δεν θέλω αύριο που θα περάσει το 24ωρο ανοχής απέναντί μου να πρέπει να τους μιλήσω γι’ αυτό. Όταν μιλάς για τόσο εσωτερικά πράγματα φθίνουν.

Ποιος να καταλάβει γιατί όσο αγαπούσα αυτή την γυναίκα τόσο την μισούσα; Πως δεν έχω καμία τύψη που δεν κατάφερα να την δω προχτές, αλλά αυτό που συνέβει μου θυμίζει όλους τους υπόλοιπους αγαπημένους μου που δεν κατάφερα να είμαι μαζί τους την τελευταία στιγμή; Η γιαγιά μου πέθανε ακριβώς έξω από την πόρτα μου και εγώ δεν βγήκα καν να δω τι συμβαίνει. Απλά υπέθεσα ότι κάναν φασαρία. Ο παππούς, ήμουν μαζί του σε όλη την νοσηλεία, τον φρόντιζα και ήμουν εκεί, του κράταγα το χέρι στην πιο απαίσια εξέταση που έκανε ποτέ και ούρλιαζε ο άνθρωπος και πέθανε την μόνη μέρα που θα πήγαινα αργά στο νοσοκομείο. Ο Χριστόφορος... ήμουν μαζί του 5 λεπτά πριν ξεψυχήσει, έπεσε ούτε 200 μέτρα από εκεί που ήμασταν και εγώ αγανακτούσα που αργούσε να γυρίσει.

Τα μισώ τα νεκροταφεία γιατί με αναγκάζουν σε συζητήσεις με τους νεκρούς. Πόσες φορές ζήταγα απ’ την γιαγιά να προσέχει τον Χριστόφορο; Καθόμουν εκεί και μίλαγα με την σκέψη και είμαι σίγουρη πως ήμουν πολύ περίεργο θέαμα. Προσπαθώ να καταλάβω πως οι μεγαλύτερες απώλειες της ζωής μου έγιναν κοντά μου αλλά όχι μπροστά. Σύμπτωση απίστευτη; Έτυχε όπως λέει και ο Μ.; Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Κάτι μάλλον με προστατεύει να μην έχω το βάρος κάποιου να πεθαίνει μπροστά μου. Δεν ξέρω αν θα το άντεχα.

Και θέλω να του πω ένα ευχαριστώ που τον νιώθω τόσο κοντά μου. Έχει δίκιο, δεν είναι σύμπτωση. Νομίζω πως είναι κάτι παραπάνω, ακριβώς γιατί μαζευτήκαν πολλές «συμπτώσεις» με εμάς τους δυο. Τα blog, η ταινία και κατ’ επέκτασην η λογική των λιστών, ο Λευτέρης, η μουσική, μέχρι και ο τρόπος που μιλάμε. Αλλά δεν θέλω τίποτα, μόνο με κάνει να νιώθω καλά το ότι «εισβάλλω» λίγο στον χώρο του και προσπαθώ να είμαι όσο πιο διακριτική γίνετε. Πως θα του πω «ευχαριστώ» χωρίς να δηλώσω παρούσα; Δεν γίνετε.

Ας το αντιμετωπίσουμε αργότερα αυτό. Έχουμε μια μάνα να στηρίξουμε. Γαμώτο θα σπάσει το στήθος μου.

Τα πιο παράξενα...

Η συνάδελφος απέναντι μόλις μου έκανε μια εξομολόγηση. Της αρέσει λέει να με χαζεύει την ώρα που δουλεύω και κάνω διάφορες γκριμάτσες... της αρέσει να βλέπει τις στάμπες που έχουν τα μπλουζάκια μου και να προσπαθεί με την μυωπία της να ξεχωρίσει τι ακριβώς είναι, της αρέσει να αστειεύονται με την διπλανή της για το πόσο γρήγορα πληκτρολογώ και της αρέσει να με ακούει να τραγουδάω μαζί με το ράδιο. Χάθηκε να ήταν καταρχήν άντρας, και επίσης ωραίος για τα γούστα μου άντρας; Απ’ την άλλη χάρηκα που μου τα είπε όλα αυτά αν και μάλλον σημαίνει πως με βρίσκει περίεργη, αλλά ευχάριστα περίεργη. Που και να ήξερε ότι τις περισσότερες φορές κάνω γκριμάτσες επειδή διαβάζω διάφορα ή επειδή ανακάλυψα άρθρο που με εκνευρίζει! Είμαι λοιπόν αξιοθέατο (ψωνάρα αγάπη μου!).

Το ίδιο μου είχε πει κάποτε και ο Β. ... πως θα μπορούσε να περάσει ολόκληρη την ζωή του απλά κοιτώντας με. Ρομαντικό, αληθινό. Ξέρω πως δεν θα με βαριότανε ποτέ, ξέρω πως με αγαπούσε πολύ, ξέρω πως ακόμα και τώρα με σκέφτεται και αν ήθελα θα ήταν δίπλα μου αλλά δεν μου βγαίνει. Λείπει το βασικό συστατικό που θα με κρατήσει δίπλα σε κάποιον.
Μελαγχόλησα...

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

WelCome Back!

Καιρό είχα να ξεσκονίσω αυτό το blog. Απαπαπα σας άφησα υπεύθυνες και αράχνιασε το καημένο. Τώρα που απ’ τα φανερά σιωπώ και εδώ μόνη μου μιλάω μόνη μου τα ακούω, νιώθω πολύ καλύτερα. Σαν να βγάζω από πάνω μου λάσπη...

Ο άχρηστος πιπινοπνίχτης (αν και είδα ότι δεν τον καίει και τόσο η ηλικία) μας τελείωσε, ο «κολλητός» προσπαθεί να καταλάβει αν πρέπει να μας την πέσει ή όχι (ε όχι βέβαια!) και ο άγνωστος Χ αποφασίσαμε πως θα υπάρχει μόνο για να μας φτιάχνει την διάθεση κάθε πρωί που τον ακούμε. Τακτοποιημένα όλα σε κουτάκια! Μέχρι και η παρέα άρχισε να κατηγοριοποιείται. Ο ένας γουστάρει τον άλλο και δυστυχώς όλοι τα λένε σε μένα. Θα καταλήξω ο άνθρωπος που ήξερε πολλά και έπρεπε να πεθάνει! Απ’ την άλλη αν δεν τα ξερά τώρα θα ήλπιζα ακόμα ότι όσα έλεγε ο παπάρας ήταν αληθινά. Ξέρω ενστικτωδώς απ’ την αρχή αντιδρούσες... έλεγες πως κάτι σου πάει στραβά. Όμως βρε μικρή ήθελες πολύ να πιστέψεις στο διαφορετικό, έτσι δεν ήταν; Και τόσο κυνήγι που σου έριξε... πως χαλάει κανείς τόση ενέργεια μόνο και μόνο για να ρίξει μια γκόμενα;

Τεσπά έμεινε και αυτό πίσω και μεταξύ μας ήταν ενδιαφέρουσα εμπειρία. Συνειδητοποίησες μια ακόμα πλευρά σου (αυτήν που θέλει διακαώς να πεταχτεί μέχρι το Monteroso για μια βδομαδούλα). Το ξερά πως το είχα και αυτό, από τότε που ήμουν με τον Γ. και με κυκλοφορούσε σε όλα αυτά τα tredy μέρη για να διατηρήσει τις δημόσιες του σχέσεις. Μια χαρά ήταν, αν έλειπε και το κομμάτι της ψυχανάλυσης μπορεί να μην έφευγα και τόσο γρήγορα.

Και τώρα περνάς τόσο καλά που σκέφτεσαι πως θα γίνει να καλύψεις και την τελευταία σου χαραμάδα χωρίς να γκρεμίσεις το οικοδόμημα. Ποιος είναι από τόσο ευέλικτο υλικό; Ακούω όσα μου λένε οι 30άρες τύπισσες και αγχώνομαι μήπως καταλήξω και εγώ έτσι. Βέβαια ξέρω πως διαφέρω, ευτυχώς μια τέτοια αυτογνωσία και αυτοεκτίμηση την έχω. Αλλά αν κάποτε και εκείνες διέφεραν και τώρα προκαλούν την λύπη μου; Μπορεί δηλαδή μέσα σε τόσα λίγα χρόνια να αλλάξω δραματικά;

Μπα! Έχω ήδη κάνει τα διπλάσια από όλους αυτούς στην ζωή μου. Έχω αγγίξει τα άκρα, έχω φτάσει σχεδόν πάτο, κορυφή, τα πάντα. Και κυρίως θέλω να κάνω κι άλλα, χωρίς απωθημένα! Θέλω απλά να αρπάξω ότι έρθει όπως και αυτό το ταξίδι τον Σεπτέμβρη, οnce in a lifetime και δεν θα το χάσω με τίποτα. Κι ας με νευριάζει η προετοιμασία τόσο καιρό πριν και η αναμονή και οι ερωτήσεις των γύρω για το που θα πάω και πως και τι. Αξία έχει να ζεις χωρίς σκέψεις (οπότε ξεχάστε και τα ισπανικά, δεν τα μαθαίνω).

Όση ώρα γράφω ο Παναγιώτης έχει σπάσει τα τηλέφωνα και μαζί τα νεύρα μου. Λες και το ότι αποφάσισα για λίγο καιρό να απέχω τον αφορά άμεσα. Έτσι και δεν του μιλήσω καθόλου σήμερα τον έχω ικανό να παρατήσει την δουλειά του αύριο και να την στήσει έξω από το κτίριο να με πετύχει. Κανονική ψύχωση και πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα του μιλήσω άσχημα και αυτού. Ένα «αει παράτα μας» μια χαρά θα του ταίριαζε. Που μπλέκω γαμώ την τύχη μου!

Σκέφτομαι όσα κουλά μου έχουν τύχει ως τώρα... ο τύπος που ήθελε να του οργανώσω την εκδρομή του, η μικρή που θέλει να διαβάζει όσα γράφω μέσα στην τάξη της (γιατί κάτι μου βρωμάει με αυτήν;), η Ζέτα που με θεωρεί ξαφνικά απ’ το πουθενά κολλητή της και έχω γίνει επίτιμο μέλος της παρέας της, ο καλαματιανός που τελικά μόλις το σήκωσα και έφαγε τόσο γερό κράξιμο που τον βλέπω να πέφτει σε κατάθλιψη (μικρή σοβαρέψου, δεν σου επιτρέπω να έχεις τύψεις), και πόσοι άλλοι που εισβάλουν στην ζωή μου επειδή αποφάσισα να γράφω δημόσια. Τελικά αυτού του είδους η έκθεση δίνει στον καθένα το δικαίωμα να θέλει να είναι κομμάτι της ζωής σου, να σε διεκδικεί. Και αν έστω και λίγο είσαι ανοιχτή στους ανθρώπους βλέπεις ξαφνικά δίπλα σου άτομα που σου ξεσκίζουν τις σάρκες.

Δεν απαξιώνω κανένα, ξέρω πως όλοι έχουν τα καλά τους και πράγματα να δώσουν. Αλλά χρειάζομαι το μέτρο και κυρίως χρειάζομαι ανθρώπους με ισορροπία δίπλα μου. Δεν είναι δυνατόν ούτε να λύνω ούτε να ακούω τα προβλήματα όλων. Και κυρίως δεν μπορώ να νιώθω πιεσμένη. Θέλω τον χώρο μου, τέλος! Πρέπει ρε γαμώτο να είμαι πολύ καλή διακοσμήτρια για να θέλουν τόσοι πολλοί να εισβάλλουν :)

Έτσι λοιπόν... υπαρξιακά τέλος, αισθηματικά τέλος, πονοψυχιάρικα επίσης... ε τι μένει να γράφω; Θα το ρίξω στην ενημέρωση και στον προβληματισμό για το ηλιέλαιο; Βλέπω να κλέβω μερικών μερικών την δουλειά.

No more happy throughts

Κλείνει το blog αυτό για μένα κορίτσια μου. Το παραδίδω στα χέρια σας και εύχομαι να το κάνετε λίγο πιο ροζ. Δεν θέλω να ξέρω τι θα κάνετε, σας εμπιστεύομαι άλλωστε τυφλά. Αποχωρώ γιατί αρνούμαι να γράφω τις σκέψεις μου σε κοινή θέα. Αρνούμαι να ξέρω πως είσαι εκεί και δεν κάνεις τίποτα για να είσαι εδώ.
Καλή συνέχεια!

*η εικόνα βρέθηκε στο images.google κάτω από το tag "no-regrets". Μοιραίο φαίνεται.

Happy thoughts

Ας μου εξηγήσει κάποιος πως γίνετε να έχω τόσα κέφια πρωινιάτικα Δευτέρας; Άφρο σε σένα πέφτει ο κλήρος!

Ο ήλιος λάμπει, το καινούριο μου γραφείο πολύ με αρέσει. Χτες κοιμήθηκα μετά από μια ευχάριστη συζητησούλα (ή δύο μάλλον) και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι με πιάνει τα σαββατοκύριακα. Μάλλον απογοητεύομαι που περιμένω διάφορα και δεν γίνονται αλλά εν τέλει γίνονται άλλα. Και αυτά τα άλλα δεν είναι τόσο άσχημα.

Νομίζω φταίει ο ήλιος. Γελάω σαν χαζό, αν αλλάξω αγαπημένη εποχή θα τα δούμε όλα! Αλλά όχι, δεν θα αλλάξω από πείσμα κυρίως, και ας ξέρω πως όλες οι εποχές μου αρέσουν.

Δυο ποστ την ίδια μέρα... λες και το κάνω επίτηδες. Αφροδιτούλα είσαι για λίγη ψυχανάλυση; Ωπ ξέχασα και το στοίχημα και χτες δεν σε έλεγα συνέχεια Αφρούλα. Έχασες ξέρεις. Ξέρεις. Και φυσικά στεναχωρέθηκα που έχασες και κέρδισε ο πεσιμισμός μου αλλά έτσι είναι η ζωή. Η ώθηση δεν πιάνει πάντα :)

Έχω απέναντι ένα γυάλινο κτίριο όπου έχει μια σημαιούλα στην κορυφή και κυματίζει. Ξέρεις τι όμορφα που είναι; Παλιά είχα το συννεφάκι μου τώρα έχω την σημαιούλα στον καταγάλανο ουρανό. Έχω και την λαχανί καρέκλα αλλά την κάθομαι οπότε δεν την βλέπω και συνέχεια να με φτιάχνει. Και κορυφή!!!! Έχω το ράδιό μου που παίζει δυνατά!

Happy thoughts! Και να μην ήθελα έρχονται από μόνες τους. Στέλνω θετική ενέργεια μπας και... :) σσσσςςς

Μεθυσμένη Ακρόπολη

Ξέρω δεν κατάφερα να απέχω και πολύ απ’ το blogging αλλά δεν είναι και τόσο άσχημη συνήθεια... Πως το ‘πε χτες ο Π.; Πάει την έχεις χάσει την μπάλα εσύ. Άντε εξήγησέ του ότι πάντα έτσι αλλοπρόσαλλη είμαι. Ότι την μια μέρα είμαι γιούχου και γεια σου και την άλλη σοβαρή του κερατά. Συμπέρασμα του τριημέρου ότι είμαι καλύτερη μεθυσμένη, πιο κεφάτη, πιο αληθινή, πιο αποφασιστική. Στη νηφαλιότητα χτυπάνε οι σκέψεις κόκκινο και όχι οι καλές σκέψεις δυστυχώς. Όχι ότι λέω πράγματα που δεν σκέφτομαι ή υπερβολές αλλά πράττω περισσότερο εγωιστικά. Προσπαθώ να αποφύγω την φθορά μου αλλά μεταξύ μας φθορά σημαίνει ζωή. Άρα μαζί με τις απώλειες χάνω και την ουσία.

Γελάω γιατί χτες πάλι στην ζάλη του τσίπουρου σκεφτόμουν πόσο όμορφη είναι η ζωή. Μετά σκεφτόμουν να σε ρωτήσω γιατί δεν θέλεις να περνάμε καλά, να γελάμε, να χαιρόμαστε. Το χαζό είναι πως δεν μου το απέρριψες αλλά δεν το επιδιώκει κιόλας με πρακτικό τρόπο. Και εκεί είναι το τρικ. Ενώ ποτέ δεν μου πες πως δεν το θες εγώ υπέθεσα πως αφού δεν το επιδιώκεις δεν είναι και στα σχέδιά σου. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει και ότι είναι... Τις κάνω αυτές τις μαλακισμένες σκέψεις συχνά. Λέγεται συνειρμική σκέψη και γαμώ τον φιλόσοφο που την ανακάλυψε. Τι όμορφα να βρίζω πρωί πρωί :) Τεσπά η σκέψη μου ήταν χαζή και ηλίθια και δυστυχώς είχε και συνέπειες. Και πιο πολύ ένιωσα εγώ άσχημα παρά εσύ, στάνταρ αυτό. Η αυστηρότητά μου δεν άφησε να βγει η ουσία. Ή την άφησε μάλλον αλλά χωρίς να μαζέψει μετά τα μπόσικα. (Τώρα που το ξαναδιάβασα έχεις δίκιο όταν μου λεγες ότι καμιά φορά σκέφτομαι με αφέλεια, κοριτσίστικα).

Σκέφτομαι πως δεν έχω ξαναμιλήσει ποτέ ξανά έτσι σε κάποιον. Διεκδικείς τελικά την πρωτιά σε πολλά. Ξέρεις κάτι; Λέω να χαλαρώσω λίγο (το έχω ήδη κάνει βασικά). Ώρα για διάλλειμα. Και είμαι σίγουρη πως για όλα φταίει αυτή η αναθεματισμένη Άνοιξη!!!!!

Ξενέρωμα/Ιδεοληψία

-Έχετε ερωτευθεί στη ζωή σας;

-Δώδεκα φορές μόνο, και πολύ έντονα.

-Με ανταπόκριση;

-Μόνο μια φορά με ανταπόκριση. Τα υπόλοιπα ήταν πλατωνικοί έρωτες ή μάλλον... πώς το λένε... ιδεοληψίες. Η μαμά μου έλεγε «με το νου σου μπαϊράμι κάνεις», δηλαδή με το νου μου ζούσα έρωτες φανταστικούς. Αλλά τι σημασία έχει; Ο έρωτας δεν είναι πότε θα μπει το ένα μέσα στο άλλο. Έρωτας είναι αυτό που ποθείς.

-Ακόμα κι αν δεν το 'χεις;

-Ο πόθος είναι! Τίποτε άλλο. Τα άλλα είναι τρίχες.

-Ο ένας έρωτας που είχε ανταπόκριση...

-Αυτός ήταν ο χειρότερος! (γέλια)

-Επειδή είχε ανταπόκριση;

-Βεβαίως! Αυτό που ποθείς, μόλις το κατακτάς είναι σα να μην υπάρχει. Το κλασικό παράδειγμα: «Πόσο θα ήθελα να μπω μέσα σε μια ωραία, γαλάζια θάλασσα!». Ε, μπήκες! Και τι έγινε; Τι νιώθεις που μπήκες στη θάλασσα;

-Ε, πώς! Μια δροσιά!

-Τίποτα δε νιώθεις! Μια ιδέα είναι. Έτσι κι ο έρωτας, είναι τίποτα.

Απόσπασμα από συνέντευξη του Χριστιανόπουλου στο Schooligans

---------

Αν με έπαιρνες τώρα θα σου έλεγα "Άστο αγοράκι μου, το παρακουράσαμε" και έτσι νιώθω.

Η ζωή μας τρέχει, συμβαίνουν χίλια άλλα δύο πράγματα και εμείς δεν μπορούμε να δούμε τι σκατά μας συμβαίνει. Μια νιώθω έντονα, μια πλήρως ξενερωμένη. Ρε φίλε το κουράσαμε πολύ, πιο πολύ απ΄όσο έπρεπε και η ζωή είναι μικρή. Δεν θα αφήσω κανέναν να μου την στερήσει με την αναβλητικότητά του. Ξέρω δεν διέφερα πολύ, αλλα πες μου, τότε κρυβόμουν; Έκανα κάτι διαφορετικό; Μπορεί να έχω τόσο λάθος;

Ας ήσουν εδώ τόσες μέρες που ήθελα να είσαι. Εκεί που έλεγα οτι εγώ μας πάω πίσω, τελικά μια χαρούλα είμαι φιλαράκι εγώ. Σε τρυπάκια αναμονής δεν μπαίνω. Εδώ ήμουν να αντιμετωπήσω τα πάντα. Ας μου έλεγες τα χειρότερα, ας μου αποκάλυπτες τέρατα, ας μου έδειχνες τι πραγματικά σκέφτεσαι, όχι για μένα, γενικά. Τώρα, χωρίς θαύματα τίποτα δεν γίνεται.

Και δεν μπορώ πια να σε δικαιολογήσω. Πέρασε πολύς χρόνος που δεν έδωσες μια λύση. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι πως βάρεσες λήξη χωρίς σφυρίχτρα. Τέσπα, είπαμε στην ζωή υπάρχουν άλλα πιο σοβαρά και σημαντικά.

...

Και θα μου πεις τι σχέση έχει το πρώτο με το δεύτερο κείμενο... ψάχτο λίγο

Great expectations

Άντε και γαμήσου! Όλοι! Όλα!!! Αυτά που θέλεις να συμβούν δεν συμβαίνουν και εμφανίζονται μπροστά μου μικρές μαλακίες. Ένα καλό πραγματάκι ζήτησα μωρέ. Τι ζήτησα; Να κερδίσω κανένα λόττο; Να ξυπνήσω σε έναν άλλο κόσμο; Τι ζήτησα γαμώτο και είναι τόσο δύσκολο να έχω μια αιτία για χαμόγελο; Τα βαρέθηκα όλα αυτά. Μπούχτησα. Περνάει και το μεγάλο κεφάλι, με βλέπει και λέει «ακόμα να αυτοκτονήσεις;» Ποιος ξέρει με τι μούρη με είδε. Στραβωμένη με το τίποτα, ξενερωμένη με αυτήν την καθημερινότητα που ούτε θυμάμαι πότε μου προσέφερε κάτι πραγματικά καλό για να θυμάμαι. Δεν είμαι αχάριστη ρε. Απαιτητική είμαι. Και έχω μάθει οι αξίες μου να είναι ανώτερες από τους κοινούς, που μιλάνε για σεξ και ψιλοκουβεντιάζουν με γκόμενες και γκόμενους και νομίζουν ότι κάτι έγινε. Με απογοητεύουν οι ανθρώποι. Και δεν θα ρίξω το κριτήριο, να ανέβετε εσείς ρε και να γίνετε καλύτεροι. Χρησιμοποιώ και αυτό το «ρε» που μου δίνει στα νεύρα! Μου ξεφεύγουν μερικά σαν τα μούτρα σας αλλά τουλάχιστον συνέρχομαι. Την αθυροστομία μου μέσα... Ξεφυσάω όλη μέρα σήμερα αλλά διαφορετικά, εκνευρισμένα. Πότε θα γυρίσει και αυτός ο ρημάδης ο τροχός; Άντε μπας και γαμήσει ο πτωχός (το πνεύματι) και συνέλθει λίγο.

Φιλικότατα

Ρε ρεμάλι! Σήμερα με έχεις νευριάσει πολύ! Γιατί παιδί μου έχεις παραμελήσει τόσο τον εαυτό σου; Την ιστοσελίδα σου; Αυτό που είσαι; Δεν κουράστηκες να κρύβεσαι; Βάλε κάτω την κούτρα σου και βγάλε κάτι απ την ψυχή σου. Το ‘χεις! Το ξέρεις πως το έχεις μέσα σου. Ό,τι σκατά και να σου τύχανε οφείλεις να τα βρεις με τον εαυτό σου. Κανάκεψέ τον λίγο. Εν ανάγκη γράψε κάτι και κόψε τα σχόλια. Υπόσχομαι δεν θα πω κουβέντα, το πολύ πολύ να πω κάτι εδώ. Γράψε ρε παιδί μου κάτι, εκτονώσου! Δείξε πως ακόμα κυλάει φλέβα σε αυτές τις φλέβες. Καημένε μου έτσι και νομίζεις ότι μπαγιάτεψες θα νευριάσω περισσότερο!

Θα ήθελα πολύ να έρθω και να στα γράψω όλα αυτά στην τελευταία σου εγγραφή. Να μπαίνουν όλοι αυτοί που σε σκέφτονται και εγώ να σε κράζω. Ξύπνα!!!!!! Μου λείπεις! Μας λείπεις! Όχι γιατί σου μιλάγαμε αλλά γιατί σε διαβάζαμε. Μου την δίνει που μιλάω στο πληθυντικό. Οκ δεν με νοιάζει ούτε να σου απαντήσω σε κάτι, ούτε να σχολιάσω, ούτε να δω εκατοντάδες τα σχόλιά σου από κάτω. Με νοιάζει να σε δω να μιλάς. Να έχεις άποψη, να είσαι εσύ. Το ‘χεις αφήσει να σε πάρει πολύ από κάτω. Και δεν λέω πως δεν το αξίζει. Είναι κάτι σημαντικό, κάτι σοβαρό. Αλλά φτάνει δεν νομίζεις; Και αν δεν «πένθησες» αρκετά κάνε ένα μικρό διάλλειμα να νιώσεις πως είναι να ανάβουν πάλι τα αίματα.

Κατάντια δηλαδή να κάθεσαι σε μια οθόνη (διότι στη δουλειά τι άλλο να κάνεις) να διαβάζεις τις μπαρούφες που γράφουν οι άλλοι (μέσα είμαι και εγώ) και να μην κάθεσαι να δημιουργήσεις κάτι δικό σου. Θέλω να σε διαβάσω, τέρμα! Θέλω να σε βλέπω να μου μιλάς, να ακούω τις σκέψεις σου, να αντιδρώ, να απαντάω έστω και σιωπηλά. Είπαμε να μην φωνάζεις για να τραβάς την προσοχή αλλά το παράκανες. Εκτός αν με δουλεύεις και κρύβεσαι και από μένα. Γράφεις και εσύ κάπου αλλού και απλά δεν το βλέπει κανείς γνωστός… Γαμώ την συνομωσιολογία μου! Ξέχνα το! Δεν έχω επιχειρήματα… απλά θέλω να σε διαβάζω και τα παλιά εξαντλήθηκαν. Με έπιασε το παράπονο. Φτου!

New day

Είναι περίεργο πως άλλες στιγμές νιώθω κοντά σου και άλλες μακριά. Ακούω μια μελωδία και σε σκέφτομαι. Και όμως πριν λίγες ώρες ήμουν με κάποιον άλλο, έκανα παρέα μαζί του, γέλαγα, μου γνώριζε τους φίλους του, αποφασίζαμε μαζί που θα πάμε, τι θα παραγγείλουμε, τι θα κάνουμε κάποια άλλη μέρα... Θόλωνε την εικόνα σου κάποιος άλλος και παραδέχομαι πως τότε δεν πέρασες στιγμή απ το μυαλό μου. Και τώρα... τώρα γυρνάς πάλι. Δηλαδή όχι τώρα, απ την ώρα που έμεινα μόνη μου να συνειδητοποιώ πως τόση ώρα δεν σε σκέφτηκα.

Χτες βράδυ γύρισα σπίτι και ένιωθα πως μου είχε λείψει τρελά. Ήθελα να απομονωθώ, να το χαρώ, να μείνω εντελώς μόνη. Και σήμερα γύρισα και ήθελα μόνο να σου μιλήσω. Ξαφνικά ένιωθα πως θα εκραγώ αν δεν σου πω πως σε σκέφτομαι. Μπορεί να ήταν τύψεις απ την 2ήμερη απουσία σου απ το μυαλό μου. Μπορεί να ήταν ο φόβος ότι ο άλλος θα σε προλάβει στις κινήσεις. Μπορεί πάλι πραγματικά να μου έλειπες. Αργά χτες μπήκα στο αυτοκίνητο να γυρίσω σπίτι. Μετά από μια πολύ όμορφη βραδιά, με σχέδια για την επόμενη μέρα, ανοίγω το ραδιόφωνο. Είχα τον γνωστό σταθμό και εκεί σε σκέφτηκα. Έριξα ένα δάκρυ γιατί ήταν αυτό που ήθελα να ακούσω, αυτό που ήθελα να σκεφτώ, αυτό που πιστεύω πως πραγματικά μου ταιριάζει. 2 μέρες με τα παιδιά, ένα ολόκληρο βράδυ με τους άλλους και άλλη μια μέρα και εγώ να αισθάνομαι πως αυτό που ζω, το ζω ολόψυχα αλλά δεν μου ταιριάζει εντελώς. Και εκείνη η στιγμή στο αυτοκίνητο, με τους ήχους και την σκέψη σου μου ταίριαζε, με γέμιζε.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω και είναι σχεδόν τρελό, παράλογο. Δεν υπάρχουν καν λέξεις να περιγράψουν όσα νιώθω ή σκέφτομαι ώρες ώρες. Και δεν με βοηθάς και εσύ να καταλάβω. Με πιάσαν τα εγωιστικά μου. Πέρασα πολύ όμορφα το τριήμερο, πραγματικά όμορφα και ξεχωριστά με κάθε φίλο, σε κάθε μέρος. Δεν ξέρω αν θα υπήρχε καλύτερο μέρος ή παρέα για να είμαι, δεν θα σου πω το «με σένα θα ήταν καλύτερα» γιατί δεν μπορώ να ξέρω. Και ξέμεινα και από το τι να πω... Τίποτα. Έγραψα όσα μου ήρθαν και τώρα κώλωσα πάλι.

Αναρωτιέμαι αν είμαι πράγματι τόσο μπερδεμένη. Νομίζω πως δεν είμαι, νομίζω πως εσύ είσαι. Και είναι δύσκολες οι συνθήκες και οι καταστάσεις και όλα και αναρωτιέμαι τι μας κρατά. Ούτε γι αυτό που μας κρατά βρίσκω λέξη, δεν είναι ούτε ένστικτο, ούτε ψευδαίσθηση.

Κομματάκι στο repeat και σταματάμε να σκεφτόμαστε. Ώρα για μικρή εκτόνωση. Να σε αφήσω και σένα λίγο ελεύθερο, πάλι στην σκέψη μου σε είχα να τριγυρίζεις.

Last Wish

Λοιπόν τελευταία εγγραφή απ' το παλιό γραφείο. Όσο δεν έχω δει ακόμα το νέο μου γραφείο μπορώ να ονειρεύομαι, σωστά; Λοιπόν θέλω γραφείο να βλέπει την θάλασσα, άπλα τον ουρανό και στο ενδιάμεσο κανένα δεντράκι. Να είναι απομονωμένο από τους άλλους και να μπορώ να το ψιλοδιακοσμήσω. Έμαθα μου έχουν λαχανί καρέκλα (θα ρίξουμε γέλιο) και οτι έχω πιο πολλά ντουλάπια απο τους άλλους. Για να μου δώσαν αυτό κάτι άλλο θα μου πήραν, ας μην είναι η θέα plzzzzzzzzzzzzz. Την Τρίτη θα ξέρουμε. Και αν δεν είναι όπως σκέφτομαι τότε... έχουμε και νοσοκομείο δίπλα μας για παν ενδεχόμενο :Ρ

Μόνο για λίγο

Πρέπει να μου πήρε και 3 ώρες χτες να καταφέρω να ανεβάσω το κομμάτι και να το κάνω να παίζει... και τώρα απ το γραφείο δεν ακούγεται τίποτα. Ήθελα να το ακούω όλη μέρα όπως το άκουγα χτες. Αυτό έπρεπε να βάλω στην εγγραφή, αυτό και το κομμάτι που σκέφτομαι όποτε αναρωτιέμαι που βρίσκεσαι. Ίσως να έπρεπε να κάνω μια παρόμοια εγγραφή εδώ στο φάτσα φόρα που δεν θα το δουν και οι αδιάκριτοι. Σκεφτόμουν το Σάββατο... αν είναι αυτοί διακριτικοί εμένα να μου τρυπήσεις και την άλλη μύτη. Όχι οτι εγώ είμαι καλύτερη (καλά μεταξύ μας μπορεί να είμαι λίγο) αλλά η διακριτικότητα δεν είναι μόνο στο πόσα ρωτάει ο άλλος.

Μου φύγαν λίγο και οι τύψεις από χτες. Και το να με βρίζω και το να με ανεβοκατεβάζω κάφρο... μου έστειλε και ένα mail η Ελένη όπου μου έλεγε κάτι πολύ όμορφο. "Αυτάρκεια δε σημαίνει μοναχισμός - αυτάρκεια σημαίνει επιλογές που τιμούν το πνεύμα και την ψυχή μας, που σέβονται το χρόνο μας, που ανεβάζουν την αυτοπεποίθησή μας." Ουσιαστικά απαντά γιατί επέλεξα εσένα. Και αν αυτό καμιά φορά με σφίγγει και με στεναχωρεί και παίρνω τον λοξό τον δρόμο οφείλω μετά να επανέρχομαι. Θα έλεγα οφείλω και να μην στο περνάω, αλλά δεν μπορώ να κρύβομαι. Μπορώ αλλά έχω επιλέξει να μην το κάνω. Αλλά είναι και το άλλο που είπε και μεταξύ μας με τρόμαζε και με τρομάζει πάντα "Όσο γοητεύεις και γοητεύεσαι, όλα μια χαρά. Μόλις εκφράσεις αμφιβολία ή αμφισβήτηση...το μπαλόνι κάνει τσουφφ..."

Και δεν θέλω να εκφράζω αμφισβήτηση αλλά καμιά φορά μου βγαίνει και πρέπει εσύ να μπορείς να το ξεπεράσεις. Ακόμα χειρότερα θα πρέπει εγώ να ξεπερνώ την δική σου. Και για κάποιο περίεργο λόγο αισθάνομαι πως οτι θα πρέπει να κάνει ο ένας για τον άλλο θα πρέπει να γίνετε και αντίστροφα πάντα, σαν να έχουμε τις ίδιες ανάγκες να το πω... Τώρα σχεδόν το αντιλαμβάνομαι αλλά ξέρω πως η επαφή συνήθως δεν διαρκεί πολύ, δεν καταφέρνει ο άλλος να διατηρήσει την ενσυναίσθησή σου προς το πρόσωπό του. Ίσως να είναι θέμα εκπαίδευσης, ίσως πάλι απλά να είναι κάτι μαγικό όταν αυτό διαρκεί για δυο ανθρώπους. Θα πρέπει να αφήσουμε τον χρόνο να το δείξει, έτσι απλά.

Και να σου πω και κάτι τελευταίο; Πάνα υπάρχει λόγος όταν κάποιος στεναχωριέται γιατί πάντα θα συμβαίνουν πράγματα. Ακόμα και τα χειρότερα. Περνάς την περίοδο του "πένθους" που λέω και εγώ και μετά σαν την Ελλάδα ξανά προς την δόξα τραβάς. Δεν είναι κακό να νιώθεις χάλια, κακό θα ήταν να μην νιώθεις τίποτα, ούτε κακό είναι το τέλμα, ειδικά αν μετά νιώθεις πως θα αντιδράσεις. Όπως μου πε και χτες εκείνος ο συνάδελφος οι άντρες κοιτούν πάντα το βόλεμά τους και το εύκολο... Ε αν τον επιβεβαιώσεις θα με έχεις να σου φωνάζω στους εφιάλτες σου!!! (τελικά είμαι πολύ κακιά -ξέρω μου φαινόταν)

Σεντόνι το κάναμε... Κορίτσια οτι καταλάβατε, καταλάβατε.

Παλιοκάφρε!

Ω ναι η μόνη αλήθεια είναι πως ανήκω επάξια στην κατηγορία των κάφρων. Των εγωκεντρικών πλασμάτων που νομίζουν πως ότι συμβαίνει σε αυτούς συμβαίνει και στους άλλους, ότι μεθόδους έχουν να ξεπερνάνε διάφορα οφείλουν να χρησιμοποιήσουν και οι άλλοι, που αν δεν τους δώσεις σημασία ξαφνικά πιστεύουν πως το κάνεις επίτηδες λες και εσύ δεν έχεις δική σου ζωή. Πως κατάντησα έτσι; Τι λάθος δρόμο πήρα στην εφηβεία, ποιος ξέρει... Γιατί από τότε το έχω το κουσούρι.

Θα μου πεις τουλάχιστον το καταλαβαίνεις έστω και αργά και λες να διορθώσεις τα πράγματα αλλά ρε κοπελιά, έλεος! Όταν δεν βλάπτεις πολύ τον άλλο άντε πάει και έρχεται, όταν όμως ξεστομίζεις μαλακίες τότε τι να σώσεις και από που; Και είμαι και αδιόρθωτη, ούτε πρώτη, ούτε δεύτερη φορά που μου συμβαίνει. Προσπαθώ να σκεφτώ αν υπάρχει καμιά γεωμετρική βελτίωση τουλάχιστον αλλά δεν μπορώ να κρίνω. Και εύχομαι το δικό μου κακό να είναι μικρό (γιατί το κρίμα μου είναι μεγάλο) και εύχομαι να κάνω κάτι καλό έστω και τώρα. Τι παπάρας που είμαι; Αν ξαναπώ κάποιον άλλο εγωκεντρικό θα πρέπει να αρχίσω να με μουντζώνω. Δεν βλέπω τα χάλια μου καλύτερα!

Τοπ 5 ελαττωμάτων μου:
1. Εγωκεντρισμός
2. Μουροχλαβίαση
3. Φαντασιοπληξία
4. Απονιά
5. Χαζομάρα

Να με κράξω μου έρχεται! Γαμώτο μου πως έγινα τόσο άδικη; Και είχα καιρό να το καταλάβω, ίσως γιατί δεν με ένοιαζαν τα άτομα που φερόμουν έτσι. Ξύπνα βρε ηλίθια, ξύπνα! Γίνε λίγο καλύτερη...

5.3.2008

Είναι περίεργο πως αμφιταλαντεύεται η μέρα μου ανάμεσα στο αίσθημα χαράς και μελαγχολίας. Χαρά γιατί με σκέφτηκες και μελαγχολία γιατί ανάθεμα και αν ξέρω που πάω. Κλαψιάρικη εγγραφή πάλι; Ε αφού έτσι μου βγαίνει! Μου θυμίζω την εικόνα που το κίτρινο προσωπάκι έχει το στόμα του μια πάνω μια κάτω, αναποφάσιστο για το πώς να το κρατήσει. Έχουμε περίεργο timing, πολύ περίεργο. Λες και μερικά πράγματα είναι για να γίνουν. Και ενώ νιώθω πως θέλω χρόνο άλλο τόσο νιώθω πως με κυνηγάει και όσο χρονοτριβώ χάνω.

Το νιώθουν όλοι πως απομακρύνομαι. Το παρεάκι στην δουλειά μου κάνει από χτες παράπονα, η Αφροδίτη μου λέει να την πάρω τηλ αλλά δεν με πιέζει, η άλλη παρέα έχει συνηθίσει να χάνομαι για διαστήματα και οι Κορυδαλλιώτες προσπαθούν ακόμα να με καταλάβουν. Μου λένε συνέχεια αυτό το «μην ανησυχείς» λες και έδειξα ποτέ να με αγχώνει κάτι σχετικό με αυτούς.

Σκέφτομαι πως ο καθένας είναι στον κόσμο του αλλά και εγώ στον δικό μου δεν είμαι; Είναι κάτι σαν ξεκούραση πάντως αυτή η αποστασιοποίηση. Έχεις λιγότερα πράγματα να σκεφτείς, λίγο παραπάνω χρόνο για σένα... και όταν γίνετε κάτι όμορφο το χαίρεσαι διπλά γιατί έχεις την κατάλληλη διάθεση για να το κρίνεις ορθά. Και εκεί που λέω για όμορφο ξαναγυρνάω στο timing.

Τετάρτη σήμερα ε; Χάνω και τις μέρες. Μέση της εβδομάδας και τελευταία του μασκαρέματος. Δηλαδή εγώ τώρα είμαι καλά;

Τρελή πυξίδα

Το μόνο σίγουρο είναι πως πάντα μετά από μια περίοδο χαράς έρχεται η πτώση. Έτσι και τώρα κάθομαι μέσα, μελαγχολώ, νιώθω θλίψη και δεν βρίσκω ακριβώς γιατί. Εφαρμόζω πάλι την λογική της απραξίας ελπίζοντας να φέρω ισορροπίες. Σκέφτομαι πόσα χωράνε στην ζωή μου; Πόσα θέλω να έχω μέσα, ποιους, πως... Τα σκέφτομαι λες και είναι αποκλειστικά δικές μου επιλογές, μα δεν είναι. Θα πρέπει να βρω εκείνο το κομμάτι που θα μου δώσει μια αχτίδα αισιοδοξίας. Το τελευταίο του playlist με έχει καταβάλλει τώρα όπως δεν τα κατάφερε τόσες μέρες. Γιατί όμως τώρα; Πολλά θα μπορούσα να βρω, να πω στα φανερά, να υπονοήσω. Δεν γαμιέται; Παιχνιδάκι έγινα. Έτσι είναι σε αυτές τις καταστάσεις, μαζί με τα καλά έχουμε και τα άσχημα. Και στα τελευταία είμαι μανούλα. Μακάρι να ένιωθες πως είμαι τώρα να με έκανες να χαμογελάσω. Λες και χρειάζομαι πολλά για να νιώσω λίγο καλύτερα... Να δεις πως το πα σήμερα... «δεν θέλω να μιλάω για να μην το διογκώσω». Έτσι πάει, τα καλά όταν τα συζητάς διογκώνονται, τα άσχημα εκτονώνονται. Επιστροφή στις ρίζες λοιπόν. Θα μάθουμε πάλι να εκπαιδεύουμε την σκέψη να μην έχει ανάγκη κανέναν. Άραγε ποια είναι η καλύτερη τιμωρία για το παράπτωμά μας; Να είμαστε το τριήμερο με πραγματικούς φίλους και ας νιώθουμε όπως νιώθουμε; Ή να μείνουμε μόνοι Αθήνα να μιζεριάσουμε όπως μας αξίζει; Δεν μπορώ άλλη τρέλα. Και είμαι και σκατοευαίσθητη στις συναισθηματικές μεταπτώσεις. Αν ο Γιώργος ήταν Αθήνα θα χτύπαγα αυτό το tatoo αύριο χωρίς σκέψη. Λίγος πόνος για κάτι σίγουρα όμορφο. Πόνος με σίγουρο αποτέλεσμα. Ίσως ήταν η ώρα μου να καταρρεύσω. Για πόσο μπορεί να πηγαίνουν όλα σχετικά καλά ή εσύ να χαμογελάς και να αδιαφορείς για τα γύρω; Μικρή κουράγιο, θα περάσει! Όπως όλα.

Ψήσιμο

Τα ’χω παίξει! Ονειρεύομαι φιλιά και αγκαλιές και χαμόγελα και αγγίγματα... Με έπιασε η Άνοιξη, άπλωσε τα μαγικά της κλαδιά να μου προκαλέσει συναισθήματα που τόσο καιρό είχαν κουκουλωθεί με τα παλτά.

Βρίζω λίγο, σκέφτομαι ότι είναι γκαντεμιά να σου τυχαίνει πάλι αυτό, να παιδεύεις τον εαυτό σου με την τρέλα του έρωτα, του πάθους κτλ κτλ και από την άλλη... χαμογελώ πονηρά. Είναι όμορφο παίδεμα. Από αυτά που αν τα αποδεχτείς σου γλυκαίνουν την ζωή.

Με πήρε και με σήκωσε το αεράκι που εξαφάνισε τα σύννεφα και έκανε τον ουρανό τόσο γαλανό. Με πήρε και με σήκωσε ο ήλιος που μου καίει τα μάγουλα, τα χρώματα που ανθίζουν, η διάθεσή μου να είμαι όλο στο μπαλκόνι... Σκέφτομαι μυγδαλιές, να ανατριχιάζω από το αεράκι, να ξαπλώνω μία σε χαλίκι και μια σε χλόη.

Ίσως να θέλω απλά μια εκδρομή. Ίσως πάλι απλά έναν φραπέ σε μια καρέκλα στο μπαλκόνι. Να κοιμηθώ σε δροσερά σκεπάσματα και να μπαίνουν απ τις γρίλιες οι αχτίδες του ήλιου. Πάλι αγκαλιές, χάδια.

Ξύπνα παιδάκι μου! Δουλειά είσαι! Πως παρασύρεσαι έτσι; Είναι το γνωστό «Μόνη σου ψήνεσαι καμάρι μου!». Μόνη σου τα σκέφτεσαι, μόνη σου τα θέλεις, ε και έτσι θα μείνουν μάλλον. Τουλάχιστον είναι ωραίες σκέψεις.

Γκρίνια

Γκρινιάζω, γκρινιάζω, γκρινιάζω από το πρωί. Γαμώ την τύχη μου με την δουλειά μου, με τους προϊστάμενους, με το ξερό μου το κεφάλι που δεν κοιμάμαι νωρίς, με τον πονοκέφαλό, τον αυχένα, εσένα που δεν στέλνεις ένα μηνυματάκι να γελάσει το χειλάκι, το ζευγαράκι που μου σπάει τα νεύρα με την χαρά του, την Τράπεζα Ελλάδος που απεργεί και μας έχει πηδήξει, την ηλίθια συνάδελφό που πακετάρει από σήμερα για την μετακόμιση της Παρασκευής και έχει πέσει σε μένα όλη η δουλειά της, τα τηλέφωνα που χτυπάνε ασταμάτητα και τον χρόνο που δεν μου είναι ποτέ αρκετός. Απίστευτο το ότι ολοκληρώθηκε η λίστα όσων με εκνευρίζουν. Κανονικά θα έπρεπε να είναι αναρίθμητα, να μου την σπάνε όλα! Έτσι μου ‘ρχεται να τα παρατήσω όλα και να βγω στο μπαλκόνι. Ε και δεν το κάνω!!!!

Άγραφο χαρτί

Πολύ δύσκολο πράγμα να προσπαθείς να είσαι νηφάλιος. Είχα εξ απ’ ανέκαθεν (χα χα) ένα πρόβλημα στο να δω πράγματα αντικειμενικά. Βέβαια περνάνε οι εποχές αλλάζουν και οι τρόποι θέασής μου αλλά δεν είναι πάντα προς το καλύτερα ή πάντα προς την ίδια κατεύθυνση.

Και τώρα προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ, να μην λειτουργήσω λογικά αλλά ούτε συναισθηματικά. Έχουν σχεδόν εξαφανιστεί οι φοβίες, ή μάλλον γίναν αδιάφορες και δεν βρίσκω τι ακριβώς έχει πια σημασία. Βάζω πάνω από όλα να είμαι καλά, ότι και αν σημαίνει αυτό. Αν το καλό για μένα είναι να κάνω το στραβοπάτημα, να το κάνω. Αν το καλό είναι να φύγω τρέχοντας, ας κάνω έστω αυτό. Το θέμα είναι ότι δεν τείνω προς κάπου. Να πω βρε παιδί μου με μια κάποια πιθανότητα μάλλον θα κάνω αυτό ή μάλλον θα ακολουθήσω αυτό τον δρόμο.

Η ερώτηση που σκέφτηκα ήταν τι θέλω. Χαμογελώ με την απάντησή μου. Είναι παιχνιδιάρικη, εύκολη, άψαχτη εντελώς. Και αν την εφαρμόσω... λες να πάρει εμένα ο Χάρος; Δεν έχω καταλάβει ποιος είναι ο πιο ευάλωτος σε αυτό το παιχνίδι. Θα ‘θελα μονό να μην είμαι εγώ. Έτσι για αλλαγή να έχω τον έλεγχο του εαυτού μου. Σε σκέφτηκα και χαμογέλασα και πέρασε και ο πονοκέφαλος. Φυσικό παυσίπονο παιδί μου. Είμαι τελικά «κοκάκιας», θέλω να σε σκέφτομαι που και που (το κατάλαβες πως το «που και που» είναι φυτευτό φαντάζομαι).

Και μετά σκέφτομαι πως δεν είσαι βλάκας, το παίζεις όμως καλά. Και δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό. Μάλλον αξιολογείται με την ώρα του. Και εγώ βλάκας δεν είμαι αλλά από βλακείες γεμάτο το τσουβάλι. Πρέπει να αρχίσω να εκπαιδεύω το στόμα μου και τα δάχτυλα μου να αυτοπεριορίζονται χωρίς να νιώθω καταπίεση. Ξέρω δεν γίνονται αυτά τα πράγματα αλλά μπορώ να προσπαθήσω έστω και λίγο.

Είναι ωραίο πάντως πως ξεκινάω σχεδόν σαν άγραφο χαρτί. Δεν έχω δεδομένα, μέτρα και σταθμά, οριοθετημένες απαιτήσεις. Τα χτίζω όλα τώρα, στιγμή την στιγμή. Καλό είναι αυτό γιατί νιώθω να κουβαλάω πολύ λιγότερο βάρος. Και γράφω εγωκεντρικά... γιατί δεν μπορώ να σου ζητήσω τίποτα. Όχι έτσι, όχι εδώ. Ψάχνω να βρω όμορφη φράση για το «βλέποντας και κάνοντας». Μακάρι να υπήρχε :)

Break

Θα με πάρει λέει σήμερα τηλέφωνο να μάθει τι «δεν έχω και είμαι μια χαρά» και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να του πω τίποτα. Δηλαδή τι πίστευε; Ότι αν ήθελα να μιλήσω θα κώλωνα μπροστά σε τρίτους; Στο είπα χτες πως δεν ήθελα να μιλήσω, πως χτες θα εκτελούσατε χρέη παρέας που μιλάει και εμένα με έχει απλά θεατή. Και πάλι μίλησα πολύ, σε επέπληξα για τα νεύρα σου, για το ότι είσαι όλο λόγια με τον εργοδότη και στην πράξη δεν κάνεις κάτι και εκεί που έλεγα «τελικά είναι όντως φλούφλης» έκανες τρελό come back. Ξαφνιάστηκα τόσο από μια τόσο έξυπνη πράξη που νιώθω περήφανη που είμαι φίλη σου. Ίσως να είναι κάποιο κόλπο να κάνεις τους ανθρώπους πρώτα να έχουν μικρές απαιτήσεις από σένα και μετά να τους καταπλήσσεις. Είναι το αντίστροφο του να υπερδιαφημίζει κανείς τον εαυτό του με αποτέλεσμα αφού ανοίξεις το κουτί να απογοητεύεσαι. Τεσπα, δεν στο είπα χτες αλλά τελικά σε πάω πολύ σαν χαρακτήρα και ας μου πήρε τόσο καιρό να το πω με σιγουριά. Το ένστικτο σπάνια κάνει λάθος.

Με έκανε και ξεχάστηκα το χτεσινό. Εκεί που ένιωθα να έχω κουραστεί από όλα, πως έχει έρθει Κυριακή και είναι πιο πτώμα σωματικά και ψυχολογικά από την Πέμπτη, εκεί που έκανα δηλώσεις του τύπου «11 θα φύγω για σπίτι», εκεί έμεινα μέχρι το κλείσιμο γιατί πέρναγα καλά. Χωρίς να μιλάω πολύ, χωρίς να δίνω εξηγήσεις, χωρίς να συζητάμε για μένα, μέχρι και ο Σίμος μπήκε στο κλίμα και συμμετείχε σε ώριμη συζήτηση. Μπορεί τελικά η συναναστροφή με ορισμένους ανθρώπους να μας κάνει καλύτερους. Θα κάνουμε τον μικρό άνθρωπο και εμείς δίνοντας πατρικές συμβουλές θα νιώσουμε λίγο πιο υπεύθυνοι για αυτόν. Το έχεις καταλάβει ότι έτσι λειτουργούμε και οι δύο με τον Σ. έτσι;

Ήταν η πλήρη αντίθεση από όσα ζω τον τελευταίο καιρό. Νιώθω σαν να είμαι μέσα σε μια οικογένεια που όλα είναι διάφανα. Ό,τι κάνω, ό,τι λέω, ό,τι σκέφτομαι φωναχτά κρίνεται. Όχι ότι γίνετε επίτηδες ή κακόβουλα. Ίσα ίσα που ξέρω πόσο με αγαπάνε τα άτομα που επεμβαίνουν στην ζωή μου. Και η αλήθεια είναι πως κανονικά δεν θα με ενοχλούσε τόσο να ακούω δεύτερες και τρίτες φωνές μαζί με τις δικές μου γιατί μου αρέσει να έχω πολλές οπτικές. Κουράστηκα όμως. Κουράστηκα να έχω τόσο καιρό να κάνω μια μαλακία. Να μου έρθει κάτι και να το κάνω αβλεπί, να κάνω ένα μοιραίο λάθος, κάτι εντελώς παιδιάστικο, να είμαι μόνη μου με μόνη ευθύνη εμένα. Τραγικό αυτό που λέω αλλά νιώθω σαν τους ανθρώπους που δεν αυτοκτονούν για να μην νιώθουν ενοχές για αυτούς που αφήνουν πίσω τους. Προσπαθώ να ισορροπήσω πιο πολύ για τους άλλους παρά για μένα.

Και θέλω τόσο να χάσω την ισορροπία... Νομίζω είμαι σε εκείνο το μεταίχμιο όπου θα κάνω κάτι τόσο απερίσκεπτο που θα γουστάρω τρελά. Κάτι το οποίο θα θυμάμαι για μια ζωή και θα μπει στο άλμπουμ των εμπειριών. Και όλο αυτό θα γίνει μόνο αν πάψω να λειτουργώ με το μυαλό, έστω και για λίγο, έστω για μια στιγμή, ίσα που να γίνει το «κακό». Δυστυχώς για να γίνει αυτό θα πρέπει να βγείτε λίγο από την ζωή μου. Να σας απομακρύνω διακριτικά ώστε τα σκάγια που θα πάρουν εμένα να μην πάρουν και εσάς. Θύμωσε ο μικρός χτες που του το είπα απέξω απέξω. Αμφιβάλω αν το κατάλαβε και ακριβώς.

«Αυτό το συνεχές 24ώρο δεν το μπορώ» του είπα και δεν είναι ότι σας βαρέθηκα, ότι δεν σας αγαπάω, ότι δεν σας θέλω δίπλα μου. Είναι ότι κουράστηκα να είμαι μονάδα και να μην είμαι μαζί. Πάλεψα τόσο στην ζωή μου για να είμαι ανεξάρτητη και τώρα δεν είμαι. Και δεν φταίτε εσείς σε κάτι. Εγώ παγιδεύομαι γιατί είναι το χαρακτήρα μου. Δένομαι με ανθρώπους και τείνω πάντα να κάνω περισσότερα για αυτούς παρά για μένα. Τρελή αδυναμία, ελάττωμα, μειονέκτημα, πες το όπως θες. Το θέμα είναι θα αντέξεις τώρα την απομάκρυνσή μου; Πολύ περισσότερο, θα μπορέσεις να με βοηθήσεις να την υλοποιήσω χωρίς να κλείσεις τον δρόμο για την μετέπειτα επιστροφή μου; Δεν θέλω να βγείτε από την ζωή μου. Ένα διάλλειμα θέλω μόνο. Να ξανανιώσω πως είναι αν τους γράφω όλους στα παλιά μου τα παπούτσια και ας κρατήσεις μια ώρα, ένα δεκάλεπτο.

Διακήρυξη ανεξαρτησίας έγραψα τελικά, σαν παιδί που ανεξαρτητοποιείται από γονείς. Δώστε μου λίγο χώρο, στηρίξτε με από μακριά, δέστε με να πέφτω και σηκώστε με μόνο αν το ζητήσω. Σας το έχω ξαναπεί δεν φοβάμαι να πέσω, ούτε το θεωρώ κακό. Κάνει καταρχήν καλό στο να νιώσω πάλι τον εαυτό μου. Και μου πες χτες πως με εμπιστεύεσαι. Κάντο άλλη μια φορά βλέποντάς με να υποχωρώ.

Ονειροβασία

Χα! Έγραψα ένα κατεβατό με ονειροβατήματα. Λες αν κλείσω τα μάτια και ευχηθώ να πιάσουν;

Θέλω να μ αγαπάς, να με φροντίζεις και να με προσέχεις
να με νοιάζεσαι σαν μωρό παιδί και να χαμογελάς με τα νάζια μου
να μου στέλνεις πονηρά μηνυματάκια και καλά να κοκκινίζω
να αλλάζεις χίλια πρόσωπα για να απαντήσεις στα δικά μου
να μαλλώνεις μαζί μου για να ανάψουν τα αίματα
και μετά να τα σβήνουμε μαζί για να τα ξανανάψουμε αργότερα
να με πειράζεις και να τσιμπάω, να σε πειράζω και να γελάς
να μην μας νοιάζει το αύριο και να παίρνουμε αποφάσεις στην στιγμή
να ακούμε την ίδια μουσική, να μου τραγουδάς, να μου σχολιάζεις
να κοροϊδεύουμε τον κόσμο παρέα και να συζητάμε τα σοβαρά
να σε βοηθάω όποτε πελαγώνεις και να με αγκαλιάζεις όποτε κλαίω
να σου δίνω δύναμη τόσο με την παρουσία όσο και με την απουσία μου
να σε συμπαθούν οι φίλοι μου και μένα οι δικοί σου
να μην πηγαίνουμε μαζί για ψώνια γιατί θα μαλώνουμε τρελά
αλλά όταν πηγαίνουμε μόνοι μας να σκεφτόμαστε τι θα ‘θελε ο άλλος
να μεθάμε παρέα, να κοιμόμαστε ίδιες ώρες, να ξυπνάμε διαφορετικές
να με περιμένεις κάτω από την δουλειά, να σου λέω τα βράδια να έρχεσαι
να μου κλείνεις το μάτι συνωμοτικά και να θέλεις να είσαι κοντά να με φιλήσεις
να με κάνεις να ανατριχιάζω, να κλείνω τα μάτια για να σε απολαύσω
να με ξεχνάς και να με θυμάσαι, να αντέχεις τις τρελές μου επιλογές
να υπομένεις τις βαρετές μου μέρες, να θέλεις να τις αλλάξεις για μένα
να με προκαλείς και να σε προκαλώ για να ζήσουμε...

Sun Shining

Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν με σκέφτεσαι καθόλου. Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Το νιώθεις; Ελάφρυνε το κλίμα, χαλάρωσαν τα πράγματα και δεν είμαι σίγουρη αν είναι καλύτερα. Έχουν μπει και διάφοροι άλλοι στο τοπίο και μας κάνουν και ξεχνιόμαστε. Ίσως θα έπρεπε να τους αφήσουμε να εισχωρήσουν από πολύ νωρίτερα. Να γλιτώσουμε λίγη από την ένταση και αφοσίωση. Να είναι μικρότερη αυτή η γλυκιά ταλαιπωρία που περάσαμε (ή περνάμε;).

Και η αλήθεια είναι πως σήμερα σαν να έχω βρει τον εαυτό μου. Σπίρτο αναμμένο, απαντάω σε όλους και σε όλα. Δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω και έχω μια ταχύτητα και μια ένταση που είχα καιρό να νιώσω. Με βοηθάει αυτό να ξεπεράσω και τις δουλειές της μέρας. Στο γραφείο πήζω κυριολεκτικά και πρέπει να βγάλω την δουλειά χωρίς να κάτσω παραπάνω. Μετά έχω ένα σωρό ετοιμασίες για το βράδυ που φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα προλάβαινε, κι όμως σκέφτομαι πως θα γίνουν με σωστό προγραμματισμό. Τηλέφωνα σκάνε να μου βάλουν λίγα ακόμα εμπόδια κι όμως εγώ νιώθω έτοιμη να λύσω τα πάντα.

Μου αρέσει ο ήλιος που λάμπει έξω. Με κάνει να τον χαζεύω στα μικρά μου διαλλείματα. Αν δεν είχα τόσα μετά θα πήγαινα για ένα τσιπουράκι στο θησείο. Μέχρι και τηλέφωνο μπορεί να σε έπαιρνα τέτοια μέρα! Χαζεύω απέναντι τον Φιλοπάππου και σκέφτομαι πως δεν έχω πάει ποτέ εκεί βράδυ με ένα μπουκάλι κρασί. Σχέδια, διηγήσεις από φίλους αλλά εγώ ποτέ δεν πάτησα πόδι στην πνύκα. Πλάκα θα είχε να περπατάω εκεί πάνω και να φιλοσοφώ δυνατά και να γελάμε με τις χαζομάρες που θα λέω.

Με γοητεύει πολύ τελικά το κέντρο. Δεν νομίζω πως θα θελα να ζήσω αλλού, τουλάχιστον για αρκετά χρόνια ακόμα. Και μετά όταν πια θα έχω μεγαλώσει, θα έχω ίσως οικογένεια, μια μονοκατοικία στον Υμηττό. Ο Άγγελος θα έχει πιάσει την καλή, θα μετακομίσουν με την Σάσα και τα παιδιά προς την Ηλιούπολη και θα μου πουλήσουν το σπίτι χαχαχαχα. Μωρέ μια χαρά μέρα είναι σήμερα. Πολύ μου αρέσει που χαμογελάω, που σε σκέφτομαι, που χαζεύω, που ξαναγυρνάω στην δουλειά. Τα ούζα απόψε στην υγειά σου!

Solitude

Πολύ αναδρομή έπεσε χτες βράδυ, μακριά από ξένα αυτιά και χείλη, εκεί παρέα με τον εαυτό μου. Άκουγα οικείες μουσικές, εικόνες, λέξεις, πράγματα αφιερωμένα σε μένα από ανθρώπους που κάποτε με αγάπησαν. Δεν είναι συνήθειά μου να γυρνάω στο παρελθόν, ούτε καν να ψάχνω σε αυτό απαντήσεις. Τα έβλεπα όλα αυτά ίσως γιατί επιτέλους ένιωθα πως άντεχα να τα αντιμετωπίσω. Και η αλήθεια είναι πως έχω πολύ καιρό να κλάψω. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Και ξέρω πως εγώ, η κλαψιάρα, χρησιμοποιώ το δάκρυ σαν αποφόρτιση. Μήπως λοιπόν αρχίζουν πάλι να μαζεύονται πολλά; Και έχει χαθεί και το αγρίμι από μέσα μου. Ούτε μια αντίδραση της προκοπής δεν μπορώ να έχω. Όχι γιατί νοιάζομαι υπερβολικά για κάποιους και έπαψα να τους κοντράρω, όσο γιατί δεν με νοιάζει να βρω ζωντάνια και ένταση μέσα από αυτό. Δεν είναι η ηρεμία που ζητάω, είναι η οριοθέτηση. Να ξέρω που στέκομαι, με ποιον, γιατί. Και δεν είναι συγκεκριμένες οι ερωτήσεις μου όπως δεν είναι και οι απαντήσεις που ζητάω. Πάντα μου έφτανε απλά ο προσδιορισμός της αίσθησης. Ρωτάω λοιπόν «γιατί» και σκέφτομαι πως αν ακούσω πρακτική απάντηση θα απογοητευτώ.

Πόσο έχει περάσει; 5 λεπτά που ξεκίνησα να γράφω; Και ήδη ο ρυθμός μου άλλαξε. Νευρίασα λίγο γιατί πρέπει να μιλήσω συγκαλυμμένα. Να μην πω πως με απογοητεύεις σιγά σιγά. Γιατί να δείξω τον καλύτερό μου εαυτό σε κάποιον που μετά από τόσο καιρό και δεν μου έχει ξεδιαλύνει τις αμφιβολίες και τις δεύτερες σκέψεις. Και δεν σου λέω να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας με λόγια. Λόγια λέει και η κουτσή Μαρία. Στις πράξεις βλέπω ανακρίβειες. Και νευριάζω πιο πολύ γιατί δεν ήθελα να απογοητευτώ. Δεν ήθελα να ψάχνω μέτρα σύγκρισης σε πράγματα που έχουν τελειώσει και μου δημιουργούν μια λανθάνουσα μελαγχολία. Έτσι λοιπόν με χάνεις. Μέρα με την μέρα. Και τρέμω την στιγμή που θα μείνω μόνη αν και δεν θα πρεπε. Γιατί τότε θα ξέρω και το που και το με ποιον και το γιατί.

Όσα ζω μαζί σου

Τι μένει σαν μέτρο σύγκρισης;

Ο ένας είναι πιο αληθινός από τον άλλο. Ο άλλος είναι πιο ανθρώπινος από τον τρίτο. Ο άλλος πιο ακίνδυνος. Ο άλλος βολικός. Ο άλλος ελέγξιμος. Κάποιος άλλος τα λέει καλά. Κάποιος άλλος σε ξαφνιάζει εκεί που δεν το περιμένεις. Κάποιος γυρνάει στο μυαλό σου και δεν ξέρεις γιατί. Κάποιος έζησε τόσο έντονα μαζί σου που η αναδρομή είναι ανάγκη. Κάποιος τρίτος προσπαθεί να σου αποδείξει πως οφείλεις να τον ξεχωρίσεις. Κάποιος προσπαθεί να σε πείσει. Κάποιος σου στέλνει τραγούδια και εικόνες και αναρωτιέσαι γιατί. Κάποιος είναι πάντα εκεί και δεν σε διεκδικεί ποτέ. Κάποιος σε βλέπει κάθε μέρα και δεν σου λέει τίποτα άλλο πέρα από ένα γεια. Κάποιος ψάχνει να μάθει για σένα. Κάποιος σε παίρνει αγκαλιά και ξεχνάς τα πάντα.

Κάποιος πρέπει να είναι το μέτρο σου. Και αναρωτιέμαι... γιατί να μην υπάρχει μέτρο πουθενά τελικά. Αν μόνο μέτρο είμαι εγώ τότε όσα ζω με μένα δεν θα καταφέρω ποτέ να τα ζήσω με άλλον.

My top 5 list

Αδύναμη να κοροϊδέψεις τον ίδιο σου τον εαυτό
Ποθείς λιγότερο πόνο, ποθείς το αύριο
Σιγοτρέμει το βλέμμα από τα δέκατα που μένουν
Ασθενική η φύση σου ακόμα μια φορά

Αναρωτιούνται όλοι γιατί δεν ζητάς ξανά το χτες
Μα έμαθες από μικρή να το ξεχνάς
Όσα περνούν στην ιστορία αφήνουν μπρος χώρο
Για όσα νέα θα έρθουν να σ’ αλλάξουν

Καιρός να δεχτείς όσα ήρθαν ώστε να διαγραφούν
Αόρατο μελάνι οι περασμένες σκέψεις
Μένουν για λίγο στην καρδιά και το μυαλό σου
Και μετά σβήνουν για να γραφτούν νέες

Έτσι και τώρα φυσάς την σελίδα να στεγνώσει
Τραβάς στα όρια της την αντοχή σου
Αποκαλύπτοντας την ασχήμια του μπλε στο άσπρο
Τα πέντε χειρότερα πράγματα που έχεις

Πάλι κρυφτό

Μου λείπεις. Ξέρω πως παλεύω μέρες να μην το πω, να το βγάλω από την σκέψη μου. Περνάνε τόσα από το μυαλό μου.
Έχω ένα καλό σενάριο. Ότι γνώρισες κάποια και ξεκόλλησες. Ότι τώρα πια σκέφτεσαι εκείνη και όχι εμένα. Απ’ την μια εγωίστρια που πιστεύω πως πριν σκεφτόσουν εμένα, απ’ την άλλη αλτρουίστρια που θέλω να βρεις έναν άνθρωπο εκεί κοντά σου. Το να έχεις πάθει κάτι σχεδόν το αποκλείω. Αν δεν εμφανιστείς πουθενά ούτε σήμερα μπορεί να αρχίσω να το σκέφτομαι. Αν και πιστεύω ότι και γκομενοδουλειά να έτρεχε, πάλι θα εξαφανιζόσουν. Και σκέφτομαι πως δεν θέλω να σε ταράξω. Να στείλω ένα μήνυμα και να ανακατέψω την σκέψη σου. Μπορεί να άρχισες να συνηθίζεις την μη επικοινωνία μας. Μπορεί και να ‘ναι αυτό που θέλεις και απλά το κάνεις πράξη χωρίς να το ανακοινώσεις.
Σα να σου γράφω γράμμα είναι. Δεν ξεφεύγει τελικά ο άνθρωπος από τις συνήθειές του... Αν δεν υπήρχαν και τα blogs θα έκανα πλούσια ή τα ΕΛΤΑ ή τις χαρτοβιομηχανίες. Όπως και να έχει ελπίζω να είσαι καλά εσύ και οι γύρω σου κι από εκεί και πέρα ας έχει συμβεί οτιδήποτε.
Ξέρεις αυτό είναι από εκείνα τα ποστ που θα προτιμούσα να μην δεις. Μπορείς να κάνεις πως δεν το είδες;

Κάστανο

Απ’ το πρωί όλα δείχνουν Θεσσαλονίκη. Τι στο καλό!

Πρωί πρωί μια φίλη μου συνάδελφος μου έφερε τσουρέκι από Τερκενλή, μετά με πήρε τηλ μια συνάδελφος από εκεί, μετά έστειλε μήνυμα ο Τεό, μετά επειδή είχα δουλειά και δεν του απάντησα αμέσως πήρε και τηλ (δεν το σήκωσα, είχα ακόμα δουλειά). Μετά μου έστειλαν meeting request για video-conference με Θεσσαλονίκη (τι χάλια που ακούγονται τόσοι αγγλικοί όροι). Μετά έπρεπε να δω τι τρέχει και με θυμήθηκε ο άλλος. Τώρα με έπιασε η φίλη μου και μου έλεγε πως πέρασε πάνω... και σύντομα υποψιάζομαι θα έχω και ένα τηλ από Χαρά που θέλει να πάμε εκδρομή πάνω.

Αφροδιτούλα είναι η κατάρα της Δευτέρας; Να αρχίσω πάλι να σκέφτομαι σαλονίκιες, παραλίες, πύργους και κάστρα; Μου έλειψε η Βασιλίσσης Όλγας, οι αχτίδες ανάμεσα στις φυλλωσιές της Μαρτίου, ο Χορτιάτης, μέχρι και ο Γιάννης μου έλειψε και ας μην θέλει να μου ξαναμιλήσει ποτέ.

Πότε θα ανέβουμε; Μαζί σου θέλω να πάω, όχι με την Χαρά. Εκείνη θα με σέρνει σε όλα τα χεβι-μεταλλάδικα του κέντρου, θα μείνουμε σε άθλιους φίλους της, θα μου την πέσει κανένα χλεμπονιάρης και θα είναι σχεδόν αναγκαίο να πάρω τον άλλο τηλ να βρεθούμε, μπας και περάσω έστω και λίγες πιο φυσιολογικές ώρες. Που φτάσαμε!

Και μετά αναρωτιότανε γιατί αποφεύγω να ανέβω τα τελευταία χρόνια (πέρασαν ήδη 2). Θέλω να νιώσω πάλι καλά σε αυτήν την πόλη. Δεν την αγάπησα άδικα. Γιατί να αφήσω τις άσχημες συνθήκες να μου αμαυρώνουν την εικόνα της;

Το τσουρέκι είναι με κάστανο (μην το λιγουρεύεσαι ήδη αρχίσαμε να το τσιμπάμε εδώ :Ρ)

Τα όνειρά μου πρωινιάτικα!

Λοιπόν τα γράφω τώρα που τα έχω έστω λίγο φρέσκα. Ξέρω πως είπα χτες για τις 3 μέρες αλλά εννοούσα στο σπίτι, στην δουλειά δεν το γλιτώνω. Είδα το πιο περίεργο όνειρο που έχω δει εδώ και καιρό. Τόσο περίεργο που ξύπνησα από μόνη μου μισή ώρα πριν το ξυπνητήρι, 6 και 59 ακριβώς!

Χτυπάει λέει το τηλέφωνο εκεί που κοιμάμαι και είναι στην άλλη γραμμή ένας άντρας και αρχίζει να μου μιλάει σαν να με ξέρει σχετικά καλά. Μου κάνει σκηνή για κάτι που είδε να έχω γράψει (εκείνη την στιγμή το είπε αλλά τώρα δεν το θυμάμαι) και να μου μιλάει με πολύ παθιάρικο τρόπο κάνοντας μου παράπονα. Εγώ μίλαω ελάχιστα, έχω μια υποψία ποιος μπορούσε να είναι αλλά δεν είμαι και εντελώς σίγουρη και περίμενω να πει κάτι εκείνος για να προδώσει την ταυτότητά του. Και εκεί που περίμενα εναγωνίως την επόμενη του φράση για να καταλάβω ποιος είναι ξύπνησα νευριασμένη και ταραγμένη. Νευριασμένη γιατί δεν έλυσα το μυστήριο, ταραγμένη γιατί ήταν too real!!!

Και ξέρετε που πάει το μυαλό μου και ας μην μπορώ να το εξηγήσω το όνειρο... Στην ατάκα της Χριστιανούλας μας το Σάββατο για αυτόν που πιστευει πως με εξιτάρει. Δεν μπορώ να τον πω και με το όνομά του πανάθεμά τον! Βρε λες τελικά να γουστάρω κατάσταση και να μην το έχω πάρει καν χαμπάρι; Η ταραχή όμως και το ξύπνημα δεν μαρτυράνε κάτι τέτοιο. Ίσα ίσα που σαν να αγχώθηκα. Και επίσης αν ήταν αυτός, που δεν είμαι σίγουρη, γιατί μου πήρε μια μέρα για να τον θυμηθεί το υποσυνείδητό μου; Δεν βγαίνει στα μαθηματικά!

Και αν ήταν άλλος, ποιος ήταν; Όχι δεν ήταν αυτός που όλοι φανταζόμαστε, εκείνη την φωνή την αναγνωρίζω από μακριά. Έχω σκάσει από το πρωί... Εγώ που δεν θυμάμαι τα όνειρά μου να δω κάτι τέτοιο. Χαρτορίχτρες, καφετζούδες και λοιπές Κασσάνδρες Υμηττού και περιχώρων ενωθείτε να βοηθήσετε!

Α και καλήμερα σας!

Ελάχιστα

Σκεφτόμουν… τι ανάγκη έχουμε κάποιον να είναι στο κεφάλι μας; Γιατί να μην μπορούμε να είμαστε εντελώς ανεξάρτητοι, αυτοδύναμοι και με πλήρη αφοσίωση στον εαυτό μας. Μπήκε στην μέση και αυτό το παιχνίδι με τις αναμνηστικές εγγραφές και σκέφτηκα πως όλα γράφονται, λέγονται, γίνονται με κάποιον αφορμή. Άρα το ότι τώρα σε σκέφτομαι τι μου καλύπτει; Την ανάγκη για έμπνευση;

Με πιάνει ο εγωισμός. Δηλαδή τι συμβαίνει; Βάζω κάποιον στην σκέψη μου «από ανάγκη»; Ή λέω πως τον βάζω έτσι για να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα και ανεξήγητα; Όλα θα ήταν πιο απλά αν… σταματούσα να σκέφτομαι. Και αν σταματούσα να ένιωθα… άντε και μετά τι μένει; Να σταματήσω να αναπνέω, σωστά!

Κολλάω λίγο, ακούω ένα κομμάτι και χτυπάω το μάγουλό μου ρυθμικά, κοιτάζω το ταβάνι, το φως που με πονάει στα μάτια και αναρωτιέμαι γιατί κάνω τα πάντα για να αποφύγω να κοιτάξω στην οθόνη. Μάλλον με κούρασε… Μάλλον πρέπει να κάνω και λίγη αποτοξίνωση. Χμμμ κλειστός υπολογιστής για 3 μέρες! (καλά σιγά μην αντέξω) αλλά ας έχω έστω την ικανοποίηση πως προσπάθησα.

Η Φοίβη μίλησε σήμερα για άκρα... για ψήσιμο, για βλακείες! Ο μόνος άνθρωπος που δεν μπορεί να με επηρεάσει. Εδώ εκείνη και τα έχει κάνει πιο μπάχαλο από το αναμενόμενο. Αν δεν τον μπορείς διώχτον παιδάκι μου. Καλό κρεββάτι βρίσκεις και αλλού, έναν άνθρωπο να σε κάνει την περισσότερη ώρα να νιώθεις καλά δεν βρίσκεις. Και αν δεν το έχεις καταλάβει δένεσαι γιατί είσαι γυναίκα. Όσο μένεις μαζί του θα είναι πιο δύσκολο μετά να τον αποχαιρετήσεις.

Σαν να βλέπω εμένα κάτι μήνες πριν… όχου δεν της ξαναλέω τίποτα. Μεγαλύτερή μου είναι, θα έπρεπε να τα βλέπει από μόνη της. Δεν με πιστεύω, θυμώνω με την κοπέλα λες και είναι κολλητή μου. Λες και ότι παθαίνει το βιώνω και εγώ. Ή βρήκα κάτι άλλο για να ξεχαστώ;

Λοιπόν ούτε σήμερα παραδεχόμαστε τίποτα. Η περηφάνια μας πάνω από όλα. Το πολύ πολύ να πούμε πως τον σκεφτήκαμε και λίγο. Αλλά υπάρχουν τόσα να με κάνουν να μην τον σκέφτομαι κιόλας οπότε…τον σκεφτήκαμε ελάχιστα!

ΥΠΑΡΧΩ μια μεγάλη ροκιά...

ΥΠΑΡΧΩ
μια μεγάλη ροκιά...




RESPECT...

Running away

Και ξυπνάς και κοιμάσαι και ξυπνάς. Και ενεργείς όπως πρέπει και υλοποιείς τις υποχρεώσεις σου και βιώνεις ότι σου έρχεται και αποδέχεσαι τις ανατροπές και αντέχεις και υπομένεις και στο τέλος... νιώθεις απέραντη θλίψη μέσα σου και δεν ξέρεις γιατί. Γιατί αντιδράς και δεν δρας; Γιατί νιώθεις πως θες να ξεσπάσεις, να φωνάζεις, να αρχίσεις να τρέχεις ξεφεύγοντας από κάτι, από σένα. Γυρνάς πλάτη, δειλιάζεις, πας να ξεφύγεις αντί να το αντιμετωπίσεις. Ποιος σε έκανε τόσο παθητική να τον τσακίσω κάτω! Ποιος είναι αυτός που σου πήρε την ζωντάνια από μέσα σου και την μετέτρεψε σε παθητικό καρκίνωμα. Να σε τρώσει σιγά σιγά και εσύ να μην μπορείς να κάνεις κάτι. Ή μπορείς; Λες να κάνεις αυτήν την έκρηξη που συνηθίζεις και να γυρίσουν όλα τούμπα; Παρότι είχες πει να μην ξανα-είσαι τόσο αντιφατική ίσως να πρέπει τώρα. Να κάνεις ένα τσακ μπας και αλλάζοντας τροχιά έρθεις πιο κοντά σε αυτό που είσαι. Πόσες φορές το άκουσες σε επανάληψη; Τι σου έμεινε; Το ότι χτίζεις ένα σπίτι για δύο ωσότου αυτό χαθεί και αυτό σε γεμίζει μελαγχολία. Μα κάνεις κάτι για δύο και μεταξύ μας σου αρέσει πολύ να κάνεις πράγματα για δυο. Γιατί έπαψες να κάνεις τότε;

πόσο κοστίζει μια παράβαση του νόμου;

...ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΔΙΠΛΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ...

...ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑBΑΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ;...



...ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ...



...ΔΙΚΟ ΣΑΣ...!

Εκτός προγράμματος

Νωρίς σήμερα στο σπίτι, λίγο κουρασμένη, εξαντλημένη, με χάλια διάθεση και με ένα μυαλό, τολμώ να πω, θολό.

Ξέρω πως μάλλον δεν φάνηκε πολύ η κακή μου διάθεση απόψε. Ξέρω πως θα μου την πείτε κορίτσια μου τώρα που το γράφω και δεν σας το είπα από κοντά για να το συζητήσουμε και ίσως με βοηθήσετε να το λύσω. Αλλά ξέρετε δεν ήθελα να μιλήσω. Ήθελα να μπορέσω να ξεχαστώ για λίγο. Να βρεθώ μέσα σε κόσμο και βουή αλλά να είμαι αόρατη.

Και δεν είναι ότι δεν λέγατε όμορφα και ενδιαφέροντα πράγματα. Φυσικά και πρέπει να προγραμματίσουμε τις επόμενες μέρες, το πώς, το που, το τι... Όλα πρέπει να μπουν στην σειρά τους. Μα έλα που δεν θέλω να προγραμματίσω τίποτα. Δεν θέλω να κάνω σχέδια, δεν θέλω να νιώσω πως θα μελετήσω κάτι πολύ ώστε να το κάνω σωστά, να γεμίσω το μυαλό μου εικόνες που μπορεί να μην υλοποιηθούν ποτέ.

Σκέφτομαι τι θα θελα για απόψε... θα θελα σπιτο-κατάσταση και μια αγκαλιά. Ούτε μπορώ να θυμηθώ πότε ξανά είπα πως μου έλειψε πραγματικά αυτό. Μου πήρε τελικά 3 μήνες και για να το ζητήσω πάλι; Και μου κάνει εντύπωση που μόνο αυτό μου έλειψε. Μια απλή εικόνα, με ηρεμία. Δεν θέλω κανέναν να με πιέζει, κανέναν να με ορίζει, κανέναν να με στεναχωρεί. Και ξέρω πως φέρνω συγκεκριμένο άτομο στο μυαλό μου…

Γελάω γιατί σκέφτομαι την χτεσινή ερώτηση του Κώστα: «Ποιος από όλους σου λείπει πιο πολύ;». Γελοία ερώτηση πραγματικά αλλά κρύβει και μια κάποια αλήθεια. Όχι γιατί μου λείπουν πολλοί αλλά γιατί δεν έχω επιτρέψει σε κανέναν να έρθει υπερβολικά κοντά μου ώστε να μου λείπει αποκλειστικά. Προστατεύομαι με το να μην εστιάζω σε ένα άνθρωπο μόνο.

Τελικά πιο γελοίο είναι που με προστατεύω από πράγματα που θα έπρεπε να κυνηγάω. Και ακόμα χειρότερα που έχω την αυταπάτη ότι έτσι δεν θα μπορέσει κανένας να έρθει τόσο κοντά. Τα γεγονότα είναι τα ίδια που με διαψεύδουν όπως και η απάντηση στην ερώτηση του Κώστα.

Και μετά το μικρό ξαλάφρωμα της μέρας ήρθε η ώρα να προσπαθήσω να καλοπιάσω τον εαυτό μου. Να βγάλω τα ρούχα, να χαρώ ελεύθερα το σπίτι και να ξενυχτήσω με μουσική και ποτάκι κουλουριασμένη στον καναπέ. Το παράθυρό πάντα ανοιχτό και το μυαλό άδειο. Και να μου έλειψες δεν τολμώ να το ξεστομίσω.

22.2.2008

Σε σκεφτόμουν χτες. Δεν μπορώ να πω πως μου έλειψες... ούτε ότι αν ακούσω πάλι την φωνή σου θα έχω ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Μα σκέφτομαι πως η πολύ σιωπή που έχει πέσει τώρα τελευταία δεν μπορεί να είναι για καλό, τουλάχιστον από το μέρος σου. Υποθέτω θα έγινε κάτι ακόμα. Λες και όλα τα άσχημα του πλανήτη έρχονται να κάτσουν στην πλάτη σου. Και αν θυμάμαι καλά κάπου τώρα είναι να γίνει και η επέμβαση... δεν έχεις και κανένα να σε προσέχει. Αν 10 χρόνια πριν είχα κάνει κάποιες διαφορετικές κινήσεις τώρα μπορεί και να ήμουν εκεί να δώσω οποιαδήποτε βοήθεια. Να έρχομαι μετά την δουλειά να σου κάνω παρέα, να προγραμματίζω την εκδρομή του σαββατοκύριακου, να ψάχνω μαζί σου την επόμενή σου δουλειά... Δεν ξέρω αν είναι λογικό να σου έρχονται όλα στραβά, αν εσύ τα βλέπεις έτσι ή αν δυσκολεύεσαι τόσο να τα αντιμετωπίσεις. Τις δικές μου δυσκολίες σπάνια τις συμμερίζομαι γιατί μαζί με το πρόβλημα βρίσκω και την λύση οπότε ξεχνιέται. Και σκέφτομαι τι θα έκανα εγώ αν ήμουν στην θέση σου. Με λύπη νομίζω πως θα τα έβγαζα πέρα μια χαρά. Δεν θα με κατέβαλε, δεν θα γκρίνιαζα όλη την ώρα, δεν θα ήθελα όλη την ώρα την απομόνωση για να ανασυγκροτηθώ και θα ζούσα περισσότερο. Αυτό τώρα τι σε κάνει; Κακό στην οργάνωση, ανίκανο να διαχειριστείς τον εαυτό σου ορθά; Σαν να σε κατηγορώ ακούγεται αλλά το ξέρεις ότι δεν είναι έτσι. Μακάρι να μπορούσα να σου μεταδώσω λίγο ακόμα από τον τρόπο σκέψης μου. Για όλα πάντα υπάρχει λύση και το τέλος του κόσμου δεν έρχεται ποτέ. Είναι μόνο μια θρησκευτική φοβία για να συγκρατείται ο λαός αλλά εσύ πρέπει να απελευθερωθείς όχι να κουρνιάσεις περισσότερο. Καιρό είχα να σου γράψω γράμμα. Άραγε ποια θα ήταν η αντίδραση αν στο έστελνα; Θα χαιρόσουν πάλι ξαφνικά, θα με έπαιρνες τηλ να μου ανακοινώσεις χαρωπά πως το έλαβες... θα καταλάβαινες από τον τόνο της φωνής μου πως και εγώ χαίρομαι αλλά δεν έχει αλλάξει κάτι και θα έπαιρνε η φωνή σου την χροιά της καχυποψίας, της αμφιβολίας ότι κατάλαβες σωστά τα όσα σου έγραψα. Τελικά σε εμάς τους δυο ποιός έβλεπε τα πράγματα πιο απλά; Εγώ, σωστά; Και αναρωτιέμαι πως η πολυσύνθετη σκέψη μου μπορεί να ήταν πιο απλή από την δικιά σου. Αυτό θα σε έκανε μάλλον παρανοϊκό. Έχει πλάκα που στα γράφω όλα αυτά και δεν ακούω απ την άλλη μεριά την σιωπή σου που σημαίνει πως ρουφάς όσα λέω για να τα χρησιμοποιήσεις. Τι ωραία να μην υπάρχει αντίδραση. Με κούρασε. Νομίζω με κούρασε περισσότερο το ότι δεν με άφηνες να σε έχω του χεριού μου ούτε λίγο. Αν δεν νιώθεις πως κερδίζεις τον άλλο έστω και λίγο, πως φτάνεις απέναντι και ακούγεσαι, τότε τι αξίζει να καταβάλεις οποιαδήποτε προσπάθεια γι αυτόν; Η όλη ουσία είναι στο να συναισθάνεσαι τον άλλο, τα μονόπλευρα πάντα με χαλάγαν.

Τα επιτόκια αλλάζουν την Δευτέρα, ώρα για break

Σαν πολύ όμορφα να ξύπνησα το πρωί... με πόνο μεν στο στομάχι από τα χτεσινά (άραγε το ούζο ή ο μεζές ήταν μάπα;) αλλά χωρίς καθυστερήσεις, χάλια κεφάλι ή διάθεση. Αυτό το κουδούνι τα ξημερώματα σχεδόν με τάραξε. 5 το πρωί να πρέπει να καταλάβεις τι σου γίνετε και με ζαλισμένο κεφάλι δεν παίζει (σαν τον Κώστα ακούγομαι). Είναι ωραίο τις τελευταίες μέρες που κάνω μικρές εξορμήσεις. -Σε μισή ώρα εκεί.-Τώρα ντύνομαι και έρχομαι. Σαν να γύρισε ο παλιός καλός εαυτός.

Ψέμααααα! Οκ θα θελα να έχει γυρίσει, να τους γράφω όλους και όλα και να είμαι συνέχεια εκτός σπιτιού και το πρωί στο γραφείο να μην μπορώ να κάνω μια δουλειά σωστά και να κοιμάμαι κάθε τρεις μέρες από εξάντληση και να πρέπει να προγραμματίσω πότε θα βρεθώ σπίτι για να κάνω και καμιά δουλειά... να μου παίρνει μόνο μια ωρίτσα να κάνω αυτή την παλιοεργασία και όχι όπως τώρα που την παιδεύω πόσες μέρες... Λογικό θα ήταν όσο περνάνε τα χρόνια να γίνομαι πιο γρήγορη, πιο σβέλτη. Κι όμως η πνευματική κούραση με τραβάει πίσω. Δεν πιάνω αστεία, μειώνεται η αντίληψη, οι αντιδράσεις, οι εντάσεις και δεν φτάνει ένα ολόκληρο σ/κ για να ξεκουραστεί ο εγκέφαλος. Μήπως να το ρίξω στην ανάγνωση, στο κέντημα, στο πλεχτό; Θα περνάει ένα σ/κ ανούσιο αλλά ξεκούραστο.

Και μου κάνει εντύπωση που χρησιμοποιώ την λέξη «ανούσιο», το ίδιο δεν έλεγα πρόσφατα και για τις εξόδους; Και για τις συνομιλίες; Για το χρόνο στο πισί και στο τηλέφωνο; Μήπως τελικά τίποτα από όσα επιθυμώ να κάνω δεν είναι ανούσιο; Απλά παίρνουν χρόνο και δεν ξέρω αν αυτός ο χρόνος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αλλιώς. Δεν νιώθω στερημένη από κάτι οπότε δεν μπορώ και να πω πως θα ήθελα να έχω πράξει αλλιώς. Τόση αυτό-ανάλυση για να ανακαλύψω στο τέλος ότι είμαι μια χαρά απλά κουρασμένη.

Αφροδιτούλα μάλλον το σ/κ θα με χάσεις. Η μέρα σήμερα είναι full, το βράδυ αφιερωμένο σε εσάς και το σ/κ στην σχολή. Ταγμένη με έχετε όλοι :Ρ Εκτός βέβαια αν θέλεις πάλι να με βοηθήσεις με τις εργασίες στην σχολή. Είναι καλό practice για τα αγγλικά σου βρε :) Εγώ θα γράψω το κείμενο και εσύ θα κάνεις την διόρθωση... και μετά κερνάω και ρακόμελο.

χειρότερος γιατρός - καλύτερος κριτής

Και βρήκα επιτέλους τι φταίει για την αλλεργία στο χέρι. Στεναχώρια, βαθιά, αληθινή, επίπονη στεναχώρια. Παίζουμε και οι δύο γιατί φοβόμαστε αυτό το δυνατό που υπάρχει. Ίσως και αν είναι πιο ανασφαλής από μένα, το πιστεύω; Έχει πολύ περισσότερα πίσω του, πάνω του. Πόσα λάθη χωράνε ακόμα στο κορμί του; Λες να θέλει να ερωτευτεί και απλά να βρέθηκα εκεί; Λες να θέλει να πληγώσει; Και εγώ; Το ξέρω πως είμαι ικανή να πληγώσω, το έχω κάνει. Δεν μου αρέσει να πονάω τον άλλο μα είναι η φύση του ανθρώπου. «Θα βρεις την ολοκλήρωση όταν καρφώσεις εσύ τα καρφιά στα χέρια ενός άλλου» σου είπε ο Βαγγέλης. Πως θα νιώσω ελεύθερη πληγώνονταν κάποιον άλλο, έστω και ασυνείδητα; Ή η ελευθερία έρχεται με την συμφιλίωση της ιδέας; Και μετά έρχεται στο μυαλό το χτεσινοβραδινο: «Ο άνθρωπος που έχει φτιαχτεί για σένα δεν θα σε κάνει ποτέ να κλάψεις». Και εύχομαι να μην τον κάνω ποτέ, όχι γιατί είναι αρκετά σκληραγωγημένος από την ζωή και δεν κλαίει, αλλά γιατί θα είμαι ο άνθρωπος που δεν θα τον κάνει ποτέ να νιώσει έτσι. Είναι βαριά κάθε φορά η απόσταση, η υπαναχώρηση. Ίσως κάποια στιγμή να γίνει τελειωτική. Μπορεί ακόμα και τώρα να ναι. Και επιλέγεις αυτό που νομίζεις για σωστό. Ο χρόνος τα δείχνει όλα, χειρότερος γιατρός αλλά και καλύτερος κριτής. Και έτσι θα μείνεις λίγο ακόμα εκεί, η σκέψη κολλημένη στον ίδιο άνθρωπο. Το αξίζει. Βαθιά μέσα μου πιστεύω πως αξίζει να έχει ξεχωριστή θέση και ας μην μπει ποτέ μες την ζωή μου. Και είναι τόσο έντονη η διαίσθηση. Καιρό είχα να νιώσω έτσι.

Η μονάδα

Αναρωτιέμαι αν διάλεξα τον σωστό τρόπο να κερδίσω την αυτοδύναμή μου. Απομονωμένη από επαφή, μόνη κατ’ επιλογήν, να δοκιμάζω τον εαυτό μου με υποψίες φλερτ, σεξουαλικών φαντασιώσεων και συντροφικότητας. Σαν τον άνθρωπο που ενώ δεν φοβάται να κολυμπήσει, βρέχει μόνο τα πόδια του γιατί έχει ακόμα γύψο στο χέρι. Και ακόμα αναρρώνω από την πλήρη εξαθλίωσή μου. Για 2 χρόνια κοιμισμένη, παρασυρμένη σε ένα λήθαργο ενάντια στην φύση μου. Και είναι αλήθεια πως άγγιξα τα άκρα. Πριν απουσία σταθερότητα, εναλλαγή συντρόφων με ταχύτητα πρωτόγνωρή, παιχνίδι με πολλούς, αναμνήσεις ανάμικτες και συναισθηματική αλητεία. Μετά προσήλωση στον εμπνευστή την ανιαρής ζωής, αποκοπή από τις παρέες που θα τον μείωναν στα μάτια, απουσία στιγμών, όλα στο βωμό του «ανήκω». Και μαζί με την επανάσταση της φύσης εναντιώθηκε και το μυαλό. Αρνήθηκε να επιστρέψει πίσω στην αλητεία, αλλά δεν δέχτηκε και να οδηγηθεί στην ωριμότητα που αρχίζει πια να επιβάλλει και η ηλικία. Παίζεις; Πειραματίζεσαι; Ποιον θες; Λάθος ερωτήσεις. Όφειλες πάντα να κερδηθείς από κάποιον άξιο, κάποιον που να αντέχει στην πορεία της ζωής σου να σου δίνει ότι του δίνεις. Πολύμορφος και ευέλικτος, σταθερός όσο και ασταθής. Τον κουράζεις; Και εκείνος το ίδιο. Και εκεί κάνεις υποχώρηση. Δίνεις χώρο να φανεί πόσο κοντά είναι στην ψυχή σου. Ζεις, εξελίσσεσαι, εισπνέεις νέες εικόνες και αφήνεις τον κύκλο της ζωής να σας ξαναφέρει κοντά. Μικρή μου τον αγαπάς, αλλά δεν τον αγαπάς γιατί τον έχεις συνέχεια δίπλα σου. Σε γεμίζει ο τρόπος που επιπλέει στην σκέψη σου. Τα μικρά ξαφνιάσματα, οι μικροί εκνευρισμοί, οι αποστάσεις. Όλα συνθέτουν τον χώρο που σου δίνει για να υπάρχεις σαν μονάδα. Το έχεις καταλάβει πως πάντα θα είσαι μονάδα; Θα βρεις συνοδοιπόρο αλλά θα είναι και αυτός μονάδα. Θα προσπαθείς μια ζωή να κάνεις δυο μονάδες να περπατούν χεράκι χεράκι και ακόμα και αν μπουν στην μέση τετριμμένα πάλι μονάδα θα είστε. Σα να διστάζεις λιγότερο μου φαίνεται. Κατάλαβες την έννοια της απόστασης πια; Πλησιάζεις στο να γίνει μονάδα. Όταν το πετύχεις θα είσαι έτοιμη για τον καθένα. Μακάρι να ‘ταν αυτός.

Βήμα βήμα

Νομίζω οτι τράβηξε πολύ
πιο πολύ από όσο αντέχει το σχοινί

Προτιμώ να γυρισω πλάτη
κι ας μένω ακάλυπτη στο παρελθόν

Η συνέχεια δεν γραφεται έτσι
κοιτώντας τα πόδια δεμένα στην γη

Αγναντεύεις τον ορίζοντα
βλέπεις που θέλεις να βρεθείς
και κάνεις ένα βήμα μπρος

Ή που θα σπάσεις τα δεσμα σου
ή που θα πέσεις σε νέο κενό

Μα θα χεις ένα ακόμα δικό σου βήμα

Ένα ακόμα πλεονέκτημα
μακριά από ψυχοφθόρα τέλματα
μακριά από νεύρα σπασμένα
αδιέξοδα που σε γονατίζουν
επειδή εσύ δεν τα γονάτισες πρώτα

Ένα βήμα μακριά σου

Περί λογοκρισίας…

Και ξαναρχίσαμε τις 15 εγγραφές την μέρα. Λογικό είναι, νιώθω άβολα. Ξεκίνησε μια πλάκα και έσπασε στο τέλος. Και ποιο είναι το πρόβλημα; Λες και θα σε παρεξηγούσα ποτέ από μια πλάκα ή πιστεύεις πως θα σε παρεξηγήσουν οι άλλοι; Και ποιοι άλλοι; Λες η Κασσάνδρα να έχει δίκιο; Μικρή αν έπεσες τόσο μέσα και μάλιστα τόσο άμεσα να σου ασημώσω 100ευρω να μου πεις κανονικά το μέλλον μου :Ρ

Και σκέφτομαι εγώ τώρα... Πόσα θα γίνονται πίσω από την πλάτη μου και δεν θα τα παίρνω και πρέφα; Δεν θέλω ρε παιδάκι μου να τα καταλάβω, θέλω να είμαι σαν την χαζοξανθιά που δεν καταλαβαίνει τίποτα και είναι μονίμως χαρούμενη. Κάπως έτσι λειτουργεί και όταν βλέπω τα πάντα ρόδινα και θέλω να είναι ιδανικά κτλ κτλ. Και ας μην πάω μπροστά με αυτή την λογική.

Ζορίστηκα για να αλλάξω κάτι που έγινε και δεν έπρεπε να έχει κακοπροαίρετη οπτική. Ακόμα και κακοπροαίρετο δηλαδή να ήταν, ειπώθηκε, γράφηκε, πάει. Δεν μπορείς να διαγράφεις έτσι κάτι που έγινε ή να το αποσιωπείς. Να δεις που κάτι δεν πιάνω εδώ... αλλιώς ακόμα δεν βγάζει άκρη. Μάλλον δεν θα το ψάξω άλλο. Είναι αποτέλεσμα του γενικότερου κλίματος ξενερώματος.

Ώρα για απομυθοποίηση! Γουστάρω!

Update: Δηλαδή εγώ το ξεκίνησα το παιχνιδάκι; Γαμώ τις υποχωρήσεις μου! (το στοματάκι δεν κλείνει τις τελευταίες μέρες, κάτι θα μου φταίει πολύ φαίνεται)

Άπατο

Σήμερα εκτός απ την αναμενόμενη επίσκεψη στην “παράβαση του νόμου” (αψόγου το νέο title) ανακάλυψα ότι παρακολουθούμαστε και από μια πολύ γλυκιά κοπελίτσα ( ε ρε χαβιέδες το google/analytics). Ψάρωσα φυσικά διότι αναρωτιέμαι: έχει τόσο κοινό το μαύρο και άραχνο συναίσθημα; Η ψυχολογική πτώση και αθλιότητα, η κατάντια ώρες ώρες που μας (με) διακρίνει; Οκ κρίση είναι επειδή ξαφνικά νιώθω να απειλούμαι από τα επιπλέον μάτια. Θα επανέλθω δρυμήτερη στις μικρές ακραίες συμπεριφορές μου. Όσο για το χιούμορ που μου ζήτησε μια ψυχή να διατηρώ στις εγγραφές... σου είπα είναι ανάλογα την διάθεση. Όταν ξεκίνησε το όλον δεν είχα ίχνος χιούμορ, εσύ κι αν το ξερες πως δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου και νερό στο κρασάκι μου. Τώρα είναι κάπως αλλιώς. Είμαι λίγο ακόμα πιο κοντά στο φυσιολογικό. Φυσιολογική δεν θα ‘μαι μην περιμένεις θαύματα αλλά τέρμα (για την ώρα) οι αυτολυπήσεις και η κατάθλιψη. Και όχι δεν με ενοχλεί που νιώθω ώρες ώρες έτσι, γιατί μετά νιώθω το εντελώς αντίθετο και το απολαμβάνω περισσότερο. Και την μαυρίλα απολαμβάνω, με κάνει να πλησιάζω περισσότερο στον πάτο που δεν θα φτάσω ποτέ. Τι σου κάνει η άτιμη η αυτοσυντήρηση, τα στεγανά και οι μηχανισμοί αυτοάμυνας... Έναν απλό πάτο δεν είμαστε καν ικανοί να αγγίξουμε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι! Ή τα φτερά θα φταίνε ή τα μπαλόνια με τον ροζ λαγό ή αυτός ο αναθεματισμένος αέρας που μου λέτε συνέχεια ότι έχω πάρει :)

Χαιρετώ!

Kitty φιλιά!!!

Βραχιόλι με χάντρες

Βραχιόλι με χάντρες

Ένα σκοινάκι, δεμένο κλωστούλες,

βραχιόλι με χάντρες,

αγκαλιά στον καρπό μου μέρες και νύχτες,

ποτισμένο αλάτι κι ιδρώτα,

φιλιά, αρώματα και λίγο after shave

θυμίζει εσένα τις ώρες που λείπεις

και περιμένω πάλι τις μέρες να τρέξουν,

άλλες να φύγουν κι άλλες να έρθουν

να φέρουν μαζί τους και εσένα.

13 & 20 ΦΕΒΡ. 2008

Λέξεις κλειδί

Άκου εκεί οι εγγραφές μου είναι κατευθυνόμενες... είναι δηλαδή προτιμότερες οι γενικολογίες και οι άστοχες εγγραφές; Πάντα υπάρχει ένας στόχος, αν όχι να γράφεις κάτι και να σκέφτεσαι συγκεκριμένο άτομο, να θες να εκτονώσεις μια σκέψη. Άραγε σε πόσο πρόσφατες εγγραφές φαίνεται αυτό;

Και δηλαδή τώρα που θα διαβάζεις και το εδώ, δεν θα μπορώ να γράφω για άλλους; Αμ δε! Θα γράφω για ότι πιπιλάει το μυαλό μου, για τα νεύρα μου (πάλι νεύρα έχω πρωί πρωί), για τα κολλήματά μου, τους φόβους μου (και είναι και πολλοί), τις στεναχώριες μου. Και θα σκέφτομαι πάντα πως με διαβάζει η Αφροδιτούλα, η Χριστιάνα και κανένας ξέμπαρκος. Ε μεταξύ μας ξέμπαρκος είσαι.

Και να σκεφτείς ότι όσο ερχόμουν δουλειά χαμογελούσα. Σκεφτόμουν τον Πασχάλη που θέλει διακαώς να ερωτευτεί και το έχει ρίξει στην μελαγχολία και μένα που το απέφευγα και πια συνήθως έχω πολύ καλή διάθεση. Πάω και στοίχημα η μικρή γι’ αυτό δεν μου επιβάλλει ακόμα εμπάργκο. Ή εκείνον ή εμάς. Και αν κάποια στιγμή γίνει και αυτό; Δικαιολογία να συνέλθω. Η λογική λέει πως όσο δίκιο είχε για όλους τους προηγούμενους θα έχει και για τους επόμενους.

Όπως καταλαβαίνουμε όλοι γράφω καμιά βλακεία μπας και ξεπεραστεί χαλαρά το πρώτο σάστισμα. Αν είναι να γίνει τακτικός πελάτης να σε κάνουμε και μέλος, επίτιμο. Σκέφτομαι ότι αυτό ακριβώς είχε αυτό το blog, κανένα κρυφό μήνυμα, όλα φάτσα φόρα. Με πονάς, σε σκέφτομαι, μου λείπεις, όλα στην λαδόκολλα. Φρέσκες σκέψεις κατευθείαν σερβιρισμένες. Γαμώ τα blog μας. Με βλέπω να ξαναγυρνάω στο παλιό καλό ημερολόγιο. Μόνο που το βαριέμαι γιατί ποτέ δεν το ξαναδιαβάζω, ενώ εδώ όλο και κάποια αφορμή μου δίνεται.

Παιδί είμαι... πολύ παιδί. Ή μάλλον έχω την ανάγκη να ξαναγίνω και μου βγαίνει έτσι. Αλήθεια Αφροδιτούλα πόσο καιρό έχω να το παίξω σε σένα μεγάλη αδελφή; Να με ρωτήσεις κάτι ως πιο έμπειρη, να σε προειδοποιήσω για κάτι; Αναρωτιέμαι αν μου έλειψε.

Χτες μου είπε ότι μάλλον πήγα απότομα στο 2 και κόλλησα εκεί. Μάλλον δίκιο έχει. Γιατί όμως έμεινα εκεί; Μήπως τελικά μόνο μέχρι εκεί φτάνω και απλά το πέτυχα στα γρήγορα; Μήπως είναι ανάπαυλα πριν από ακόμα μια απότομη ανέλιξη; Φυσικά και υπάρχουν κρυμμένες γνώσεις για την ζωή. Αυτές είναι άλλωστε που μετράνε. Μερικές φορές με ξαφνιάζω όταν τις αποκαλύπτω ή τις εφαρμόζω.

Και ξέρω και ακριβώς τι με πήγε πίσω... η ζυγαριά στο συγκεκριμένο κλίνει προς το «λάθος» γιατί δεν μου απέφερε και πολύ ευχάριστα πράγματα. Αλλά όπως μου ξανάπαν δεν σήκωνα και πολλές κουβέντες. Ήμουν focused και στήριζα την επιλογή μου χωρίς να στηρίζει εμένα κανείς.

Γαμώ τις αυτοαναλύσεις μου πρωί πρωί. Ας ελπίσουμε μέχρι να το δει να έχω ανεβάσει καμιά ντουζίνα ακόμα για να θαφτεί αυτό.

Λέξεις κλειδί: Μενεξεδιά + metaxa